Déze Duitse Adolf won in Oxford glansrijk een debatje met Winston Churchill en werd secretaris van de studentenclub.
Zijn naam doet wel een beetje denken aan de Führer -die immers Schicklgruber had geheten als zijn vader zijn naam niet had laten veranderen van die van zijn ongehuwde moeder naar die van zijn verwekker- maar deze Adolf was beslist een anti-fascist. Hij studeerde in Oxford dankzij een beurs die betaald werd uit de nalatenschap van Cecil Rhodes, ..

»

... de machtige en schatrijke naamgever van het land Rhodesië, het huidige Zimbabwe.
De universiteit van Oxford is een van de oudste en een van de meest volhardende bolwerken van het ‘weg-met-ons’-denken. Wat dat betreft is het niet zo vreemd dat Tariq Ramadan, de bekende voorstander van het opschorten van stenigen van overspeligen en afhakken van handen totdat sharia op andere terreinen meer goeds heeft gebracht, er een gevierde medewerker is. De Fabians kennen er al heel lang een grote populariteit en tot op de dag van vandaag bestaat er ook een club van communistische studenten 1). Na de verschrikkingen van de Eerste Wereldoorlog floreerde het pacifisme in Groot Brittannië en onder studenten van Oxford in het bijzonder. Dit leidde bijvoorbeeld tot de beruchte motie waarin een grote meerderheid van de studenten bezwoor nooit te zullen vechten voor “God and country” in de tijd dat in Duitsland Hitler aan de macht kwam.
Churchill had zich in 1934 laten verleiden om voor de Oxford studenten een inleiding te geven. Het jaar ervoor had Schlepegrell al enige bekendheid verworven met zijn uitspraak dat het “de schuld van de hele wereld en niet alleen van Duitsland was dat Hitler rijkskanselier was” 2). Zijn directe confrontatie met Churchill was maar heel kort en in lijn met de Oxfordse traditie van ‘debat om het debat’ . Hij pleitte voor het vertrek van Franse soldaten uit het Saar-gebied. De woedende Churchill maakte een uitglijder door te hameren op de Duitse schuld aan het beginnen van de wereldoorlog. Triomfantelijk wierp Adolf hem de vraag voor: “Does mr Churchill believe that the german people, the men and women who live in Germany today, are responsible for the war? Please answer yes or no”. “Ja”, zei Churchill en Schlepegrell hoefde alleen nog maar een buiging te maken en weg te lopen om een groot applaus te ontvangen en kort daarna, als Duitser, secretaris te worden van de Oxford Union 4).
In het licht van de wereldgeschiedenis is het onwezenlijk om terug te lezen over deze overwinning van Schlepegrell op Churchill. Nog onwezenlijker is het in het licht van het verdere leven van Schlepegrell zelf. Na terugkeer in Duitsland kon hij, ondanks het feit dat hij daar ook een gunstige pers had gekregen vanwege zijn ‘overwinning’ op Churchill, geen werk krijgen vanwege het feit dat een van zijn grootmoeders joods was 5). Hij vluchtte naar Engeland, werd Brits staatsburger en werkte voor de Britse inlichtingendienst in de strijd tegen Hitler 6).

1) Link Je weet niet wat je leest. Ze steken wel weer gunstig af ten opzichte van andere ‘weg-met-ons’-stromingen in hun stellingname tegen Ahmadinejad.
2) The history of the university of Oxford, volume 7 deel 2 blz 406
3) Vergelijk wat Bartleby schrijft over The Oxford Magazine: "The talent for writing English is more widely valued at Oxford than at Cambridge; essays figure largely in examinations; and the Oxford paper is more elaborately written than its contemporary. It is, in fact, almost too well written, and loses, sometimes, in irony and paraphrase what it would have gained by naturalness". Link.
4) Zie bijvoorbeeld: Edward N. Luttwak, Strategy and Politics: Collected Essays. 1980. Blz 197. In het vervolg van zijn verhaal veroordeelt Luttwak de opstelling van Churchill omdat die bij zijn beoordeling van Hitler-Duitsland uitging van de werkelijkheid met betrekking tot het herbewapeningsprogramma in plaats van op de propaganda.
5) Link
6) William Manchester. Winston Spencer Churchill. Deel 2, The last Lion. Blz 70.  
Een toelichting op de afbeelding geef ik in een volgende aflevering van dit 'feuilleton'.