Westerse mensen raken steeds meer ‘in de ban’ van de islam, omdat die bijna dagelijks, zowel lokaal als mondiaal, het nieuws domineert. Maar de westerse media zijn uit politiek correcte overweging nog altijd zeer karig met hun berichtgeving en zéér voorzichtig met de terminologie. Dat kan men vaststellen als men boeken en artikelen leest van arabisten of van uit het Midden-Oosten gevluchte intellectuelen, of als men websites en media uit het Midden-Oosten raadpleegt. Zo gaf de VRT pas nog zelf toe (de VRT die iets toegeeft!) te weinig aandacht te hebben besteed aan de oorlog tussen Saoedi-Arabië en Jemen. De voorzichtigheid wat de terminologie betreft kan u letterlijk lezen in diverse richtlijnen, zowel in de media als in de politiek; zo mag men vaak niet spreken over ‘moslimterrorisme’, zelfs de NCTB (Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding) in Nederland niet.

De ontelbare terroristische groeperingen en de vele gezaghebbende islamitische pausen van het Midden-Oosten zeggen letterlijk dat ze de wereld willen islamiseren. Met het zwaard op plaatsen waar dit kan, via juridische, culturele en demografische jihad elders, i.c. het Westen.

»

Christenen worden weggepest (Turkije), onderdrukt (Saoedi-Arabië) of afgeslacht (Egypte); kerken worden in brand gestoken (Maleisië); vrouwen worden in brand gestoken (Afghanistan), besneden (Somalië, Egypte), met zweepslagen mishandeld (Soedan) of gestenigd (Pakistan, Saoedi-Arabië, Nigeria); homo’s worden opgehangen (Iran) en leraren en scholen worden in brand gestoken (Thailand). Dit rijtje kan worden voortgezet tot alle islamitische landen een paar keer zijn vernoemd. Daarnaast vinden moslims van verschillende stromingen redenen genoeg om elkaar de keel over te snijden, in de naam van Allah.

Deze feiten maken het mogelijk, niettegenstaande dat de islam geen centrale gezagsdrager heeft en verschillende stromingen kent, gemakkelijk een essentie te distilleren: vrouwverdierlijking, Jodenhaat en een fascistoïde verdeling van de bevolking tussen moslims en niet-moslims. De islam is géén religie, maar een ideologie met een religieus tintje. Er is geen islamitisch land dat de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens onderschrijft: 57 islamitische landen stelden via de OIC hun eigen mensenrechten op, die ‘in overeenstemming moeten zijn met de sharia’. Overal waar moslims in de meerderheid zijn, worden minstens elementen van de sharia toegepast, zelfs in Europa, zoals in bepaalde Engelse en Spaanse wijken. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de blijf-van-mijn-lijf-huizen in de westerse wereld vol zitten met moslima’s.

De grote enquête van de onverdachte John Esposito leerde ons dat 7 procent of 91 miljoen moslims radicaal en gevaarlijk zijn. Er waren véél minder radicale nazi’s, maar bij zo’n gevaarlijke totalitaire ideologie doet de ‘gematigde’ meerderheid er niet toe. Immers, slechts een kleine minderheid, zoals de gevluchte Somalische Ayaan Hirsi Ali en de afvallige Nederlandse moslim Ehsan Jami, pleegt écht verzet en bekoopt dat met haar vrijheid of leven. Ze worden door de laffe westerse politiek in de steek gelaten onder het mom van ‘tolerantie’ en ‘respect’. De ‘gematigde moslims’ zwijgen, maar komen wél op straat tegen de Joden (‘Hamas, Hamas, Joden aan het gas’) of tegen Mohammed-cartoons. Een veertienjarig ‘gematigd’ moslimmeisje tijdens de biologieles van het Atheneum van Antwerpen: “wij hebben in de moskee geleerd dat alleen de Joden van apen afstammen.”

Dat Annemie Struyf - die niet meer dan een Man Bijt Hond-achtige reportage maakte over een moslimkoppel met een Vlaamse islambekeerlinge - wordt aangevallen, is te gek voor woorden. Zij springt zelfs nog in de bres voor het betreffende koppel, om te eindigen met de wel erg vreemde woorden: “Maar iedereen is wel blij dat zich, meteen na de reportage, alweer een heleboel nieuwe Vlaamse meisjes hebben aangemeld. Meer dan ooit gemotiveerd om zich te bekeren” (‘Een schijnhuwelijk, mevrouw de schepen?’, 27 januari 2010). Struyf stelde eerder terecht dat aartsbisschop Léonard een softie is vergeleken met wat er binnen de islam wordt gezegd en geschreven (‘Branden in de hel’, 23 januari 2010). Ze was echter absoluut niet kritisch in haar programma. Zo laat Struyf na om aan Nordin Taouil te vragen waarom er niet verder mag worden gefilmd en waarom het gesprek met een van de leidinggevende moslima’s moet worden afgebroken. Hebben ze iets te verbergen?

Het is hemeltergend dat voorzitter van het Minderhedenforum, Hüseyin Aydinli, alwéér in die typisch islamitische slachtofferrol kruipt en de schuld bij de media legt. “Wat moeilijker te vatten is,” schrijft Hüseyin, “is waarom louter deze (conservatieve, SvR) strekking naar boven komt telkens de islam in beeld gebracht wordt” (‘Halt aan de media-islam’, 27 januari 2010).

Ten eerste is dat niet waar: de VRT gaat met een vergrootglas op zoek naar positieve verhalen met ‘progressieve allochtonen’, dat behoort tot haar takenpakket. De Vlaamse media schonken bijvoorbeeld veel aandacht aan de Molenbeek-film van Nabil Ben Yadir. Maar ten tweede, mijnheer Hüseyin, komt de conservatieve islam naar boven omdat de échte progressieve moslims - die zware kritiek uiten op de islam of op het gedrag van Marokkanen, of afvallige moslims - onder schuilnamen schrijven, ondergedoken leven, permanent beveiligd worden of vermoord zijn. Arabist Hans Jansen zei hierover terecht:

Nog geen 10 procent van de bedreigingen wordt bekendgemaakt. Islamcritici met kinderen houden hun mond, anderen gaan door

Dàt is de essentie van de islam.

Het Centraal Comité voor Ex-moslims, opgericht in 2007 door apostaat Ehsan Jami, werd reeds na 8 maanden opgeheven. Ehsan Jami werd zwaar in elkaar geslagen, kreeg beveiliging en moest onderduiken. Niemand durfde - openlijk - lid te worden. Zouden moslims niet eens - in plaats van weer eens tegen Mohammed-cartoons, tegen Joden of voor godsdienstvrijheid - op straat kunnen komen voor het recht op afvalligheid? In het Westen hebben moslims daar alle kans en vrijheid toe, in hun land van herkomst uiteraard niet. Moslims en moslimorganisaties zoals Tarik en Hind Fraihi, Abou Jahjah, Brahim Harchaoui, Nadia Fadil, Rachida Lamrabet, Meyrem Almaci, Veli Yüksel, Ergün Top, Sami Zemni, Mohamed Chakkar, Nahima Lanjri, Selahattin Kocak, AEL, BOEH, KifKif, FMV, E.M.B., U.T.V. en VOEM, zouden moeten oproepen om te demonstreren tegen de talrijke misstanden binnen de islam, zoals het geval Ehsan Jami, zonder in rituele zieligdoenerij de schuld altijd weer te leggen bij de ‘racistische werkgever’ of het ‘falende onderwijsbeleid’. Zij zouden open brieven moeten schrijven met oproepen aan Vlaamse moslims om te strijden voor rechten binnen het islamitisch geloof, en niet alleen voor hun recht op godsdienstvrijheid. De drukpersen van de kranten zijn opgewarmd, de camera’s van Het Journaal en van Het Nieuws staan klaar. Nu is het hun beurt. Waar blijven jullie toch?  
Als opinie aangeboden aan De Standaard, maar daar niet geplaatst.