Arabische lente of mohammedaanse herfst?
Of: De blunder van Samuel Huntington
Twee maanden geleden zette NRC-redacteur Hubert Smeets een uitdagende boodschap op het sociale medium Twitter. Zo’n berichtje heet daar een ‘tweet’ en het kan niet meer dan 140 tekens bevatten. Vanwege die bespottelijk geringe omvang van de berichtjes sec, heeft dit grappige medium natuurlijk alleen betekenis voor serieus debat in de mate waarin er verbanden zijn met andere stukken tekst; in het algemeen via het opnemen van hyperlinks in die berichtjes dus. Smeets doet daar niet aan. “Maak ik nog mee dat kritische islamkenners zich gaan bekommeren om de actualiteit in de Arabische wereld en niet meer alleen om die in Gouda?” spotte hij.
» Ik wees hem erop dat zijn ‘interesse’ met het oog op zijn functie bij het Handelsblad, geveinsd overkwam: zijn krant staat er immers om bekend dat daarin weinig ruimte is voor de door hem aangesprokenen. Hij liet schielijk weten dat zijn uitdaging niet sloeg op het politieke debat in Nederland of in het Westen in het algemeen, maar uitsluitend de uitlatingen op het Nederlandstalige deel van het medium Twitter betrof: die korte berichtjes zonder verdere links dus. Zo kende ik hem weer: mocht hij gewezen worden op interessante bijdragen uit politiek-incorrecte hoek, dan kon zijn opmerking nu tenminste niet meer worden opgevat als suggestie dat aan zo’n geluid mogelijk aandacht besteed zou worden in zijn krant.
Die tegelijkertijd arrogante en kinderachtige tweet van Smeets vormde voor mij wel een aansporing om de navolgende tekst te schrijven, maar ik koester dus vanzelfsprekend geen illusies over de kans dat mijn overwegingen enige aandacht zullen krijgen van de NRC, van een met de NRC vergelijkbaar medium of van een Bekende Politieke Nederlander die op of rond het Binnenhof zijn of haar politieke standpuntdingetje doet. De motivatie om tijd en energie te steken in het schrijven van deze tekst ontleen ik meer aan het idee er aan bij te dragen dat mensen als Smeets in de toekomst daardoor iets minder gemakkelijk weg zullen komen met hun “Ich habe es nicht gewusst”-houding.
Libische zwaluwen
Iedereen die naast holle retoriek, mooie intenties en de verkoopbaarheid van het eigen praatje ook feiten, waarnemingen en analytisch vermogen een rol laat spelen in de beoordeling van politieke ontwikkelingen in binnen- en buitenland, heeft van het begin af aan een gezonde dosis wantrouwen gehad tegenover de ontwikkelingen in Noord-Afrika en het Midden-Oosten. Zeker tegenover de ontwikkelingen in Egypte: het meest bevolkingsrijke van die landen, in feite reeds gevaarlijk overbevolkt voetnoot 2.
De groep met die gezonde insteek vormt echter niet de hoofdstroom binnen de vaderlandse politiek en journalistiek.
Zoals bij de berichtgeving over de slachtpartij bij de Koptische kerk in Egypte ter viering van nieuwjaar men in die hoofdstroom veelal ‘vergat’ melding te maken van het allahu akbar gekrijs dat seconden na de ontploffing van de bom in de onmiddellijke nabijheid te horen was, zo viel daar ook niet op dat in Libië ‘toevallig’ dezelfde strijdkreet te horen was bij het afvuren van om het even welk projectiel van de Libische zwaluwen.
Zoals in 2010 niet of nauwelijks het verband gelegd werd tussen het opvallende aandeel van vrouwen in het verzet tegen Ahmadinejad en zijn ayatollahs met de misogynie praktijken van dit gespuis, zo viel in januari 2011 het omgekeerde -de vrijwel volledige afwezigheid van vrouwen onder de Egyptische demonstranten- nauwelijks op. Overigens hadden mijn tweets over de ‘arabische lente’ voorafgaand aan die van Smeets, vooral betrekking op juist dat aspect naast het ‘bid-eelt’ van Mustafa Abdel-Jalil 3.
De Tros stelt gerust
Sinds jaar en dag ontstijgt in Nederland het politieke debat over buitenlandse aangelegenheden zelden (het niveau van) de landelijke politiek, die op haar beurt in het algemeen nogal provinciaals aandoet.
Ik licht toe wat ik bedoel met ‘niet overstijgen van de landelijke politiek’. Daarvoor zoom ik met name in op een televisie-uitzending van de Tros van enige tijd geleden: Eenvandaag, aflevering 4 februari 2011 4. Men liet de heren M.Leezenberg en R.Meijer aan het woord om hun licht te laten schijnen over de suggestieve vraag die de redacteuren van dit televisieprogramma blijkbaar even bezighield: “Wat weten we over de moslimbroederschap?”. Uit de erop volgende tekst en de toon van de presentator bleek de vraag bedoeld als: “Wat denken jullie kijkers eigenlijk te weten over de Broederschap?” Presentator Bas van Werven leidt het onderwerp in met een tekst die bol staat van suggestie en retorisch bedoelde vragen “ze willen toch de sharia? (...) Osama Bin Laden (…) schrikbeeld voor het Westen (…) Egypte als het nieuwe Iran (…) alles toch beter dan de broederschap?”.
De verhalen van verslaggever Henk van der Aa en beide ‘deskundigen’ verschillen behoorlijk sterk van elkaar maar hebben één ding gemeen: de bedoeling de Moslim Broederschap als gematigd neerzetten. Of preciezer geformuleerd: als gematigder dan de door henzelf bedachte, aan de kijkers toegedachte visie op deze organisatie(s 5). beide ‘deskundigen’ duiden de politiek van de MB niet in termen van politiek maar in die van advocaten die voor de rechtbank een individuele verdachte verdedigen
Van der Aa noemt de beruchte moslimbroeder Qutb als inspiratiebron voor Osama bin Laden, Leezenberg haast zich om te vermelden dat Qutb een dun boekje geschreven heeft en spreekt in min of meer neutrale termen over de man zelf. Wat is in vredesnaam het belang van de dikte van het haatboek van Qutb? De vraag stellen is haar al zo ongeveer beantwoorden: bagatelliseren. Van der Aa spreekt dan weer van radicalen die met dit boek “aan de haal gingen”, een andere manier van suggereren dat de tekst van Qutb zelf nog wel meeviel. Leezenberg legt uit dat ‘Luxor’ 6 het dieptepunt vormde en dat de MoslimBroederschap toen “zelf inzag dat geweld niet tot succes leidt..” en laat zijn verontwaardiging doorschemeren over het feit dat de broeders, ondanks die afwijzing die volgens zijn eigen woorden dus gebaseerd was op pragmátische overwegingen, ‘toch nog’ gewantrouwd worden.
In de terugblik op de historie van de organisatie komt naar voren dat men zich in de jaren 20 “afzette tegen het Westen, ze wilden leven als goede moslims”: die beide zaken hangen blijkbaar als vanzelfsprekend met elkaar samen. De Tros vermeldt nog wel dat de Egyptische president Sadat vermoord werd door groepen verwant aan de MB, maar men laat maar even weg waarom 7.
Triomfantelijk concludeert Meijer dat “aanslagen dus niet gepleegd [werden] door de moslimbroederschap”, maar door afsplitsingen. Leezenberg heeft het over radicale takken. De beide ‘deskundigen’ duiden de politiek van de MB -tot en met de grootste ellende die ook door hen ermee geassocieerd wordt- niet in termen van politiek, ideologie of machtsverhoudingen maar in die van advocaten die voor de rechtbank een individuele verdachte verdedigen. ‘We kunnen niet bewijzen welk lid van de straatbende de trap heeft uitgedeeld die uiteindelijk het slachtoffer fataal werd, we bepleiten daarom vrijspraak’.
Haat tegen vrouwen en joden als folklore
Letterlijk in de laatste paar seconden van de uitzending komt ook nog een vrouw aan het woord: de piepjonge politicologe Monique Samuel. Van gemengd Nederlandse/christelijk-Egyptische afkomst. Haar beoordeling van de MB is echt heel anders. Volgens haar is de MB niet hetzelfde als Al-Qaeda maar wel degelijk voorstander van sharia: elke vrouw gehoofddoekt, steniging voor overspeligen etc. Ach, een voetnoot: het lot van de vrouwen in Egypte zelf. Wat maakt het uit dat op 8 maart, internationale vrouwendag, een paar honderd demonstrerende vrouwen door islamisten belaagd worden? 8
De enige dreiging van het mohammedanisme waar de deskundige heren aandacht aan wensen te besteden is een ‘Al-Qaeda-achtige pervertering van het gedachtegoed van Mohammed’, die zou leiden tot terrreuraanslagen híer. Het resulteert in een stompzinnig, onverantwoordelijk opgetogen: ‘Ha ha, jullie weten er niets van, Al-qaeda wint helemaal niet’.
Toename van spanning met Israël? Meijer lijkt de haat tegen Israël te beschouwen als een soort folklore: “In het Midden Oosten en zeker in Egypte is iedereen extreem anti-Israel dus steunen ze Hamas”. Een politiek oninteressante vraag voor hem.
Zelfs wanneer de vanzelfsprekende haat tegen joden en vrouwen samenkomt is dat nog geen reden tot ongerustheid. Journaliste Logan op het Tahir-plein raakte temidden van de ‘vreedzame demonstranten voor democratie en mensenrechten’ geïsoleerd van haar filmploeg. Haar lijfwacht werd overmeesterd en ze werd ze door tientallen mannen belaagd. Toen er geroepen werd dat ze joods was werd ze verkracht 9.
Meijer maakt het in de uitzending het allerbontst met het uitspreken van de verwachting dat Egypte zich zal ontwikkelen tot een soort tweede Turkije. Daarmee blijkt hij te bedoelen: het leger zal de belangrijkste macht blijven. Op zich zelf toont ’s mans bewering alleen maar een onthutsend gebrek aan kennis over Turkije, maar juist deze meneer wordt opgevoerd door de Publieke Omroep om ons af te helpen van onze ‘door onwetendheid veroorzaakte’ bezorgdheid.
Wat zijn deze deskundigen voor lieden?
Onveilige seks voor de kick wat hij bij de Tros heeft opgevoerd in het kader van geruststelling over de ontwikkelingen in Egypte, voert hij dus voor een ander publiek op als reden tot pessimisme
Roel Meijer schreef in de Volkskrant samen met Bertus Hendriks -al een jaar of veertig anti-Israël-activist en in het kader van het politieke proces tegen Geert Wilders bekend geworden als ‘de man van het meinetentje’- een stuk met de veelzeggende titel Utopische Moslimbroeders zijn realisten geworden 10. Dat utopische duidde al op onschuld en nu zijn ze ook nog verstandig geworden.
Hendriks en Meijer schrijven over de vroegere Egyptische president dat “.. de Moslimbroederschap zich makkelijk kon vinden in het door Sadat ingevoerde grondwetsartikel dat de sharia de voornaamste bron van wetgeving is. (…) Om het gras voor de voeten van de Broeders weg te maaien, werd de islamisering door het regime juist bevorderd.”
Op deze analyse zelf valt weinig af te dingen, ik schrijf in Islamofobie? ook op verschillende plaatsen over dit mechanisme, maar het wijst op een vorm van krankzinnigheid wanneer je dit opvoert als aanwijzing voor de gematigdheid van de Broederschap. Heet ademen in de nek van anderen als bewijs voor jouw eigen gematigdheid! Alsof je het initiatief van de Sjah van Perzië voor de Organization of Islamic Conference opvoert als aanwijzing voor de gematigdheid van Khomeiny.
Ik schrijf expres ‘vorm van’ krankzinnigheid, want het gaat hier niet om een algemene vorm van ernstig in de war zijn, maar om decennialang systematisch voortbouwen op haat tegen het Westen, tegen kapitalisme, tegen Amerika en tegen Israël.
Overigens wordt in dit artikel, waarin Sadat dus wel prominent aan de orde komt, niet alleen de reden om hem te vermoorden verzwegen maar ook de moord zelf.
Meijer blijkt ook op goede voet te staan met Martijn de Koning, de man die elk jaar een feest van mohammedaanse extremisten bijwoont, waarop de moord op Theo van Gogh wordt gevierd. Op diens blog schrijft Meijer: “De pessimisten [over de Arabische lente] bestaan vooral uit die commentatoren die zeggen dat het leger te sterk is en dat het regime nog helemaal in tact is. 11” Precies datgene wat hij bij de Tros heeft opgevoerd in het kader van geruststelling over de ontwikkelingen in Egypte, voert hij dus voor een ander publiek op als reden tot pessimisme over de ontwikkelingen in Egypte.
Hoezo integriteit? Of ben je met het voeren van een ideologische strijd tegen het Westen op zich al integer genoeg?
In een stuk van het Clingendael instituut waar de naam van deze zelfde Meijer ook onder prijkt 12, vond ik nog een derde visie op de rol van Turkije in relatie tot de politieke veranderingen in Egypte: “Zou Egypte zich weer daadwerkelijk in het anti- Israëlische kamp begeven, dan ontstaat een pan- Arabisch en mogelijk Islamitisch front dat veel sterker is dan in het verleden. (Ook Turkije zou zich hierbij in politieke zin kunnen aansluiten) ” (mijn nadruk, fg). Voor de ontwikkelingen in Egypte zelf is dit niet onmiddellijk van heel groot belang maar het bevestigt nogmaals het beeld: de enige zorg die de Meijers van deze wereld onder ogen willen zien, is de mogelijke angst voor Al Qaeda-achtige terreur-aanslagen híer.
Wanneer ik ten behoeve van dit stukje nog even opzoek wat voor leerstoel die andere deskundige eigenlijk precies bekleedt 13, zie ik dat dit heerschap zelfs in deze eeuw, ja zelfs in dit schooljaar, nog les geeft over Foucault: hoe fout wil je het hebben?
Foucault, de man die koketteerde met de weerzinwekkende Khomeiny en vanuit eenzelfde ziekelijke hang naar avontuur nog onbeschermd seks had met verschillende partners toen hij zelf al wist besmet te zijn met een dodelijke SOA.
Foucault, wiens teksten door universitaire lakeien geprezen worden omdat ze net zo begrijpelijk waren als de nieuwe kleren van de keizer zichtbaar.
Foucault, een man met volgelingen zoals Naveed Sheikh, die moefti Haj Amin al-Houssein, de Hitler-vriend, inspirator van de terrorist Arafat en vanaf de jaren dertig organisator van het anti-joodse geweld in het mandaatgebied, opvoert als ‘eminence grise’ van het panislamisme 14. ..verdonkeremaant dat juist de ontwikkelingen in Turkije van de laatste vijftien jaar belangrijk, mogelijk zelfs doorslaggevend, zijn geweest voor de groeiende macht van het mohammedanisme wereldwijd..
Uiteraard sprak Leezenberg in die aflevering van Eenvandaag niet over het werk van Foucault.
Hij demonstreerde wel tot wat voor polemiserende apologie het gegoochel met woorden, waar dit type ‘Franse intellectuelen’ in grossiert, inspireert. In dit werk wemelt het van de formuleringen die een opbouw hebben als: 'U denkt misschien dat er iets mis is met Mohammed, Koran, jihadisme, máar ..', gevolgd door een pervertering die elke fatsoenlijke gesprekspartner op het verkeerde been zet 15.
Model Turkije 16
Meijers huiveringwekkende gebrek aan kennis van de ontwikkelingen in Turkije -als het niet gewoon om regelrechte leugenachtigheid gaat- is niet zomaar een omissie. Dit gebrek vormt immers het fundament van zijn neerbuigende ‘geruststelling’ in de richting van de kijkers van Eenvandaag. Maar bovendien, en dat is erger, hij verdonkeremaant dat juist de ontwikkelingen in Turkije van de laatste vijftien jaar belangrijk, mogelijk zelfs doorslaggevend, zijn geweest voor de groei van de macht van het mohammedanisme wereldwijd en van de bezorgdheid bij mensen die de mohammedaanse ideologie sterk afwijzen. Dat Meijer daarin bepaald niet alleen staat, maakt het des te pijnlijker: hij wordt opgevoerd als deskundige.
Op de wereldranglijst van persvrijheid staat Turkije op plaats 138. Nergens zitten zoveel journalisten in de gevangenis als in Turkije 17.
Wanneer er in Nederland aandacht besteed wordt aan de Alevieten staat dat vrijwel altijd in het teken van de politiek in Nederland. De boodschap is: ‘Zie je wel, Turken/mohammedanen integreren wel’.
Net zo min als het gemiddelde Tweede Kamerlid wil de gemiddelde westerse journalist iets van de benarde positie van de Alevieten in Turkije zelf 18 af weten.
Bij de beoordeling van de situatie in Turkije baseert men zich op de vage en onjuiste notitie dat Kemal Mustafa godsdienst en staat van elkaar gescheiden zou hebben. Van de extreem nationalistische vader van de Turken (de ‘Atatürk’) is weliswaar bekend dat hij het mohammedanisme wel eens heeft aangeduid als ‘rottend karkas’ maar de grip die dat karkas op de bevolking van Turkije had, was voor hem juist reden om moskee en staat krachtig met elkaar te verbinden: de moskee werd een verlengstuk van de staat. Misschien in nog wel sterkere mate dan in de eeuwen daarvoor de staat het verlengstuk van het mohammedanisme was geweest.
De ‘erfopvolging’ van de sultans droeg er bijvoorbeeld aan bij dat het Ottomaanse rijk geen pure theocratie werd 19.
De blunder van Samuel Huntington
Ik citeer het beroemde boek van Samuel Huntington 20:
Turkije tenslotte, heeft de geschiedenis, bevolkingsomvang, het niveau van economische ontwikkeling, de nationale samenhang en militaire traditie en competentie, om de kernstaat van de islam te worden. Door Turkije expliciet te definiëren als seculiere staat voorkwam Atatürk dat de republiek in dat opzicht de opvolger zou worden van het Ottomaanse Rijk.
Turkije kon zelfs geen standaard lidmaatschap van de OIC verwerven vanwege de vastlegging van het secularisme in de grondwet 21.
Zo lang Turkije zichzelf blijft definiëren als seculiere staat zal het leiderschap van de islam haar onthouden worden. (…) Op enig moment zou Turkije zo ver kunnen komen dat ze de frustrerende en vernederende rol om te bedelen naar het lidmaatschap van het Westen opgeven en de indrukwekkender en meer verheven historische rol hervatten als belangrijkste islamitische gesprekspartner en tegenspeler van het Westen.
Het fundamentalisme heeft aan kracht gewonnen in Turkije; onder Özal heeft Turkije zich ingespannen zich meer te identificeren met de Arabische wereld, het heeft gebruikgemaakt van de etnische en taalkundige banden om een bescheiden rol te gaan spelen in Centraal Azië; Turkije heeft de Bosnische moslims aangemoedigd en ondersteund. (…) [Maar] Turkije zou Atatürks erfenis nog sterker moeten verwerpen dan de Russen die van Lenin. Dat zou een leider vereisen van het kaliber van Atatürk, iemand die religieuze en politieke autoriteit combineert om Turkije te veranderen van een verscheurd land in de kernstaat van haar civilization.
De laatste zin maakt terloops duidelijk waarom Huntington in 1996 de plank zo finaal mis kon slaan.was met de herbegrafenis van Enver Pasha goedbeschouwd het gedachtegoed van Kemal Mustafa verlaten
Gül en Erdogan (president en premier van Turkije) zijn al decennia actief in verschillende mohammedaanse politieke partijen; partijen die steeds verboden en ontbonden werden door ingrijpen van het Turkse leger op basis van de door Atatürk in de grondwet aan hen toegewezen taak het land te beschermen tegen re-islamisering.
Met de laatste door hen opgezette partij -de AKP, de partij voor Vrijheid en Rechtvaardigheid- gebeurde dat niet. Het werd nog wel geprobeerd 22, maar in de rug gesteund door de campagne van de EU voor het terugdringen van de invloed van het leger, slaagde die laatste poging niet meer 23.
Voor mannen als Gül en Erdogan is Gorbatsjov -in diens betekenis voor de verwerping van het leninisme uit de metafoor van Huntington- geen rolmodel.
Eerder zullen ze ervan dromen zelf een nieuwe ‘tsaar’ te worden. Toegepast op Turkije dus sultan of kalief of in ieder geval een wegbereider voor zo’n nieuwe Leider voor alle mohammedanen. Al zullen ze dat nooit hardop zeggen.
Nota bene in hetzelfde jaar waarin Huntingtons boek verscheen, was met de herbegrafenis van Enver Pasha goedbeschouwd het gedachtegoed van Kemal Mustafa verlaten.
Bij deze ‘deadly rival’ 24 van Atatürk, die niet alleen een van de hoofdverantwoordelijken was voor de Armeense genocidale deportaties van 1915, maar ook de dood van honderdduizenden Turken kan worden aangerekend, de man die destijds door de Turkse krijgsraad bij verstek werd veroordeeld tot de doodstraf, lag de wens om de nieuwe Kalief te worden er wat dikker bovenop.
Zijn stoffelijke resten lagen in Turkmenistan waar hij was gedood in gevecht met het Rode Leger bij zijn poging het sultanaat naar het oosten uit te breiden. Zijn herbegrafenis, met toespraak van Gül, was een trendbreuk in de Turkse geschiedenis 25.
Over het belang van deze gebeurtenis is niet zo gemakkelijk informatie te vinden. In Turkije riskeer je gevangenisstraf wanneer je hierop de aandacht zou willen vestigen. De meest toegankelijke informatie erover is afkomstig van Armeniërs. De Armeniërs zijn een eeuw geleden echter slachtoffer geweest van genocidale deportaties door de Turken en omdat onze beschaving inmiddels zo ver gevorderd is dat we daders liever als slachtoffers zien en slachtoffers als daders, wordt aan Arméénse bronnen weinig waarde toegekend 26.
In 2002 kwam de AKP officieel aan de macht. Ze verwierven een tweederde meerderheid: in het parlement, niet van de stemmen. Ze haalden nauwelijks meer stemmen dan bij de voorgaande verkiezingen. De monsterzege was een koekje van eigen deeg voor de zittende partijen: om andere partijen dwars te zitten, hadden ze de kiesdrempel opgetrokken tot 10%. Ze haalden vervolgens zelf geen van alle die drempel.
Ook toen al was er in de Nederlandse media en politiek geen interesse in de ontwikkelingen in Turkije. De weigering van de Turkse regering een jaar later om enige medewerking te verlenen aan de inval in Irak werd als verrassing gepresenteerd. Aan de dreiging van Navo-partner Turkije met militair ingrijpen tegen de Koerden in buurland Irak indien ze te onafhankelijk zouden worden, werd helemaal geen aandacht besteed.
De OIChet secretariaat van de Organisatie van Christelijke Landen vestigen in Istanboel
Over Turkije bestaat in mijn ogen een enorme ongeïnformeerdheid in politiek en media: soms lijkt het wel of die actief wordt nagestreefd. De onwil om zich te verdiepen in de rol van de OIC, de Organization of the Islamic Conference, is echter nog groter.
Deze organisatie 27, waar 57 landen bij zijn aangesloten met veel mohammedaanse inwoners, bestaat ruim 60 jaar. Initiatiefnemers waren de heersers van Iran, Pakistan, Saoedi-Arabië en Marokko.
De eerste decennia van haar bestaan was er inderdaad reden om weinig aandacht aan deze organisatie te besteden. Vooral in de beginjaren verliep de samenwerking tussen de lidstaten niet zo gladjes: op een van de eerste grote conferenties van de organisatie bedreigden afgevaardigden van verschillende lidstaten elkaar zelfs met wapens. Het drietal Saoedi-Arabië-Pakistan-Iran blokkeerde decennialang, dankzij tegengestelde belangen en visies, elke vorm van effectief gezamenlijk optreden. De OIC speelde bijvoorbeeld geen enkele rol bij conflicten tussen de lidstaten, zelfs niet bij de verschrikkelijke, acht jaar durende oorlog tussen Iran en Irak, ondanks het feit dat buiten Irak zelf er niemand aan twijfelde dat Saddam Hoessein de agressor was. De OIC was eerst en voor alles een netwerk van de politieke en religieuze elites van de lidstaten: intern beloeren ze elkaar en tegenover de rest van de wereld houden ze elkaar de hand boven het hoofd.
En zeker dat laatste geldt tot op de dag van vandaag: in een groot deel van de persberichten op de officiële webstek van de organisatie 28, zie je dit weerspiegeld. Hoeveel eigen burgers -mohammedaans of niet-mohammedaans- door het bewind van een van de lidstaten ook gedood of onderdrukt worden: nooit wordt zo’n regime zelfs maar krachtig op de vingers getikt, laat staan dat er effectieve maatregelen zelfs maar overwógen worden.
De ministers van Buitenlandse Zaken van de OIC zijn van mening dat steniging een culturele verrijking vormt van universele mensenrechten 29. De secretaris-generaal van de OIC gaat in het úiterste geval (Syrië, lente 2011) er toe over om een staatshoofd op te bellen en dan aan te dringen op dialoog en vraagt de dictator zich te houden aan eerder gedane beloftes 30.
Vanaf het ontstaan van de organisatie is haat tegen Israël een belangrijk hulpmiddel geweest om de politieke en religieuze elites van de lidstaten te verenigen. In 1979 werd Egypte geschorst als lid van de OIC vanwege de vredesonderhandelingen met Israël. Om zelfde reden werd Sadat minder dan twee jaar daarna vermoord door ‘een radicale afsplitsing van’ de Moslimbroeders. Bij artikel VI-5 van het charter van 1972 lezen we dat het secretariaat, van de OIC zelf dus, in Jeddah gevestigd wordt “in afwachting van de bevrijding van Jeruzalem”. Die stad wordt door veel mohammedanen genoemd als derde in de ordening van de voor hun ideologie belangrijke plaatsen. Waarom moet dan dáár het hoofdkantoor van deze organisatie gevestigd worden? Men stelle zich het christelijke equivalent voor: tijdelijk moet het hoofdkwartier gevestigd worden in Rome totdat Istanboel weer Constantinopel is en het secretariaat van de Organisatie van Christelijke Landen daar haar hoofdvestiging kan krijgen.
Sinds 2010 getuigt het helemaal van een wereldvreemde opstelling om de nieuwe rol van Turkije te negeren: de verandering in hun opstelling ten opzichte van Israël springt daarbij het meest in het oog. De Turkse organisatoren 31 waren zo zeker van hun zaak dat ze Cyprus als uitvalsbasis wilden gebruiken voor de tocht van het eerste provocatie-flottielje richting Gaza. De niet-bezetting van Gaza aan de kaak stellen met een tocht die vertrekt vanaf een eiland dat voor een derde wel bezet is. Door Turkije. Cyprus stak er een stokje voor. Het lijkt weinig aannemelijk dat de verbetering van de relatie tussen Israël en de traditionele vijand van de Turken, Griekenland, hier los van staat 32.
Turkije en de OIC
Is er dus al weinig echte aandacht voor de ontwikkelingen in Turkije en de OIC, de relatie van Turkije tot de OIC is zo ongeveer een absoluut taboe.
Wanneer je nu, in 2011 en met wat afstand, nadenkt over de eerste decennia van de OIC, vormt het feit dat Pakistan, Saoedi-Arabië en Iran toen de belangrijkste spelers waren, een van de meeste opmerkelijke aspecten. Waarom ontbraken -in termen van bevolkingsomvang- grote landen als Egypte en Turkije die ook toen geacht werden politiek een sleutelrol te vervullen? En hoe zit dat bijvoorbeeld met Bangla-Desh, Indonesië, Nigeria, Soedan en Ivoorkust? En hoe staat het tegenwoordig met die landen en met hun verhouding tot de OIC? Om dit stuk niet al te lang te laten worden ga ik hier niet in op de laatste vijf genoemde landen. Ik geef alleen twee links: over Soedan dat tot twee keer toe ‘stiekem’ lid werd 33, en over Ivoorkust waar mohammedaanse immigranten een nieuwe president gekozen hebben en de christelijke slachtoffers als de bad guys worden voorgesteld door de westerse media en overheden (met name de Franse) 34.
Voordat ik inga op Turkije en Egypte wijs ik er nog op dat de rol van Iran totaal veranderd is ten opzichte van de situatie in 1969 (oprichting OIC, nog onder de Sjah!), maar ook ten opzichte van 1979 (overwinning van Khomeiny op de -linkse- seculieren in eigen land en -via de verovering van het grondgebied van hun ambassade- ook op de VS): elk jaar groeit de zelfverzekerdheid van de heersende kliek.
Via de passage over Huntington wees ik al op de omslag in Turkije in 1996. In 1970 weigerde Turkije nog om het handvest van de OIC te ondertekenen omdát erin verwezen werd naar mohammedaanse principes en de eenheid van en solidariteit onder de mohammedanen.
Slechts twee jaar na het aan de macht komen van de AKP werd Turkije prominent lid van de OIC: de Turkse professor Ihsanoglu is sindsdien secretaris-generaal van die organisatie. Ook langs andere wegen -zoals via verbetering van de handelsbetrekkingen en bemiddeling in regionale conflicten- proberen de Turken hun imago bij andere landen met mohammedaans bewind te versterken. Ihsanoglu wordt al een van de invloedrijkste mohammedanen genoemd 35. Vooral de aangevoerde reden is interessant: De OIC werd gezien als een disfunctionele organisatie totdat kort geleden de activiteiten en doelen herzien werden. Onder het leiderschap van Ihsanoglu is de opdracht verbreed (…).
Intussen lijkt Pakistan steeds sneller de status van ‘failed state’ te naderen. Op de terreur en de moordlust onder de vlag van blasfemiebeschuldigingen hoef ik niet te wijzen. Onlangs kwam in de publiciteit dat de anti-westerse indoctrinatie op openbare scholen net zo erg is als op de madrassa’s. Het regime incasseert jaarlijks voor miljarden aan steun van de VS die in de hoogste maatschappelijke klassen blijft hangen en waar nauwelijks medewerking tegenover staat bij de bestrijding van het terrorisme. Pijnlijke actuele noot: Van Turkse zowel als Saoedische zijde werd er druk uitgeoefend op Pakistan om Bin Laden uit leveren. Blijkbaar was men dus er tenminste van op de hoogte dat hij in Pakistan zat 36. dat Egypte op de middellange termijn dit drietal zal aanvullen en dat daarmee de Turkse invloed verder zal groeien
Omdat Marokko vooral met zichzelf bezig is (‘zichzelf’ hier bedoeld als: met inbegrip van de 17e provincie gevormd door de inwoners die geëmigreerd zijn naar Europa maar daar -met hun nageslacht- als onderdanen van de Marokkaanse koning beschouwd blijven worden), is effectief het oorspronkelijk bepalende drietal Saoedi-Arabië/Pakistan/Iran vervangen door het drietal Turkije/Saoedi-Arabië/Iran.
Turkije heeft mijns inziens de beste papieren om steeds meer de dominante rol te gaan vervullen.
Het ligt in de lijn van de verwachtingen dat Egypte op de middellange termijn dit drietal zal aanvullen en dat daarmee de Turkse invloed verder zal groeien. Het kan eenvoudigweg geen toeval zijn dat de Egyptische MoslimBroederschap de door haar opgerichte politieke partij dezelfde naam heeft gegeven als die van de machthebbers in Turkije 37.
De Egyptische geestverwanten van de Saoedi’s, de salafisten, vormen ook een kracht om rekening mee te houden. Het meest onheilspellende aan de huidige situatie in Egypte is de goede relatie tussen de Broederschap en de salafisten.
Turkije en Saoedi-Arabië
Het is moeilijk te achterhalen in hoeverre dit op de achtergrond daarbij een rol speelt maar de relatie van Turkije met Saoedi-Arabië is de afgelopen jaren duidelijk verbeterd. Zowel op financieel-economisch als op politiek gebied.
Michael Rubin schreef in het Winter 2005-nummer van Middle East Quarterly al eens een uitgebreid gedocumenteerd stuk over de financiële steun van Saoedi-Arabië aan Turkije 38. "My door is open for Saudi businessman and investors and I am ready to solve all their problems", liet president Gül twee jaar geleden weten toen hij samen met verschillende ministers en een stuk of 150 zakenlui een bezoek bracht aan Riaad. Het stuk vermeldt dat Gül hoopt dat het handelsvolume van 2009 op 2010 zal verdubbelen tot 10 miljard dollar 39.
Eind januari 2010 berichtte de APS Diplomat Recorder over de uitreiking van de Feisalprijs aan Erdogan: De Turkse Premier Recep Tayyip Erdogan bezocht het hoofdkantoor van de Organization of the Islamic Conference (OIC) en gaf uiting aan zijn tevredenheid over de groeiende rol van de 57 leden tellende groep op het wereldtoneel. (…) hij voegde eraan toe dat de prijs zijn verantwoordelijkheid voor de promotie van culturele dialoog vergrootte. Hij benadrukte de sterke relaties tussen Saoedi-Arabië en Turkije. 40
Hoe belangrijk die relatie is wordt duidelijk uit de berichtgeving over het in ontvangst nemen van die prijs: Erdogan nam bijna honderd topambtenaren mee, twee ministers en een stuk of veertig journalisten om met de Saoedi’s besprekingen te voeren over een groot aantal onderwerpen waaronder “op verzoening gerichte inspanningen van de Palestijnen.” Geen misverstand: het ging daarbij niet om hun verzoening met het bestaan van de staat Israël, maar om de onderlinge verzoening tussen de Palestijnen onderling 41.
Turkije en Iran
Sinds de AKP aan de macht kwam, is geleidelijk aan ook de relatie met Iran verbeterd. Over 42 en weer 43 leggen Erdogan en Ahmadinejad bezoekjes af (de artikelen waar naar gelinkt wordt, bevatten treffende foto’s). Erdogan was er nog sneller bij dan Obama om na de omstreden verkiezingen in 2010 Ahmadinejad tot winnaar te verklaren. De toenadering van Turkije in de richting van Iran komt ook tot uitdrukking in de poging van Erdogan om te ‘bemiddelen’ in verband met Iraanse kernwapens, o nee, kernenergie 44. Ook de OIC komt op voor deze rechten van Iran 45. Dat Iran het Turkse optreden op dat terrein niet in alle opzichten waardeert is een andere zaak. Het mag geen verbazing wekken dat de houding van de Koerden ten opzichte van Israël uitzonderlijk positief te noemen is
Er is niet alleen sprake van samenwerking en toenadering: de soennitisch-sjiitische tegenstelling is nog niet verdwenen. Turkije bemoeit zich niet met de soennieten en/of turkssprekenden in Iran en Iran bemoeit zich niet met de alevieten in Turkije maar voor wat betreft ‘derde’ landen speelt die vijandschap nog steeds een rol.
Hij komt het pijnlijkst tot uiting in de lugubere competitie in het uitbaten van de mohammedaanse haat tegen joden in het algemeen en Israël in het bijzonder. Iran leek de bovenhand te krijgen doordat men behalve via de mede-sjiieten van Syrië en Hezbollah ook via steun aan (het soennitische) Hamas Israël ging bestrijden.
Anderzijds wordt ook gesproken van gecoördineerd optreden van Turkije en Iran tegen de Koerden in Irak 46. Het mag geen verbazing wekken dat de houding van de Koerden ten opzichte van Israël uitzonderlijk (in beide betekenissen van het woord) positief te noemen is.
Columnist Rami G. Khouri beschrijft in de Libanese krant The Daily Star de gruwelijke dreiging achter deze competitie 47. Niet alleen zijn de pogingen van zowel Turkije als Iran om hun imago te versterken door anti-Israëlische inspanningen te benadrukken voor hem een vaststaand feit: hij wijst er op dat straks de Turken en Perzen daar nog maar weinig ‘profijt’ van hebben omdat de nieuwe Arabische leiders dit zelf ook zullen gaan doen! Die visie wordt bijvoorbeeld onderstreept door Judah Grunstein, hoofdredacteur van World Politics Review in een stuk getiteld Turkey and the Arab Spring 48.
Egypte
De Turkse AKP-regering is niet geïnteresseerd in de mensenrechten in Saoedi-Arabië, Iran of Soedan, wel in goede relaties met de machthebbers van die landen, hoe die ook aan die macht gekomen zijn. Voor de arabische landen waar het sinds eind 2010 onrustiger is geworden, ligt dat niet anders. Turkije reageerde aanvankelijk dan ook terughoudend op de eerste tekenen van opstandigheid (in Tunesië en Egypte). Op de webstek van de officiële Turkse omroep schrijft professor Dr. Ramazan Gözen van de Abant İzzet Baysal Universiteit hier openhartig over 49. Even openhartig is hij over het overleg van officiële Turkse functionarissen met de Egyptische MB. Evengoed heeft Turkije volgens een krantenkop in de Hurriyet van 11 februari, een goed imago bij opstandelingen in Egypte vanwege hun ‘snelle’ reactie. In het stuk zelf komen dan echter weer verschillende mensen aan het woord die er op wijzen dat Erdogan die goede naam voor een belangrijk deel dankt aan zijn anti-Israëlische retoriek, niet van de laatste maanden maar de laatste jaren 50.
Die opmerkingen snijden hout. Onderzoek in meerdere arabische landen wijst uit dat juist de Egyptische bevolking extra verontrustend scoort op vragen over steun aan Al Qaeda en sharia en haat tegen Israël.
Zeer recent onderzoek van het gerenommeerde bureau PEW laat zien dat meer dan de helft van de bevolking er voorstander van is dat het vredesverdrag met Israël wordt opgezegd. Deze mensen wonen in een land dat enorme economische problemen kent, werkloosheid, sectarisme, dreigende hongersnood zelfs. Ze willen daar graag nog oorlogsdreiging aan zien toegevoegd. Ruim de helft van de bevolking spreekt uit dat de wetgeving gebaseerd zou moeten zijn op de Koran. De fundamentalisten kunnen op steun van zo’n 30% van de bevolking rekenen 51.
De Egyptische vrienden van de Turken, de Broederschap, toont verschillende gezichten. Wie zichzelf gerust wil stellen of in slaap sussen kan daarbij horende uitspraken van kopstukken van die organisatie vinden.
Ik signaleer meer verontrustende berichten.
Mahmoud Ezzat, de tweede of derde man, liet half april weten dat Egypte een ‘islamitische staat’ moet worden en sharia moet worden ingevoerd 52.
Nadat vanuit de broederschap hier eerder wat genuanceerder geluiden over naar buiten kwamen liet men in maart weer duidelijk weten dat vrouwen en christenen toch echt uitgesloten worden van het ambt van president.
De christenen in Egypte zijn bijna allemaal kopten. Vooruitlopend op het officieel aan de macht komen van de MB werd in Qena de aanstelling van een koptische gouverneur onder druk van aanhoudende demonstraties ongedaan gemaakt.
Nog verontrustender is de toegenomen assertiviteit van de salafisten. Ze gaan zelfs al actief werk maken van hun heilige strijd tegen de soefi’s: relatief zelfstandig opererende mohammedanen die zo’n beetje aanhangen tegen het sjiitisme. Heiligdommen worden vernietigd 53. Openlijk wordt de theocratie bepleit 54.
Salafisten broeders
Voor alle duidelijkheid: de MB en de salafisten zijn verschillende grootheden maar er zijn wel degelijk ook salafisten onder de broeders. Sterker nog, recent heeft de MB een pact gesloten met salafisten 55. kwam het bericht dat voor het eerst in 30 jaar er weer een Iraanse ambassade in Egypte komtBij het pact is ook de groep Jama’a al-Islamiyya aangesloten, een groep die betrokken was bij de moord Sadat kort geleden kwam met het idee voor een zedelijkheidspolitie naar Saoedi-model voor het bestrijden van vrouwenrechten. MB-woordvoerder Sobhi Saleh gaf als reden voor de samenwerking ‘de aanvallen op de islamitische groepen’. Volgens een ander bericht bleken die ‘aanvallen’ te bestaan uit beschuldigingen en kritiek 56.
De gezaghebbende krant Al Ahram noemt Amr Moussa de grootste kanshebber om de presidentsverkiezingen in november te winnen. Op 15 mei meldde de online versie van de krant dat volgens deze voormalige secretaris-generaal van de Arabische Liga het imago van Egypte in de regio onder Moebarak gezakt was, omdat het land werd gezien als belangrijke bondgenoot van de VS en Israël 57
Moussa is een fanatiek pleitbezorger van ‘de Palestijnse zaak’.
Hij stelt nadrukkelijk dat het beleid van de Egyptische regering in overeenstemming moet zijn met het anti-Israëlische sentiment onder de Egyptische bevolking. Hij stelt overigens niet expliciet het vredesverdrag van 1979 ter discussie maar zegt steun toe bij het uitroepen van een Palestijnse staat in september dit jaar.
Een andere presidentskandidaat, Magdy Hussein, voorman van de islamisten die zich tooien met de naam ‘labour party’ (ahum), reisde naar Iran om daar onder andere te pleiten voor het sluiten van de Israëlische ambassade 58. Ongeveer tegelijkertijd met dit pleidooi kwam het bericht dat voor het eerst in 30 jaar er weer een Iraanse ambassade in Egypte komt 59. In 1980 had Iran die gesloten. Waarom? Vanwege het Egyptische vredesverdrag met Israël natuurlijk.
Egypte is nog niet verloren op de manier waarop Iran dat is.
Er zijn wel degelijk verstandige mensen die de seculiere krachten oproepen zich te organiseren en samen op te trekken met de kopten 60. Er zijn wel degelijk mensen die zichzelf moslim noemen en tegelijkertijd krachtig voorstander zijn van een seculiere staat 61. Anders dan het Syrische leger trad het Egyptische wèel op tegen anti-Israëlische provocaties op nakba-dag. Binnen het leger zijn er wel degelijk leidinggevenden die het land willen behoeden voor afglijden naar een theocratie. Die willen dat het leger een rol vervult die vergelijkbaar is met die in het verleden het leger in Turkije had.
Neo-ottomanisme
Daarmee komen de tegenstrijdige opmerkingen van Meijer uit het begin van dit stuk eigenlijk in een nog kwalijker daglicht te staan.
Hizb ut-Tahrir, -in Nederland recentelijk in de aandacht vanwege een demonstratie op de Dam tegen gebeurtenissen in Syrië met gescheiden vakken voor mannen en vrouwen en opgetuigd met zwarte mohammedaanse oorlogsvaandels- is in Turkije verboden, al zijn ze er wel actief 62. Het Turkse regime -en haar vrienden bij de MB nog meer- bewijzen weliswaar zelf regelmatig lippendienst aan het oemmadenken, maar dit soort kalifatisten loopt hen voor de voeten met hun directe en vooral openlijk opkomen voor het instellen van een Groot-Mohammedaans Rijk.
De onjuistheid van Huntingtons inschatting dat Turkije tot in lengte van dagen niet in aanmerking zou komen om (weer) de rol van kernstaat van de mohammedaanse beschaving te worden, wordt inmiddels met de dag duidelijker. Een goede illustratie hiervan is het feit dat de AKP nu werkt aan het opzetten van een officiële vestiging voor de Taliban in Istanboel. Dit betekent natuurlijk niet dat de Turken achter de standpunten van de Taliban of van Al Qaeda staan. Wie de moeite neemt het bericht van Reuters hierover 63, dat toch in het algemeen weinig alarmistisch formuleert, tot zich te laten doordringen, realiseert zich wat er aan de hand is: de Turken bemoeien zich overal mee en stellen zich ‘behulpzaam’ op om alle landen met mohammedanen, in de oemma, tot eenheid te brengen. Gül en de ‘freak Erdogan’ 64 zijn echt veel minder geschift dan het Iraanse duo Khamenei-Ahmadinejad en komen begrijpelijk veel betrouwbaarder over dan de machthebbers in Saoedi-Arabië of Pakistan.Sinds jaar en dag wordt de huidige minister van buitenlandse zaken, Ahmet Davutoglu, omschreven als neo-ottomaan
Turkije is een stabiliserende factor binnen de mohammedaanse wereld en het regime werkt zelfverzekerd samen met alle groepen die de mohammedaanse zaak zijn toegedaan. De onvolprezen Caroline Glick meldt in haar must-read stuk Turkey’s cautionary tale van 15 april jl dat de IHH, de Turkse organisatie achter de vloten met martelaren naar Gaza, de eerstvolgende majeure provocatie van Israël heeft uitgesteld met het oog op de verkiezingen in Turkije 65. Het onvermijdelijke, want actief nagestreefde bloedvergieten zou toch negatief kunnen afstralen op de AKP.
Het Turkse regime streeft niet naar de instelling van een kalifaat, niet voor de landen met mohammedaanse meerderheden en al helemaal niet voor de hele wereld. Het Ottomaanse rijk werd, ook in de mohammedaanse wereld, niet door iedereen, gezien als belichaming van het kalifaat. 
Je kunt dat opvatten als een zekere geruststelling maar het neo-ottomanisme appelleert intussen ook aan het extreme nationalisme onder het meer seculiere deel van Turkije. De Koerden in Turkije zijn nog beter af met de AKP dan met de oppositiepartijen CHP en MHP.
Sinds jaar en dag wordt de huidige minister van buitenlandse zaken, Ahmet Davutoglu, omschreven als neo-ottomaan. Niet alleen door Amerikanen of Turkse tegenstanders. Vorig jaar trouwde zijn dochter. President Gül hield een toespraakje waarin hij ook een boodschap overbracht van ‘de freak’: ‘Oom Erdogan’ liet weten dat hij graag zou zien dat ze op z’n minst drie kinderen kreeg omdat de Turkse natie behoefte heeft aan kinderen met aanzien 66.
De schandalige eerlijkheid van Arend Jan Boekestijn
De afgelopen tijd las ik in het deel ‘Alone’ -een veelzeggende naam- van de biografie van Winston Spencer Churchill van de hand van W.Manchester. Het deel gaat over de jaren dertig toen WSC in eigen land door een ruime meerderheid van de bevolking en een nog ruimere meerderheid van de collega-politici beschouwd werd als een oorlogshitser 67.
Zelfs nadat in 1938 in München Tsjecho Slowakije verraden was, noemde Lord Maugham Churchill nog een agitator die zou moeten worden “shot or hanged”. Het lezen van dit boek herinnert me eraan hoever appeasement kan gaan.
Maar er is nog een overtreffende trap van appeasement.
Begin april ontwikkelde zich op Twitter tussen Arend-Jan Boekestijn en een aantal “kritische islamkenners” een uitwisseling die even op een serieuze discussie ging lijken. De aftrap werd gegeven door Boekestijn die meldde dat hij het verhaal van Bernard Lewis interessanter vond dan dat van Geert Wilders. Voordat ik het bedoelde stuk van Lewis zelf gelezen had vroeg ik hem: “interessanter in de zin van geruststellender?”. Tot mijn verbijstering reageerde hij met een eenduidig ja.
Het stuk bleek een interview in de Wall Street Journal met deze oude baas, die wel aangeduid wordt als ‘nestor van de islamkritiek’, onder een titel die nauwelijks enige relatie bleek te hebben met de strekking van het stuk: The Tyrannies are doomed 68. De inhoud van het stuk bleek grofweg te verdelen in twee heel verschillende delen en op de webstek van de WSJ bestond het ook uit twee webpagina’s. Het eerste deel bevatte een vergelijking van het mohammedanisme met (democratie in) het Westen: een soort half-seniele ivoren toren beschouwing waarin het sultanaat van het Ottomaanse rijk van meer dan twee eeuwen geleden vergeleken wordt met de mores van de Franse Revolutie: de sultan kwam er nog helemaal niet zo slecht af. ..verder dan appeasement: bewust en openlijk de voorkeur geven aan informatie wanneer deze meer geruststellend is of lijkt
Het tweede deel was van een totaal andere orde. Lewis sprak hoopvolle woorden over de ontwikkelingen in Tunesië, vooral vanwege de gunstiger positie van vrouwen in dat land. Ook over de ontwikkelingen in Iran was hij tamelijk optimistisch. In verband met Iran benoemde hij de positie van vrouwen niet expliciet maar de anti-theocratische stroming wel.
Uitgesproken pessimistisch liet hij zich echter uit over Egypte en met name de onheilspellende rol van de MB. Nog negatiever was hij over de ontwikkelingen in Turkije, volgens het artikel “Mr. Lewis’s particular expertise”. Ik ging op Twitter zo ver om te suggereren dat Boekestijn het tweede deel van het stuk misschien gemist had. Nu ik het stuk van Lewis nog eens bestudeerd heb, ben ik nog argwanender geworden. Boekestijn was eenvoudigweg door de koppenmaker op het verkeerde spoor gezet.
Dit gaat in mijn ogen nog verder dan appeasement: bewust en openlijk de voorkeur geven aan informatie wanneer deze meer geruststellend is of, zoals in dit geval, zelfs maar lijkt.
Nog erger is het wanneer politici -of moet ik eigenlijk schrijven dàt politici?- zich in hun standpuntbepaling volledig laten sturen door de berichtgeving in de hoofdstroom in de media, waarbij het oppervlakkige wensdenken de waarheidsvinding volledig overwoekert? Vooral voor het gewapende ingrijpen in Libië is werkelijk geen andere verklaring. Het optreden van Sarkozy spant de kroon. Wie zijn de rebellen die hij wil steunen met geld van Khadaffi? 69
Het onbezonnen, wereldvreemde pleidooi van CU-er Joël Voordewind voor VN-ingrijpen in Syrië is door minister Rosenthal weliswaar afgewezen maar zowel de NOS als de NRC suggereren dat het volgens hem op dit moment nog niet aan de orde is.
Weet Voordewind niet dat christenen en Koerden zeer beducht zijn voor de opstelling van de -in de oppositie verkerende- soennitische meerderheid, de Moslimbroeders voorop, en dat onvermijdelijk Iran direct betrokken zal raken?
In de Nederlandse context is het ergste dat kan gebeuren dat de politiek, cq de regering, vertrouwt op de keizerskleren van instituten zoals Clingendael. Hun eerdergenoemde ‘policy brief’ (zie noot 12) sluit af met aanbevelingen. Het Westen “moet ingaan op de eisen van de demonstranten”. Hoe wereldvreemd wil je het hebben? Ze adviseren expliciet steun te geven aan een belangrijke rol voor de MB in de grondwetgevende raad. En jawel, de goede dingen die we de Egyptenaren toewensen "kunnen worden bereikt door door de gematigde en liberale krachten binnen het (sic) Moslimbroederschap en daarbuiten te ondersteunen en betrekkingen met deze groepen aan te gaan”.
De ruimte die er voor ‘derden’ bestaat om het mohammedanisme ‘bij te sturen’ door de juiste stromingen daarbinnen te ondersteunen, valt over die illusie niet iets te leren uit de geschiedenis van de afgelopen veertien eeuwen? Uit de Britse archieven over de Eerste Wereldoorlog bijvoorbeeld? 70
Slot: 9/11 schuld van de Joden
Het is dringend noodzakelijk dat politici en media in het Westen de roze bril afzetten bij het beoordelen van de ontwikkelingen in Turkije en van de rol van de OIC.
Na het optreden van Israël tegen Hamas stelde de VN een commissie in om onderzoek te doen naar oorlogsmisdaden. en stel je voor hoe de Europeanen deze propaganda braaf over zich heen lieten gaanDe Zuid-Afrikaan Goldstone, die als rechter in de tijd van de apartheid meewerkte aan de doodstraf voor tal van zwarten, werd de voorzitter.
De Turkse secretaris generaal van de OIC liet in oktober 2009 via Al Jazeera weten trots te zijn: “What I would like to put on record is that the OIC was the initiator of this process.” 71. Begin 2011 liet Goldstone zelf weten dat de veroordeling van Israël in het rapport onjuist was. Voor de OIC maakt dat niet uit: “OIC Reiterates Continued Support to the Goldstone report” 72.
Meer nog dan de bestrijding van de vrijheid van meningsuiting in alle landen voor zover die meningen betrekken hebben op de mohammedaanse ideologie (onder de vlag van het bestrijden van ‘islamofobie’) wordt in de communicatie met de niet-mohammedaanse wereld ‘de Palestijnse zaak’ werkelijk altijd erbij gesleept. Zelfs een tenenkrommend verhaal over kruistochten als begin (!) van vijandigheid tussen Europa en de mohammedanen en de schatplichtigheid van Europa aan de superieure mohammedaanse beschaving van eeuwen geleden sluit de secretaris generaal af met “The media must do much more to impress on the West that Arab West relations cannot move for the better as long as the Palestinian question remains unresolved”. Lees het hele verhaal en stel je voor hoe de Europeanen deze propaganda braaf over zich heen lieten gaan 73.
Maar het kan nog gekker.
Lees wat de OIC naar voren brengt naar aanleiding van de dood van Osama Bin Laden. Na een obligate veroordeling van Bin Ladens bloeddorst haalt hij de “root causes” erbij: The OIC believes that counter-terrorism activities should address the real causes of terrorism rather than dealing with its external manifestations. The most important of these causes are political injustice and the denial of the right of peoples living under foreign occupation to self determination
.
Men neemt niet de moeite om te vermelden om welke landen en volken dit gaat. Het land Cyprus? Het Tibetaanse volk? Haat tegen Israël is zo’n wijdverbreid en vanzelfsprekend geworden dat vriend en vijand begrijpt dat de Palestijnen bedoeld worden.
Krankzinnig.
Bin Laden maakte zich voor een mohammedaanse terrorist relatief niet zo erg druk om ‘de Palestijnse zaak’ of om andere gebieden die in de ogen der fundamentalisten en jihadisten ‘bezet’ zijn. In zijn oorlogsverklaring aan het Westen in het algemeen en de VS in het bijzonder stond het terugdringen van westerse invloed op Saoedi-Arabië centraal. Niet geheel toevallig zijn eigen geboorteland. Boven de verklaring stond zelfs: “Oorlogsverklaring aan de Amerikanen die het land van de twee heilige plaatsen bezetten”.
Noten/links/literatuur
Met name voor de ontwikkelingen in Turkije zelf verwijs ik naar het langste hoofdstuk -Angst: Turkije en Europa- uit mijn boek Islamofobie? Een nuchter antwoord
Over de OIC ben ik daarna verder ingegaan in mijn bijdrage Islamofobie, een strijdkreet in de bundel De Islam. Kritische essays over een politieke religie onder redactie van Sam en Wim van Rooy.
1. At Mecca Meeting, Cartoon Outrage Crystallized. New York Times, 9 februari 2006.
Link
2. Kijkt men naar het totale oppervlakte van Egypte en Nederland dan telt ons land wel beduidend meer mensen per vierkante kilometer maar je de nutteloze oppervlakte van de woestijn buiten beschouwing laat dan is Egypte nu al drie of vier keer zo dicht bevolkt als het onze en de groei van de bevolking gaat nog steeds door.
3. Bideelt is letterlijk. Het is de plek op het voorhoofd waar zich eelt gevormd heeft door extreem fanatiek ‘bidden’: niet alleen diep buigen met je kont in de lucht maar daarbij je ook uitsloven tegenover de anderen door flink op de grond te slaan of schuren. Dit lichamelijke kenmerk van mohammedaans fundamentalisme is ook heel duidelijk te zien bij de man die, sinds Osama Bin Laden ons ontvallen is, aan het hoofd staat van Al Qaeda. Ook Abdel-Jalil heeft zo’n plek. Deze wordt ook wel aangeduid als ‘zibib’ of ‘zebibah’. Deze man was decennialang loyaal aan Khadaffi. Kort nadat hij was overgelopen naar ‘het verzet’ ging hij onthullingen doen over de Libische betrokkenheid bij terreur.
4. Link.
5. De Moslim Broederschap (MB) is vertegenwoordigd in veel landen. Er is geen strakke centrale (internationale) leiding. Vrijwel overal is het logo echter een Koran met gekruiste zwaarden er onder en verwijst het motto naar de heilige oorlog: “Allah is ons doel; de Koran is onze grondwet; de Profeet is onze leider; jihad is onze manier; en dood voor de zaak van Allah is de hoogste van onze aspiraties.”. De Pakistaanse organisatie die vrij algemeen als zusterorganisatie van de MB wordt beschouwd, de Jamaat-e-Islami, is een van de meest extremistische mohammedaanse organisaties van de wereld. Zie voor een inkijkje in reikwijdte van het extremisme deze stukjes over de fatwa-oorlog in Pakistan: http://criticalppp.com/archives/36283 en http://criticalppp.com/archives/36376
6. Gedoeld wordt op de terreuraanslag op het toeristische oord Luxor waarbij in 1997 vier Egyptenaren en 58 toeristen op gruwelijke wijze werden afgeslacht. Volgens wikipedia werden met name de vrouwen afschuwelijk toegetakeld met messen. Het was ook nadrukkelijk de bedoeling de economie van het land te schaden.
7. Het serieuze vredesverdrag met Israël. Waar het Egyptische bewind zich lang aan gehouden heeft. Inmiddels komen er steeds meer berichten uit Egypte over het ‘herzien’ van het verdrag. Ook de ‘gematigde’ El Baradei heeft zich in dergelijke termen uitgelaten. Blijkens polls wil een meerderheid van de Egyptische bevolking ook af van het verdrag.
8. Link
9. Haar eigen verslag is hier te vinden.
10. URL van de Clingendael-publicatie: http://www.clingendael.nl/cdsp/publications/?id=8327
11. URL van dit stuk: http://religionresearch.org/martijn/2011/02/20/de-opstanden-in-de-arabische-pers-ii/
12. Een ‘Clingendael Policy Brief’ getiteld De hernieuwde Arabische lente: tessen revolte en revolutie. Ook de naam van Ko Colijn, die vaak verstandiger taal uitslaat, staat er onder.
13. URL van zijn UVA-profiel http://home.medewerker.uva.nl/m.m.leezenberg.
Zie over Leezenberg ook Machteld Allan Trouw, 18 maart 2006 en
Wim Lourens, De leezenberg-theorie onderuit URL: http://www.hetvrijevolk.com/?pagina=7574
14. In Sheikh, Naveed S, The new politics of islam. Pan-islamic foreign policy in a world of states. Routledge 2003. Het boek komt ook tamelijk uitgebreid aan de orde in Islamofobie? Een nuchter antwoord.
15. Onder arabisten lijkt een strijd gaande wie het verst kan gaan in het vergoelijken van alles wat in naam van het mohammedanisme gebeurt. De winnaar wordt dan voorzitter van de vakgroep zoals Ruud Peters bij de UVA.
Hala Naoum Nehme, niet toevallig een vrouw, niet toevallig afkomstig uit het Midden-Oosten, noteerde uit zijn mond dat de Broederschap “een groepering van Egyptenaren [is] die proberen een islamitische staat te stichten (…) dat zegt op zichzelf niet zoveel want die islamitische staat, daar bestaat geen blauwdruk van”. link.
16. Zie ook http://www.politiekcafe.com/ De Arabische lente, met Turkije als voorbeeld? (Turkije Instituut)
17. Bijvoorbeeld: http://www.crethiplethi.com/what-country-in-the-world-has-the-most-journalists-imprisoned/islamic-countries/turkey/2011/ of google zelf op “journalists Turkey”.
18. Zie bijvoorbeeld http://www.firatnews.org/english/index.php?rupel=article&nuceID=928 of
http://www.hurriyetdailynews.com/n.php?n=islamic-birth-week-in-schools-cause-controversy-2011-04-22. Verwar ze niet met de Alawieten in Syrië. Er zijn belangrijke overeenkomsten -beide groepen worden door velen tot de sjiieten gerekend maar door de hoofdstromingen van het sjiietisme zelf weer niet- maar er zijn ook belangrijke verschillen. De Alawieten zijn aan de macht in Syrië hoewel ze daar een minderheid vormen! Zie over hen bijvoorbeeld: Trouw, 28 april 2011 Paul van der Steen, Eigenzinnigheid der Alawieten
19. Het woord erfopvolging staat tussen aanhalingstekens vanwege het veelvuldige geweld tussen kandidaatopvolgers, broers vaak.
20. The Clash of Civilizations and the Remaking of World Order. Blz 178-179. De citaten zijn mijn vertalingen. Ik had alleen een Engelse versie bij de hand
21. Het wikipedia lemma over de leden van de OIC vermeldt dat Turkije vanaf het begin lid was, maar dit was dus een nogal gemankeerd ‘lidmaatschap’.
22. URL voor de hele aanklacht:
http://europenews.dk/files/Turkey%20-%20AKP%20Closure%20case%20-%20Indictment.pdf
23. In vervolg op de verloren rechtszaak is de AK een tegenoffensief begonnen. Verdedigers van de seculiere staat en critici van de AK worden in de gevangenis gezet op beschuldiging van voorbereiding van een staatsgreep. Velen zijn opgepakt op beschuldiging te behoren tot een samenzwering genaamd Ergenekon.
24. De term is afkomstig uit het onvolprezen A Peace to End All Peace, pagina 429.
25. Bij de ceremonies in Ankara en Istanboel verzamelde zich meer dan een miljoen mensen die ‘islamitische slogans’ riepen. Volgens Muhittin Ataman waren dit geen gemiddelde mohammedanen: op de bijeenkomsten werd zelfs muziek geweerd omdat dit onmohammedaans zou zijn. URL van de bron: http://www.alternativesjournal.net/volume1/number1/ataman.htm
26. Recent heeft de Turkse premier opdracht gegeven een groot standbeeld dat die genocide herdenkt te laten slopen. Het kwam in het nieuws omdat een rechter uitvoering van die beslissing nog even wist tegen te houden. Tekenend voor de er-is-niets-aan-de-hand insteek van de NRC-redacteur twitterde eerdergenoemde Smeets daarover “die beslissing is toch juist tegengehouden”. Inmiddels heeft Erdogan natuurlijk zijn zin gekregen. Zie bijvoorbeeld: http://www.bbc.co.uk/news/world-europe-13199787
27. URL van de eigen ‘about us’ pagina: http://www.oic-oci.org/page_detail.asp?p_id=52
28. http://www.oic-oci.org/press.asp
29. Op de webstek van de OIC is de link wat verstopt.
30. Bijvoorbeeld na het doden van honderden demonstranten in Syrië
http://www.oic-oci.org/topic_detail.asp?t_id=5257&x_key=syria
31. Special Dispatch|3748|April 7, 2011 IHH Head Bulent Yildirim: 'Our Problem Is Zionism – Which, Like a Virus, Has Infected All Humanity!'
32. Zie bijvoorbeeld: http://www.crethiplethi.com/turkey-in-cyprus-vs-israel-in-gaza/israel/2010/ of
http://www.reuters.com/article/2010/08/17/us-israel-greece-defence-idUSTRE67G50P20100817
33. Nigeria has rejoined the Organization of Islamic Conference (OIC), the same way it registered with the organisation about 23 years ago. On April 11, this year, the Nigerian Ambassador to Saudi Arabia, Abdullahi M. Garba Aminchi, quietly visited Ekmeleddin Ihsanoglu, the Secretary General of the Organization of Islamic Conference (OIC) and signed the new OIC charter on behalf of the Nigerian government. URL: http://www.elombah.com/index.php?option=com_content&view=article&id=786:nigeria-rejoins-oic&catid=25:politics&Itemid=92
34. URL http://www.pi-news.net/2011/05/elfenbeinkuste-der-verschwiegene-dschihad/#more-188740 Hier de Nederlandse vertaling van E.J.Bron: Ivoorkust – de verzwegen Jihad. URL http://www.artikel7.nu/?p=58167
35. Om precies te zijn de veertigste. Door de Amerikaanse mohammedanisme-apoloog John Esposito en Ibrahim Kalin (redactie) (2009). The 500 most influential Muslims. The Royal Islamic Strategic Studies Centre. Het rapport draagt het stempel van de financiers: het Saoedische koningshuis.
36. http://www.dawn.com/2011/05/08/malik-gives-zardaris-message-to-saudi-king.html
37. Muslim Brotherhood to establish 'Freedom and Justice Party', 21 februari 2011, Al masry al youm.
38. Michael Rubin (winter 2005), Green Money, Islamist Politics in Turkey. In The Middle East Quarterly
URL: http://www.meforum.org/article/684?gclid=CJ38xuXtq5UCFQ9oQgodhziEjQ.
39. http://www.neurope.eu/articles/92934.php
40. URL: http://www.amazon.com/TURKEY-Increasing-Affairs-Diplomat-Recorder/dp/B0037O2D42/ref=sr_1_1?ie=UTF8&s=books&qid=1278420009&sr=8-1
41. Toen PVV-kamerlid Van Rhoon minister van buitenlandse zaken Verhagen vragen stelde over de hier aan het licht komende toenadering van Turkije tot Hamas, verwees hij in zijn antwoord evengoed naar die ‘promotie van culturele dialoog’
42. URL http://istanbulian.blogspot.com/2009/10/erdogan-visits-tehran.html
43. URL http://www.todayszaman.com/news-243429-turkish-prime-minister-meets-with-irans-ahmadinejad.html
44. Over de versterking van de positie van Turkije dankzij bemoeienis met het nucleaire avontuur van Iran. URL: http://www.globalsecurity.org/wmd/library/news/iran/2011/iran-110120-rferl01.htm
45. The Organization of the Islamic Conference strongly supports Iran's nuclear program, says OIC deputy head for humanitarian affairs. "The OIC in all of its resolutions has voiced support for Iran's peaceful nuclear program as a basic right," said OIC Assistant Secretary
Turkije kon zelfs geen standaard lidmaatschap van de OIC verwerven vanwege de vastlegging van het secularisme in de grondwet 21.
Zo lang Turkije zichzelf blijft definiëren als seculiere staat zal het leiderschap van de islam haar onthouden worden. (…) Op enig moment zou Turkije zo ver kunnen komen dat ze de frustrerende en vernederende rol om te bedelen naar het lidmaatschap van het Westen opgeven en de indrukwekkender en meer verheven historische rol hervatten als belangrijkste islamitische gesprekspartner en tegenspeler van het Westen.
Het fundamentalisme heeft aan kracht gewonnen in Turkije; onder Özal heeft Turkije zich ingespannen zich meer te identificeren met de Arabische wereld, het heeft gebruikgemaakt van de etnische en taalkundige banden om een bescheiden rol te gaan spelen in Centraal Azië; Turkije heeft de Bosnische moslims aangemoedigd en ondersteund. (…) [Maar] Turkije zou Atatürks erfenis nog sterker moeten verwerpen dan de Russen die van Lenin. Dat zou een leider vereisen van het kaliber van Atatürk, iemand die religieuze en politieke autoriteit combineert om Turkije te veranderen van een verscheurd land in de kernstaat van haar civilization.
Reacties
# 1
trias politica:
Een zeer zorgvuldige, evenwichtige en juiste analyse, die tot nadenken stemt. Althans zou moeten stemmen. Ik hoop dat Boekestein cs de tijd nemen om dit artikel van begin tot eind te lezen. Goed werk Groenendijk !
21-mei 2011 , 03:01
# 2 Hartelijk dank voor de lof.
Frans Groenendijk:
Hartelijk dank voor de lof.
Voor wat betreft je hoop: dat is de meest verspreide illusie onder het "blog-volk". De MSM en min of meer 'gevierde' politici wensen niet met ons te communiceren. De heren Boekestijn en Smeets hebben wel oppervlakkig kennis genomen van mijn epistel en er ook op gereageerd op twitter. De reacties zijn zeer leerzaam. Ik geef ze hier weer:
Boekestijn: "@frgroenendijk ik ben dankzij U aan het zelfislamiseren"
Boekestijn: "@frgroenendijk ik heb net de prijs ontvangen voor de gouden hoofddoek!"
Mijn reactie daarop was enigszins sarcastisch: "
@ajboekestijn Het vouwen van een gouden hoofddoek lijkt me geen kleinigheid. In A'dam Oost is daarvoor een gesubsidieerde cursus. #Daarwel"
Smeets: "@frgroenendijk @ajboekestijn Is mijn kennelijke kinderachtige arrogantie toch nog ergens goed voor."
Weer enigszins reageerde ik met: "Soort ReTweet @ajboekestijn "@frgroenendijk ik ben dankzij U aan het zelfislamiseren" Misschien een zelfhulpgroep met @hubertsmeets?"
Smeets concludeert dat ik in eeninrichting thuis hoor: "@frgroenendijk @ajboekestijn Ik vrees toch dat u bij een professionele inrichting moet zijn: iets in de bossen bij Den Dolder?"
Smeets: "@frgroenendijk @ajboekestijn Gorbatsjov wees leninisme af als partijmodel, wilde Russisch Rijk als entiteit, net als Lenin, in tact houden."
21-mei 2011 , 03:54
# 3 Ik zag Boekestsijn "interessant" doen over Wilders bij H. Mens. Viel me erg tegen.
Louis Portugal:
Ik zag Boekestsijn "interessant" doen over Wilders bij H. Mens. Viel me erg tegen.
Ik ben het met Trias eens dat het een goed informatief stuk is.
23-mei 2011 , 04:34
Reageren is niet mogelijk op dit bericht.