Volgende week zaterdag gaat in België het boerkaverbod in. Een van de argumenten die er tegen worden aangevoerd, is dat het verbod betrekking heeft op luttele honderden mensen. Een vreemd argument, het aantal moorden dat gepleegd wordt, ligt in dezelfde orde van grootte: het gaat toch niet om het aantal als zodanig? Maar het is waar: in combinatie met de zeer lage straf en de te verwachten lage prioriteit die gegeven zal worden aan het bekeuren van de overtreders of overtreedsters, hoeft de invoering tot weinig ophef te leiden. Tenzij mohammedaanse extremisten er een belangrijk punt van gaan maken.
Iets vergelijkbaars geldt voor de situatie in Australië. Daar zal morgen alleen de vlam in de pan slaan wanneer (Libanese) mohammedanen de confrontatie gaan zoeken. Ik acht de kans op rellen niet zo erg groot, maar een nieuwsbericht waarin de verwachting wordt uitgesproken dat ze zullen uitbreken, wordt door tal van media (letterlijk) overgenomen. (hier een voorbeeld uit India). Aanstaande maandag is het in Australië 'ban de boerka'-dag. Er wordt dan geen verbod ingevoerd, maar vanuit de bevolking wordt, met een enigszins ludieke actie -zie de afbeelding-, aangedrongen op zo'n verbod. De angst voor rellen en daarmee de kans op het uitbreken ervan, wordt met enige gretigheid aangewakkerd door een link te leggen met 'Cronulla-2005'. Dit stuk gaat vooral over dat aanwakkeren en die gretigheid. Indien er daadwerkelijk rellen uitbreken kan het een nuttig naslag artikel worden. Het is als het ware een stukje duiding vooraf …

»
Zak over het hoofd
Wanneer een gebeurtenis gerelateerd is aan het mohammedanisme staan de laatste decennia bijna alle media in het Midden-Oosten en in het Westen klaar om enige betrokkenheid, hoe klein ook, van een of enkele blanke racisten, tot het belangrijkste aspect ervan te maken: met de Cronulla-rellen van 2005 en met de pro-Wilders betoging van de English Defence League (oktober 2010) bleek dat mogelijk en met de 'ban the burqa day' kun je ook zo te werk gaan.
Zorgvuldig bekijken van de facebook-pagina's waar het allemaal om draait, levert twee belangrijke en heel verschillende inzichten op: er is een zodanige vorm voor de actie gekozen dat dit op zichzelf een zeer kleine kans oplevert dat er rellen uit voortkomen en, ja, er melden zich ook een paar uitgesproken racisten (die door anderen daar op aangevallen worden). De kans op rellen is klein omdat er helemaal niet opgeroepen wordt tot het bijwonen van demonstraties of bijeenkomsten, integendeel zelfs. De oproep is om getooid met een balaklava of andere vorm van gezichtsbedekking precies datgene te doen wat men anders ook zou doen!
kwam er op neer dat de Australische politie en justitie het mogelijk maken dat mohammedanen zich de facto niet aan de wet hoeven te houden

Na nog enkele opmerkingen over de ban-de-boerka-dag zelf, blikt de rest van dit stuk terug op 'Cronulla': de gebeurtenissen van december 2005 zelf, de context, de aanloop en het vervolg en aan het slot kom ik terug op het verschijnsel boerka als zodanig. In de maatschappelijke discussie over het boerka-verbod wordt daar vaak ook de niqaab onder begrepen. Er is beslist verschil tussen die beide -de niqaab zou je nog als een soort klederdracht kunnen beschouwen terwijl de burqa echt een zak over het hoofd is met zo klein mogelijke kijkgaatjes- maar op twee cruciale punten is er wel overeenkomst: beide zijn extreme manifestaties van mohammedanisme en beiden maken de mannen of vrouwen eronder volkomen onherkenbaar. De beide vermommingen ontlopen elkaar nauwelijks voor wie een aanslag wil plegen, andere misdaden wil begaan of de politie wil ontlopen.

Vals en leugenachtig
De gekozen vorm sluit perfect aan bij de aanleiding voor de actie. Die aanleiding wordt gevormd door gebeurtenissen die vallen in de categorie 'dit is een grap he?, zeg dat dit een grap is'. Het begon met 'assertief' gedrag van de 47-jarige mohammedaanse bekeerlinge Carnita Matthews. Het vervolg kwam er op neer dat de Australische politie en justitie het mogelijk maken dat mohammedanen zich de facto niet aan de wet hoeven te houden. Vanwege valse beschuldigingen aan het adres van de agent die haar aanhield voor een blaastest, werd Matthews aanvankelijk veroordeeld tot een gevangenisstraf van zes maanden. De beschuldiging was dat de agent probeerde haar gezichtsbedekking te verwijderen omdat hij wilde dat ze zich indentificeerde. Camerabeelden maakten duidelijk dat ze hierover loog en dat ze van begin af aan hysterisch te keer ging tegenover de bewonderenswaardig beheerst optredende politieman. De gevangenisstraf werd echter weer ongedaan gemaakt in hoger beroep omdat de vrouw die op het politiebureau de valse aanklacht kwam indienen misschien een ander was geweest: de politie had haar namelijk niet gevraagd haar gezichtsbedekking te verwijderen! Onmiddellijk volgend op deze tweede gerechtelijke uitspraak vierden de jihadisten een feestje, compleet met 'allahu akbar'-geroep en 'assertief gedrag' tegenover de filmende pers. Een van de mannen die meekwam naar het politiebureau voor het indienen van de valse aanklacht was een ex-Guantanamo bay gevangene. Zijn zoon werd, ook al dankzij filmbeelden, eerder betrapt op een andere valse aangifte.

Hier zijn enkele filmpjes te vinden die erbij aansluiten
De 'ban the burqa day' gaat dus strikt genomen over onherkenbaarheid en 'one law for all'. Maar achter het initiatief schuilt wel degelijk een grote woede. Woede die gedurende meer dan vijftien jaar is gegroeid door de grenzeloze, onweerlegbare achterlijkheid en leugenachtigheid van de meest bekende mohammedaan van Australië: de voormalige 'moefti' Al-Hilali en door het gedrag van met name Libanese mohammedanen en hoe daarmee is omgegaan in media en politiek.
Wanneer je de werkelijke gebeurtenissen van 2005 in Cronulla vergelijkt met de berichtgeving erover is het ook weer niet helemaal uit te sluiten dat er mensen door het lint zullen gaan: iets met bloed en nagels.

De racisme kaart
Van en over de Cronulla strandrellen zelf en over de voorgeschiedenis zijn videoclips, documentaires en speelfilms te vinden op internet. Ruim een jaar na de gebeurtenissen was Maxima van Oranje te gast in Australië. Volkskrant medewerker Marc van den Broek had daar duidelijk nog geen studie van gemaakt toen hij in een stuk over dat bezoek schreef:

De rassenrellen in Cronulla, de ergste ooit in het land, kwamen aan bod. Vorig jaar sloegen blanke jongeren in de badplaats in de buurt van Sydney iedereen met een niet-blanke huidskleur in elkaar, waarbij vooral Libanese moslims het mikpunt waren. De volgende dag namen de Libanezen revanche. Bijna de hele wereld was stomverbaasd dat dit gebeurde in Australië, het land dat te boek staat als een succesvol immigratieland.

Om razend van te worden:

Yeah fucking lebs have been bashing boys in groups for years finally aussies fight back cause they're sick of it and we're the bad guys. FFS I cant open a paper and not read about how a guys was beaten by 10 Mid Eastern youths or a girl pack raped but aussies fight back and we're animals. Christian Lebs are nice ppl but those fucking musslims what is it about that fucking religion that they think everyone should kiss their ass and ask for more.

Bovenstaande is een reactie van 'zomaar een boze aussie', niet op het verhaal van Van den Broek natuurlijk, maar onder een youtubeclipje van een film (Bra Boys, waarin Australische
vestigt de aandacht op de aanwezigheid van niet-blanke Australiërs in de boze menigte
surfers weer eens negatief geportretteerd werden. De andere kant van het verhaal is te vinden in een film die hier te bekijken valt. De beeldkwaliteit is matig maar de boodschap en de gevoelens er achter komen juist heel scherp naar voren. De film vestigt met name de aandacht op de aanwezigheid van niet-blanke Australiërs in de boze menigte -chinezen, aboriginals en zelfs mensen die eruitzien alsof ze afkomstig zijn uit het Midden Oosten: christelijke Libanezen wellicht. Verder toont de film onder andere het extreem gewelddadige optreden van grote groepen mohammedaanse Libanezen tegen individuele blanke Australiers en rapteksten van Libanezen die grapjes maken over groepsverkrachtingen van blanke Australische vrouwen. De film is duidelijk in grote woede gemaakt en dat ondermijnt de geloofwaardigheid.
Wanneer je met iets meer afstand informatie verzamelt over het gedrag van de Libanese mohammedanen in Australië lijkt het boze verhaal toch een veel adequatere weergave te zijn van de werkelijkheid dan die in -bijvoorbeeld- het Volkskrant-citaat. Misschien wel het meest opmerkelijke aspect blijkt dan dat er haat lijkt te bestaan tussen de mohammedaanse Libanezen aan de ene kant en alle andere groepen aan de andere kant. In 2009 kwam met name het geweld van de Libanezen tegen mensen afkomstig uit India in de schijnwerper (de reacties onder het filmpje zijn ook erg onaangenaam). De honderden commentaren onder dit onduidelijke filmpje van een gevecht in de gevangenis tussen aboriginals en Libanezen, bevestigen dat verontrustende beeld van Libanezen aan de ene kant en alle anderen aan de andere kant. Ze doen sterk denken aan de reacties op de schermutselingen in Culemburg tussen Marokkanen en Molukkers.

Arafats erfenis
In 1970 probeerden de Palestijnen de macht over te nemen in Jordanië, waarbij ze onder andere -ook militair- gesteund werden door Syrië. Na diverse mislukte aanslagen op het leven van koning Houssein volgden in september zware represailles die aanleiding waren voor de oprichting van de beruchte terreurbeweging 'Zwarte september' en voor het vertrek van Arafat en de zijnen naar het enige land dat hen nog wilde opnemen: Libanon.
Daarmee maakten de Libanezen zich niet populair in Australië. Maar hun reputatie zou nog veel slechter worden.
Daar aangekomen gingen de Palestijnen vrijwel onmiddellijk aan de slag om het wankele evenwicht tussen de drie groepen -christenen, soennitische en sjiitische mohammedanen- dat het land zoveel goeds had gebracht, te verstoren. Dit leidde tot een verschrikkelijke burgeroorlog die duurde van 1975 tot 1990 en gevolgd werd door de de facto bezetting van het land door Syrië, culminerend in de moord op de populaire ex-premier Hariri. Op dit moment uit Hezbollah, het verlengstuk van Iran en Syrië, dreigementen naar alle kanten nu Hariri's moordenaar in het vizier komen. Honderdduizenden mensen vonden de dood in de burgeroorlog (veel meer doden dus dan de 60 jaar conflict tussen Israël en de mohammedanen aan beide zijden samen gekost heeft) en een miljoen mensen ontvluchtte het land.
Een deel ging naar Argentinië. In 1994 pleegde Hezbollah aanhangers in dat land de dodelijkste aanslag die het ooit meemaakte, waarbij 85 doden en honderden gewonden vielen in het joodse trefcentrum. Dat was twee jaar na de aanslag op de ambassade van Israël. Ook naar andere Zuid-Amerikaanse landen zwierven de Libanezen uit. En naar Australië dus.
In 2009 kwam het Australische Channel Seven met de enigszins sensatiegerichte televisieserie, 'Gangs of Oz'. Deel een ging over 'Middle Eastern gangs' wat in de praktijk bleek te staan voor Libanees. In de jaren 60 was er ook wel sprake geweest van criminaliteit door mensen afkomstig uit het Midden-Oosten maar toen sprongen ze er niet uit. De verandering kwam in de jaren 90: na de burgeroorlog in Libanon. De uitspraken van voormalige hoge politiefunctionarissen in de uitzending liegen er niet om: uitzonderlijk laf (altijd in groepen tegen enkelingen), uitzonderlijk gewelddadig, sterk geneigd vuurwapens te gebruiken. Dol op knieschoten voor 'verraders'. De politie had grote moeite om getuigen te vinden die zich uit durfden te spreken. Deze gangs uit de jaren 90 hielden zich bezig met allerlei soorten van misdaad, vooral veel drugshandel. Daarmee maakten de Libanezen zich niet populair in Australië. Maar hun reputatie zou nog veel slechter worden.

De verkrachtingsjihad
Met enige regelmaat verschijnen er op internet verhalen over het buitensporig grote aandeel van mohammedanen onder verkrachters van westerse vrouwen.
was het opvallende aan de Cronulla-rellen niet de hevigheid ervan maar de beheerstheid van de ‘hooligans’
De aanwijzingen daarvoor worden sterker, in Scandinavië en de laatste tijd vooral in Groot-Brittannië. Schokkend harde bewijzen ervoor komen uit Australië: de doelgerichte groepsverkrachtingen door mohammedaanse Libanezen van blanke vrouwen en meisjes. Het bewijs was zo overweldigend en de daden zo overduidelijk racistische geïnspireerd, dat negen daders samen 240 jaar gevangenisstraf kregen en er nieuwe wetten tegen "aggravated sexual assault in company" werden aangenomen. Op rechter Michael Finnane kwamen de verkrachtingen over als gebeurtenissen waarover je 'alleen hoort of leest in de context van oorlogsgruwelijkheden". Maar ondanks de oogverblinde helderheid van deze zaken werd er nog gedownplayed: de eerste rechter maakte er een punt van om het racistische karakter van de verkrachtingen tegen te spreken. In hoger beroep werd dit gecorrigeerd en werden de straffen verdubbeld.
De veroordelingen kwamen in 2002. Merkwaardig genoeg duurde het nog meer dan drie jaar voordat de gewelddadige reactie tegen de Libanezen volgden in de vorm van de beroemd geworden Cronulla rellen. De directe aanleiding werd gevormd door de mishandeling van twee standwachten door een groep Libanezen. Maar zestien maanden later werd in een veroordeling van een radiostation bevestigd dat de 'Sidney gang rapes' een belangrijke factor waren geweest voor de omvang en heftigheid van de anti-Libanese rellen. De radiopresentator had luistereaars aan het woord gelaten en dit leidde er toe dat de uitzendingen 'opriepen tot geweld'.
In mijn essay, Islamofobie, een strijdterm, schreef ik over dit soort verkrachtingen als mogelijke vonk voor burgeroorlog:

Een belangrijke constante is dat het meest ernstige geweld van allochtone zijde optreedt als reactie op de dood van misdadigers in confrontaties met de politie. Geruchten van of werkelijk voorgekomen seksueel geweld tegen autochtone vrouwen zijn de meest voor de hand liggende vonken voor een geweldsexplosie van autochtone zijde. Die laatste inschatting wordt vrij breed gedeeld door politici die om die reden neigen tot het in de doofpot stoppen van informatie hierover. Men weigert onder ogen te zien daarmee juist bij te dragen aan de groei van het wantrouwen en in het verlengde daarvan aan het gevaar van een nog grotere explosie van geweld.

Tegen die achtergrond was het opvallende aan de Cronulla-rellen niet de hevigheid ervan maar de beheerstheid van de ‘hooligans’! Het strandgeweld haalde de voorpagina’s in de hele wereld. Motorrijders, dronkelui en anderen, wel 5000 mensen in totaal, demonstreerden en sloegen erop los. Er viel echter geen enkele dode of zwaar gewonde. Libanezen werden achterna gezeten, er werden mensen geduwd en er vielen harde klappen. Bij enkele mohammedaanse vrouwen werd de hoofddoek van het hoofd getrokken en dat was het. Evengoed verschenen overal verontruste beschouwingen over het verschrikkelijke racisme onder de blanke Australiërs. Door de ‘Libanezen’ werden in reactie op de gebeurtenissen nog twee dagen lang vernielingen aangericht …

Algebra
De Sidney gang rapes en de Cronulla rellen zijn nog lang niet vergeten in Australië. In 2009 kwam een film uit over Cronulla: The Combination. In meerdere bioscopen werd de film niet meer vertoond nadat bezoekers met elkaar op de vuist waren gegaan. Uit de trailer van de film wordt onmiddellijk duidelijk uit welke hoek de wind waait "In a world where you have to fight to fit in", de Libanezen krijgen geen tweede kans etc.
Als ex-wiskundedocent valt de openingsscene me extra op. Gefilmd wordt een wiskundeles op de middelbare school waarbij de Libanezen zich misdragen terwijl de docent juist probeert propaganda te maken voor de mohammedaanse zaak via zijn verhaal over de afkomst van de term algebra: die term is inderdaad afgeleid van een van de weinige arabieren die een serieuze bijdrage heeft geleverd aan het vakgebied, een van de weinige Arabieren die ooit een serieuze bijdrage hebben geleverd aan welke wetenschap dan ook. Bij geen enkel ander onderwerp in schoolwiskundeboeken wordt benadrukt dat het Duitsers, Grieken of Engelsen waren die belangrijke bijdragen hebben geleverd aan een deel van de wiskunde.
De reactie van de Libanese scholieren in de film op deze misplaatste lof aan Arabieren geeft, waarschijnlijk onbedoeld, een schitterende illustratie van de absurditeit van de benaderingswijze van de appeasers. Mohammedanen in het algemeen en de Arabische meer in het bijzonder, gaan zich niet minder neerbuigend gedragen tegenover de rest van de wereldbevolking door ze over de bol te aaien: als het al enig effect heeft is dat het tegenovergestelde van wat ervan gehoopt wordt: het wakkert slechts het superioriteitsgevoel aan.

Uitdrukking van een staatkundig streven
Zoals gezegd gaat de 'ban the burqa day' dus over onherkenbaarheid en 'one law for all'. In de afgelopen jaren zijn er wereldwijd al heel wat aanslagen gepleegd door in 'burqa' vermomde, mannelijke of vrouwelijke terroristen en het gebruik van deze vermommingen voor 'gewone' misdrijven is al veel meer ingeburgerd.
Intussen is het echter volstrekt duidelijk dat het ook gaat om de burqa als uitdrukking van het mohammedanisme. In het betoog van vele mohammedaanse, al dan niet gewelddadige, extremisten is de 'dresscode' voor vrouwen een belangrijk speerpunt. Daarbij gaat het niet om een specifieke vorm van sluiering. Dat is logisch want de Koran ( is immers niet duidelijk over het hoe van de sluiering maar wel over het waarom: het maken van onderscheid tussen mohammedaanse en niet mohammedaanse vrouwen.

En daarmee kom ik dan terug op het begin van dit stuk dat ging over de situatie in België en het verhaal over de betekenis van de kleine aantallen boerka- en niqaab-draagsters en dragers.
Het is moeilijk te ontkennen dat het streven naar het etaleren van onderscheid tussen mohammedaanse en niet mohammedaanse vrouwen onderdeel is van een 'bepaald staatkundig streven'. artikel 435a van het wetboek strafrecht biedt dan ook mogelijkheden om op te treden tegen sluiering:

Hij die in het openbaar kledingstukken of opzichtige onderscheidingstekens draagt of voert, welke uitdrukking zijn van een bepaald staatkundig streven, wordt gestraft met hechtenis van ten hoogste twaalf dagen of geldboete van de tweede categorie.

En let op wat er precies staat: "welke uitdrukking zijn van", niet: "waarmee de drager wil uitdrukken". Niet de intentie van degene die de opzichtige onderscheidingtekens draagt telt, maar de vraag of er een bepaald staatkundig streven bestaat waar deze tekens uitdrukking aan geven.

De inhoud van dit wetsartikel maakte oorspronkelijk overigens deel uit van de wet op de weerkorpsen. De wet dus, die was opgesteld in reactie op de acties van de NSB die in navolging van de nazi's hun demonstraties extra intimiderend maakten door midel van hun uniformen en door de rol van 'ordehandhaver' naar zich toe te trekken. Op basis van een onverantwoordelijke vorm van optimisme is die wet geschrapt. Onverantwoordelijk omdat zo'n wet juist zin had om te voorkómen dat groeiende groepen geuniformeerde aanhangers van een bepaald staatkundig streven weer intimiderend door de straten zouden gaan marcheren. Op het moment dat het al om grote aantallen gaat, is het onvermijdelijk dat bij politie ingrijpen ook de overweging gaat meespelen dat de politie niet meer helemaal zeker is van de overwinning.

Frans Groenendijk, 18-07-2011

Naar reageerveld

Reacties

# 1

Meneer Storm:

De Australische autoriteiten pakken de zaak goed aan. Simpel gezegd: accepteer de Australische omgangsvormen(face showing society)of verdwijn. Ja, en dan wou die TRUT de agent ook nog beschuldigen dat hij geprobeerd had die tent van haar kop te trekken, ondanks dat de film van de aanhouding iets heel anders liet zien.
Taqiyya met turbo dus en dan óók nog zeiken over "racisme".
Maar die islamitische SPOKEN en hun grootbek-baarddragende bewakers zijn niet alleen Down Under actief.
http://www.hetvrijevolk.com/?pagina=11163
Sam van Rooy, als je dit leest: je hebt voor mij HARTSTIKKE GELIJK! Dit is niet alleen TUIG, het zijn ook zwaar geïndoctrineerde intriganten van het ERGSTE soort!
Dat bewijs is nu geleverd, zeker toen die TRUT ook nog verklaarde dat het haar tweelingzuster was die werd aangehouden...

18-jul 2011 , 06:44

# 2

sophie:

Ik ken zelf aardig wat Australiërs en inderdaad: de mohammedanen zijn daar niet erg populair. Verhalen over verkrachtingen, criminaliteit geweld tegen ambulancebroeders en gevechten. Ongeveer 11 jaar geleden is een vrouw die onderweg was naar een sollicitatiegesprek 25 keer verkracht door een 14 Libanezen. Tijdens de verkrachting bleven ze maar schreeuwen of ze wat 'leb cock' wilde en noemde haar 'Aussie slut' en 'Aussie pig'. Voormalig premier John Howard schreef in zijn boek dat de assimilatie van mohammedanen in Australië mislukt is en dat het de eerste keer in de Australische geschiedenis dat groepen niet assimileren. Niet al te lang geleden vroegen Moslim groeperingen om halal vlees gesubsidieerd door de overheid en sharia.

18-jul 2011 , 01:42

# 3

trias politica:

Ook op dit stuk is de docu volkomen van toepassing. Een must see, vooral voor de gutmenschen onder ons. En dat bij de PO, dat mag ook weleens gezegd worden..

http://tinyurl.com/3mwvfgz

18-jul 2011 , 03:21

# 4

Maarten:

De wetgever heeft natuurlijk nooit enige gedachte gehad over de mogelijkheid dat het vrouwen zijn die de uniforme tekens der onderscheiding zouden kunnen dragen.
Gedwongen door die helse kerels, door de helse groep.
Zou het mogelijk zijn die vrouwen te bevrijden? Te deprogrammeren? Ik herinner mij een aussie-film over deprogrammeren, maar weet niet meer of dat goed of slecht afliep.

18-jul 2011 , 10:31

# 5

Frans Groenendijk:

Trias heeft gelijk met zijn aanprijzing van de docu 'Rauw en puur'. De documentaire is 100 keer schokkender dan het begeleidende tekstje doet vermoeden. Laat vooral tot je doordringen in welke omgeving het 12-jarige ventje aan het einde van het filmpje blijkbaar opgroeit.
Hij spreekt zelfs over de verspreiding van het mohammedanisme via het trouwen van ongelovige vrouwen die dan mohammedaans worden. De trouwjihad. Hij kan dat niet zelf verzonnen hebben. Het stoere meisje dat hij vanuit de hoogte benadert en die niets meer van het mohammedanisme moet hebben laat zich uitlokken om argumenten uit het mohammedanisme, uit de Koran te gebruiken om zichzelf te verdedigen.
Het korte gesprekje tussen deze twee is een afgrijselijk heldere illustratie van het betoog van Carolien: http://www.joost-niemoller.nl/2010/02/waarom-de-burqa-staatsondermijnend-is/
http://www.joost-niemoller.nl/2010/03/zichtbaarheid-van-godsdienst/
http://www.joost-niemoller.nl/2010/05/door-de-burqa-wordt-alles-seks/

@Maarten 'Deprogrammeren' is niet aan de orde. Dat is hooguit iets wat je als familie zou willen inzetten en ook vanuit dat perspectief vind ik het ruiken naar een mechanische, liefdeloze insteek. Ik sluit niet uit dat het mogelijk is om in georganiseerd verband hulp te bieden aan ouders die te maken krijgen met een kind dat mohammedaan wil worden en aan jongeren die er vanaf willen.

18-jul 2011 , 11:00

Uw reactie:

Reageren is niet mogelijk op dit bericht.

Terug naar begin artikel

Ook op dit stuk is de docu volkomen van toepassing. Een must see, vooral voor de gutmenschen onder ons. En dat bij de PO, dat mag ook weleens gezegd worden.. http://tinyurl.com/3mwvfgz

Ook op dit stuk is de docu volkomen van toepassing. Een must see, vooral voor de gutmenschen onder ons. En dat bij de PO, dat mag ook weleens gezegd worden..

http://tinyurl.com/3mwvfgz