Afgelopen dinsdag woonde ik een debat bij tussen Afshin Ellian en Maurits Berger. Aanleiding was het uitkomen van een boek van de laatste, maar de discussie ging niet over de inhoud van dat boek zelf.
Het had best interessant kunnen worden, gezien de eruditie, wijsheid en betrokkenheid van professor Ellian en de charme van zijn opponent. Ik schreef hier op K&K zelfs een stuk ter voorbereiding.
Het viel erg tegen.
Het werd een door en door academische vertoning, in de negatieve betekenis van dat bijvoeglijke naamwoord. Ter plekke maakte ik me er niet alleen nogal boos over, maar liet dat ook duidelijk merken. Zo vanachter mijn toetsenbordje druk ik me hieronder wat anders uit, maar geloof me: mijn adrenaline niveau is wel gezakt maar mijn woede niet. Integendeel.

»
Dienstverlening
Nadenkend over wat de sharia-charlatan in de Nederlandse samenleving bereikt met zijn inbreng, gingen mijn gedachten terug naar de jaren 70 en 80 van de 20e eeuw. Toen flakkerde in Nederland en andere West-Europese landen de belangstelling op voor een in 1946 overleden Italiaanse communistenleider: Antonio Gramsci. Dat was in het kader van het zogenaamde 'eurocommunisme': de westerse communisten namen iets meer afstand van 'het reëel bestaande communisme' in de Sowjet-Unie.
Gramsci werd in de jaren dertig, ondanks dat hij lid was van het parlement, door Mussolini gevangen gezet. Het was daar niet prettig en 's mans gezondheid leed er zelfs onder, maar hij zag wel kans om er over zijn totalitaire dromen te schrijven. De communistische voorhoede zag hij als De Moderne Prins: een verwijzing naar Machiavelli. Gramsci was een slimme vogel en hij heeft de wereld een aantal mooie oneliners nagelaten.
Deze vind ik eigenlijk nog steeds wel de moeite waard:

I'm a pessimist because of intelligence, but an optimist because of will.

Toen ik destijds een en ander van hem las -ik stond al zeer negatief tegenover de communistische theorie en praktijk, maar zat nog in partijen die zichzelf links noemden- maakte één uitspraak van hem meer indruk op mij. Die uitspraak kwam weer naar boven nu ik nadacht over de diensten die meneer Berger heden ten dage aan het mohammedanisme bewijst.
Gramsci wees op een opmerkelijk verschil tussen militaire strijd en de strijd om de ideeën: in het kader van de eerste soort strijd moet je je tegenstander treffen op zijn zwakste punten, in de tweede juist op zijn sterkste!

De harten van de ongelovigen
Mijn bijna pathologische optimisme combineerde ik toen nog met een grote dosis naïviteit en zodoende zag ik een paar zaken totaal over het hoofd.
Aan die uitspraak lag helemaal geen voorkeur ten grondslag voor de 'ideologische' strijd ten opzichte van de gewelddadige: de vooruitzichten om met de wapens de dictatuur van de communistische partij tot stand te brengen, waren in de tijd dat hij dat schreef gewoon minder veelbelovend.
Strikt genomen kun je dat geen hoogverraad noemen

Waar ik toen ook nog totaal geen besef van had was de belangrijkste troef van de totalitairen: het combineren van gewelddadige strijd en ideeënstrijd door rechtstreeks de iconen van de vrijheid van meningsuiting te bedreigen en af en toe een van hen te vermoorden. De vogelvrijverklaring van Salman Rushdie en de dood van Theo van Gogh hebben veel meer 'terreur gezaaid in de harten van de ongelovigen' en daarmee veel meer monden gesnoerd, dan de dood van alle westerse soldaten in Afghanistan bij elkaar.
Bovendien moet in de ideeënstrijd voor de definitieve overwinning de tegenstander weliswaar op zijn sterkste punten overwonnen worden, maar het inhakken op de zwakke punten, de achilleshielen zeg maar, is in de meeste fasen van de strijd veel effectiever.

Achilleshielen aanwijzen
De rol van Maurits Berger en een aantal van zijn collegabezoedelaars van de goede naam van de wetenschap, is het aanwijzen van de achilleshielen van onze beschaving, zodat de mohammedaanse fundamentalisten daarop kunnen inhakken. Strikt genomen kun je dat geen hoogverraad noemen: de clash tussen het mohammedanisme en de beschaafde wereld, is immers -zeker in onze contreien- geen militaire confrontatie maar in hoofdzaak een 'botsing van ideeën'. Er wordt ook meer gedreigd, meer of minder subtiel, dan gevochten.

Volgens Berger is in Europa de roep om sharia geen top-down maar een bottom-up gebeuren. Als 'de mensen' dit nu wilden, hoezo hadden 'wij' dan het recht om ze tegen te houden.
nou dan?
Vrijheid voor ongelijkheid! Volgens hem ging het de Europese volgelingen van Mohammed niet om de hele sharia met al die nare aspecten die bij iedereen bekend zijn uit de geschiedenis van het mohammedanisme en de hedendaagse praktijk in verre landen, maar alleen om zaken als familierecht, sociale omgangsvormen en het renteverbod. De joden en katholieken hebben toch ook een soort eigen familierecht? En de sociale druk op hindoestaanse jongeren om te trouwen met een partner die door de ouders is gekozen is nog groter dan onder mohammedanen, nou dan? En dachten we ook wel aan het leed van vrouwen die geen priester mogen worden?

Ellian wees er op dat in zijn geboorteland, Iran, Khomeini's greep naar de totale macht begon met protesten van de theocraten tegen hervormingen van het familierecht, zoals de invoering van gelijke rechten voor mannen en vrouwen. Een van de eerste speerpunten na de machtsovername was het drastisch verlagen van de wettelijke minimumleeftijd voor meisjes om te trouwen naar 9 jaar.

Aan het einde van het 'debat' reageerde Berger daar op. Theoretisch gesproken, kon in zijn ogen toegeven aan de druk om sharia toe te laten passen een stap op een hellend vlak blijken, maar dat konden we van te voren toch niet zeker weten. Bijna letterlijk zei hij dat hij daar ook niet over wilde denken: het moest een abstract, academisch woordenspel blijven.

Vanuit het publiek werd er door autochtone academici wel enig tegengas gegeven, maar het meeste daarvan bleef binnen de kaders van het woordenspel, 'de semantiek'.
De allochtone fans van Berger reageerden
Ik heb echter een onderbuik, al zou je dat op het eerste gezicht misschien niet zeggen
niet met veel instemming op zijn woorden. Een oudere dame met hoofddoek wees erop dat in Iran het allemaal prima geregeld is voor de niet-mohammedanen maar dat hier in Nederland een moslim heus geen premier kan worden. Een gezette fundamentalist pleitte ervoor dat de "autonomie" van de parallelle samenlevingen meer "gerespecteerd" werd: "we hebben onze eigen geleerden".

Nare sfeer
De onvolprezen arabist Hans Jansen stak enkele malen zijn hand op, maar kreeg niet het woord. Na afloop bood de voorzitter hem nog wel zijn excuses aan voor het feit hij niet had gezien dat Jansen zijn hand op had gestoken. Eigenlijk wel vreemd: je excuses aanbieden voor iets niet gezien hebben, maar laten we daar maar niets achter zoeken.
Jansen is een buitengewoon beschaafd mens en academicus en reageerde zodoende alleen achteraf online met dit eigen verslag van de bijeenkomst.
Ik heb echter een onderbuik, al zou je dat op het eerste gezicht misschien niet zeggen. Ik nam het woord en boos en luidkeels (maar zonder lelijke woorden te gebruiken) drukte ik mijn afschuw uit over dat fenomeen van die zogenaamde islamgeleerden: de übermenschen uit mijn voorbereiding zeg maar.
De sfeer was flink bedorven.
Gelukkig kwam er daarna nog een slanke allochtone jongeman
de zaak Shah Bano is belangrijker voor dit onderwerp dan het Ezelsproces voor godslastering
aan het woord die zijn held prees voor diens vooruitziende blik, de hindoestanen subtiel de schuld gaf voor de verkeerde beeldvorming over de Haagse Schilderswijk en pleitte voor 'de dialoog'.
Voorzitter Jan Michiel Otto vond dat een mooie afsluiting van de bijeenkomst.

Hiroshima
Ik had op een iets ander verloop gehoopt. Voordat we de fraaie Lorentzzaal binnentraden, wierp ik een blik in het boek waar het eigenlijk allemaal om ging, en had een vraag daarover. Mij viel me namelijk op dat in de uitgebreide index van het boek de 'zaak Shah Bano' niet voorkwam.
Vreemd.
Voor het thema Applying Sharia in the West: Facts, Fears and the Future of Islamic Rules on Family Relations in the West is de zaak Shah Bano belangrijker dan het Ezelsproces is voor het thema godslastering of wat de zaak Maimonides is voor godsdienstvrijheid. Ongeveer wat Hiroshima is voor het einde van de Tweede Wereldoorlog eigenlijk.
Ik ga geen 100 gulden besteden om uit te zoeken of de zaak wellicht wel aan de orde komt in het boek, maar alleen per ongeluk de index niet gehaald heeft: mijn wantrouwen is daarvoor te groot.

Geen recht om kritiek te hebben
De leugenachtige dame, rechts op de foto, deed qua uiterlijk en opstelling veel denken aan een mevrouw die op Linkedin lid is van een groep afgestudeerden van de Universiteit Leiden. Uitspraken daar, van die (zelfde?) dame, geven een nog duidelijker illustratie van hoe mohammedaanse geleerdheid en wetenschap zich tot elkaar verhouden:

De heer Jansen, een Arabist, is niet bevoegd om professor Berger, een rechtsgeleerde gespecialiseerd in de Islamitische recht te bekritiseren.
Alle rechtsystemen in de wereld hebben een lange geschiedenis, en zijn deels geworteld in de religie. Daar alle delen van de wereld, heden en verleden,
De heer Jansen is niet bevoegd om professor Berger te bekritiseren
door elkaar beinvloed en geinspireerd zijn, heeft als resultaat dat alle rechtsystemen gemeenschappelijke dan wel aparte kenmerken hebben. Bovendien ieder systeem kan op verscheidene manieren geinterpreteerd worden.
Er bestaat geen één Sharia maar Sharia´s, afhankelijk van hoe men deze in verschillende contexten interpreteert. Sharia bevat in veel interpretaties daarvan veel gemeenschappelijk met de Westerse wetgeving die ook verschillende interpretaties kent. Dit is niet alleen de mening van professor Beger maar die van heel veel rechtgeleerden.

Er is veel mis op de universiteiten.
-----
Dankzij het internet en de sociale media ontdek ik net dat niet alle aanwezigen het gebeuren op dezelfde wijze ervoeren als ik. Hier een verslag op een 'blog voor slimme mensen':
Een moslima sprak over de beschermde positie van minderheden in Iran (!) en stelde dat een moslim nooit minister-president van Nederland zou kunnen worden. Een hoongelach, gelardeerd met kreten als Aboutaleb en Albayrak viel het arme kind ten deel.
Na afloop was er gelegenheid om met elkaar te praten onder het genot van een hapje en een drankje, waaronder ook alcoholica. Om het debat met andere middelen voort te zetten nam ik een glas wijn.
Ik sprak met de eerder genoemde moslima. Een intelligente en charmante vrouw (met hoofddoek die haar goed stond).

Dat 'arme kind' leek mij een vrouw van een jaar of vijftig. Ze deed me denken aan de vrouw met knuppel op de foto, die optreedt tegen een onvoldoende gesluierde vrouw.

Frans Groenendijk, 06-06-2013

Naar reageerveld

Reacties

# 1

Roelf-Jan:

"Als 'de mensen' dit nu willen, hoezo hadden 'wij' dan het recht om ze tegen te houden", zegt Berger, over de wens tot invoering van de Sharia.
Ik zeg daarop: Omdat deze mensen zulks willen hebben wij de plicht hen niet tot ons land en onze instituties toe te laten. Omdat wij verantwoordelijkheid dragen voor het behoud van de samenleving die de beste samenleving aller tijden is.
Al het andere is verraad.

06-jun 2013 , 02:30

# 2

Franciscus van Anconia:

OMG, alsof de invoering van DE Sharia geen schending van rechten is. De OIS (vh. OIC) heeft niet voor niets een Cairo Declaration afgegeven die de mensenrechten ondergeschikt verklaart aan DE sharia. Ik zeg DE sharia, want alle regionale verschillen en interpretaties ten spijt hebben alle verschijningsvormen met elkaar gemeen dat het om een apartheidssysteem gaat: geen gelijkheid voor de wet en een flagrante schending van zowel klassieke grondrechten en mensenrechten. Alleen daar waar de DE sharia niet volledig serieus wordt genomen is het mogelijk iets beter gesteld met die rechten.

Berger hanteert een collectivistische morele maatstaf: als tientallen miljoenen Duitsers Joden willen vergassen, wie zijn wij dan... Tja, die Theory of Ethics brengt niets dan kwaad.

06-jun 2013 , 03:19

# 3

Franciscus van Anconia:

Theory of Ethics moet zijn Social Theory of Ethics.

06-jun 2013 , 03:24

Uw reactie:

Reageren is niet mogelijk op dit bericht.

Terug naar begin artikel