Binnenkort vermoedelijk weer zeer actueel
Vijf jaar geleden schreef ik onderstaande stuk "Israël is niet veilig voordat het islamofascisme overwonnen is". Als opwarmer voor wat Israël komende maand te wachten staat, zijn vandaag weer Israëlische burgers vermoord. De Israëlische staat slaat terug.
Het wachten is op gejammer over 'disproportionaliteit': er moeten altijd ongeveer evenveel doden vallen aan beide zijden. De Eerste Wereldoorlog voldeed met haar loopgraven en mijnenvelden aan dat criterium... Een 'proportionele oorlog'?
Wanneer ik het stuk nu zou schrijven zou ik niet meer de term 'islamofascisme' gebruiken.
» Hier begint de oude tekst:
Wanneer ik hoor dat iemand in mijn huis probeert in te breken sta ik niet te popelen om mijn bed uit te gaan, een wapen te pakken en de man in kwestie te verjagen. Als ik door te stommelen op de trap de inbreker doe vluchten vind ik het ergens wel jammer dat hij niet gepakt is maar ben ik blij dat ik geen gewapende confrontatie aan hoefde. Het is jammer dat zijn misdadige neigingen nauwelijks ontmoedigd zijn geworden maar van de andere kant is diefstal door inbraak ook weer niet zo vreselijk. Wanneer mijn huis ’s nachts belaagd wordt door een paar mensen die mij hebben laten weten mij te haten en misschien mij wel willen doden zal ik mijn vrouw vragen 112 te bellen en gewapend de trap af stormen en proberen in de verrassing als eerste rake klappen uit te delen. Rake klappen om mezelf te verdedigen en ter afschrikking van verdere pogingen mij aan te vallen. Wanneer ’s nachts mijn huis belaagd wordt door een meute die heeft aangekondigd mijn gezin te zullen uitmoorden terwijl de politie (de Libanese regering) zich afzijdig houdt en de politiek (de VN) van geen moord-aankondigingen wil weten zal ik proberen zoveel mogelijk doden te maken onder de gangmakers van de aanvallers en op zo afschrikwekkend mogelijk wijze. Vanuit de wetenschap ook dat velen in woedende meutes individueel uitzonderlijke lafaards zijn.
Ik begrijp niet goed waarom de Israëlische regering zo diep in Libanon aanvallen pleegt en met name snap ik niet dat ze ook het reguliere Libanese leger aanvalt, maar het verhaal over disproportionaliteit van het Israëlische optreden kan ik alleen maar zien in de context van de moordende meute. Elke dode in Libanon die geen Hezbollahstrijder was, is er een te veel. Het is afschuwelijk dat zelfs kinderen het slachtoffer worden maar de suggestie als zou Israël haar militaire macht doelbewust inzetten om burgerslachtoffers te maken is even onzinnig als de suggestie dat Israëlische kinderen gedood mogen worden omdat de hele Israëlische samenleving militair is.
De stank van grenzeloos antisemitisme
Hassan Nasrallah, de leider van de shiietische Hezbollah in Libanon, de partij van god die deel uitmaakt van de Libanese regering, en niet gehinderd door haar coalitiepartners vanuit het noorden Israël aanvalt, liet in oktober 2003 in the Libanese krant “The Daily Star” optekenen: “Als de joden zich allemaal verzamelen in Israël bespaart ons dat de moeite om ze overal in de wereld te achtervolgen”. Een man die er geen enkele moeite voor doet om te verhullen dat de kwestie Palestina slechts een speerpunt is van de wereldwijde jihad tegen de joden en andere niet-moslims. Het handvest van de Sunnitsche Hamas-beweging 1), die vanuit de door Israël ontruimde Gaza-strook de joodse staat vanuit het zuiden bestookt, begint op de allereerste regel met de aankondiging van de vernietiging van Israël en stinkt van het grenzeloze antisemitisme. Ze verwijzen zelfs naar het historische hoogtepunt van antisemitische propaganda: de zogenaamde protocollen van de wijze van zion.
In de rest van dit stuk richt ik me dan ook vooral op de vraag hoe het kan dat er zo weinig aandacht is voor die politiek die de ogen sluit en die politiek die van geen moordaankondigingen wil weten.
Geen gewone islamcriticus
Op de eerste plaats is er vooral in rijke landen gewoon erg weinig interesse in politiek en erg weinig kennis van de geschiedenis. Maar er is meer. Er is ook een overdaad aan wensdenken, er zijn extreme vormen van cultuurrelativisme en er is een groot tekort aan integriteit in het publieke debat en in de politieke discussie in het bijzonder.
Pas na de moord op Theo van Gogh ben ik me echt wat gaan verdiepen in de aard van het islamofascisme. Onmiddellijk na de poging om in de VS in een keer 100.000 willekeurige burgers te doden, waarbij alleen dankzij de fenomenale bouwkundige kwaliteit van de torens “slechts” ca 3000 doden vielen, had ik zelf nog het idee dat op een of andere manier ook de uitwassen van de mondiale ongelijkheid bij hadden gedragen aan de voedingsbodem voor dit terrorisme. Ik deed aan wensdenken. Hoe wijd verspreid en diepgeworteld dit wensdenken is in onze tijd probeer ik duidelijk te maken aan de hand van een stuk van de Amerikaan Daniel Pipes 2).
De eerste keer dat ik van deze man hoorde was op de Engelstalige website “Fistful of Euros” 3). Pipes had de beslissing van de VS om de bekende Europese moslimwoordvoerder Tariq Ramadan geen visum te verlenen verdedigd en werd daarom door een aantal Europeanen hard aangevallen. Opmerkelijk in die aanval was dat op geen enkele manier werd ingegaan op de standpunten van deze meneer Ramadan. Terwijl toch in vergelijking met deze man Abou-hitler-die-Anne-Frank-verkracht-is-humor-Jahjah 4) een eerlijke jongen is.
Ramadan wil van geen enkele mohammedaanse terrorist zeggen dat dit eigenlijk geen moslim is en is bijvoorbeeld ook voorstander van het stenigen van overspeligen en handen afhakken van dieven wanneer de sociale pretenties van de sharia ook maar wat meer zouden worden waargemaakt. 5) Toch werd dus uitsluitend gezocht naar zwakke plekken in de aanval van Pipes op Ramadan. Zwakke plekken die in het hardhandige betoog van Pipes inderdaad gevonden konden worden. Nu is Daniel Pipes niet zomaar een Amerikaanse “islamcriticus”. Hij is bij uitstek de schietschijf van de CAIR, de Council on American-Islamic Relations 6). Een door het Saoedische wahabitische regime gefinancierde organisatie die pretendeert te spreken namens alle moslims in de VS en dit onder andere probeert waar te maken door andersdenkende moslims te intimideren.
Omdat Pipes door Bush benoemd is in een denktank over het Midden-Oosten suggereren oppervlakkige critici dat Pipes een marionet is van Bush maar daar is geen sprake van: in een artikel van eind 2002 deed hij een frontale aanval op de relatie tussen de Saoedische prinselijke parasieten en functionarissen bij de Amerikaanse overheid en het Amerikaanse bedrijfsleven 7). Onder andere op basis van getuigenissen van klokkenluider Hume Horan, die zelf ambassadeur was in SA, schreef hij over de op grote schaal voorkomende omkoping door de Saoedies van hoge Amerikaanse functionarissen: Michael Moore’s aantijgingen zijn er niets bij.
Wanneer je Pipes zou willen vastpinnen op een enkel thema is dat zonder twijfel zijn hameren op het gevaar van het islamofascisme.
Wensdenken
En zelfs deze Daniel Pipes heeft in mijn ogen dus het wensdenken nog niet helemaal achter zich gelaten. In die discussie over Ramadan vs Pipes bracht ik naar voren dat Pipes beter kon worden aangevallen op iets heel anders: zijn suggestie bijvoorbeeld dat het beter zou zijn wanneer de Palestijnen officieel de nederlaag tegen Israël zouden erkennen. Pipes verwijst in het betreffende artikel, “De Palestijnen hebben meer te winnen bij een nederlaag”, 8) naar gewapende conflicten uit het verleden die daadwerkelijk zijn afgesloten en naar conflicten die zijn blijven dooretteren. De eerste soort werd niet beëindigd door onderhandelingen noch door het bouwen van een muur, maar alleen maar doordat een van de partijen de nederlaag accepteerde. Wanneer de verliezende partij echter volhardde in het geloof in oorlog, bleven nieuwe gevechtsrondes mogelijk en zelfs waarschijnlijk. Zie het revanchisme van de Duitsers na hun nederlaag in de Eerste Wereldoorlog. Ook de oorlogen tussen Noord- en Zuid-Korea, Pakistan en India, Irak en Iran, en Irak en Koeweit zijn niet echt beëindigd, omdat de verliezende partij iedere nederlaag slechts heeft ervaren als een gedeeltelijke en tijdelijke nederlaag.
In de Nederlandstalige versie van zijn stuk vervolgt hij: … [dat]de vijanden van Israël ervan overtuigd moeten raken dat zij verloren hebben. Eigenlijk hoeven niet eens alle vijanden dat te doen; het is al voldoende als alleen de Palestijnen het doen. Hoewel zij naar elke objectieve maatstaf zwak zijn in vergelijking met de Arabische staten, zijn de Palestijnen degenen voor wie deze oorlog gevochten wordt. Mochten zij, nadat zij een noodzakelijke nederlaag geleden hebben, het streven opgeven om Israël te vernietigen, dan zullen anderen het moeilijk vinden om het bestaansrecht van Israël te blijven verwerpen.
Het politieke doel van het Palestijnse lijden
In de rest van zijn verhaal maakt hij echter duidelijk dat een scenario waarin alleen de Palestijnen de nederlaag erkennen en alle mohammedanen zich daar vervolgens bij neerleggen uiterst onwaarschijnlijk is.
Terecht wijst hij op de .. zogenaamde Palestijnse vluchtelingen. Als enigen van de massa's vluchtelingen in de jaren na de Tweede Wereldoorlog worden de Palestijnen bevroren in hun vluchtelingenstatus - in sommige gevallen tot in de vierde generatie. (...) De reden voor deze uitzondering is duidelijk: de afwijzende impuls wordt in stand gehouden door de fantasie van een massale ‘terugkeer', en de altijd groeiende aantallen van zogenaamde vluchtelingen zorgen voor een steeds scherper wordend mes op de keel van Israël.
Terugkeer staat tussen aanhalingstekens omdat het vrijwel uitsluitend gaat om nakomelingen van vluchtelingen.
Hij laat dan nota bene nog achterwege om te wijzen op het schrijnende contrast met de honderdduizenden joodse vluchtelingen uit de Arabische landen. In de aanloop van het ontstaan van Israël werden op alle mogelijke manieren de joden in die landen aangevallen en bestolen. De nakomelingen van die vluchtelingen zijn zonder VN-hulp geïntegreerd in de Israëlische samenleving en maken daar nu ongeveer de helft van de bevolking uit!
Het lijden van de Palestijnse bevolking is daar niet minder om maar dit lijden dient op de eerste plaats het politieke doel van het islamofascisme. Beroemd is het interview van Trouw met PLO-man Zahir Muhsein in maart 1977 waarin deze onomwonden stelde: The Palestinian people does not exist. (…) Only for political and tactical reasons do we speak today about the existence of a Palestinian people, since Arab national interests demand that we posit the existence of a distinct "Palestinian people" to oppose Zionism.
Maar er zijn in de loop der jaren nog heel veel meer vergelijkbare geluiden gekomen uit de Arabische wereld. En recent uit Perzië.
De eerste nacht van Israëls onafhankelijkheid werd de nieuwe staat aangevallen door strijders uit 5 landen. Twee dagen later riepen de mohammedaanse “geleerden” van de Al-Azhar-universiteit in Cairo op tot een heilige oorlog (jihad) tegen de joden. 10 jaar later werd de VN toegesproken door Ahmed Shukairy 9), als woordvoerder van Saoedi-Arabië 10). Hij pleitte voor het opheffen van Israël omdat het mislukt was. Er kwamen minder joden naar Israël, mede dankzij de aanvallen vanuit de omringende landen en het feit dat die landen de Israëlische grenzen niet erkenden, zodat het maar beter kon worden opgeheven. 6 jaar later richtte deze man van Turks-Egyptische afkomst(!) de “Palestijnse” bevrijdingsorganisatie op.
Kort voor de nieuwe aanvallen op Israël in 1967 liet de toenmalige minister van defensie en latere president van Syrië weten dat het in de komende strijd ging om “annihilation”. Maar op de meest indringende wijze wordt het antisemitische karakter van het geweld tegen Israël duidelijk uit de verslagen van een grote bijeenkomst in 1968 van opnieuw die Al-Azhar universiteit in Cairo. Openlijk werd gesproken over de joden als “honden van de mensheid” en over de onwenselijkheid dat joden op voet van gelijkheid zouden staan met de mohammedanen in plaats van als dhimmies in de genade van de moslimdictatuur te leven. (uitgebreid geciteerd door Hans Jansen 11) ).
Vrede met de Palestijnen is onmogelijk
De oorlog tegen Israël gaat niet over wie de baas is over de westelijke jordaanoever en de Gaza-strook maar over het voortbestaan van Israël. De gangmakers voor het willen blijven strijden tegen het land Israël zijn de islamofascisten. Daarom is het niet verbazingwekkend dat minder optimistische Israëli’s er van uitgaan dat het absoluut geen zin heeft “vrede te sluiten” met “de” Palestijnen, of met Hamas of met Hezbollah. Zoals we hebben moeten begrijpen uit verklaringen van prominente Arabische geleerden is er geen enkele overeenkomst, verdrag, wapenstilstand etc met een van de door de jihad-ideologie vergiftigde landen te vertrouwen zolang een gezaghebbend instituut als Al-Azhar de oproep handhaaft tot heilige oorlog. Onontkoombare voorwaarde voor een overeenkomst die die naam waard is, is dat de Al-Azhar universiteit of een instituut met een minstens even groot gezag definitief de oproep tot jihad tegen Israël terugroept en vervangt voor een oproep tot vreedzame relaties. 12)
Andere tijden?
Teruglezend over de eerdere oorlogen die de mohammedanen begonnen tegen Israël (1948, 1967, 1973) en het geweld van de PLO in Libanon en Jordanië en van Hamas en Hezbollah tegen andere Palestijnen duizelt het van de overeenkomsten met de huidige situatie. Vooral de manier van discussie is het zelfde. Terugdenkend aan de enorme klappen die Israël in reactie op die aanvallen uitdeelde aan de omringende landen zou men zich in slaap kunnen sussen met de gedachte dat wanneer het er echt op aankomt Israël met relatief gemak de overwinning zou behalen. Om een aantal redenen was dit voor enkele jaren niet zo’n heel vreemde gedachtengang: de krachtige steun van de VS voor Israël, de superieure bewapening van de Israëli’s (met inbegrip van kernwapens) en het feit dat de jihadisten in hun eigen woorden meer aan de dood hechten dan geestelijk gezonde mensen aan het leven.
Er zijn echter ook belangrijke verschillen. Het belangrijkste verschil is Iran. Onder leiding van president Ahmadinejad en “geestelijk leider” Khamenei, –die op zijn eigen site geruststellend laat weten dat niet iedere moslim zo maar ongelovigen tot slaaf mag maken, over hoe omgegaan moet worden met krijgsgevangenen daar beslissen de geleerden en machthebbers over-, wordt er in Iran niet alleen werk van gemaakt om de holocaust te ontkennen en kernwapens te bouwen: ook wordt gedreigd Israël van de kaart te vegen (omdat de joden de wereld willen domineren) en wordt hardop gedroomd over werelddominantie door de islam. Hezbollah staat onder zeer sterke invloed van het mullahregime. Een notitie van het ministerie van buza noteerde kort geleden dat zelfs in de centrale leiding van Hezbollah openlijk en officieel twee Iraniërs zitten. 13).
Het tweede verschil is Irak.
Er is grote verontrusting over de burgerslachtoffers die vallen in Libanon. Terecht, maar het staat in vreemd contrast met bijvoorbeeld het doorgaande moorden in Irak. Dat zegt iets over de publieke opinie in het westen. Onder een groot deel van de westerse bevolking leeft sinds de “bekering” van Yasser Arafat van terrorist tot slachtoffer van de Israëlische machtsontplooiing het kinderlijke idee van “waar er twee vechten hebben er twee schuld”. De reacties op Irak en het vrijwel ontbreken van reacties in met name Europa op de mohammedaanse terreur in Soedan laten zien dat het inmiddels daar mee nog veel slechter gesteld is. Maar wat belangrijker is: de militaire macht van de VS is sterk gebonden door de burgeroorlog in Irak. De beperkte successen van de VS in Irak zijn een aanmoediging voor islamofascisten in grote delen van de wereld.
Ten derde is er de vijfde colonne in de VS en in Europa. Het zou afschuwelijk zijn wanneer het idee postvatte dat alle moslims in het westen feitelijk behoren tot een vijfde colonne en, net als in de tweede wereldoorlog alle Japanners in de VS, gevangen gezet zouden worden. Dat er wel degelijk zo’n vijfde colonne bestaat is aangetoond in Madrid, Londen en Amsterdam. Sterker nog: in een recente toespraak refereerde Ahmadinejad ook openlijk aan het optreden van die vijfde colonne.
Hezbollah als coalitiepartner
Tot hier toe schreef ik vooral over de politiek die van geen moordaankondigingen wil weten. Voordat ik in ga op mogelijke oplossingsrichtingen schrijf ik nu eerst nog over de vraag waarom er zo weinig aandacht is voor die politiek die de ogen sluit.Geen schending van de mensenrechten is zo ernstig als het leerstuk van het vermoorden van afvalligen
Stel je voor dat in Nederland een politieke groepering, laten we zeggen D66, in haar programma de vernietiging of verovering van België zou hebben staan. CDA en PvdA zijn het daar helemaal niet mee eens maar waarderen hun inspanningen en standpunten op andere punten zo veel dat ze dit maar voor lief nemen en sluiten met hen een regeringscoalitie. De troepen van D66 -want dat is tevens de enige politieke groepering die er een eigen legermacht op mag na houden- hebben al een aantal jaren geen acties ondernomen tegen België. Nu gaan ze dat weer wel doen. De Belgen bestoken Den Haag en Harderwijk. Volgens de redenatie die nu op vele plaatsen gevolgd wordt zou dan vooral de nadruk gelegd worden op de doden in Harderwijk en de onschuld van CDA en PvdA. Dat klopt niet in mijn ogen; hoe verschrikkelijk die doden in Harderwijk ook zijn. Daar wonen misschien wel de felste tegenstanders van D66.
De Libanese ministerraad gaf een verklaring uit die er op neer kwam dat men niet van te voren geïnformeerd was over de kidnapplannen van Hezbollah en men er dus niet verantwoordelijk voor gehouden kon worden. De Amal en Hezbollah ministers keurden die verklaring af.
Dus terug naar de analogie met Nederland: PvdA en CDA verklaren dat ze niet op de hoogte waren van de geweldsplannen van D66 en dus er niet voor verantwoordelijk gesteld kunnen worden. Velen in het westen slikken deze krankzinnige houding van de Libanese regeringspartijen terwijl ze dit nooit en te nimmer zouden slikken in eigen land of in een ander westers land. Dit is misschien wel de ergste vorm van cultuurrelativisme die er bestaat.
Oplossingsrichtingen
Daarmee kom ik dan bij de richtingen waarin in mijn ogen naar oplossingen gezocht moet worden. Op de eerste plaats moeten we af van dit cultuurrelativisme. We moeten ophouden om op voorhand andere morele maatstaven te hanteren voor de politiek in andere landen dan voor de politiek in eigen land. Zoals met alle kwesties moeten we bij praktische keuzen ook pragmatisch handelen maar tirannie moeten we tirannie noemen ook als in het betreffende land veel olie en gas in de bodem zit. De strijd tegen schendingen van de mensenrechten zou als speerpunt de strijd tegen de grofste (niet de meest voorkomende) schendingen moeten hebben. Geen schending van de mensenrechten is zo ernstig als het islamofascistische leerstuk van het vermoorden van afvalligen. Meer nog dan een schending van vrijheidsrechten is dit leerstuk een directe oorlogsverklaring aan die rechten.
Van de Libanese regering moet geëist worden dat Hezbollah uit de regering gezet wordt. Militaire steun aan Libanese regering voor ontwapenen van de gewapende tak. Het lijkt verstandig om behalve op landen als India en Bangladesh daarbij ook nadrukkelijk een beroep op Argentinië te doen. Diepgaand VN-onderzoek naar de exacte toedracht rond Kanaan.
Onmiddellijke terugtrekking van de coalitietroepen uit Irak: dat de Amerikaanse en Britse soldaten aangevallen worden ontneemt het zicht op de afschuwelijke aanvallen van de shiietische en sunnitische moordbendes op de Irakese burgers. Niet alleen is daardoor de kans op succes voor de coalitietroepen gering: de shiietische en sunnitische landen in de omgeving voelen zich daardoor ook niet verantwoordelijk om druk uit te oefenen op de aan hen verwante groepen in Irak. Accepteren dat Irak eventueel in drie delen uiteen valt: volstrekte helderheid hierover geven richting Turkije.
Druk op Egypte, Saoedi-Arabië en andere landen om oproepen tot Jihad verboden te verklaren. Met name zou Al-Azhar hieraan moeten meewerken of opgeheven moeten worden. “Openlijke” discussie met oppositie in Perzië over het ten val brengen van het mullahregime. Waarmaken van de financiële en militaire beloftes aan Afghanistan.
In Nederland
Aanpakken van oproepen tot en vergoelijken van moord ook als deze onder het mom van religie worden gedaan. Via eenvoudige zoekactie op “afvalligen” zijn zo diverse islamofascisten op te sporen. Geen werkvergunningen voor politici en geestelijken uit andere landen van welke soort dan ook. Verbod op financiering van politieke en religieuze organisaties vanuit het buitenland.
Opzetten van een Nederlandse versie van Memri: een organisatie dus die geschreven en videoberichten uit de Arabische en Perzische media doorgeven met hun Nederlandse vertaling.
Overigens zou dit idealiter niet beperkt hoeven blijven tot deze landen: het doorgeven en vertalen van boodschappen uit andere landen zou beslist ook zinvol zijn voor politici en burgers om ideeën over het buitenland en over buitenlandse politiek beter te funderen.
Noten
1) Het handvest van de Sunnitische Hamas-beweging
2) Webstek van Daniel Pipes
3) Daniel Pipes on Tariq Ramadan: Why French literacy still matters
4) Aan welke kant staat de AEL?
5) L'islamiste Tariq Ramadan approuve la lapidation, l'amputation, la charia
6) Wikipedia over CAIR
7) The Scandal of U.S.-Saudi Relations
8) De Palestijnen hebben meer te winnen bij een nederlaag
9) webstek Ahmed Shukairy
10) Speech Ahmed Shukairy
11) Antisemitisme in Midden Oosten van Europese oorsprong
12) Think-Israel
13) Beantwoording toezegging inzake de positie van Hezbollah
Reacties
# 1 Het is al zo ver.... Op Twitter lees ik: Turkish MP Erekat warns Israel against 'irresponsible action' in Gaza + 12 warplanes take-off from base in S.E. Turkey for action.
Frans Groenendijk:
Het is al zo ver.... Op Twitter lees ik: Turkish MP Erekat warns Israel against 'irresponsible action' in Gaza + 12 warplanes take-off from base in S.E. Turkey for action.
Hier een link naar een nieuwsbericht erover: http://www.maannews.net/eng/ViewDetails.aspx?ID=414271
18-aug 2011 , 11:00
# 2
Groene Leeuw:
De moslims in de VS en Europa behoren tot de Vijfde Colonne zoals de fascisten dat waren voor de Tweede Wereldoorlog en tijdens de Duitse inval in Nederland de Duitsers gretig meehielpen met sabotage en aanvallen op onze jongens.Zodra de tijd rijp is,zulen de moslims op dezelfde wijze hun gezicht laten zien.Israel beschikt gelukkig over kernwapens die het hele M-O en Turkije met de grond gelijk kunnen maken.Wij hebben pas echte vrede als de islam en hun aanhangers zijn uitgeschakeld,met wortel en tak.Ik spreek de hoop uit dat Israel de aanval op hun burgers door Egyptische militairen bloedig zal vergelden door Egyptische doelen aan te vallen en nu eindelijk eens en voor altijd de Palestijnen voorgoed uit te schakelen in de Gaza-strook en de Westelijke Jordaanoever. Alleen dan is er echte kans op vrede.
18-aug 2011 , 11:58
# 3
Frans Groenendijk:
Er zijn wel 5e colonne-planners maar zo gesteld is dit mij te simplistisch @Groeneleeuw. In mijn essay ('Islamofobie een strijdterm', zie elders) ga ik uitgebreid in op het 5e colonne verhaal. Mbt Eilat lees ik dat extremisten mogelijk proberen strijd tussen Israƫl en Egypte te laten oplaaien. Ik wantrouw het Turkse regime meer dan het Egyptische leger.
19-aug 2011 , 12:11
# 4
Groene Leeuw:
@Frans Groenendijk,ik ben dat helemaal met je eens.De Turken hebben een veroveringstraditie dat nog niet eens van zo heel ver is terug te voeren.De Egyptenaren hebben drie keer aan den lijve ondervonden hoe het is om oorlog te voeren met Israel en tegen uiterst pijnlijke nederlagen aan te lopen.De Turken moeten dat nog ondervinden.
19-aug 2011 , 05:19
Reageren is niet mogelijk op dit bericht.