Het lezen van het hier afge­beelde boek doet me goed en ik heb het nog niet eens hele­maal uit! 99,9% van de Ne­der­landers zou dit boek 'niet om dóór te komen' vinden. Schat ik.
Ik heb dus niet de illusie dat ik met dit stukje iemand zal overhalen ook een exemplaar ervan te gaan bemachtigen, laat staan om het te lezen. Het boek telt bijna 500 bladzijden, het stond gisteren op plaats 3.229.440 van de bestsellerslijst (ahum) van Amazon en is daar door niemand ge'reviewed' sinds deze tweede editie zeven jaar geleden uitkwam; 40 jaar na de eerste. Een nieuw exemplaar kost trouwens 47 dollar, terwijl voor tweedehands exemplaren op dit moment tussen de 73 en 244 dollar wordt gevraagd! Ik had mazzel: ik betaalde slechts 35 dollar. Bij het bestuderen ervan schiet ik af en toe in de lach maar dat heeft met die prijs of die (on)leesbaarheid niets te maken: allerlei zaken vallen prachtig op hun plaats, ik leer tegelijkertijd aardig wat bij en bovenal reikt India ons via dit boek een heel andere invalshoek aan voor het omgaan met de uitdagingen die het mohammedanisme aan andere beschavingen stelt. Vandaag de dag is dat heel welkom (link voert naar filmpje met mohammedanen in Parijs die 'vreedzaam oproepen tot het vermoorden van joden').

»

Het boek behandelt 43 casussen: stuk voor stuk zaken in hoger beroep waarbij als het ware de mohammedaanse wet getoetst wordt.

in alle vrijheid parallelle samen­levingen vormen

Ik wilde dit boek per se lezen vanwege de paragraaf Wil de wereld even wachten op mijn boek? uit mijn eigen boek Islamofobie? Een nuchter antwoord. In die paragraaf kwam de tamelijk geschifte, 'feministische moslimfundamentaliste' Al Hibri [1] aan het woord over een gebeurtenis in India uit 1985: de spraakmakende kwestie Shah Bano. Deze vrouw..

.. daagde haar rijke 70-jarige man voor het gerechtshof omdat hij van haar scheidde en haar bij wijze van ‘alimentatie’ eenmalig een bedrag van circa 100 dollar wilde geven. De seculiere rechtbank wilde ingrijpen waarbij deze in zekere zin een interpretatie gaf van het mohammedaanse recht. En dan komt het [het commentaar van Al Hibri]:

Dat een niet-moslimrechtbank probeerde (sic) een interpretatie te geven van het islamitisch recht was onvergeeflijk. Er volgden rellen. Onder druk van de moslimgemeenschap die niet wilde dat de Indiase overheid via deze weg de kans kreeg om in te grijpen (sic), trok Shah Bano uiteindelijk haar aanklacht in.

De [door Al Hibri opgezette] ‘feministische’ organisatie Karamah heeft daar geen moeite mee want uiteindelijk draait het hier om:

Het beleid (sic) om de eisen van het islamitische huwelijkscontract niet na te leven levert problemen op voor de meerderheid van moslimvrouwen in Amerika, van wie velen de sadâq [2] gebruiken als een soort verzekering. Er kunnen ook problemen uit voortkomen die samenhangen met het grondwettelijke recht op vrijheid van godsdienst, omdat moslims dan weerhouden zouden worden om hun godsdienst ten volle te praktiseren.

Mohammedanen kunnen dus hun eigen godsdienst alleen ten volle praktiseren wanneer ze “in alle -grondwettelijke- vrijheid” parallelle samenlevingen kunnen vormen, waarbinnen ze het geldende, seculiere rechtssysteem mogen negeren.

Overweldigend
Het boek van Fyzee maakt nog eens op een overweldigende manier duidelijk hoe absurd de beweringen van Al Hibri waren.
De zaak Bano zelf

het spiegelbeeld van wat we in het Westen nu meemaken

komt in Cases in Muhammedan Law ook aan de orde: bij casus 16 (uit het jaar 1861) en 17 (uit 1952). In de 'update' van het hoofdstuk valt te lezen dat de ophef rond Bano reeds in 1986 aanleiding was voor het aannemen van een nieuwe wet: de 'Muslim Women (Protection of Rights on Divorce) Act". Een nieuwe wet: nadrukkelijk bedoeld om weer een uitwas van het mohammedanisme aan te pakken, zoals in de loop van de eeuwen vooral dankzij de Britse overheersing van het subcontinent, al vaak gebeurd is; in heel grote stappen en in vele kleintjes.
Want dat is waarin de geschiedenis van India in zekere zin het spiegelbeeld vormt van wat we in het Westen nu meemaken: van gedram met betrekking tot sharia'recht', dat via allerlei sharia-charlatans een stempel drukt op onze eigen universiteiten, tot en met de juridische jihad die zelfs ertoe leidt dat nota bene in de VS rechters uitspraken van de bevolking tegen sharia'recht' overrulen, om over nog schandaliger zaken nog maar te zwijgen.

Kolonisatie
Al in 712 werd het subcontinent geconfronteerd met het uiterst wrede mohammedaanse kolonialisme en aan het begin van de 13e eeuw, toen vele miljoenen mensen waren gedood, verjaagd of tot slavernij gebracht en tienduizenden tempels vernietigd, was een groot deel onderworpen. India werd nooit in haar totaliteit overwonnen maar tot op de dag van vandaag zijn er jihadisten, vooral woonachtig in Pakistan, die openlijk spreken over de totale onderwerping van de hindoes die door hen als nog meer inferieur beschouwd worden als christenen en joden.
Sinds het begin van de Britse invloed in de 17e eeuw hebben we het in deze context niet over islamisering maar juist over het terugdringen van de mohammedaanse invloed.
Voor een goed begrip is het cruciaal te bedenken dat Groot-Brittannië een zeer grote invloed kreeg via de inzet van een opmerkelijk klein aantal mensen. Na bijna 1000 jaar meer en minder openlijke oorlog werden de Britten door de verschillende kampen -lees: mohammedanen en hindoes- als het ware verwelkomd als 'scheidsrechters'. Met name legden ze een rechtssysteem op voor wat betreft het zakelijk verkeer. En met name legden ze niet direct een rechtssysteem op voor een groot aantal andere onderwerpen. De 'inboorlingen' behielden voor veel zaken zover als mogelijk en acceptabel werd geacht, hun eigen rechtssysteem en gewoonterecht: zowel hindoes als mohammedanen.

Van slavernij tot levensverzekering
De eerste van de hierboven genoemde grote stappen was natuurlijk het verbod op slavernij van 1843: lang na het verbod in Groot-Brittannië zelf,

...they were mere slave girls...

maar bijna 20 jaar eerder dan in Nederland en meer dan een eeuw vóór Saoedi-Arabië. Met de instelling van dat verbod was de slavernij nog niet uitgebannen. Over een beroeps­zaak uit 1879 schrijft Fyzee:

In deze zaak, die een scherp beeld geeft van het leven van de aristocratie in de tijd dat slavernij nog een gewoon verschijnsel was in de sociale structuur van de islam…

Een terloopse, en daarmee extra pijnlijke, illustratie is te vinden in casus 2. Het gaat over 'de huwelijkse staat' van een man die bij drie zussen kinderen verwekt heeft. Een partij beweert dat het bij twee van de drie om mut'ah ging: het tijdelijke huwelijk dat bij de sjiieten gebruikt wordt om religieuze goedkeuring te geven aan prostitutie. De andere partij brengt gewoon in een rechtszaak in een land waar slavernij dan al 60 jaar verboden is, naar voren dat de twee "were mere slave girls". (blz 10).

Een volgende grote stap werd gevormd door de Caste Disabilities Removal Act van 1850, die letterlijk vermeldt dat de wetten van de religies in bepaalde gevallen niet gelden: een belangrijk wapen tegen de institutionele rechteloosheid voor 'afvalligen'. In 1860 volgde het schrappen van de mohammedaanse jurisdictie voor het strafrecht, in 1938 een wet die het mohammedaanse verbod op levensverzekeringen uitschakelde en in 1939 de wet op de scheiding van mohammedanen op initiatief van de vrouw. Voor 1939 verschilden de rechten van mohammedaanse vrouwen op dit gebied zeer sterk, afhankelijk van de vraag onder welke 'rechtsschool' ze vielen. De Maliki-school was veel gunstiger voor vrouwen dan de soennitische Hanafi- en de sjiietische Ashari- en Fatimid-scholen. Hoewel de meeste mohammedanen in India zich tot de Hanafi school rekenen, werd de Maliki-interpretatie verheven tot standaard voor alle subgroepen der mohammedanen. Dat leidde tot chagrijn bij de Hanafi maar het werd wel de wet. Dat klinkt goed, maar laten we niet vergeten dat het sharia-denken veel meer dan via het 'recht' vooral grip heeft op de mensen, cq vrouwen, via sociale druk. Zie ook de afloop van de zaak Shah Bano voor die vrouw zelf.

Het geheim: de pretentie serieus nemen
Bij die grote stappen was er dus sprake van het eenvoudigweg opzij zetten van de mohammedaanse (en hindoe) wetgeving als zodanig.

op beleefde wijze gehakt maken van de willekeur van het mohammedaanse recht

Ook bij kleinere stappen is daar wel eens sprake van, maar daarnaast is in hoger beroep vaak door het seculiere, voor alle burgers geldende recht een consequentere interpretatie gegeven van de eigen mohammedaanse logica.
Een enkele keer leidt dat zelfs tot uitspraken die een fatsoenlijk mens als minder rechtvaardig beschouwt. Casus 16, uit 1952, geeft daarvan een voorbeeld. Een vrouw vroeg scheiding aan via de rechtspraak op basis van 'onverenigbaarheid van karakters'. In de aanklacht was onder andere opgevoerd dat de man zijn vrouw mishandelde. De rechter stelt vast dat die mishandeling niet wijst op onverenigbaarheid van karakters:

I fail to see in them proof of such a degree of difference of dispositions (…) The instances are more readily traceable to bad manners (…) tendency to use violence towards the wife, on the part of the husband.

Uiteindelijk concludeert hij zelfs -na uitgebreide overwegingen over koranteksten, hadith en interpretaties:

I am accordingly of the opinion that, under Muslim law, such, matters as incompatibility of temperaments, aversion or dislike cannot form a ground for a wife to seek dissolution of her marriage at the hands of a Qazi or a court (…)

Een treurige maar ook uitzonderlijke zaak: vaker zorgt de seculiere rechter in hoger beroep ervoor dat de uiteindelijke beslissing fatsoenlijker uitvalt door op beleefde wijze gehakt te maken van de willekeur van het mohammedaanse recht.
De reden dat langs deze weg met zoveel succes het wezenlijk tirannieke karakter van het mohammedanisme kan worden aangepakt, zit verscholen in het serieus nemen van de pretenties van de 'islamgeleerden'. Een hoeksteen van die aanpak is het onderkennen van het bestaan van die verschillende rechtsscholen binnen het recht. Fyzee zegt het zo:

In islamic countries the rule of the (sic) Shari'at is that the school or subschool of a Muslim litigant is not taken into consideration; the qazi follows his own rite. But in India, contrary to the invariable practice in Islam, the law of the individual concerned is ascertained and applied; and in cases of conflict, the law of the defendant prevails.

De grote Indische rechtsgeleerde formuleert het op typisch Brits-ingehouden wijze.

Ze spreken over hun eigen groep in termen als "mensen van kennis"

In 21e eeuws Nederlands zou ik het anders zeggen. De gemiddelde islam'geleerde' is vooral geïnteres­seerd in het bevestigen van zijn eigen gezag en gebruikt de vele in het hoofd gestampte teksten uit Koran, hadith, commentaren en fiqh, om de eenvoudige mohammedanen en de opponenten te imponeren. Ze spreken over hun eigen groep in termen als "mensen van kennis" en daarmee bedoelen ze eigenlijk "wij übermenschen". Dat leidt er bijvoorbeeld toe dat lieden als sjeik Fawaz als 'argument' in een gesprek met luide stem inbrengt: "Ik ben een geleerde".

Gepast respect
In India wordt in hoger beroepszaken dat leugenachtige imponeergedrag af en toe gewoon ontmaskerd, maar steeds op 'beleefde' wijze. Dat levert juweeltjes op als "..dat kunnen ze natuurlijk niet bedoeld hebben". Bijzonder onthullend is ook de passage over de praktijk van het verzwijgen van tegenspraak tussen gevierde rechtsgeleerden uit een ver verleden. Je hebt dan bijvoorbeeld een situatie waarbij een grondlegger van zo'n rechtsschool op een bepaald onderwerp tegengesproken wordt door een aantal van zijn, of alle, directe opvolgers. De hogere rechter neemt overwegingen van 'islamgeleerden' wel serieus wanneer ze expliciet het ene standpunt kiezen onder afwijzing van het andere, maar niet wanneer ze het doen voorkomen alsof er geen tegenspraak is.

De beleefdheid uit de ondertitel is trouwens in niets te vergelijken met 'respect', dat zo vaak misbruikte begrip. Het lijkt meer op de manier waarop de welbespraakte Brit, Pat Condell, spreekt van 'due respect': de mate van respect die men verdient. Ook als dat heel erg weinig is dus…

Het gaat niet goed in India
Ik vind het lezen van dit boek heel prettig. Het stemt me optimistischer. Ik realiseer me echter dat aan de ontwikkelingen in India van de afgelopen decennia minder optimisme te ontlenen valt.
Illustratief voor het gegeven dat India ook last heeft van de marxistisch geïnspireerde onachtzaamheid voor het karakter van het mohammedanisme, is de passage over de naam van het boek in het voorwoord bij de tweede editie. Het boek is samengesteld door A.A.A.Fyzee die in 1981 overleed. Deze tweede editie is een bewerking door Tahir Mahmood.
Kort na het verschijnen van de eerste editie in 1965 ging Mahmood al de discussie aan met Fyzee over het gebruik van de term 'mohammedaans' in de titel.
Mahmood schrijft dat zelfs (sic) de Britten de term niet meer gebruiken en verwijst naar een voorwoord van de 'learned Muslim Chief Justice of India' in het boek 'Mahomedan (sic) Law' van Mulla.
Dat voorwoord is van 1968…

Noten
1) Het behoeft geen betoog dat de status van Al Hibri in Amerika flink gestegen is sinds Obama aan de macht is.
2) Een soort bruidsschat die niet zo mag heten. Het is een ruim verspreid gebruik dat een deel ervan aan de vrouw wordt gegeven op het moment van scheiding of overlijden van de echtgenoot.  
Zie over de recente geschiedenis van India ook het stukje Geertofobie en moslimodium. Binnenkort wordt dat stuk wellicht heel actueel omdat Narendra Modi mogelijk de landelijke lijsttrekker voor de BJP wordt.