De psychopaten en de ideologische strijd
Gedurende de dagen van de gijzeling was het de kinderen van Beslan zelfs niet toegestaan water te drinken. Op de graven van de vermoorde kinderen worden zodoende behalve bloemen en knuffelbeesten vaak flesjes water geplaatst. Pas enkele jaren na de massamoord op basisschoolleerlingen door de jihadisten uit de Kaukasus kwam ik achter het bestaan en de achtergrond van dit gebruik. Steeds wanneer ik herinnerd wordt aan die flesjes water, kan ik letterlijk mijn tranen niet bedwingen. Nu ook niet. De ouders en andere nabestaanden zijn er dus achter gekomen, of er zelfs getuige van geweest, dat hun oneindig onschuldige kindjes voordat ze gedood werden ook nog gemarteld werden. Terloops. Ik weet geen overtreffende trap voor het woord 'oneindig'. Dit zijn de momenten waarop ik als atheïst me ook het beste kan verplaatsen in de (wan)hoop van gelovige mensen op het bestaan van een hemel. In Beslan zijn mensen letterlijk gestorven van verdriet, anderen werden levende doden, kinderen die de gebeurtenissen overleefden waren van de ene op de andere dag geen kind meer, zo vertellen ze zelf.
Beslan veroorzaakte nog meer leed dan het monster van Utoya vorige week aanrichtte, maar één aspect van de door hem getoonde onmenselijkheid is angstaanjagender dan Beslan en 9/11 gecombineerd: de mate en de aard van zijn voorbedachte rade.
» Zelfcastratie
Ik heb het manifest van het monster van Utoya nog niet helemaal gelezen maar het wel doorgenomen en stukken gelezen waar anderen op wezen.
Een extreem gruwelijk 'detail' is al te vinden op een van de eerste pagina's. De massaslachting die hij aan het plannen is, beschouwt hij als een marketingactiviteit voor de verspreiding van zijn manifest. Hij schrijft dan dat hij op een gegeven moment zelf even niets zal kunnen doen vanwege zijn marketing activiteit.
En daarachter plaats hij een knipoog-smiley… iemand van de nieuwe tempeliersorde, hijzelf dus, zal zijn penis en testikels afsnijden of hij zal een slachtpartij aanrichten onder kinderen in eigen land
Hij weet dat hij slechts 21 jaar gevangenisstraf zal krijgen en hij daar niet alleen in luxe zal leven maar dat de gevangenisdirectie er alles aan zal doen om te voorkomen dat medegevangenen de gelegenheid zullen krijgen om te tonen over meer verantwoordelijkheidsgevoel te beschikken dan de lieden die gezorgd hebben voor het instellen van dat maximum.
Een kleine duizend pagina's verderop krijgen we een nog verbijsterender inkijkje in zijn zieke geest. Het staat in een hoofdstuk over het verwerven van massavernietigingswapens voor zijn oorlog. Als een van de mogelijkheden daarvoor oppert hij samenwerking met Al-Qaeda. De denkbeeldige groep waar het monster van Utoya deel van uitmaakt en Al-Qaeda hebben veel overeenkomsten en ook gelijke doelen: in ieder geval zijn ze allebei uit op oorlog. Hij verplaatst zich in de positie van Al-Qaeda voor het geval hij met hen zou proberen samen te werken. Hij blijkt intelligent genoeg om te bedenken dat het een bijna onmogelijke opgave zal zijn om de contactpersonen van zijn potentiële bondgenoten ervan te overtuigen dat ze niet te doen hebben met een agent-provocateur van de Amerikanen of de Britten. Hij komt met twee oplossingen voor dat probleem: 'offers' noemt hij ze, waartoe zo'n agent nooit bereid zou zijn en een lid van zijn denkbeeldige organisatie wel. Ofwel de man van de nieuwe tempeliersorde, hijzelf dus, zal zijn penis en testikels afsnijden of hij zal een slachtpartij aanrichten onder kinderen in eigen land.
Hij wijt vervolgens geen woord meer aan zijn keuze tussen die twee. Er zijn meer zaken aan het manifest die opvallend ontbreken.
Psychopaat of sociopaat
Goed getimed herhaalde Discovery Channel afgelopen maandagavond de documentaire Most Evil.
Het gaat daarin over wetenschappelijk onderzoek naar seriemoordenaars. Bij het grootste deel van de daders van de meest onvoorstelbare gruweldaden, bleken drie factoren aan te wijzen die tegelijk voorkwamen: ze hadden een hersenbeschadiging, ze hadden een psychische aandoening en ze waren als kind zwaar psychisch en/of lichamelijk mishandeld. Bij veel van deze daders kon je bij de eerste blik op het uiterlijk al een vermoeden krijgen dat er iets mis met ze was.
Bij een ander deel van de seriemoordenaars gold dit echter allemaal niet, beslist ook dat laatste. Een beroemd voorbeeld was Ted Bundy. Een man die minstens 30 jonge vrouwen in een viertal Amerikaanse staten vermoordde. Hij kwam echt charmant over. Dit soort criminelen wordt psychopaat of sociopaat genoemd: ze kennen totaal geen, maar dan ook werkelijk geen enkele vorm van medeleven. Het verschil tussen psychopaten en sociopaten is niet scherp gedefinieerd en laat ik hier voor wat het is. De term psychopaat lijkt iets beter van toepassing en die gebruik ik daarom in de rest van dit stuk.
Ook naar het functioneren van daders uit deze groep is onderzoek verricht. Een onderzoek leverde de conclusie op dat deze mensen beter in staat waren bewuste controle uit te oefenen over hun opwinding indien die verband hield met seks dan wanneer die verband hield met het gebruiken van geweld. Nog opvallender was een onderzoek waarin men deze groep onderzocht op reacties in situaties die helemaal geen seksuele of geweldscomponent kenden: ze bleken ziekelijk weinig angst te kennen.
Angst en lafheidHoe moeten we in het rechtstreekse contact omgaan met dat angstaanjagend grote aantal mensen dat psychopatische kenmerken heeft?
Er zitten meerdere buitengewoon problematische kanten aan deze aandoening. De daden en het manifest van het monster van Utoya laten er geen twijfel over bestaan dat het hier om zo'n soort gestoorde gaat. Die vaststelling helpt echter heel weinig voor de beantwoording van allerlei dringende vragen waar hij ons mee opzadelt. Mensen die karakteristieken vertonen van de psychopaat, maken een aanzienlijk deel uit (tientallen procenten) van de gevangenispopulatie. Ze worden dus niet allemaal seriemoordenaar. Sterker nog: vrij breed wordt aangenomen dat een aanzienlijk deel van de bevolking, tot wel 1%, zo'n extreem gebrek aan mededogen heeft. Verder bestaat er ook geen medicijn tegen en werkt een deel van de pogingen tot behandeling averechts: ze worden gehaaider in het spelen van gewenst gedrag wanneer ze dat opportuun achten. Er is ook geen duidelijkheid over een mogelijke lichamelijke grondslag. Wikipedia meldt in de paragraaf over aanwijzingen in de jeugd van de betrokkenen die de ontwikkeling van psychopatisch gedrag kunnen voorspellen: Therefore, psychopathy is not normally diagnosed in children or adolescents, and some jurisdictions explicitly forbid diagnosing minors with psychopathy and similar personality disorders.
Goed beschouwd kun je je dus afvragen of het hier eigenlijk wel om meer gaat dan een classificatie van criminelen.
Toen ik eerder deze week in het radio programma van Prem Radhakishun zat was lafheid een belangrijk item. Pas na afloop legde ik een link met het ontbreken van angst van psychopaten. In mijn laatste stukje in de categorie Koran & context kwam 'lafheid' ook aan bod:
Van oudsher is de overgrote meerderheid van de mensen nogal laf. Vriendelijker gezegd: het vertrouwen in een leven na de dood is voor de meeste mensen niet zo sterk dat ze het risico om het leven te laten in een confrontatie lichtvaardig nemen. Er is iets speciaals voor nodig om de gemiddelde man of vrouw zo ver te brengen, iets ideologisch. (…) Aangemoedigd door het cultureel marxisme van de zelfhaat, meesterlijk bespeeld door Edward Saïd met zijn 'oriëntalisme', wordt in het Westen tegenwoordig lafheid zelfs als deugd gepresenteerd door het te voorzien van labeltjes als 'tolerantie' of nog erger: 'respect'.
Er is moed nodig, het tegenovergestelde van lafheid. Je kunt je angsten overwinnen.
Maar daarmee dringt zich de vraag op of je je angsten zelfs zover achter je kunt laten, dat je een psychopaat wordt: in staat tot gedrag zoals dat van het monster van Utoya.
En er zijn nog dringender vragen. Hoe moeten we in het rechtstreekse contact omgaan met dat angstaanjagend grote aantal mensen dat psychopatische kenmerken heeft? Door neo-nazi's werd op het monster van Utoya neergekeken, bij SIOE werd hij niet als lid toegelaten: verergerde dit zijn aandoening?
En de mijns inziens belangrijkste vraag: hoe in het maatschappelijke en politieke debat rekening te houden met het bestaan van gewetenlozen?
Had een andere opstelling van de Nederlandse politiek en media kunnen voorkomen dat het monster van het mediapark toesloeg, hadden de Noorse media en politiek kunnen voorkomen dat het monster van Utoya toesloeg? Onder mohammedanen in Nederland: had voorkomen kunnen worden dat het monster van de Linneausstraat toesloeg? En in Amerika: was Oklahoma te voorkomen geweest? En in de mohammedaanse wereld als geheel: had het toeslaan van de 'magnificent 19' en de monsters die onder allahu akbar gekrijs sinds 9/11 wereldwijd duizenden aanslagen pleegden, voorkomen kunnen worden? Hoe?
Doel, middelen, analyse"wij zijn echt heel erg tegen geweld". Alsof dat hetgene is wat ons, wordt aangewreven.
Een aantal integere mensen met wie ik kritiek op het cultuur-relativisme en de mohammedaanse ideologie deel, voelt zich in de problemen gebracht door het manifest. Bruce Bawer, een Amerikaanse homo die in Noorwegen woont en auteur is van het boek While Europe slept, wordt er op aangesproken dat het monster van Utoya hem noemt in zijn manifest. Hij verdedigt zich door er op te wijzen dat het monster weliswaar een deel van zijn, Bruces, analyse onderschrijft maar dat hij met minachting schrijft over het niet kiezen van het middel oorlog. Simpeler gezegd: beider doel zou wel zijn om alle uitingen van het mohammedanisme terug te dringen in Europa, maar de keuze van de middelen zou alleen radicaal verschillen.
Bij concrete (beleids)beslissingen is het verstandig om doel en middelen wat te scheiden. Een zeer effectieve manier om een gesprek over middelen, maatregelen, beleid te saboteren is voortdurend de doelen ter discussie te blijven stellen. De beroemde Machiavelli had daar een scherp oog voor. Hij maakte er veel werk van om te benadrukken dat men machtsoverwegingen en morele overwegingen niet door elkaar moet laten lopen. (lees beslist ook eens de verschillende stukjes van Toon Kasdorp over dit onderwerp).
De hoofdstromingen van de huidige Nederlandse en westerse politiek zouden Machiavelli's boodschap veel meer ter harte moeten nemen. En dat is heel zwak uitgedrukt. Het absolute negeren van zijn boodschap leidt niet alleen tot kletskoek maar ook tot politieke beslissingen die mensenlevens kosten en de wereldvrede niet dichterbij brengt. Ik herhaal in dit verband een belangrijke passage uit mijn bespreking van het boek Mekka van Snouck Hurgronje:
Hier in het Westen is het tegenwoordig de gewoonste zaak van de wereld om niet alleen te tonen dat je verontwaardigd en geschokt bent over allerlei narigheid in de wereld, maar ook om te doen alsof daarmee al min of meer vastligt ‘wat te doen’. “Waarom doet de internationale gemeenschap niets in Libië?” twittert een VVD-lid. Wanneer ik er vraagtekens bij zet, reageert hij met: “moeten wij accepteren dat er mensen worden afgeslacht?”
In reactie op dat volkomen negeren van de boodschap van Machiavelli gaat een aantal mensen dat niet tot die hoofdstromingen behoort, steeds verder in dat scheiden van doel en middelen of worden ronduit cynisch. Op dat cynisme ga ik hier verder niet in; ik neem alleen onderaan dit stuk een clip op van een lied dat daar over gaat met de cruciale regel "I have nothing left to fight for, except making my passion heard".
Stoere praat of psychopaat
Proef de haat in deze reactie bij een stuk op het weblog artikel7.nu:
Hoezeer ik de actie van Breivik ook afkeur is er geen haar op mijn hoofd die eraan denkt solidair te zijn met de getroffen uitvreters, of met hen mee te rouwen. Dat klinkt misschien hard, maar is het niet. De vergelijkingen van deze daad met imaginaire voorbeelden, zoals ik die de afgelopen dagen door politici en opiniemakers heb zien maken, gaan (uiteraard) namelijk allemaal voorbij aan de reden waarom juist deze groep het doelwit was, en doen alsof het een willekeurige daad was, alsof het gewoon een padvinderskamp was, zonder politieke lading, terwijl juist die politiek bepalend was voor de actie.
Al dat geleuter over rouwen om mensen die total strangers zijn is sowieso slechts politieke correctheid; men rouwt toch ook niet om de verkeersdoden die elk weekeinde vallen? Of om, meer to the point, de ‘ongelovigen’ die dagelijks door de islamieten worden omgelegd?
Overigens heeft (ik meen) L&R het antwoord op zijn vraag wat de leeftijd van die 'kinderen' was; die vraag waar ‘Tedje’ zo boos over werd. Het bleek een terechte vraag: hoewel er ook een aantal onder de 18 bij zitten zijn er toch velen van een leeftijd die de aanduidingen ‘jeugdkamp’ en ‘kinderen’ behoorlijk tendentieus maken. Ra ra, wat zou daarvan de reden zijn?
Is het alleen een volkomen misplaatste poging om stoer over te komen of hebben we hier te doen met een psychopaat. Ik neig naar het laatste, vooral door zijn uitwijding over de leeftijd van de slachtoffers. Zijn redeneertrant daarin doet denken aan die van de moordenaars van de familie Vogel: ook de baby werd vermoord, onthoofd zelfs, omdat hij zou opgroeien tot soldaat van de vijand.
Ik ken de schrijver van deze reactie uit andere reacties. Zijn bijdragen hebben twee dingen gemeen: ze zijn verstoken van elke hoop voor de toekomst en doordrenkt van minachting voor wie zijn superieure analyse niet delen.
Van de zijde van de mensen met wie ik kritiek op cultuur-relativisme en de mohammedaanse ideologie deel heb ik tot nog toe nog maar bijzonder weinig reacties gezien die me bevielen. Een positieve uitzondering wordt gevormd door de bijdrage van Joost Niemoller op DDS (ook de meeste reacties daar deugen in mijn ogen).
Wat me helemaal niet bevalt aan een deel van de reacties is het in de verdediging schieten: "wij zijn echt heel erg tegen geweld". Alsof dat hetgene is wat ons, wordt aangewreven.
Ons wordt aangewreven dat we iets met het maatschappelijke en politieke debat gedaan hebben dat eraan heeft bijgedragen dat gewetenlozen zoals het monster van Oklahoma en het monster van Utoya tot hun daden heeft gebracht.de valsheid van onze critici ontlast ons niet van de plicht om aan zelfonderzoek te doen
Dat wordt ons, en dat wordt met name Geert Wilders van de PVV, op een uitzonderlijk valse manier aangewreven. Een buitengewoon smerig voorbeeld daarvan is te vinden in Vrij Nederland, een insinuerend artikel met een smerige fotocompilatie, maar de valsheid van onze critici ontlast ons niet van de plicht om aan zelfonderzoek te doen. Onze normen moeten we niet laten bepalen door de wens net iets minder smerig bezig te zijn dan nu op veel plaatsen, door de media nog meer dan door politici, wordt gedemonstreerd.
En dan kunnen we niet volstaan met een gratuite afwijzing van geweld. Zeker wij niet.
Lees het redactioneel van Artikel7. Het verschilt in wezen niet van het beruchte zo gaan we niet met elkaar om van Jan Peter Balkenende. Met zo'n uitspraak is niets mis wanneer hij gedaan wordt door iemand die gezag heeft bij een grote groep mensen, gericht is tot die groep mensen en hij gericht is op hun woorden en plannen. Zulke uitspraken zijn hemeltergend misplaatst wanneer ze gericht worden tot mensen die geen enkele neiging hebben jou serieus te nemen en/of op een moment wanneer onherstelbare gruweldaden al zijn gepleegd. Het wordt ronduit potsierlijk wanneer dit soort uitspraken ook nog eens komen uit de pen van mensen die bij héél weinig anderen als autoriteit worden beschouwd.
"Zeker wij niet", schreef ik.
Naar analogie van de stilstaande klok die twee keer per dag de juiste tijd aangeeft, sluit het genoemde vileine VN-artikel af met een zinnige opmerking:
De voormalige CIA-medewerker Marc Sageman zei het heel treffend in de New York Times afgelopen maandag. De anti-jihad beweging heeft altijd beweerd dat de salafisten Osama Bin Laden hebben voorgebracht. Op dezelfde manier, zo betoogt Sageman, hebben Spencer, Wilders en de anderen het met hun geschriften en uitspraken mogelijk gemaakt dat Breivik omhoog kwam. ‘Hun retoriek is niet vrijblijvend.’
Dat is de beschuldiging. En hij is to the point voor wat betreft de wijze waarop wij -het geldt in ieder geval beslist voor mezelf- keer op keer vraagtekens zetten bij de manier waarop woordvoerders het 'gijzelen' van je ideologie. Zowel mohammedanen als verdedigers van de westerse beschaving staan voor de vraag hoe daarmee om te gaanuit de mohammedaanse gemeenschap afstand nemen van de vele gruweldaden die door anderen in naam van Allah en zijn profeet wereldwijd worden gepleegd. Dat verwijt is dat ze slechtst zichzelf vrijpleiten en er weinig of geen werk van maken om te voorkomen dat hun psychopaten keer op keer blijven toeslaan. Het feit dat vele vooraanstaande woordvoerders van het mohammedanisme, in overeenstemming met de basisdocumenten van die ideologie, de psychopaten zelfs aanmoedigen, is maar een deel van het antwoord daarop.
Daarnaast is er het fenomeen van het 'gijzelen' van je ideologie. Zowel mohammedanen als verdedigers van de westerse beschaving staan voor de vraag hoe daarmee om te gaan. En, niet te vergeten, ook de westerlingen die de westerse waarden en verworvenheden afwijzen en/of minachten, worden met die vraag geconfronteerd.
De ideologie of de gijzelnemers
Voor wie die uitdaging onderkent, zijn er grofweg twee soorten reacties mogelijk. Men focust op de ideologie zelf of op de gijzelnemers. Focust men op de ideologie zelf dan zijn er wederom grofweg twee benaderingswijzen: verbieden van uitingen ervan of bekritiseren.
De eerste benadering is die van Manfred Weber en tot op zekere hoogte ook die van Wilders. Weber is vice voorzitter van de Europese Christendemocraten. Hij heeft naar aanleiding van de massamoord opgeroepen om in Europees verband te werken aan een ban op 'extremistische websites'. Wilders pleit voor een verbod op de Koran. Hij heeft het daar weliswaar nooit meer over, maar dat pleidooi staat nog steeds op de PVV-webstek. Wilders' voorstel is veel minder verwerpelijk dan dat van Weber omdat hij één specifiek boek aanduidt terwijl Weber een vage omschrijvingen gebruikt die door uitvoerders van het verbod in alle richtingen kan worden opgerekt, maar hij zit beslist in het zelfde kamp. Een bizarre en pijnlijke illustratie daarvan gaf hij onlangs in de vorm van zijn optreden tegen een fractiemedewerker die in een begeleidend teksje bij een videoclip één misplaatst wóórd had gebruikt. Die geniale medewerker kreeg geen, desnoods openbare, reprimande over het aan de publiciteit blootgeven van deze chagrijnige oprisping, maar werd onmiddellijk op non-actief gezet: hoe paniekerig defensief kun je het krijgen? Doodsbang dat dat ene lelijke woord de ruimte zou bieden voor gijzeling van het politieke programma van de PVV.
Deze benadering, gericht op het verbieden van een ideologie, of zelfs een enkel woord, vanwege de mogelijkheid gegijzeld te worden, is een heilloze en gevaarlijke weg. Hoe je het ook wendt of keert: het is niet slechts een bedreiging van de vrijheid van meningsuiting maar een cruciale stap in de effectieve uitschakeling van deze moeder van alle vrijheden.
Duivels dilemma
In antwoord op het 'gijzelen van je ideologie' focussen op de gijzelnemers is een betere weg, maar wel een met grote kuilen en gaten. Die gijzelnemers kunnen, zo is gebleken, kleine groepen zijn, cellen van Al-Qaeda en imitaties daarvan, maar ook individuen zoals het monster van het mediapark en het monster van Utoya. Iedereen die politiek actief is, en dat neem ik hier heel breed, maakt mee dat hij of zij direct of zijdelings te maken krijgt met mensen of groepjes die psychopatische trekken vertonen of die alleen maar héél veel radicaler zijn in hun woorden.
Wat is de verantwoordelijkheid van fatsoenlijke mensen bij die ontmoetingen?
Wanneer er een vermoeden bestaat dat de persoon of het groepje gewelddadig zou kunnen worden moeten ze natuurlijk aangemeld worden bij politie en/of aivd maar als die aanwijzingen er niet zijn of onduidelijk? Moeten we proberen ze tot reden te brengen of moeten we dan onmiddellijk en zo krachtig mogelijk afstand van hen nemen?
Dat eerste lijkt kort na een slachtpartij zoals vorige week in Noorwegen of zoals in Oklahama, Londen, Madrid, Mumbai, Beslan etc het vanzelfsprekende antwoord: zet alles op alles om potentiële moordenaars af te brengen van hun psychopatische weg. Maar zo duidelijk is dat gevaar zelden. En wanneer de terreurdaad minder vers in het geheugen licht? En wanneer die pogingen driekwart van je tijd opslurpen?
Maar andersom: wat heeft zo'n afwijzing voor effect? Het televisieprogramma Powned maakte zichzelf enige tijd geleden nogal belachelijk door het hijgerige bericht dat de hoofdredacteur van Artikel7.nu niet deugde, te onderbouwen met de bewering dat de betreffende man 'een levenslange ban had op GeenStijl'. Niet zozeer belachelijk omdat de bewering in meerdere opzichten niet klopte -dat was alleen zeer slechte journalistiek- maar door het heldhaftige opvoeren van het potsierlijke begrip 'levenslange ban op GeenStijl'. Normale mensen halen hun neus op voor een stempeltje van een webstek die zich van tijd tot op de borst klopt voor hun eigen onvolwassenheid maar wat doet datmhet mensen uit die niet verwaarloosbare groep met psychopathische trekken?
Meten met twee maten
De hierboven genoemde problemen golden voor zowel de mohammedanen als voor de westerlingen van beide soorten. Voor de verdedigers van de westerse waarden en verworvenheden geldt nog een extra probleem. Het monster van Utoya werd door SIOE als Facebook-vriend afgewezen vanwege zijn neo-nazi sympathie. Evengoed wordt die organisatie er nu op aangesproken dat het monster vriend probéérde te worden. In het geval ze hem wel hadden geaccepteerd omdat vanuit die situatie er meer kans was hem van ontsporing af te houden, zou het bestuur van die club op dit moment al in de gevangenis zitten. "Damned if you do, damned if you don't". De English Defence League kampt met een vergelijkbaar probleem: leden van de expliciet racistische partij BNP proberen de League te infiltreren. De EDL verzet zich daartegen maar wordt intussen als racistisch neergezet vanwege die pógingen van BNP-ers om te infiltreren.
Veelgeprezen en zelfs gesubsidieerde weblogs uit de beide andere kampen, kennen dit probleem helemaal niet.
En dan hebben we het nog niet gehad over mohammedaanse organisaties die geacht worden voor een 'gematigde' koers te staan, maar die af en toe expliciet oproepen geen medewerking te verlenen aan politie en justitie bij het opsporen van hun psychopaten (de CAIR in de VS is daarvan een notoir voorbeeld) of, bijvoorbeeld, de nauwelijks bedekte oproep van een voormalig politie-commissaris om Geert Wilders te vermoorden en zijn kiezers te deporteren.
Afgesloten analyse
Wanneer de problemen uit de vorige paragraaf overwonnen worden -en dit vergt stappen van de overheid, van de zijde van de mohammedanen en van de minder enthousiaste verdedigers van de westerse waarden en verworvenheden- kan de kwestie van de 'gijzelnemers' serieus aangepakt worden, zouden totaal verschillende partijen daarin mogelijk zelfs kunnen samenwerken.
De actieve, doelbewuste 'gijzelnemers' van de verschillende ideologiën vormen het probleem.
Het gedrag van would-be neo-nazi scholieren die grafitti spuiten op een moskee is ergerlijk en dreigend. Het criminele en treitergedrag van een onacceptabel groot deel van de Marokkaanse jongens vormt een groot maatschappelijk probleem beslist ook vanwege de dreiging die ervan uitgaat.
De financiële en morele corruptie van een groot deel van het kader van de PvdA ondermijnt de geloofwaardigheid van de politiek.
Maar dit zijn niet de gijzelnemers.
De gijzelnemers kunnen geslepen, doelbewust en dom of juist bovengemiddeld intelligent zijn maar er is één kenmerk dat zij allemaal hebben en waarin ze verschillen van anderen: ze achten hun analyse niet alleen superieur aan die van anderen maar ook als afgesloten, klaar.
Deze analyses moeten niet verboden, genegeerd of ontkend worden maar grondig bekritiseerd.
En dit gebod geldt beslist niet alleen het mohammedanisme, het christenfundamentalisme en het racisme.
De omgekeerde Clausewitz
Ik schreef het al in mijn essay Islamofobie, een strijdterm (in twee delen hier op Keizers & Kleren gepubliceerd) maar ik het herhaal omdat het zo gruwelijk nauw op het voorgaande aansluit.
Men is wel bekend met Clausewitz' stelling dat “oorlog de voortzetting is van politiek met andere middelen”, maar het inzicht is nog niet doorgebroken dat een variatie op die stelling heden ten dage meer aan de orde is:
Wie weigert politiek en ideologisch de strijd aan te gaan met een vijandig gedachtegoed, verhoogt de kans op (burger)oorlog.
Recent werd in Egypte een imam bevraagd over zijn lang geleden geuite standpunt over seksslavinnen. Hij bevestigde dat heilige oorlog een goede zaak zou zijn vanwege de buit, inclusief seksslavinnen. Ook een vrouw riep op tot het vangen van seksslavinnen als middel om overspeligheid van mohammedaanse mannen tegen te gaan. Wanneer mijn (klein)dochter van zo'n raid het slachtoffer zou worden, zou ik niet tevreden zijn met een levenslange gevangenisstraf of spuitje voor de daders. Ik zou willen dat hun dood gruwelijk was.
Tegenover mensen die daar anders tegenaan kijken, heb ik een groot wantrouwen: ik verdenk hen van een vorm van psychopathie. Of van een pathologisch schuldgevoel, zo groot dat men niet zeker is of men wel het recht heeft te leven.
Het niet doden van het monster van Utoya zou ik op zichzelf misdadig willen noemen. Kan de koning van dat land niet aankondigen dat hij gratie zal verlenen aan degene die hem uitschakelt?
Peter Hamill, zingt Betrayed:
"I don't believe in anything, anywhere in the world.. nothing left to fight for, except making my passion heard"
Er volgen nog tenminste drie stukken die aansluiten bij het bovenstaande. Een over een steunbetuiging aan mijn adres vanuit een heel verkeerde hoek, in een stuk zal ik ingaan op de vraag of ik wel moet doorgaan met mijn serie over 'appeasement en dhimmitude' en het derde zal gaan over de geslotenheid van de analyse van de Oostenrijkse school aan de hand van een bespreking van het boek 'The tragedy of the Euro"
Al dat geleuter over rouwen om mensen die total strangers zijn is sowieso slechts politieke correctheid; men rouwt toch ook niet om de verkeersdoden die elk weekeinde vallen? Of om, meer to the point, de ‘ongelovigen’ die dagelijks door de islamieten worden omgelegd?
Overigens heeft (ik meen) L&R het antwoord op zijn vraag wat de leeftijd van die 'kinderen' was; die vraag waar ‘Tedje’ zo boos over werd. Het bleek een terechte vraag: hoewel er ook een aantal onder de 18 bij zitten zijn er toch velen van een leeftijd die de aanduidingen ‘jeugdkamp’ en ‘kinderen’ behoorlijk tendentieus maken. Ra ra, wat zou daarvan de reden zijn?
Wie weigert politiek en ideologisch de strijd aan te gaan met een vijandig gedachtegoed, verhoogt de kans op (burger)oorlog.
Reacties
# 1 Evenwichtige analyse.
trias politica:
Evenwichtige analyse.
Heb wel een minor remark. Je schreef over het aantal psychopaten onder de bevolking: 'een aanzienlijk deel van de bevolking, tot wel 1%'
Bedoel je 10% ? Dat ik een betere kwalificatie van 'aanzienlijk' vinden..
29-jul 2011 , 01:04
# 2
Frans Groenendijk:
Aanzienlijk deel van de bevolking is inderdaad niet zo goed uitgedrukt. 1% van de (volwassen) bevolking in is wel een angstaanjagend groot aantal.
29-jul 2011 , 01:34
# 3 Geachte heer Groenendijk, uw oplossing: het identificeren van Gijzelnemers van een ideologie grondig bekritiseren gebeurt toch ook. De Gijzelnemer uit uw voorbeeld van A7 wordt toch ook bekritiseerd op A7. (waarschijnlijk kijkt de AIVD ook mee). Maar hoe/wie identificeer(t) Gijzelnemers van de gangbare opinie (Joop). Worden zij wel herkent als Gijzelnemer of zijn zij bijvoorbaat niet verdacht?
Ron:
Geachte heer Groenendijk, uw oplossing: het identificeren van Gijzelnemers van een ideologie grondig bekritiseren gebeurt toch ook. De Gijzelnemer uit uw voorbeeld van A7 wordt toch ook bekritiseerd op A7. (waarschijnlijk kijkt de AIVD ook mee). Maar hoe/wie identificeer(t) Gijzelnemers van de gangbare opinie (Joop). Worden zij wel herkent als Gijzelnemer of zijn zij bijvoorbaat niet verdacht?
Wat mij niet zint is dat zindelijke ideeën nu verdacht worden gemaakt-gegijzeld door de gangbare opinie. Mij past die schoen niet.
29-jul 2011 , 10:55
# 4 Met het tweede (belangrijkste?) deel van uw opmerking ben ik het hartgrondig eens Ron. Onderwerpen worden simpelweg taboe verklaard. Men wil wel dialoog en reikt de hand maar wil eenzijdig de onderwerpen blijven bepalen.
Frans Groenendijk:
Met het tweede (belangrijkste?) deel van uw opmerking ben ik het hartgrondig eens Ron. Onderwerpen worden simpelweg taboe verklaard. Men wil wel dialoog en reikt de hand maar wil eenzijdig de onderwerpen blijven bepalen.
Bij de media en op universiteiten zitten meer, fanatieker en moeilijker te tacklen tegenstanders.
Met het eerste gedeelte kan ik het helaas niet eens zijn. De geciteerde reactie werd niet weersproken afgezien van het obligate redactioneel. Op hetzelfde A7 zijn ook uitgesproken racisten actief. Overigens heb ik geprobeerd duidelijk te maken dat het -ook voor A7 in dit geval dus- niet eenvoudig is om hier mee om te gaan. Ik kan zelf ook reageren op A7 maar heb de fanatiekste racist bijvoorbeeld slechts enkele keren aangesproken. Wanneer je er op zou kunnen vertrouwen dat de persoon daardoor niet meer zou gaan neigen naar geweld, zou je hem wel moeten verwijderen.
29-jul 2011 , 12:21
# 5 Bedankt voor uw reactie,
Ron:
Bedankt voor uw reactie,
Verwijderen van besproken reactie zou mijns inziens de persoon in kwestie de verkeerde richting uit sturen. Hij/zij heeft zo tenminste een uitlaatklep.
Na twee uur wandelen had ik bedacht dat ik aan mijn tweede deel nog wat had willen toevoegen om het te verduidelijken. Dat hoeft niet mening uit uw reactie te mogen opmaken, maar doe ik toch maar: hoe wordt NIgel Farage weggezet in het EU-parlement en hoe Ron Paul in Amerika door de gangbare mening. Zij hebben wat mij betreft volstrekt zindelijke ideeën.
29-jul 2011 , 01:57
# 6 Een artikel met veel vragen Frans, zoveel dat ik er bijna een half boek over zou kunnen schrijven als ik niet zo concise van nature was. Het al dan niet psychopatische van Breivik houdt de gemoederen bezig. Zonder de man te kennen zou ik daar geen uitspraak over durven doen. Obsessive compulsive is ook nog in de strijd voor de geruststelling dat het maar een freak was. Het geloei uit de linkse media negeer ik volkomen, er is geen weerwoord te verzinnen voor dat gemankeerde denkwerk. Vanavond hoorde ik een opmerking in een TV programma dat me aansprak , " the mind is a relevance making machine ".
Marie:
Een artikel met veel vragen Frans, zoveel dat ik er bijna een half boek over zou kunnen schrijven als ik niet zo concise van nature was. Het al dan niet psychopatische van Breivik houdt de gemoederen bezig. Zonder de man te kennen zou ik daar geen uitspraak over durven doen. Obsessive compulsive is ook nog in de strijd voor de geruststelling dat het maar een freak was. Het geloei uit de linkse media negeer ik volkomen, er is geen weerwoord te verzinnen voor dat gemankeerde denkwerk. Vanavond hoorde ik een opmerking in een TV programma dat me aansprak , " the mind is a relevance making machine ".
Hoe ongelooflijk waar, van diepe bespiegelingen die de waarheid nastreven tot de krankzinnigste utopische en kwalijke zekerheden.
Om weer even terug te komen bij psychopathologie, het meest malignant verschijnsel op de schaal van narcistische stoornissen, 1% is mogelijk accuraat, maar op die glijdende schaal van getormenteerd gevoel, en gekoppeld, getormenteerd denken, zijn er tallozen, miljoenen vrees ik, die hun afwijking voor rede verslijten.
Alice Miller schreef in de zeventiger jaren een boekje, " het drama van het begaafde kind ". Dat had niks met intelligentie te maken, maar met de destructie van de rede door narcistisch noodlijdenden. Psychologisch duiden is niet erg populair op dit moment, behalve als het gebruikt kan worden om tegenstanders in een kwaad daglicht te stellen. De verontrustende realiteit dat de waarheidsvermijding daardoor floreert wordt niet als zodanig gevoeld.
29-jul 2011 , 11:29
Reageren is niet mogelijk op dit bericht.