President Obama heeft het presidentiële recht om misdadigers gratie te verlenen gedelegeerd aan een afdeling van de Justice Department. Die gewoonte heeft hij overgenomen van zijn voorganger president Bush jr. Die had de persoonlijke bemoeienis van de president met de gratiëring afgeschaft na het schandaal dat ontstond toen Clinton op de laatste dag van zijn presidentschap een rijke misdadiger zijn vrijheid had geschonken. Diens vrouw had een half miljoen gedoteerd aan de Clinton Library. Of men presidentiële gewoonten moet laten afhangen van het gedrag van mensen als Bill Clinton wil ik in het midden laten maar de bedoeling van Bush en Obama was in elk geval zuiver.

»

Maar wat blijkt nu volgens de Washington Post? Niet de president maar zijn gratiebureau heeft een uitgesproken bias. Blanke Amerikanen met een stabiele financiële achtergrond hebben een veel betere kans op gratie dan arme gekleurden en buitenlanders. Helemaal een buitenlander uit een Afrikaans land. Toch was een van de meest schokkende zaken die bij het onderzoek bleken dat een blanke Engelsman gratie had gevraagd en niet gekregen. Zijn misdaad was een onregelmatigheid bij de aanvraag van een lening geweest. Hij bleek in de gevangenis te leiden aan een terminale kanker en vroeg gratie om thuis te kunnen overlijden, maar dat werd hem geweigerd.

Statistische bewerking van de cijfers bracht als meest schokkend naar voren de raciale voorkeur, die uit de aanbevelingen bleek. Het geruchtmakende onderzoek werd gepubliceerd op de webstek Propublica en in de Washington Post.

Wat men in de Washington Post bij zijn kritiek op het gratiebureau buiten beschouwing schijnt te hebben gelaten zijn de recidivecijfers.

dat het recidivegevaar een rol speelt bij het gratiebeleid is niet zonder meer af te keuren

Het is algemeen bekend dat de zwarte bevolking van Amerika niet alleen vaker in het gevang zit en dus vaker is veroordeeld, maar daadwerkelijk ook veel vaker dan blanke Amerikanen misdaden pleegt. Vooral meer geweld- en geweldgerelateerde vermogensdelicten. Dat geeft automatisch al een hoger recidivegehalte voor de zwarte bevolking als geheel. Maar ook als men uitsluitend kijkt naar de veroordeelden en het deel van de bevolking dat nooit verdacht of veroordeeld is geweest uit de noemer van de breuk weglaat, dan blijkt er een veel grotere recidive van zwarten. En dat het recidivegevaar een rol speelt bij het gratiebeleid is niet zonder meer af te keuren.

Dat deze factor niet in aanmerking is genomen door de schrijvers van het artikel is waarschijnlijk niet alleen een gevolg van een anti-blanke raciale bias van de onderzoekers. Het is mogelijk ook een kwestie van een gebrek aan behoorlijke statistische vaardigheid onder criminologen en andere strafrechtspecialisten. Misschien wel een gebrek aan gewoon gezond boerenverstand.  
Verscheen vrijdag al op het eigen weblog van Toon