De valsheid van onze critici en ons zelfonderzoek
Zoals ik in het stuk De psychopaten en de ideologische strijd al aangaf, ontlast de valsheid van onze critici ons niet van de plicht om aan zelfonderzoek te doen. Dat onze tegenstanders weinig verantwoordelijkheidsgevoel tonen, moet voor ons geen aanleiding zijn om hetzelfde te doen. In dat verband kondigde ik al aan dat ik onder andere zou schrijven over de vraag of ik wel moet doorgaan met mijn serie over 'appeasement en dhimmitude'. Dat ga ik hier doen.
Maar eerst nog een paar regels over die valsheid. Laten we hopen dat de redactie van Vrij Nederland alsnog publiekelijk afstand neemt van het schandalige stuk van Harm Ede Botje en Freek Vuijst in de editie van afgelopen woensdag.
» De verdachte ontkent
Hoe komen ze op het idee om de onschuld van Fjordman op te voeren als een bewering van Fjordman?Zeker het plaatsen van de hier afgebeelde fotocompilatie betekent de overschrijding van de allerlaagste fatsoensnormen. Politieke tegenstanders worden in een rijtje afgebeeld met moordenaars. Saillant detail: van de politieke tegenstanders en de buitenlandse moordenaars wordt in het bijschrift zowel de voornaam als achternaam genoemd. De moordenaar van Pim Fortuyn wordt echter aangeduid als Volkert van der G. Je zou de indruk krijgen dat hij in de ogen van deze schrijvers meer respect verdient. Hij was me eerder nog niet opgevallen, maar één passage uit de tekst van Botje en Vuijst was nog veel absurder dan de fotocompilatie.
Ik bedoel deze:
Direct na de aanslagen verschenen er berichten dat Fjordman en Breivik een en dezelfde persoon zouden zijn. Niet alleen omdat beiden van Noorse afkomst zijn, maar ook omdat Breiviks stijl lijkt op die van Fjordman. Breivik schrijft als een academicus, zijn manifest is doorspekt met voetnoten en historische referenties.
Wie even een blik op het manifest van het monster van Utoya werpt, krijgt mogelijk in eerste instantie de indruk hier niet met een gek van doen te hebben. De reden daarvan is dat er -met bronvermelding, dat wel- citaten in zijn opgenomen die zich uitstrekken over meerdere pagina's. Fjordman is daarvan het belangrijkste slachtoffer. Hij moet zich verantwoorden voor geciteerd worden. Er is maar een manier om je daartegen te verweren: niets publiceren.
En als klap op de vuurpijl schrijven Botje en Vuijst dan:
Maar (sic) op de weblog Gates of Vienna ontkent Fjordman ten stelligste dat hij Breivik is. ‘Ik heb hem nooit ontmoet.’
Dit is werkelijk onvoorstelbaar. Hoe komen ze op het idee om de onschuld van Fjordman op te voeren als een bewering van Fjordman, terwijl zelfs de advocaat van het monster van Utoya diens schuld bevestigt en Fjordman zijn 'bewering' doet op het moment dat Breivik in de gevangenis zit!
Ideologische strijd
Er zijn in Suggereer ik daarmee niet dat de ideologische strijd tegen het cultuurrelativisme en het mohammedanisme vergelijkbaar is met de strijd tegen Hitler?mijn ogen twéé onderdelen in de stortvloed van kritiek die sinds de massamoord in Noorwegen over Geert Wilders en andere critici van het cultureelrelativisme wordt uitgestort, die serieus te nemen zijn. Ze overlappen een klein beetje.
Op de eerste plaats is er de kritiek zoals die door Bart-Jan Spruyt naar voren wordt gebracht. Hij stelt in wezen dat de PVV de opgave waar ze zich voor gesteld ziet te veel neerzet als een onmogelijke opgave. Bij die kritiek kan ik me wel iets voorstellen, maar tegelijkertijd is het natuurlijk een beetje raar verhaal om anderen te verwijten dat ze onvoldoende optimisme en ambitie uitstralen.
Daarnaast is er de voorstelling van de botsing van de beschavingen als apocalyptisch, als vergelijkbaar met de slag om Wenen van 1683. Een voorstelling waar ook het gebruik van kruisvaarders-symboliek deel van uitmaakt. Op dat terrein kunnen mensen die even sterk als ik het cultureelrelativisme beschouwen als een grote bedreiging van onze beschaving, iets bijdragen aan het verkleinen van de kans dat psychopaten aan het moorden slaan door die symboliek te vermijden.
En ik zelf? Hoe zit dat met mijn serie over appeasement? Suggereer ik daarmee niet dat de ideologische strijd tegen het cultuurrelativisme en het mohammedanisme vergelijkbaar is met de strijd tegen Hitler?
Ik heb ze teruggelezen en mijn conclusie is dat mijn nadruk in de al geschreven stukken daarin sowieso niet ligt op de (ideologische) strijd tegen het mohammedanisme maar op die tegen de hedendaagse vorm van appeasement.
Ik zou echter nog wel meer nadruk kunnen leggen op de enorme verschillen tussen de manier waarop we in het Europa van vandaag met het mohammedanisme geconfronteerd worden en die uit de tijd van Jan Sobieski of Karel Martel. Dat is dus een voornemen.
Een eerste uitvoering kan ik daar gemakkelijk aan geven door eenvoudigweg een deel van het voorwoord van Islamofobie? Een nuchter antwoord aan te halen:
Bij de discussie over mohammedanisme en islamofobie zou men zo weinig mogelijk moeten verwijzen naar de Tweede Wereldoorlog. Niet alleen omdat de situatie nu totaal anders is, maar vooral omdat de discussie anders afdwaalt naar die vergelijkbaarheid. In de eigenlijke tekst van dit boek zijn die verwijzingen dan ook achterwege gebleven. Hier in het voorwoord is nog wel plaats voor twee opmerkingen die in verband staan met die vergelijking.
Los van de vraag of de mohammedaanse ideologie in werkelijkheid een veel kleinere of misschien zelfs wel grotere bedreiging vormt dan destijds het nazisme, zijn er in ieder geval mensen die van mening zijn dat het in het Westen wemelt van de Chamberlains. Politici als Neville Chamberlain dus. De man die na terugkomst van overleg met Hitler over het verraden van Tsjecho-Slowakije, trots met een stukje papier wapperde en sprak van “Peace in our time”. Vooral die mensen wil ik wijzen op de verschillende manier waarop twee Britten met die toenmalige dreiging omgingen: de beroemde Winston Churchill en de vrijwel onbekende Ralph Wigram.
Weinig mensen realiseren zich misschien nog dat Churchill toen hij premier werd (pas in mei 1940) al 65 was en de decennia daarvoor buiten het centrum van de politieke macht in Groot-Brittannië had gestaan. Je kunt dus wel stellen dat hij een volhouder was. Dat wordt op bijzondere wijze bevestigd in een brief die hij in 1936 ontving van de vrouw van Wigram. Wigram was een hoge ambtenaar op buitenlandse zaken die -misschien nog wel meer dan Churchill zelf- doordrongen was van de dreiging van de nazi-ideologie. In het verdrag van Versailles -na de Duitse capitulatie van 1918- was vastgelegd dat het (Duitse) Rijnland gedemilitariseerd moest blijven. In maart 1936, twee maanden nadat de Volkerenbond machteloos had toegekeken hoe Italië Ethiopië ) bezette, liet Hitler zijn troepen het Rijnland binnentrekken. Op de dezelfde dag maakte hij een voorstel bekend voor een 25-jarig verdrag met Engeland en Frankrijk. Wigram was betrokken bij het beraad tussen Engeland en Frankrijk dat hier op volgde.
Zijn vrouw schreef aan Churchill:
Nadat de Franse delegatie was vertrokken kwam Ralph terug; hij ging zitten in een hoek van de kamer waar hij nog nooit tevoren gezeten had en zei: ‘Thans is oorlog onvermijdelijk; het zal de gruwelijkste oorlog zijn die er ooit geweest is. Ik denk niet dat ik hem mee zal maken, maar jij wel.’ Zijn woorden maakten mij bang. Hij ging voort: ‘Al mijn werk, deze lange jaren, is nutteloos geweest. Ik ben een mislukkeling. Ik ben er niet in geslaagd de mensen hier duidelijk te maken wat er op het spel staat. Ik ben niet sterk genoeg, denk ik. Ik heb hun dit alles niet aan het verstand kunnen brengen. Winston heeft het altijd, altijd begrepen; hij is sterk en zal tot het einde doorzetten’.
Enkele maanden later pleegde Wigram zelfmoord. Churchill zette inderdaad door. En zelfs ná alle verschrikkingen van de oorlog schreef hij -in zijn memoires- nog op tamelijk milde wijze over Neville Chamberlain. Hoewel ik uitzonderlijk weinig gemeen heb met Churchill, probeer ik wel het verschil tussen hem en Wigram steeds in het achterhoofd te houden. Ik probeer ook zijn correcte omgang met de Chamberlains van zijn tijd voor de geest te houden.
Noem me gerust ouderwets.
Nu ik heb laten doorschemeren dat in mijn ogen de rol en het belang van de huidige botsing van ideologieën voor het politieke debat wel vergelijkbaar is met die in de jaren dertig van de vorige eeuw, passen ook enkele opmerkingen over de volslagen onvergelijkbaarheid van die botsingen zelf.
Dat Churchill in de jaren dertig van de vorige eeuw weinig gehoor vond toen hij wees op de ideologie van de nazi’s, had alles te maken met het pacifisme dat in alle partijen en onder brede lagen van de bevolking leefde. Toen Duitsland al volop aan het herbewapenen was werd vanuit Groot-Brittannië nog bij Frankrijk aangedrongen op verdere ontwapening. Dat pacifisme was ingegeven door de verschrikkingen van 1914-1918. De miljoenen slachtoffers die vielen in zinloze veldslagen terwijl ook van de Wereldoorlog als geheel vrijwel niemand kon aangeven wat nu de eigenlijke oorzaak of zin er van was. Misschien was dit wel de grootste stap voorwaarts in de menselijke geschiedenis ooit.
De reden waarom er nu weinig gehoor is voor wie wijst op de gevaren van de mohammedaanse ideologie, is volstrekt onvergelijkbaar. Deze is namelijk niet het gevolg van het falen van het Westen in en na de Tweede Wereldoorlog, maar juist van het ongelooflijke succes in bijna alle opzichten. Na de militaire overwinning op Duitsland (en Japan) stond onderwerping en vernedering niet meer op de voorgrond. Er werd integendeel juist steun gegeven aan de wederopbouw en gewerkt aan het zodanig omvormen van de politiek en cultuur in die landen dat de kans op herhaling verkleind werd. Die benadering werd een ongehoord succes.
Misschien was dit wel de grootste stap voorwaarts in de menselijke geschiedenis ooit.
Al veel eerder was in het Westen niet alleen de slavernij afgeschaft en verboden maar werd dat verbod zelfs opgelegd aan andere landen. In de loop van eeuwen was de greep van de kerk op de politiek teruggedrongen en nu werd ook de greep op de gewone man verbroken. Na de enorme sprong vooruit in technologisch opzicht, ging in de loop van de 20e eeuw een steeds groter deel van de eigen bevolking profiteren van de reusachtige economische groei die daardoor mogelijk was gemaakt. De Universele Verklaring van de Rechten van de Mens, van de individuele mens, werd opgesteld. Langzamerhand werd de eigen -onderdrukkende- rol ten opzichte van de landen in het zuiden steeds meer onder ogen gezien. Door het toegenomen fatsoen in Groot-Brittannië kon een grotendeels geweldloze campagne leiden tot onafhankelijkheid voor het Indiase subcontinent. Afgezet tegen de enorme impact voor de gekoloniseerde landen en de neerbuigende houding van de Westerlingen tegenover de bewoners er van, ging de dekolonisatie goed beschouwd in veel landen met niet zo veel geweld gepaard. Het idee van de ondernemingsgewijze productie als ruggegraat van de economie kent geen serieuze concurrentie meer. De vrijheid van meningsuiting en daarmee de kritiek, is in het Westen herkend als voorwaarde voor alle andere vrijheden en voor vooruitgang. Onze verantwoordelijkheid voor het milieu werd in het Westen veel eerder erkend dan in het Oostblok.
Het is tamelijk vreemd om als persoon of als groep trots te voelen voor deze fenomenale verworvenheden. Het gaat immers om kwaliteiten en prestaties die we niet persoonlijk geleverd hebben, maar die we danken aan de inspanningen van velen uit het recente en verre verleden. Ze zijn ook het resultaat van een groot aantal processen die op ingewikkelde wijze op elkaar inwerkten. Dat ontbreken van trots zou je op zich weer een verworvenheid kunnen noemen.
Een heel andere kwestie is echter het relativeren of niet willen verdedigen van die verworvenheden. Een weigering die voor veel mensen samengaat met een soort denkluiheid die de notie oplevert dat ‘er eigenlijk geen problemen meer zijn‘. In combinatie hebben die twee factoren al geleid tot ondermijning van die verworvenheden terwijl verdere afbraak dreigt. In de omgang met andere culturen wordt gedaan of alle culturen gelijkwaardig zijn en ‘eigenlijk‘ allemaal ook individualistisch en vrijheidslievend zouden zijn. De soevereiniteit van democratische staten wordt te grabbel gegooid ten gunste van gremia van twijfelachtig democratisch kaliber (de EU) of zelfs ten gunste van organisaties waarin democratische staten op voet van gelijkwaardigheid omgaan met dictaturen (de VN). De inrichting van en het bestuur van onderwijsinstellingen wordt op grote schaal overgelaten aan lieden met veel te weinig besef van die verworvenheden.
Los van de vraag of de mohammedaanse ideologie in werkelijkheid een veel kleinere of misschien zelfs wel grotere bedreiging vormt dan destijds het nazisme, zijn er in ieder geval mensen die van mening zijn dat het in het Westen wemelt van de Chamberlains. Politici als Neville Chamberlain dus. De man die na terugkomst van overleg met Hitler over het verraden van Tsjecho-Slowakije, trots met een stukje papier wapperde en sprak van “Peace in our time”. Vooral die mensen wil ik wijzen op de verschillende manier waarop twee Britten met die toenmalige dreiging omgingen: de beroemde Winston Churchill en de vrijwel onbekende Ralph Wigram.
Weinig mensen realiseren zich misschien nog dat Churchill toen hij premier werd (pas in mei 1940) al 65 was en de decennia daarvoor buiten het centrum van de politieke macht in Groot-Brittannië had gestaan. Je kunt dus wel stellen dat hij een volhouder was. Dat wordt op bijzondere wijze bevestigd in een brief die hij in 1936 ontving van de vrouw van Wigram. Wigram was een hoge ambtenaar op buitenlandse zaken die -misschien nog wel meer dan Churchill zelf- doordrongen was van de dreiging van de nazi-ideologie. In het verdrag van Versailles -na de Duitse capitulatie van 1918- was vastgelegd dat het (Duitse) Rijnland gedemilitariseerd moest blijven. In maart 1936, twee maanden nadat de Volkerenbond machteloos had toegekeken hoe Italië Ethiopië ) bezette, liet Hitler zijn troepen het Rijnland binnentrekken. Op de dezelfde dag maakte hij een voorstel bekend voor een 25-jarig verdrag met Engeland en Frankrijk. Wigram was betrokken bij het beraad tussen Engeland en Frankrijk dat hier op volgde.
Zijn vrouw schreef aan Churchill:
Nadat de Franse delegatie was vertrokken kwam Ralph terug; hij ging zitten in een hoek van de kamer waar hij nog nooit tevoren gezeten had en zei: ‘Thans is oorlog onvermijdelijk; het zal de gruwelijkste oorlog zijn die er ooit geweest is. Ik denk niet dat ik hem mee zal maken, maar jij wel.’ Zijn woorden maakten mij bang. Hij ging voort: ‘Al mijn werk, deze lange jaren, is nutteloos geweest. Ik ben een mislukkeling. Ik ben er niet in geslaagd de mensen hier duidelijk te maken wat er op het spel staat. Ik ben niet sterk genoeg, denk ik. Ik heb hun dit alles niet aan het verstand kunnen brengen. Winston heeft het altijd, altijd begrepen; hij is sterk en zal tot het einde doorzetten’.
Enkele maanden later pleegde Wigram zelfmoord. Churchill zette inderdaad door. En zelfs ná alle verschrikkingen van de oorlog schreef hij -in zijn memoires- nog op tamelijk milde wijze over Neville Chamberlain. Hoewel ik uitzonderlijk weinig gemeen heb met Churchill, probeer ik wel het verschil tussen hem en Wigram steeds in het achterhoofd te houden. Ik probeer ook zijn correcte omgang met de Chamberlains van zijn tijd voor de geest te houden.
Noem me gerust ouderwets.
Nu ik heb laten doorschemeren dat in mijn ogen de rol en het belang van de huidige botsing van ideologieën voor het politieke debat wel vergelijkbaar is met die in de jaren dertig van de vorige eeuw, passen ook enkele opmerkingen over de volslagen onvergelijkbaarheid van die botsingen zelf.
Dat Churchill in de jaren dertig van de vorige eeuw weinig gehoor vond toen hij wees op de ideologie van de nazi’s, had alles te maken met het pacifisme dat in alle partijen en onder brede lagen van de bevolking leefde. Toen Duitsland al volop aan het herbewapenen was werd vanuit Groot-Brittannië nog bij Frankrijk aangedrongen op verdere ontwapening. Dat pacifisme was ingegeven door de verschrikkingen van 1914-1918. De miljoenen slachtoffers die vielen in zinloze veldslagen terwijl ook van de Wereldoorlog als geheel vrijwel niemand kon aangeven wat nu de eigenlijke oorzaak of zin er van was.
Misschien was dit wel de grootste stap voorwaarts in de menselijke geschiedenis ooit.
De reden waarom er nu weinig gehoor is voor wie wijst op de gevaren van de mohammedaanse ideologie, is volstrekt onvergelijkbaar. Deze is namelijk niet het gevolg van het falen van het Westen in en na de Tweede Wereldoorlog, maar juist van het ongelooflijke succes in bijna alle opzichten. Na de militaire overwinning op Duitsland (en Japan) stond onderwerping en vernedering niet meer op de voorgrond. Er werd integendeel juist steun gegeven aan de wederopbouw en gewerkt aan het zodanig omvormen van de politiek en cultuur in die landen dat de kans op herhaling verkleind werd. Die benadering werd een ongehoord succes.
Misschien was dit wel de grootste stap voorwaarts in de menselijke geschiedenis ooit.
Al veel eerder was in het Westen niet alleen de slavernij afgeschaft en verboden maar werd dat verbod zelfs opgelegd aan andere landen. In de loop van eeuwen was de greep van de kerk op de politiek teruggedrongen en nu werd ook de greep op de gewone man verbroken. Na de enorme sprong vooruit in technologisch opzicht, ging in de loop van de 20e eeuw een steeds groter deel van de eigen bevolking profiteren van de reusachtige economische groei die daardoor mogelijk was gemaakt. De Universele Verklaring van de Rechten van de Mens, van de individuele mens, werd opgesteld. Langzamerhand werd de eigen -onderdrukkende- rol ten opzichte van de landen in het zuiden steeds meer onder ogen gezien. Door het toegenomen fatsoen in Groot-Brittannië kon een grotendeels geweldloze campagne leiden tot onafhankelijkheid voor het Indiase subcontinent. Afgezet tegen de enorme impact voor de gekoloniseerde landen en de neerbuigende houding van de Westerlingen tegenover de bewoners er van, ging de dekolonisatie goed beschouwd in veel landen met niet zo veel geweld gepaard. Het idee van de ondernemingsgewijze productie als ruggegraat van de economie kent geen serieuze concurrentie meer. De vrijheid van meningsuiting en daarmee de kritiek, is in het Westen herkend als voorwaarde voor alle andere vrijheden en voor vooruitgang. Onze verantwoordelijkheid voor het milieu werd in het Westen veel eerder erkend dan in het Oostblok.
Het is tamelijk vreemd om als persoon of als groep trots te voelen voor deze fenomenale verworvenheden. Het gaat immers om kwaliteiten en prestaties die we niet persoonlijk geleverd hebben, maar die we danken aan de inspanningen van velen uit het recente en verre verleden. Ze zijn ook het resultaat van een groot aantal processen die op ingewikkelde wijze op elkaar inwerkten. Dat ontbreken van trots zou je op zich weer een verworvenheid kunnen noemen.
Een heel andere kwestie is echter het relativeren of niet willen verdedigen van die verworvenheden. Een weigering die voor veel mensen samengaat met een soort denkluiheid die de notie oplevert dat ‘er eigenlijk geen problemen meer zijn‘. In combinatie hebben die twee factoren al geleid tot ondermijning van die verworvenheden terwijl verdere afbraak dreigt. In de omgang met andere culturen wordt gedaan of alle culturen gelijkwaardig zijn en ‘eigenlijk‘ allemaal ook individualistisch en vrijheidslievend zouden zijn. De soevereiniteit van democratische staten wordt te grabbel gegooid ten gunste van gremia van twijfelachtig democratisch kaliber (de EU) of zelfs ten gunste van organisaties waarin democratische staten op voet van gelijkwaardigheid omgaan met dictaturen (de VN). De inrichting van en het bestuur van onderwijsinstellingen wordt op grote schaal overgelaten aan lieden met veel te weinig besef van die verworvenheden.
Reacties
# 1
trias politica:
Een uitzonderlijk helder betoog. Ik ben flabbergasted.
31-jul 2011 , 02:03
# 2
Ron:
Ik snap eigenlijk niet waarom mensen nagaan of zij misschien toch de schoen passen die hen opgedrongen wordt. Ik zou zeggen die schoen past mij niet, punt.
31-jul 2011 , 08:39
# 3 Het meest smerige uit het stukje in vn vond ik nog wel die pasfototjes naast elkaar...
willem:
Het meest smerige uit het stukje in vn vond ik nog wel die pasfototjes naast elkaar...
Alsof het directe geestverwanten van elkaar zijn.
In werkelijkheid hebben verreweg de meeste van hen niets met elkaar te maken en hebben elkaar nog nooit ontmoet of met elkaar van gedachten gewisseld.
Een beeld zegt echter meer dan 1000 woorden.
De redakteur van vn weet dit en maakt van die willekeurige fototjes een collage van en wekt hiermee heel suggestief de indruk van een rechts complot.
Als je niet verder nadenkt nestelt zich deze gedachte in je onderbewustzijn. En dat is nu juist het verrraderlijke van dit artikel.
De gebeurtenis in noorwegen is afschuwelijk, daarover geen twijfel. Het was echter het werk van een eenling.
Wat de vn redakteur niet vermeld dat dergelijke massamoorden in het midden oosten aan de orde van de dag zijn, er gaat werkelijk geen week voorbij of er is wel een zelfmoordenaar aktief die zichzelf en enkele tientallen onschuldige burgers om het leven brengt op een markt of bij een politiebureau.
Over een islamitisch complot zie ik echter niets..
Geen enkel foto'tje van een fundamentalistische soepjurk met baard of andersoortig gevaarlijk indicidu.
Toch zijn die er genoeg, en ze opereren niet alleen.
31-jul 2011 , 11:04
# 4
Tova:
Elke generatie zal de maatschappij van zijn voorouders op zich nemen en hem/haar veranderen. Dat ik niet trots mag zijn op die ingewikkelde verwevenheden is onjuist. Als ik de verworvenheden verder uitdraag en bewaak word ik deel van een lange keten van lichtdragers.
31-jul 2011 , 11:11
# 5 Voorlaatste alinea ...Ze zijn ook het resultaat van een groot aantal processen die op ingewikkelde wijze op elkaar inwerkten.
Ron:
Voorlaatste alinea ...Ze zijn ook het resultaat van een groot aantal processen die op ingewikkelde wijze op elkaar inwerkten.
Je/ik zou willen dat individuele mensen in het dagelijks leven niet aangesproken worden op en last ondervinden van dit proces. -het is helaas niet te voorkomen-
(Een proces waar Nederland op dit moment mee geconfronteerd wordt, is dat een substantiële groep mensen -immigranten- met een aan de oorspronkelijke bewoners vreemde doctrine niet ongemerkt en onopgemerkt in de samenleving op kan gaan: hoofddoeken, moskeeën, overmatige bijdrage van voornamelijk Marokkaanse jongelui aan overlast, internationaal geweld -waarbij opgemerkt dat dit laatste op zich weer een gecompliceerd proces is)
Waarom mijn eerste opmerking: ...dat individuele mensen in het dagelijks leven niet aangesproken worden op en last ondervinden van dit proces, waar refereer ik aan?
Ik refereer bijvoorbeeld aan het stukje van Ebru Umar:
http://www.metronieuws.nl/columns/geert-geeft-aan-het-stemvee-mokt/SrZkeA!Dw1Iesf9mujcs/
Zij gaat in op de uitspraak dat Geert Wilders niet is veroordeeld voor het aanzetten tot haat omdat hij de Islam en de moslims gescheiden houdt.
Zij zegt dat dat in het dagelijks leven niet vol te houden is.
Ik neem aan dat zij daar dagelijks mee geconfronteerd wordt in de zin van dat zij zich voortdurend moet verantwoorden voor het doen en laten van anderen.
Ik zou mensen dat willen besparen, dat gaat helaas niet, het is allemaal onderdeel van het proces.
http://www.metronieuws.nl/columns/ich-bin-ein-allochtoner/SrZkga!ZUgzUYV0OTgl6/
31-jul 2011 , 11:51
# 6 @Ron Je hebt gelijk met je verwijzing naar een van de meest zinvolle Nederlandse spreekwoorden over het passen van schoenen. We leven echter in bijzondere tijden.
Frans Groenendijk:
@Ron Je hebt gelijk met je verwijzing naar een van de meest zinvolle Nederlandse spreekwoorden over het passen van schoenen. We leven echter in bijzondere tijden.
Tot bloedens toe wordt geprobeerd onze voeten in die schoenen te wringen terwijl onze politieke tegenstanders zelfs straten waarin schoenenwinkels gevestigd zijn, vermijden. Willem wijst daar ook op.
Het is niet voldoende wanneer we ons maar een klein beetje verantwoordelijker gedragen dan onze politieke tegenstanders.
@Tova. Trots is een beetje raar begrip. Je kunt niet trots zijn op dingen die wij 'gratis' gekregen hebben van onze voorouders: dat heeft ons geen inspanning gekost. Het wordt heel anders wanneer je met dat geschenk vervolgens wat doet.
31-jul 2011 , 01:35
# 7
Ron:
De als afspeelbal bedoelde trap ketste af op mijn verouderde voetbalschoen en werd een mooie onbedoelde voorzet. U maakt er een mooi doelpunt mee. (straten waarin schoenwinkels...)
31-jul 2011 , 02:33
# 8 Wie meent dat de islam op het punt staat de wereld te veroveren, te beginnen met Nederland, ziet geloof ik niet goed wat het werkelijke probleem is van de allochtone immigratie.
toon kasdorp:
Wie meent dat de islam op het punt staat de wereld te veroveren, te beginnen met Nederland, ziet geloof ik niet goed wat het werkelijke probleem is van de allochtone immigratie.
Een militair of cultureel overwicht van de islam bestaat zelfs niet in het hartland van de Dar al Islam, in het Midden Oosten. Ook daar zijn het westerse wegen en ziekenhuizen, westerse auto’s en boortorens, westerse wolkenkrabbers met westerse airco die het landschap bepalen en verknoeien als U wilt, want het oude Midden Oosten vond ik mooier. Het Midden Oosten is in de ban van een westerse economie en leeft van westerse olie-inkomsten. Van een vernieuwde aantrekkingskracht van de islamcultuur is nergens sprake. Eerder van een wanhopige verdediging. De islam geldt bij de Islam thuis op het Arabisch schiereiland als ouderwets. Het kleine westerse Israël weet in zijn eentje een overmacht van Arabieren van zich af te houden. Dus daar zit het hem niet in.
De Berbers en Koerden die hier massaal het VMBO niet afmaken en hun eigen taaltje blijven spreken vormen geen politieke bedreiging, ze vormen een sociale bedreiging. We willen juist wel dat ze Nederlands leren spreken, hun school afmaken en een baan krijgen zoals Aboetaleb. Dan integreren ze en worden Nederlanders. Nederlander worden en tegelijk de islam van het Midden Oosten in ere houden gaat niet. Die verandert dan vanzelf mee. Het is niet de Jihad waar we bang voor moeten zijn maar de eerwraak en andere vormen van sociaal geweld. Het zijn de middelen waarmee de imams de integratie van hun kudde tegen houden en van hun standpunt uit bekeken is dat begrijpelijk. Geïntegreerde moslims zijn geen moslims meer in de betekenis die zij er aan geven. Krijgen de imams hun zin en lukt het met de integratie niet en krijgen we hier als in de VS een soort permanente getto’s, dan hebben we ons een permanent probleem van criminaliteit en armoede op de hals gehaald, een nieuw Lumpenproletariat. Dat is het echte probleem.
01-aug 2011 , 10:23
# 9 @Toon Ik ben het eens met het meeste van wat je in deze reactie schrijft. Vooral mbt dat punt van een dreigende machtsovername door het mohammedanisme. Dat is evident in mijn ogen, maar moet ook af en toe worden uitgesproken. Echter, een sociale bedreiging wordt op den duur ook een politieke dreiging en terwijl het mohammedanisme in de huidige eeuw niet goed meer is in militaire veroveringen is het wereldwijd gezien nog steeds heel goed in het brengen van ellende: van Nigeria tot de Filipijnen, van Thailand tot Somali�, van Londonistan tot Kreuzberg, van Iran tot Jemen, van Pakistan tot Kenya, van Indonesi� tot Libanon.
Frans Groenendijk:
@Toon Ik ben het eens met het meeste van wat je in deze reactie schrijft. Vooral mbt dat punt van een dreigende machtsovername door het mohammedanisme. Dat is evident in mijn ogen, maar moet ook af en toe worden uitgesproken. Echter, een sociale bedreiging wordt op den duur ook een politieke dreiging en terwijl het mohammedanisme in de huidige eeuw niet goed meer is in militaire veroveringen is het wereldwijd gezien nog steeds heel goed in het brengen van ellende: van Nigeria tot de Filipijnen, van Thailand tot Somali�, van Londonistan tot Kreuzberg, van Iran tot Jemen, van Pakistan tot Kenya, van Indonesi� tot Libanon.
Overal, ook in het Westen, zijn de eerste slachtoffers van het mohammedanisme mensen die in naam moslim zijn. Die dat zijn omdat ze geen mogelijkheid zien afstand van die ideologie te nemen zonder ernstig in de war te raken, hun ouders te kwetsen, in een sociaal isolement te komen of fysiek bedreigd te worden. Ik verwijs nogmaals naar de documentaire Rauw en Puur. Onze westerse samenlevingen schieten ernstig tekort op dit terrein.
01-aug 2011 , 11:39
Reageren is niet mogelijk op dit bericht.