Een vrije man tussen twee importbruiden
Dertiende deel in het feuilleton: ‘in de staatsexamengroep Nederlands als tweede taal’, waarin we kennismaken met Dragan
Op een gegeven moment zitten er zestien cursisten uit elf verschillende landen in mijn klas. Dragan heeft in zijn geboorteland Servië een postacademische studie gedaan en is kunstenaar. Hij hoort bij de vier of vijf mensen in de groep die in staat zijn binnen een jaar te slagen voor alle onderdelen van het staatsexamen Nederlands als tweede taal. Een flink aantal cursisten heeft veel meer tijd nodig om het vereiste niveau te behalen. Er zijn ook een stuk of vijf mensen die nauwelijks vooruitgang boeken omdat ze de intellectuele capaciteiten missen en/of een zodanig negatieve houding hebben naar mij en dat waar ik voor sta, dat leren hen niet lukt.
» De boomlange Dragan is begin dertig. Kort voordat ik stop met werken, toont hij me een fotootje waarop hij staat met een weelderige bos krullen op zijn hoofd, maar nu heeft hij gemillimeterd haar. Ik mag Dragan bijzonder graag. Hij is intelligent, komt altijd op tijd op school, verzuimt nooit, werkt goed en zeurt niet, we kunnen elkaars gevoel voor humor wel waarderen en als niemand het antwoord weet, weet Dragan het wel.
Net als Berto, Aminata en Mohammed is Dragan een nieuwkomer en dat betekent in zijn geval dat hij korter dan een half jaar in Nederland woont. Hij spreekt op de eerste schooldag slechts een enkel woordje Nederlands en neemt soms zijn toevlucht tot het Engels dat hij perfect spreekt. De eerste zeven, acht weken luistert hij echter vooral en neemt alles als een spons in zich op. Hij voelt in het begin een zekere schroom om aan de eenvoudige rollenspelletjes mee te doen, maar als hij zegt dat hij verlegen is, lach ik hem vierkant uit. Het leuke van Dragan is dat hij daar helemaal niet boos om wordt of beledigd is, maar ‘betrapt’ meelacht. Hij werkt goed en gaat vooruit in spreken, schrijven, lezen en luisteren.
De cursisten zitten graag op een vaste plek. De moslims kruipen vaak bij elkaar. Berto zit het liefst vlak naast mij, werkt vaak zelfstandig maar vindt het ook fijn om met zijn klasgenoten samen te werken. Yasmine en Ferah de twee ongehuwde moeders zitten meestal aan één tafel en het drietal Dragan, Mateus en de Filipijnse Sofie zoekt elkaar meestal op. Pas na een hele tijd, als het communiceren wat makkelijker gaat en er meningen worden gegeven over uiteenlopende onderwerpen, kom ik erachter dat die laatstgenoemden het groepje ‘ongelovigen’ vormen.
Regelmatig haal ik de naamkaartjes weer tevoorschijn, zet die op de tafels en dwing de cursisten zo om met andere klasgenoten samen te werken. Ik zet Dragan graag tussen de mooie Turkse hartsvriendinnen Serife en Birgül in en het drietal heeft dan steevast veel plezier met elkaar. In het Nederlands. Ik hoop stiekem dat het gedrag van de vrije Westerse man de dames helpt en steunt in hun emancipatieproces en ik kijk en luister met genoegen naar de manier waarop ze met elkaar samenwerken.
Een keer schrik ik van de uitspraken van Dragan. Het is kort na 8 maart, internationale vrouwendag dus. We hebben nog vijftien minuten over aan het eind van de dag en de Turkse Ferah die dan nog in de groep zit, zegt: ‘vrouwen wij helemaal niet feliciteerd over vrouwendag.’ Sommige mannen lachen een beetje besmuikt. Ferah vertelt op haar onbeholpen wijze over iets dat ze in de krant heeft gelezen. Ergens (ik meen in Turkije, maar ik weet dat niet meer zeker) heeft een vrouw voor vrouwendag als cadeautje géén klap gekregen van haar echtgenoot. Ferah is verontwaardigd en we praten een beetje door over het gedrag van mannen én vrouwen. De anders altijd zo rustige, evenwichtige Dragan zit zich op te winden en barst dan los. Hij vertelt in het Engels, nadat hij zich heeft verontschuldigd dat dit echt in het Engels moet omdat zijn Nederlands niet goed genoeg is om over dit moeilijke thema te praten, wat hem op het hart ligt. Wat hij zegt komt ongeveer hierop neer: ‘Het is een vicieuze cirkel. Vrouwen kiezen mannen door wie ze geminacht en geslagen worden. Ze kiezen ervoor om in hun slachtofferrol te gaan zitten. Vrouwen hebben altijd een keus, ze kunnen ontsnappen.’ Samen met Ferah en Yasmine ga ik tegen hem in en beweer dat er in veel gevallen geen sprake is van een vrije keuze en dat de vrouw sowieso fysiek zwakker is. Dragan blijft bij zijn standpunt en is echt boos.
Thuis denk ik na over het gedrag en de woorden van mijn favoriete cursist. Ik heb Dragan hoog zitten, ik wil meer uitleg en besluit hem een e-mail te sturen. Ik schrijf de mail natuurlijk in het Nederlands. Dragan krijgt zo dus gelijk een extra huiswerkopdracht. Ik voeg er deze link bij. (Egypte is dan vaak in het nieuws)
Dragan antwoordt me in het Nederlands en meldt dat hij zijn woordenboek hard nodig had bij het lezen en schrijven van zijn mail. Hij doelde in zijn verdediging van de man en zijn aanval op zielige vrouwen in/op persóónlijke relaties en schrijft dat je noch als vrouw, noch als man mag accepteren als je geslagen wordt maar dat je je ook niet moeten laten gijzelen door slachtoffergedrag van je partner.
Ik begrijp Dragan en hoewel ik het niet helemaal met hem eens kan zijn, sluit ik hem weer in mijn hart.
Wordt (nog drie keer) vervolgd
Na het schrijven van mijn boek ’Inburgeren in de praktijk, persoonlijk verslag van een docent’ dat een periode van tien jaar beslaat, heb ik nog een jaar gewerkt bij een taalaanbieder die inburgeringslessen en taallessen verzorgt voor allochtonen die al dan niet verplicht zijn een cursus te volgen. Sinds eind juni 2011 ben ik niet meer werkzaam als docent Nederlands als tweede taal. Na lang twijfelen heb ik besloten mijn ervaringen van het afgelopen jaar als een soort feuilleton hier op Keizers en Kleren te schrijven. Dit was deel dertien.
Reacties
# 1 Tja tja tja, dat dit nog altijd een onderwerp van gesprek is
Marja Rang:
Tja tja tja, dat dit nog altijd een onderwerp van gesprek is
onder de inburgeraars. Verdrietig
31-jan 2012 , 05:57
# 2
Marianne Houben:
Ik vind het - in tegenstelling tot Marga - juist prachtig dat dit onderwerp van gesprek is en dat de cursisten en Roos daarover met elkaar in discussie gaan. Het is juist verdrietig dat veel mensen niet over deze problemen praten. Geweld bestaat (en absoluut niet alleen onder inburgeraars, ik ken enkele oer-Hollandse gevallen van aanhoudend huiselijk geweld) en het is belangrijk dat dit openlijk besproken wordt.
01-feb 2012 , 05:23
# 3 Wat leuk dat je reageert Marianne. Ik weet bijna zeker dat Marja dit stukje niet nog een keer gaat lezen en reageer voor haar.
Roos Friesland:
Wat leuk dat je reageert Marianne. Ik weet bijna zeker dat Marja dit stukje niet nog een keer gaat lezen en reageer voor haar.
Marja bedoelt niet dat er niet over dit onderwerp gesproken zou mógen worden. Ze bedoelt dat mishandeling van vrouwen door mannen en de slachtofferhouding bij vrouwen nog bestáát/vóórkomt en dát is triest. (ben je met me eens toch?)
Ik lees nu het interessante boek: 'Aan de onderkant van de samenleving' van Theodore Dalrymple - Engelse psychiater werkzaam in een gevangenis en ziekenhuis in een achterstandswijk in Engeland (vertaald door Chris Rutenfrans -criminoloog en redacteur van opiniepagina van de Volkskrant -) Het boek is echt een aanrader.
Waarom voel je zo sterk de behoefte om te melden dat er ook huiselijk geweld onder Hollanders voorkomt? Heeft Marja of ik betwist dat dit zo is ?
01-feb 2012 , 05:44
# 4 Beste Roos,
Svetlana Meisner:
Beste Roos,
Ik heb deze website bij toeval ontdekt, had wel eerder iets over je gelezen. Ik kan me helemaal vinden in de korte stukken die je schrijft. Ik ben 6 jaar geleden na 20 jaar werk in het NT2-onderwijs gestopt(vervroegd pensioen,ha!), maar de problemen die je beschrijft waren toen ook al manifest. Ik ben net niet ziek geworden van de stroperige managerslaag, de onbenullen die benoemd worden op onbegrijpelijke posten. Bijna nooit inhoudelijke vergaderingen, idiote bijscholingen en cursussen, en helaas ook 't soort collega's dat jij beschrijft. Sommigen waren wel geweldig, moet ik zeggen. Ik heb altijd met veel plezier en genoegen les gegeven, maar was uiteindelijk blij met de mogelijkheid om met vervroegd pensioen te gaan. Ik heb, net als jij, fantastische cursisten in de klas gehad,hele interessante gesprekken gehad met heel interessante mensen die mij de ogen openden voor gebeurtenissen in de Arabische en Turkse wereld, maar zag op een gegeven moment ook dat er eigenlijk in de positie van m.n. vrouwelijke cursisten niets veranderde. Slimme vrouwen die door hun partner volstrekt worden beperkt in de mogelijkheden die ze in Nederland hebben. Nou ja, ik kan er een boek over schrijven, doe jij het maar.
02-feb 2012 , 09:33
# 5 Dag Svetlana, dank je voor je reactie.
Roos Friesland:
Dag Svetlana, dank je voor je reactie.
Ik heb al een boek geschreven over o.a. de leuke en ook over de niet zulke leuke cursisten die ik de afgelopen jaren in de klas heb gehad en over van alles en nog wat dat zich afspeelt in de de inburgerwereld. Het boek heet 'Inburgeren in de praktijk, persoonlijk verslag van een docent.' Over drie weken is dit feuilleton afgelopen en dan laat ik alles achter me. (denk ik)
02-feb 2012 , 10:36
# 6
Frans Groenendijk:
#Svetlana. Op doorreis van Kopenhagen naar Nederland stapte ik een paar jaar geleden twee uurtjes uit in je huidige woonplaats. Het zag er multicultureel uit, in meerdere opzichten. Autochtonen die zich uitsloofden en allochtonen in djellaba en met Mo-baard...
03-feb 2012 , 02:48
# 7 Hai Marianne, met dank aan Roos die al voor mij heeft geantwoord, voel ik de behoefte om het een en ander te verduidelijken. Zelf heb ik 22 jaar gewerkt met anderstalige groepen, zowel mannen als vrouwen.Ik heb heel veel vrouwen moeten opvangen en tussen de regels door moeten lezen/luisteren om erachter te komen wat er werkelijk aan de hand is in veel gezinnen.Bij anderstalige vrouwen en mannen wordt er nog steeds niet open over gesproken. Net zomin als bij de Nederlandse vrouwen en mannen.Maar dat is nu niet het onderwerp van gesprek. De kern van dit probleem, waar we het nu over hebben, zit hem in het feit dat geweld bij anderstalige gezinnen een totaal andere oorsprong heeft dan bij Nederlandse gezinnen. En juist daarover wordt nog veel te weinig gesproken.
Marja Rang:
Hai Marianne, met dank aan Roos die al voor mij heeft geantwoord, voel ik de behoefte om het een en ander te verduidelijken. Zelf heb ik 22 jaar gewerkt met anderstalige groepen, zowel mannen als vrouwen.Ik heb heel veel vrouwen moeten opvangen en tussen de regels door moeten lezen/luisteren om erachter te komen wat er werkelijk aan de hand is in veel gezinnen.Bij anderstalige vrouwen en mannen wordt er nog steeds niet open over gesproken. Net zomin als bij de Nederlandse vrouwen en mannen.Maar dat is nu niet het onderwerp van gesprek. De kern van dit probleem, waar we het nu over hebben, zit hem in het feit dat geweld bij anderstalige gezinnen een totaal andere oorsprong heeft dan bij Nederlandse gezinnen. En juist daarover wordt nog veel te weinig gesproken.
En ja.... Svetlana, alhoewel ook ik in mijn werk fantastische mensen mocht ontmoeten van allerlei nationaliteiten ben ook ik, vrijwillig met vervroegd pensioen gegaan. Vooral vanwege het feit, dat je al jarenlang het gevoel hebt aan een dood paard te lopen trekken. Deze paarden zijn zowel van het Arabisch ras, als van het fries stamboek.
Dat kon ik niet meer opbrengen.
06-feb 2012 , 02:01
Reageren is niet mogelijk op dit bericht.