Dit stuk gaat over weten­schaps­beoefe­ning, al zou je dat op het eerste gezicht niet zeggen.
Ann Barnhardt is, na uitge­breide studie, katho­liek gewor­den en ik ben een atheïst uit een door en door katho­liek nest. En ik ben een bewon­deraar van Ann. En niet in het geheim. Nadat ik haar via e-mail liet weten dat ik, als atheïst van de onom­keerbare soort nota bene, een neiging voelde opkomen om voor haar veiligheid te bidden, liet ze me weten dat Jezus toch van mij houdt. Ann combineert beauty, brains and balls. Dat is nogal bedreigend voor een bepaald soort mannen: zie de afbeelding. Ik heb een sterk vermoeden over de reden waarom deze heldhaftige 'Celtic rebel' op haar voorhoofd 'Israëlische hoer' kraste.

»

De aanleiding was waarschijnlijk dezelfde als die mij ertoe aanzette haar te mailen met mijn vreemde ontboezeming: haar videoclips uit april 2011 met een boodschap aan Lindsey Graham, senator voor de Republikeinen.

De wens om 'aardig' gevonden te willen worden en 'leuk' te doen, is een obsessie geworden

Graham had zich, op een onvoorstelbaar domme manier, uitgesproken tegen het plan van dominee Terry Jones om een exemplaar van de Koran te gaan verbranden.
Om Graham zo krachtig mogelijk uit te dagen om met háár het debat aan te gaan, scheurde Ann voor de camera pagina's uit een exemplaar van de Koran. Na uitleg over waarom juist deze pagina, verbrandde ze die vervolgens. Die neiging om te gaan bidden was niet bij mij opgekomen vanwege die verbranding sec, -daar zijn er al zoveel van geweest, de eerste werden al georganiseerd door volgelingen van Mohammed, vrij kort na zijn dood- maar omdat ze via internet ook nog haar precieze adres bekend maakte. Haar woonadres, niet dat van haar e-mail!

Wanneer ik een post van dit weblog mocht uitkiezen voor een medium dat gegarandeerd alle vrouwelijke kamerleden bereikte, zou het deze bijdrage zijn over genitale verminking van meisjes. Daarin speelt een andere video van Ann een belangrijke rol.
In dit stuk gaat het over nog weer een andere video van haar.

Ann houdt zich niet in. Kijk maar:
De video hierboven is een ingekorte versie. In de complete versie weidt ze uit over drie grote bedreigingen die ze in verband brengt met de diepere betekenis van het woord 'nice' en de rol die het gebruik van dat woord speelt in het Westen. Die versie sluit ze af met de woorden van de subtitel.

Maar wat heeft dit nu allemaal te maken met wetenschapsbeoefening?
Best veel.
Een linkje zit dus als het ware verborgen in de etymologie van het woord 'nice', waar Ann het over heeft in het clipje. Hieronder nog een afbeelding van een stuk uit een online etymologisch woordenboek daarover.


'Nice' als ander woord voor 'niet wetenschappelijk' dus.
Die link is opmerkelijk en grappig.
Ook wel opmerkelijk: bij mijn zoeken naar een geschikte Nederlandse vertaling voor 'nice' kwam ik terecht bij dit stukje van Ewoud Sanders. Het Nederlandse woord 'leuk' en, in mindere mate, 'aardig' blijken ook een bijzondere verandering van betekenis te hebben doorgemaakt.
Maar waar het eigenlijk om gaat is natuurlijk dat verandering van betekenis van woorden een weerspiegeling kan vormen van veranderingen in de maatschappij, in de cultuur.
De betekenis van begrippen als 'nice', 'aardig', 'leuk' is vooral erg vaag maar evengoed vervullen die begrippen toch een belangrijke rol in het maatschappelijk verkeer. De wens om 'aardig' gevonden te willen worden en 'leuk' te doen, is een obsessie geworden.
Als ergens woorden als deze misplaatst zijn, dan is dat in de beoefening van wetenschap. Dat komt mooi tot uitdrukking in deze afbeelding op zusterwebstek Keizersenkleren.nl.

Scientists do not coddle ideas. They crash test them. They run them into a brick wall at sixty miles per hour and examine the pieces. If the idea is sound, the pieces will be that of the wall.

Dat is de houding die hoort bij echte wetenschap.
Bij zo'n houding denk je vanzelf aan exacte wetenschappen en niet aan sociale wetenschappen. Maar waarom eigenlijk? Dat is niet alleen vanwege wat er bestudeerd wordt maar ook vanwege de houding van sociale wetenschappers die al te vaak is aangetast door de wens 'aardig' gevonden te willen worden; zelfs in de beoefening van hun vak.
Een voorbeeld van waar dit toe kan leiden, kwam ik tegen op een bijeenkomst van de Nederlandse Vereniging voor Criminologie. Wat ik daar hoorde was de aanleiding om via dit stukje de aandacht te vestigen op mijn verslag van die bijeenkomst. Citaat:

Schuyt sprak, net als Catrien Bijleveld in haar bijdrage, ook nog over het verschil tussen onderzoekers met en zonder “goede bedoelingen”. Verkeerd omgaan met statistiek betekent niet per se dat integriteit het probleem vormt. Hij ging daarin nog een stap verder: slecht onderzoek was niet zo erg, want dat kon verbeterd worden.
De weg naar de hel, in mijn ogen. Ook toen ik hem daarover had aangesproken bleef Schuyt bij zijn standpunt. Mensen die via hun werk er blijk van geven niet te voldoen aan de normen die gesteld worden door het wetenschappelijk bedrijf, ongeacht of dit zijn oorsprong vindt in onkunde of onwil, zouden mijns inziens niet werkzaam moeten blijven in de wetenschap.