Dat Interview van Dalrymple ken ik niet. Moet zeggen dat ik niet zo'n geweldige pet van die man op heb voor zover ik zijn idee ken. Dat mensen hun verantwoordelijkheid voor hun bestaan moeten nemen en niet a priori de welvaartsstaat voor hun sores laten opdraaien kan ik allen maar beamen. Maar trekt hij dat beroep op eigen verantwoordelijkheid niet wat erg ver door ook als het gaat om psychische problemen en ernstig gestoord gedrag? Heb jij van hem wel iets vernomen van de giftige en nauwelijks herstelbare invloed van ouders op hun kind? En dat ouders in dat opzicht ook eens bij zichzelf te rade zouden moeten gaan?

Ik moet je zeggen dat ik aanvankelijk jouw argwaan tegenover Dalrymple deelde . Maar naarmate ik meer las begon ik zijn insteek te begrijpen. Helemaal tegenovergesteld aan de houding van Alice Miller, en geboren in zijn ervaringen met het laagste van het laagste aan menselijke tekortkomingen in de Engelse gevangenissen. Daar trof hij een bevolkingsgroep aan die zo verstoken was geweest van enig moreel besef , en van enig contact met een wetende getuige, dat vanaf de vroegste ontwikkeling de toekomstige destructie al een gegeven was. Daarmee gepaard gaand een gebrekkig intellect, en een totale afwezigheid van zelfreflectie.

het aanbod van therapeuten zonder sentimentele bevlogenheid is minuscuul

In dat laatste interview dat ik noemde was hij daar heel duidelijk over. Geen van die ouders had de bagage om normaal functionerende kinderen op te voeden, en als die kinderen weer per ongeluk op hun vijftiende ouders werden was het hek nog verder van de dam. Zijn klacht was dat de permissive society daar geen enkele actie tegen ondernam, er nutteloos een zooi hulpverleners op losliet die ging schuldsaneren en op voedingsschema´s letten, terwijl de ongelukkige offspring als speeltje behandeld werd, en vanaf dag één geen normale volwassene tegenkwam.
Een gesloten , en gesubsidieerde , opsluiting in achterlijkheid.

Om met de adviezen van Alice Miller te kunnen groeien heb je zelf­inzicht nodig, en een intellec­tuele eerlijk­heid die ergens ooit gesti­muleerd moet zijn door een vol­wassene . Die het geklaag en gejammer niet voor zoete koek aan­nam, maar de hoop wekte dat er auto­nomie gloorde aan het eind van de inspan­ningen om het verleden te verwerken.

Gezien het aantal volledig gestoorden dat we jaarlijks importeren, en het minuscule aanbod van therapeuten zonder sentimentele bevlogenheid is de kans op herstel nihil.
Nog afgezien van de misére dat we de gekwelden van eigen kweek geen therapie meer kunnen bieden omdat in alle wijsheid besloten is dat je binnen 5 sessies weer boven jan moet zijn.

het is onbespreekbaar dat er onbehandelbaren bestaan

Een gigantisch onbegrip van de technocraten over de ontregeling van de maatschappij als je die pressure cooker gevoelens met vals begrip benadert en valideert in plaats van de oorzaken bloot te leggen .
Dat onvolwassen knuffelgevoel van de asielindustrie is een ramp van ongekende omvang.
En omdat ik midden in een kansenwijk woon weet ik waarover ik praat.
We hebben zoveel haat geïmporteerd, nooit door ons veroorzaakt, en ook nooit door ons op te lossen, dat we ons gedragen als gegijzelden van de lichtontvlambaren.
En wat Dalrymple bepleit is dat we onze ogen opendoen, en ophouden met zwichten voor chantage.

Voor de aanhangers van een maakbare samenleving is het onbespreekbaar dat er onbehandelbaren bestaan. Er zijn onherstelbaren, en Dalrymple heeft er geen enkele illusie over. Containment is wellicht het maximaal haalbare, en ook al hoor ik hem daar niet voor pleiten: uit levensbehoud deporteren van de meest opzichtige vijanden, en wellicht daar achter aan diepe screening van de schijnheiligen die samenwerking preken en verovering beogen.