Het Midden-Oosten is niet islamitisch
Geografisch is het Midden-Oosten een corridor tussen Afrika, Azië, Europa, en een passage van vele invloeden uit alle drie deze continenten. In 1945 vulde de Britse overheid dit begrip heel breed in, met zowel Malta en Cyprus als stukken van Zwart-Afrika (Soedan, Eritrea, Ethiopië en Somalië), maar in essentie is het MO enkel: Israël, Libanon, Syrië, Jordanië, Egypte, Saoedie-Arabië, Turkije en Iran.
Het MO wordt politiek ook gezien als ‘de islamitische wereld’. Achterhaald, want het grootste moslimland is Indonesië en het grootste aantal moslims woont nu in zwart-Afrika en zuidoost-Azië. In het MO zelf is de islam weliswaar dominant, maar tot op vandaag blijven er gebieden waar de oorspronkelijke religies van het MO domineren, en waar nieuwe autochtone religies ontstaan zijn. De belangrijkste zijn de volgende:
» Jodendom
Met de stichting van Israël (1948) verlosten de joden zich van dertien eeuwen islamitische verdrukking, en verkregen ze weer een soevereine staat op een klein stuk van hun historisch territorium. Als reactie verjoegen Arabische landen 800.000 onschuldige joodse burgers waarvan de meerderheid werd opgenomen door Israël. De miraculeuze herrijzenis van het jodendom is een bedreiging voor Arabieren en moslims die het MO domineren: als het kleinste volk zijn historische rechten kan realiseren, waarom dan niet een groot zoals de Koerden? Vandaar deels hun obsessionele haat voor het enige vrije en moderne volk van de regio.
Christendom (kopten, maronieten)
De overgebleven christenen van het Midden-Oosten – de autochtone meerderheidsvolkeren voor Arabische verovering – zijn na eeuwen islamitische verdrukking gedegenereerd tot kleine minderheden (6%, 20 miljoen, 5 miljoen katholieken). Kopten (Egypte, 10%) en maronieten (Libanon, 60% in 1894, 39% vandaag) vormen wel nog grote bevolkingsgroepen van miljoenen mensen. Christenen zijn een voorhoede van mensenrechten, democratie, vrije markt, en secularisme, maar worden bedreigd door verdrukking en de grote demografische druk van moslims. De emigratie uit het MO is dan ook groot.
Droezen
De droezen (1 miljoen in Libanon, Syrië en Israël) zijn een ismaëlitische gemeenschap – een afsplitsing van het sji’isme – die teruggaat op fatimieden-kalief al-Hâkim en hun stichter Hamza b. ‘Ali (elfde eeuw). Hun religie is grotendeels geheim en gesloten voor bekeerlingen. Er bestaat een onderscheid tussen de profane meerderheid (al-Juhhâl of ‘onwetenden’ 80%) en een geïnitieerde religieuze groep (al-‘Uqqâl of ‘wijzen’ 20%) die de religieuze teksten mag bestuderen. Hun doctrine is vermoedelijk sterk beïnvloed door het Arabische neoplatonisme maar met christelijke elementen. In hun belangrijkste geschrift Rasa’il al-Hikma (“Traktaat van de wijsheid”) vind je bijvoorbeeld ook anti-islamitische glossen als: “Wat is er lelijker dan het gebalk van een ezel? De stem van de profeet Mohammed!”
Nusayri (of Alawi)
De Nusayri (Syrië, 11-3 %) zijn historisch een afsplitsing van het shi’isme die teruggaat op Muhammad b. Nusayri († 868), een leerling Het dramatisch vertoon rond de Palestijnen is een disproportionele uitvergroting die de echte verdrukking in het MO wegmoffeltvan de elfde imam al-Askari. Hun religie is evenzeer geheim en gesloten voor bekeerlingen. Ze erkennen de vijf pijlers van de islam niet, noch jihad, het gezamenlijk gebed, of moskeeën. Naast enkele islamitische feestdagen vieren ze ook christelijke feesten (Pasen, Kerstmis, Pinksteren, epifanie), en het Perzische Nieuwjaar (navrûz). Hun leer en rituelen bevatten veel gnostische (metempsychosis) en christelijke elementen (eucharistie, mariacultus).
In navolging van de christenen militeerden vele alawi eind negentiende eeuw in de structuren van het seculiere Arabisch-nationalisme (het leger en Ba’ath-partij). Uiteindelijk greep Hafiz al-Assad de macht in 1971 met zware contestatie van soennitische meerderheid en moslimbroeders. Daarom zocht Assad voor hun geloof islamitische erkenning, o.a. als een vorm van twaalver-shi’isme, en houdt het regime enerzijds verder de schijn op door zich voor te doen als goede Arabieren en moslims, terwijl ze anderzijds soennitische contestanten zwaar aanpakken.
Ahl al-Haqq
De Ahl al-Haqq of “volk van de waarheid” (2-3 miljoen in Iran, Turkije en Irak) zijn hoofdzakelijk Koerden die een eigen esoterisch, syncretistisch geloof aanhangen. Oorspronkelijk ontstaan in de vijftiende eeuw als een variant van soefisme, maar al gauw verdwenen relaties met islamitische orthodoxie en overheerste zoroastrisme en gnosticisme. Kenmerkend is de hoge poëtische verbeelding van hun religieuze geschriften, waaronder vele spirituele gedichten (kalâm). Zowel Ahl al-Haqq als Yezidi en Alevi zijn sterk aan elkaar verwante godsdiensten die hoofdzakelijk worden beleden door Koerden. Alle drie zijn ze beetje geïslamiseerd maar enkel nominaal: ze wijzen de vijf pijlers van de islam resoluut af, net als de sharia, jihad, islamitische rituelen of moskeeën. Ze geloven enkel in de innerlijke, allegorische betekenis van religieuze teksten en niet in uiterlijke geboden. Tegenwoordig maakt de Ahl al-Haqq wel een klein schisma door met een heel kleine maar invloedrijke groep die het geloof willen corrumperen tot een orthodoxe vorm van shi’isme. Meestal jonge mensen in grote steden die hogerop willen en zich willen bevrijden van discriminatie.
Yezidi
De Yezidi (100-500.000, Koerdisch Irak) hebben een esoterisch, syncretistisch geloof met sterke wortels in zoroastrisme, maar ook met elementen uit het christendom (doopsel, kruistekens). Centraal staat Melek-e Tâ’us (“koning-pauw” of “pauw-engel”), een engel in de vorm van een pauw. Moslims beschuldigden Yezidi’s valselijk van satanisme en hebben hen steeds zwaar vervolgd, tot op vandaag. Hoewel overwegend Koerdisch zien de Yezidi’s (net als Alevi’s) zichzelf als een apart volk op basis van hun geloof. �
Alevi
Alevi (Turkije, 20%) is een verzamelnaam voor verschillende shi’itische heterodoxiën in Turkije: Azerbedjani’s (provincie Fars), Arabische Nusayri (Hatay en Adana), en een grote groep sprekers van Turks en Koerdisch die afstammen van rebelse stammen religieus gelieerd aan de shi’itische dynastie van de Safavieden (1501-1736). De laatste en tevens belangrijkste groep heeft een esoterisch, syncretistisch geloof waarin gnostische en Iraanse elementen domineren. O.a. door vervolging van moslims zijn Alevi’s sterke voorstanders van secularisme.
Baha’i
Baha’i (6 miljoen, 350.000 in Iran) is een universalistisch geloof dat pretendeert de essentie van alle andere religies te verenigen en te vervolledigen. Stichter is de negentiende-eeuwse Iraniër Mirza Hoseyn ‘Ali Nuri – alias Baha` Ullah (Arabisch: “Glorie van God”) die zich zag als een universele wereldleraar en manifestatie van God. Baha’is streven naar universele vrede en veroordelen elke vorm van fanatisme. Ze worden zwaar vervolgd in de islamwereld, vooral in Iran en Egypte. Het “Bahá’í World Centre”, hun spirituele en administratieve centrum, ligt in ‘Akko (Israël) omdat Baha’ Ullah daar in verbanning overleden is maar tevens omdat Israël als enige land van het MO godsdienstvrijheid kent.
Naast al deze groepen heb je nog kleinere verwaarloosbare minderheden zoals de Zoroastriërs (Iran) en Mandeëers (Irak, gnostisch christendom) die nog overblijven met enkele tienduizenden. In heel het Midden-Oosten vind je ook aanhangers van de Indische Ahmadiyya-beweging, de enige groep in het rijtje die zichzelf islamitisch noemt, maar door andere soennieten en shi’ieten als ketters wordt vervolgd.
Uiteraard is de (soennietische) islam dominant in aantal, maar het MO is geenszins een uniek islamitische cultuurzone, integendeel. Naast jodendom en christendom vind je vele esoterische, syncretistische religies. Esoterisch – ‘Geheimreligion’ zeggen de Duitsers zo mooi – volgens goede oude Oosterse gewoonte, maar ook als een manier om je (pre-islamitische) geloof te verbergen in een repressieve islamomgeving. Mede daardoor bestaat er van de meeste groepen nog geen bevredigende definitie. Velen zijn wel min of meer een vorm van esoterisch shi’isme, waarin al gauw pre-islamitische elementen uit de populaire cultuur overheersten en het geloof een eigen richting gaven. Ook komt regelmatig het manicheïstische idee terug van vervolmaking van alle vorige religies (cfr. Mohamed die zichzelf zag als het ‘zegel der profeten’). Geen van hen noemt zichzelf moslim tenzij soms uit zelfbehoud.
Conclusie
Dit overzicht is zoals alle overzichten onvolledig en te kort. Graag twee bedenkingen omtrent minderheden in het MO en Europa:
1. Vandaag in Europa, zowel op Europees als nationaal niveau, is een anti-israëlische lobby actief van ngo’s en intellectuelen die onophoudelijk doordrammen daar gaat het niet om allochtone minderheden die door massa-immigratie zijn ontstaan binnen de periode van nog niet één mensenleven, maar over eeuwenoude autochtone minderhedenover de negatieve invloed van Israël op de zogezegde ‘Palestijnen’. Ze vergeten dat er een veel grotere groep van miljoenen niet-moslims is in het MO die veel meer te lijden heeft dan de Palestijnen. Steeds weer eist men bijvoorbeeld het “recht op terugkeer” van de Arabische vluchtelingen tijdens de oorlog van de Arabische landen tegen Israël in 1948. Nooit echter eisen ze de terugkeer van de grote groepen Maronieten en Arameeërs die momenteel meer leden hebben in de diaspora buiten het MO dan in hun eigen historische thuislanden. Steeds weer klaagt men een vermeende verdrukking van Palestijnen aan als het gaat om contraterreuracties van de Israëlische regering. Nooit echter hoort men hen klagen over bijvoorbeeld het lot van weerloze Baha’is in Iran waarvan de vervolging door overheid of woedende meutes soms de proporties aanneemt van regelrechte pogroms. Leiders worden geëxecuteerd, huizen en kerkhoven met bulldozers platgewalst, rekeningen leeggehaald en bekeerlingen opgesloten. Het stilzwijgen is het beste bewijs dat vele Westerse ngo’s en intellectuelen niet geven om vrede en mensenrechten maar eigenlijk gewoon anti-Israëlisch/joods zijn. Het dramatisch vertoon rond de Palestijnen is een disproportionele uitvergroting die de echte verdrukking in het MO wegmoffelt, namelijk die van Arabieren en moslims tegenover hun niet-Arabische/islamitische minderheden.
2. De Duitse sociaaldemocraten (SPD) en Groenen willen dat Duitsland de islam in de wet verankert als godsdienst met dezelfde positie als de christelijke. Het zal niet lang duren of deze onrechtmatige eis wordt ook in andere Europese landen op de agenda gezet door linkse partijen die electoraal profijt hebben bij het bevoordelen van moslims. Uiteraard in naam van de zogezegde ‘integratie’, en om ‘een belangrijk signaal’ te geven aan de moslims in Duitsland. Het zou echter een veel redelijker signaal zijn om moslims aan te spreken over het lot van de religieuze minderheden in hun eigen thuislanden. Vooral omdat het daar niet gaat om allochtone minderheden die door massa-immigratie zijn ontstaan binnen de periode van nog niet één mensenleven, zoals in Europa, maar over eeuwenoude autochtone minderheden, waarvan sommige in oorsprong pre-islamitische meerderheden, die konden overleven in bijna continue islamitische onderdrukking. Wie zich oprecht inzet voor grondrechten en minderheden viseert niet de historische pijlers van zijn eigen vrije samenleving, maar wel de repressieve blasfemie/apostasiewetten van de sharia. Hij werkt niet aan een verdere islamisering van Europa maar aan een verdere deïslamisering van het MO. Het Midden-Oosten hoort niet toe aan de islam en zijn sharia, maar aan de vrijheid en de religieuze verbeelding van alle mensen die er wonen.
Bronnen
Ziba Mir-Hosseini, “Redefining the Truth: Ahl-i Haqq and the Islamic Republic of Iran”, British Journal of Middle Eastern Studies, Vol. 21, No. 2 (1994), pp. 211-228
Mohammed Mokri, Persico-Kurdica. “Etudes d’ethnomusicologie, de dialectologie, d’histoire et de religion (parues dans les années 1964-1978)”, Contributions scientifiques aux etudes iraniennes, Editions Peeters, Louvain-Paris, 1995.
Gokalp Altan, “Une minorité chîite en Anatolie: les Alevî”, Annales. Histoire, Sciences Sociales, 35e année, N. 3-4, 1980, pp. 748-763.
Martin van Bruinessen, “Kurds, Turks and the Alevi Revival in Turkey”, Middle East Report, No. 200, Minorities in the Middle East: Power and the Politics of Difference (Jul. – Sep., 1996), pp. 7-10
Daniel Desmet, “Les Épîtres sacrées des Druzes: Rasâ’il al-Hikma”, Orientalia Lovaniensia Analecta 168, Louvain, Peeters, 2007, 2 Vol.
Denis MacEoin, “The Baha’is of Iran: The Roots of Controversy”, Bulletin (British Society for Middle Eastern Studies), Vol. 14, No. 1 (1987), pp. 75-83.
W. B. Fisher, “Unity and Diversity in the Middle East”, Geographical Review, Vol. 37, No. 3 (Jul., 1947), pp. 414-435.
Enkele studies op www.yeziden-colloquium.de
Eerder gepubliceerd op Catholica. Gelukkig nog steeds actueel: de mohammedanen hebben nog steeds niet alle niet-mohammedanen verdreven of vermoord.
Reacties
# 1 Ik kon mijn ogen niet geloven bij het lezen van: 'Het Midden-Oosten is niet islamitisch'.
Arameeër:
Ik kon mijn ogen niet geloven bij het lezen van: 'Het Midden-Oosten is niet islamitisch'.
Ik kom uit het Midden-Oosten en elke dag zie ik dat Europeanen heel selectief het lijden van de Palestijnen tot reusachtige proporties vergroten. Deze mensen hebben een ontzagwekkende haat tegen de Joden/Israel en tegelijk kun je niet anders vaststellen dan dat deze mensen heel erg naïf en hypocriet zijn. Waarom komen deze mensen niet op voor de non-moslim minderheden in elk willekeurig moslim land. Volgens mij is: leed is leed, onrecht is onrecht en rechteloosheid is rechteloosheid ongeacht wie het begaat. Het selectief niet de waarheid willen zien, anders zouden de Europeanen maatregelen moeten nemen, berust berust op het Stockholm-syndroom ze blijven als een papegaai roepen islam betekend vrede. Zo hopen ze op een rit op de rug van een tijger maar zullen eindigen in zijn maag.
De islam is met de zwaard verbreidt en dat heeft tot nu toe ongeveer 270.000.000 mensen het leven gekost(Christenen, Hindoes, Boeddhisten, Joden en andere non-moslims ). Dit getal komt van CSPI, Center for the Study of Political Islam.
Maar ja, de Europeanen die dat niet willen horen blijven over de zwarte bladzijden van het Christendom mekkeren en niet willen weten dat het een uit de hand gelopen antwoord was op de uiterst barbaarse islamitische invasie
op Europa. Integendeel ze blijven maar schermen met de Andalusische sprookje, de imaginaire islamitische heilstaat. Oriana Fallaci beschrijft de islam invasie heel goed. wie horen wil, hore.
19-sep 2011 , 01:36
Reageren is niet mogelijk op dit bericht.