Het wordt niks daar in het Midden Oosten
Robert Malley, assistent van voormalig president Clinton voor aangelegenheden betreffende het Midden Oosten kwam in een artikel in de New York Times terug op het standpunt dat Clinton en hijzelf innamen na afloop van de Camp David besprekingen.
Toen heette het dat de schuld voor het mislukken van het overleg bij Arafat lag, in de nieuwe versie blijkt dat een mythe te zijn en heeft Arafat wel degelijk belangrijke concessies gedaan tijdens de laatste ronde onderhandelingen voorafgaande aan de Intifada. Wat het belang is van deze concessies is voor een buitenstaander niet erg duidelijk, maar daarvoor is het misschien nodig de historie van het Joods Arabisch conflict in herinnering te roepen. Waarschijnlijk wordt namelijk met concessies bedoeld het onder ogen zien van historische feiten.
» Kort na de tweede wereldoorlog kwam in de VN een opsplitsing tot stand van het Britse mandaatgebied Palestina. Een deel werd aan de Joodse en een deel aan de Arabische bewoners toegewezen die elk hun eigen staat mochten vestigen. De Joden accepteerden het besluit van de Verenigde Naties, de Arabieren weigerden het te aanvaarden en reageerden door vanuit vijf verschillende buurlanden troepen naar het mandaatgebied te sturen. De oorlog die hier uit voort vloeide had een groot aantal vluchtelingen tot gevolg en eindigde in een wapenstilstand, die de Joden de staat Israël verschafte en een deel van het mandaatgebied. De Palestijnen liet zij met lege handen achter. In Arabië bleven de vluchtelingen in kampen wonen, verzorgd door de VN en gevoed met een dagelijks dieet van haat tegen IsraëlDe wapenstilstand had de bezetting tot gevolg van het oude deel van Jeruzalem en van de Westoever van de Jordaan door het naburige koninkrijk Jordanië. Het Jordaanse leger was bewapend en getraind door Groot Brittannië en stond onder commando van een Britse generaal. Het bleek verreweg het sterkste van de vijf Arabische legers. In de tijd van de Jordaanse bezetting tussen 1948 en 1967 werd de Joodse wijk in Oud Jeruzalem verwoest en werden Joodse kerkhoven en heiligdommen geschonden. Joden hadden geen toegang tot hun religieuze plaatsen voor zover die onder Jordaans bewind stonden.
Van de Joden die op de Westoever, in door Jordanië bezet gebied leefden, bleven er maar weinig achter. Hetzelfde geldt voor Joden die woonden in de Arabische landen in het Midden Oosten en in de Maghreb. Veel Arabieren vluchtten uit het Joodse deel van Palestina naar de Westoever en Jordanië of naar de andere Arabische buurlanden. Er kwam een bevolkingsbeweging tot stand vergelijkbaar met die in Europa aan het einde van de tweede wereldoorlog, maar met een groot verschil: in Israël werden de vluchtelingen net als in Europa geïntegreerd in het asielland. In Arabië bleven de vluchtelingen in kampen wonen, verzorgd door de VN en gevoed met een dagelijks dieet van haat tegen Israël. De teksten van schoolboekjes, van religieuze voorlezingen en van de dagelijkse radio-uitzendingen zouden vanwege hun platte antisemitisme in Nederland en andere Westerse landen tot strafrechtelijke vervolging leiden. Ze staan vol racistische propaganda en roepen op tot moord en vervolging van Israëliërs en Joden wereldwijd.
In 1967 sloot Egypte de toegang af tot de golf van Akaba en daarmee de zeeweg van Israël naar Azië en Afrika. Egyptische troepen bezetten in strijd met de wapenstilstandsovereenkomst van 1956 stellingen aan de grens met Israël. De radiozenders van Egypte en andere Arabische landen riepen op tot een heilige oorlog. President Johnson van Amerika weigerde te interveniëren, misschien vanwege zijn problemen in Vietnam. Israël ging met de moed der wanhoop de strijd aan tegen de veel sterker bewapende legers van de Arabieren. Tegen ieders verwachting in, inclusief de eigen, won Israël die strijd. Zij wist ook de Jordaniërs te verdrijven uit het door hen bezette deel van het mandaatgebied. Onder militaire dreiging van de Sovjet Unie kwam alsnog een voor de Arabieren voordelige wapenstilstand tot stand waarbij Israël toezegde om in het kader van een vredesregeling zich terug te trekken uit de net veroverde gebieden. Dit was inclusief het merendeel van het gebied op de Westoever voor zover dat vóór 1967 geen Israëlisch territoir was. De Arabieren weigerden categorisch over een vredesregeling te onderhandelen en trokken in 1973 opnieuw ten aanval. Na een aantal vroege successen bij het Suezkanaal verloren ze de strijd opnieuw en weer dwong Rusland een wapenstilstand af. Ditmaal leidde die wel tot vredesbesprekingen, eerst tussen Egypte en Israël en later ook tussen Israël en Jordanië. Jordanië had intussen haar aanspraken op Palestina afgestaan aan de Palestijnen en dezen claimden nu op grond van de door hen verworpen verdeling van de VN een eigen staat op de Westoever en in Oost Jeruzalem.
Israël was in 1948 blij geweest met een verdeling zoals die toen door de VN werd voorgesteld. De Arabieren gokten erop dat ze heel Palestina konden veroveren en verloren. Israël werd dus groter dan in het oorspronkelijke verdelingsplan bedoeld. Moreel hebben de Arabieren alle aanspraken op dat deel van het oude mandaatgebied verspeeld. Hun claims zijn niet beter dan die van Duitsland op delen van Rusland, Polen en Tsjechië en veel slechter dan die van Hongarije op delen van Roemenie, Slowakije of Servië. Als de Arabieren bereid waren geweest in vrede met hun Joodse buren te leven was ook het vluchtelingen probleem oplosbaar. Bij iedere gelegenheid dat zij voor de keuze stonden hebben ze gekozen voor de wapens ter verdediging van hun gelijk. Dat zal ze nu nooit meer gegeven worden.
Als er dus sprake is van politieke concessies dan komen die allemaal van Israël. Israël wil vrede en de Arabische buurlanden eisen als prijs voor de vrede een zelfstandige staat voor de Palestijnen. Van Israël wordt verlangd de voortdurende moordaanslagen van de Arabieren en hun dagelijkse verbale agressie te verdragen en vrede te sluiten met haatdragende vijanden. Het geven van een autonoom gebied aan de zelfverklaarde doodsvijand van Israël betekent het nemen van een groot risico. Alleen als daar tegenover harde vredesgaranties staan zijn zij de moeite van het overwegen waard. Tot nu toe is dat niet het geval.
Dit is het officiële Israëlische standpunt zoals dat nu door de meerderheid van de Israëlische bevolking wordt gedeeld.
Het Palestijnse standpunt is simpeler. In de herziene opvatting van Malley zijn in Camp David belangrijke concessies gedaan door Arafat en de Palestijnen, al vindt hij kennelijk dat hij de inhoud daarvan geheim moet houdenPalestina, het gehele voormalige mandaatgebied, was een Arabisch land, bewoond door Arabieren en deel van het Arabisch gebied sinds de zevende eeuw van de Westerse jaartelling. De kruistochten waren een korte onderbreking maar ook toen was er geen sprake van een Joodse staat. Afgezien van enkele kleine getto’s zoals die ook in alle andere delen van de wereld voorkwamen leefden er geen Joden in Palestina tot eind vorige eeuw. Net als de Palestijnse Christenen waren ook die Joden alleen maar in godsdienstige zin te onderscheiden van de andere Palestijnen. Voor het overige waren ook zij Arabieren en deel van de moslim beschaving van het land. Eind negentiende eeuw kwamen onder de invloed van de Zionistische beweging Europese Joden uit Oost en Midden Europa naar Palestina waar ze zich als kolonisten vestigden. Er werd land gekocht van de grootgrondbezitters met geld uit Europa. De lokale Arabische bevolking werd opzij gedrukt en was niet langer baas in eigen land. Het verdelingsplan van de VN was de uitvoering van de Balfour declaration. Dit Britse plan was een maatregel van een koloniale bezetter, bedoeld om de Joodse bevolking in Westerse landen voor zich in te nemen. Het had niets te maken met een rechtvaardige oplossing van een probleem tussen twee bevolkingsgroepen, want in het begin van de twintigste eeuw woonden er nog nauwelijks Joden in Palestina. Pas na de tweede wereldoorlog en de holocaust, die beide niet door de Arabieren zijn veroorzaakt, nam het aantal Joodse vluchtelingen uit Europa dramatisch toe. De Balfour declaratie en de daarmee samenhangende verdeling door de VN was nergens anders op gebaseerd dan op onbekendheid van deze Britse minister met de plaatselijke situatie en verder op Joodse propaganda. Agressie, of die nu plaats vindt met wapens of met geld en koloniale maatregelen dient niet te worden beloond. Palestina behoort te worden teruggegeven aan zijn rechtmatige bewoners, de Palestijnen. Tot zover het Palestijnse standpunt. Het was de bedoeling van Clinton en de Amerikaanse onderhandelaars om partijen tot elkaar te brengen en een compromisoplossing te vinden.
In de herziene opvatting van Malley zijn in Camp David belangrijke concessies gedaan door Arafat en de Palestijnen, al vindt hij kennelijk dat hij de inhoud daarvan geheim moet houden. In Israel overheerst de mening dat het vooral Barak is geweest die concessies heeft gedaan en meer dan waar hij mandaat voor had van de Israëlische bevolking. Als de concessies over en weer niet voldoende blijken om partijen tot elkaar te brengen, dan is er maar een conclusie mogelijk, dat compromis zit er dus niet in.
Hoe moet het conflict worden opgelost als een van de partijen niet vreedzaam met de ander in hetzelfde territoir van Israel/Palestina wil leven? Het gebied is te klein voor twee vijandige bevolkingsgroepen. Het is niet veel groter dan de Amerikaanse staat Maryland, twee derde van Nederland en voor het grootste deel woestijn. Als er geen ruimte is voor vrede en zo lijkt het nu te zijn, dan moet een van de twee verdwijnen, maar wie?
Verscheen gisteren al op het weblog van Toon Kasdorp zelf
Aanvulling van Frans Groenendijk: In sommige kringen staat Malley zéér slecht bekend: "Malley’s personal pedigree not only includes a host of anti-Israel articles, but the former aide to Bill Clinton is the only American privy to the Clinton peace efforts to blame Israel for their lack of success. Everyone else, including the former President, said that Yassir Arafat walked away from a “sweetheart” deal. He was also believed to be the chief source for an article by Deborah Sontag that whitewashed Arafat’s role in the collapse of the peace process, an article that has been widely criticized as riddled with errors and bias.
Formerly a member of Obama’s campaign team, Malley was supposedly fired by the campaign for having secret meetings with Hamas, but he was a willing sacrificial lamb to make Obama look good. Now Malley serves progressive puppet-master George Soros as he is currently Program Director for Middle East and North Africa at the International Crisis Group"
Reacties
# 1 Aanvulling: in totaal heeft Israel in de geschiedenis twaalf keer een vredesaanbod gedaan.
Likoed Nederland:
Aanvulling: in totaal heeft Israel in de geschiedenis twaalf keer een vredesaanbod gedaan.
Alle twaalf geweigerd door de Arabieren.
Zie: http://www.likud.nl/historie.html
18-aug 2011 , 02:28
# 2 Wanneer Mark Twain er in 1865 rondtrekt/het mandaatgebied Palestina/, spreekt hij van een verlaten land en een bedroevende uitgestrektheid. Henri Baker Tristam,een andere reiziger die meerdere keren het Heilig Land bezocht, gebruikt gelijkluidende woorden als Twain. James Finn, die als Britse consul in Jeruzalem (1845-1862) verschillende keren door het land trok, schreef in een officieel memorandum van 1857 dat het land grotendeels leeggelopen is.Schatting van Prof.Landau:
Max:
Wanneer Mark Twain er in 1865 rondtrekt/het mandaatgebied Palestina/, spreekt hij van een verlaten land en een bedroevende uitgestrektheid. Henri Baker Tristam,een andere reiziger die meerdere keren het Heilig Land bezocht, gebruikt gelijkluidende woorden als Twain. James Finn, die als Britse consul in Jeruzalem (1845-1862) verschillende keren door het land trok, schreef in een officieel memorandum van 1857 dat het land grotendeels leeggelopen is.Schatting van Prof.Landau:
Bevolking van Palestina in 1876 ca. 400.000
Bevolking van Palestina in 1895 ca. 450.000 Er zijn in 1948 meer dan 800.000 Joden uit moslim landen gevlucht naar Israël omdat ze er gediscrimineerd werden. Als ze het goed in moslimlanden hadden dan waren ze er wel gebleven.Wat deze immigranten aantroffen was niet veel meer dan een verwoest land. De Arabieren die achtergebleven waren hadden zich nauwelijks bezig gehouden met bewerking en de opbouw van het land. In 1909 stichtte men de stad Tel Aviv. Door de massale Joodse immigratie komt er ook een economische ontwikkeling op gang, die op haar beurt voor een toegenomen Arabische immigratie zorgt. Tussen de Eerste en de Tweede Wereldoorlog trokken arme Arabieren uit de omringende landen het toenmalige Palestina binnen.Tussen 1917 en 1948 verdubbelt de Arabische bevolking er.In Jaffa hebben zich in die tijd Arabieren uit niet minder dan 15 Arabische landen gevestigd.Sinds de Oslo-Akkoorden in 1991 hebben zich zo'n 400.000 Arabieren uit Jordanië, Egypte, Irak en andere Arabische landen in de gebieden Samaria en Judea gevestigd. De Joden mogen niet eens een eigen staat hebben van de moslims omdat Palestina zogenaamd islamitisch gebied is.In het jaar 638 na Christus veroverden de moslims Jeruzalem op de Byzantijnen en
bouwden een moskee op de plaats van de Joodse heilige Tempel.Immers, Jeruzalem wordt geen enkele keer in de Koran genoemd, terwijl Jeruzalem in
de Bijbel 667 keer genoemd wordt.
Maar niet alleen Jeruzalem wordt nooit genoemd in de Koran, maar “Palestina” ook niet!
13-nov 2011 , 05:03
Reageren is niet mogelijk op dit bericht.