Een van de leuke kanten van het in de publiciteit komen met een boek is dat allerlei soorten mensen die je anders nooit ontmoet zou hebben, het de moeite waard lijkt om je vragen te stellen of met je in discussie willen. In de categorie ‘kleermakers’ ga ik maar eens een begin maken met de beantwoording van vragen die me aanstaan. Ik bedoel daarmee het soort vragen dat ik als een uitdaging ervaar.
Eerst een vraag van GvS (ik moet nog horen of hij het goed vindt dat ik zijn complete naam hier opneem). Hij stelde een vijftal vragen na een kort stukje over zijn eigen ideeën met betrekking tot de temperatuur van de opgediende islamsoep: zou die bij het eten ervan niet mee kunnen vallen?

»

Dit was zijn inleiding:

Naar mijn gevoel worden we, net nu we de scherpe kantjes van het fundamentalistische christendom (binnen de christelijke waarden zijn en worden nog steeds fouten gemaakt) hebben gladgeslepen, geconfronteerd met een nieuwe golf van religieuze dwingelandij en vrijheidsberoving. Volgens mij gaat het nog eeuwen duren voordat ook ‘de moslims’ gaan inzien dat de koranische waarden in een maatschappij van gelijken niet houdbaar zijn. Op basis van de vele publicaties begrijp ik dat de islamisering van Europa en het Amerikaanse continent niet een toevallige ontwikkeling is binnen onze ‘tijdgeest’, maar het resultaat van een doelbewust en vooropgezet plan.
Veel mensen zien het anders. Ze denken dat de islamsoep veel te heet wordt opgediend.

En dit was zijn ‘eerste’ vraag:

Wat zijn er volgens u de oorzaken van dat zo ontstellend veel westerse bestuurders (politici e.d.) dat gevaar niet willen zien, bagatelliseren of zelfs luidkeels ontkennen? Toch niet alleen maar olie en stemmen? En werden in de jaren 1930 mensen die waarschuwden voor het nazisme ook zo gedemoniseerd?

Pittige vraag. Vragen eigenlijk.

Vooraf over zijn intro nog even de opmerking dat ik niet bang ben voor die eeuwen die het zou kosten. Mijn inschatting is dat wanneer er bepaalde veranderingen binnen en rond het mohammedanisme eenmaal op stoom komen het ineens zeer, zeer hard kan gaan. In enkele decennia zou het mohammedanisme wereldwijd onschadelijk kunnen worden.

Maar naar de vraag dan.
Het denken van die ontstellend grote aantallen politici in Nederland resp. het Westen -en andere burgers ook trouwens- wordt mijns inziens vooral beheerst door angst. Angst dat hetgeen naar voren wordt gebracht door de mensen die ze nu nog verketteren als xenofoob, islamofoob of nog erger, misschien wel klopt.
In mijn stukje over islamofobie en depressiviteit schreef ik:

Wie de ogen zijn opengegaan voor de totalitaire kern van het mohammedanisme en de verhulling er van door de hoofdstroom van media en politiek, kan ze nadien daarvoor niet meer sluiten. Dat geldt voor christenen, atheïsten en mensen die zichzelf moslim noemen in gelijke mate.

Het zou best eens zo kunnen zijn dat een aanzienlijk aantal mensen dit eigenlijk al wel aanvoelt en alleen het moment dat ze hun ogen wel moeten openen zo lang mogelijk uitstelt. Het is ook alleszins menselijk om te wensen dat de zaken min of meer vanzelf ten goede zullen keren. En als je zoekt naar bevestiging van het idee dat het allemaal wel meevalt, is het ook beslist niet moeilijk om daar iets voor te vinden. Wanneer je elke Nederlander met Marokkaanse of Turkse wortels die vriendelijk en geïntegreerd is, als zo’n bevestiging wenst op te vatten dan zijn er werkelijk tienduizenden ‘argumenten’ die je optimisme rechtvaardigen.
Die angst zie je intussen het meest nadrukkelijk tot uiting komen in het non-debat over Israël. Dat is ook een van de redenen waarom daaraan een groot hoofdstuk is gewijd in Islamofobie?
Obsessief wordt er door de media gewerkt aan het wegpoetsen van de rol van het mohammedanisme in de strijd tegen Israël. Nooit wordt zelfs maar een zaklampje gericht op de rol van OIC laat staan de noodzakelijke schijnwerper. Keihard wordt ingezet op het framen van dat conflict in termen van onderdrukking van de onschuldige Palestijnen door de Israëli’s, zionisten of Joden. Wanneer men zou gaan veronderstellen dat Israël misschien wel nooit veilig kan zijn voordat het mohammedanisme onschadelijk is geworden, doemden er zeer moeilijke vragen op.
Wanneer men de gedachte zou toestaan dat niet de ‘verdraaiing’ van het mohammedaanse gedachtegoed verantwoordelijk zou zijn voor de terroristische vormgeving ervan maar de totalitaire, tribale kern, dan komt de onjuiste maar wel uiterst bedreigende gedachte op dat de strijd aangebonden moet worden met “meer dan een miljard mensen”. Men vlucht voor die gedachte. Omdat zo velen dat met hen doen lijkt het ook een rationele benaderingswijze. Niemand is verantwoordelijk. Er is een directe lijn naar het debacle van de Amsterdamse metro: “iedereen was incompetent, dus waarom mij er uit pikken?”.
Een andere reden naast die angst bij de zittende politici, het ligt in het verlengde van het laatste zinnetje, is het nogal povere niveau van die politici meer in het algemeen.
Die stelling vraagt eigenlijk om een uitgebreid betoog, een verhaal dat ik een jaar of tien geleden al actief uitdroeg dus hier nu niet volledig herhaal: de politici komen uit een klein en steeds kleiner, niet representatief deel van de bevolking en de ‘kopstukken’ worden op volkomen foute criteria geselecteerd.
Denken over internationale politieke verhoudingen laat staan over een wat langere termijn dan vier of vijf jaar wenst men liever over te laten aan “de VN” (wat dat ook moge wezen) of aan “deskundigen”.
Het gaat al een hele tijd zo goed.
Met hen zelf.

Voor wat betreft de vergelijking met de jaren dertig van de twintigste eeuw moet ik zeggen dat ik me in dat aspect van dat demoniseren hier in Nederland nog te weinig verdiept heb. Ik weet wel dat er mensen daadwerkelijk gestraft zijn voor het uiten van kritiek op Hitler. Ik weet ook dat er hier en daar aan gewerkt wordt om Churchill met terugwerkende kracht de schuld aan te smeren voor het uitbreken van WO II. Churchill die tot 10 mei 1940 politiek op een zijspoor stond omdat de Chamberlains van zijn tijd beter wisten hoe met de dreiging van de nazi’s om te gaan: door de confrontatie uit de weg te gaan. Door te kiezen voor principiële wervelloosheid.