Hiep hiep hoeraai voor de Führer van Dubai
En snoer die kaffir-hoeren de mond
Nooit eerder was ik op een bijeenkomst met een zo gevarieerd programma als afgelopen zaterdag in 't Oude Tolhuys in Utrecht.
Het Von Mises Instituut had een conferentie belegd in deze fraaie vergaderlocatie in Rhijnauwen. Vier mannen gaven een voordracht. De eerste stak de loftrompet over de dictator van Dubai; we hoorden niet of hij daarvoor betaald werd of niet. Daarna kwam een grossier in oneliners en stromanredenaties aan het woord. Tenslotte spraken twee wijze oude mannen. De voordrachten van die laatste twee, Hans Jansen en Theodore Dalrymple, hadden een minpunt gemeen: er klonk werkelijk geen greintje optimisme in door. Aan de voordrachten van Ad Struijk en Frank Karsten, en vooral aan hun beantwoording van vragen uit de zaal, zat omgekeerd ook wel één groot pluspunt.
» Hier op K&K nam ik al eens eerder het libertarisch gedachtegoed onder vuur. Ongenadig. Karsten en Struijk droegen in het Tolhuys echter veel meer bij aan het uitroeien van misplaatste sympathie voor deze puberale metaforisten, dan ik ooit met schrijven zou kunnen bereiken. Ik ben er tamelijk zeker van dat tenminste een deel van de circa 150 aanwezigen nu een goed zicht heeft gekregen op het karakter van deze stroming.
De ultieme uitdrukking van de clash
Voordat ik toelicht waarom ik ter plekke boos werd en thuis nog bozer, kort iets over de bijdrage van Hans Jansen. Zijn complete inleiding is na te lezen op Hoeiboei: een verhaal met een somber stemmende strekking maar toch te verdragen vanwege Hans' unieke manier van formuleren. (zie ook mijn aanbeveling van zijn boek Op, op ten strijde, Jeruzalem bevrijden. Het ware verhaal van de kruisvaarders).
Ik was nog meer te spreken over zijn antwoorden aan de diverse vragenstellers.
Ten tijde van de opmars van Fortuyn oordeelde Jansen nog heel wat milder over de leer van Mohammed dan tegenwoordig. Wat was er veranderd sindsdien? De professor ging gelukkig niet ontkennen. De rol van de beroepsmoslims in het tegengaan van integratie onderschatte hij toen nog. Hij verwees naar de Atjeh-oorlog en de invloed van de Leidse wetenschapper Snouck Hurgronje. Op diens advies werden destijds de beroepsmoslims/agitatoren geïsoleerd. Dit bleek effectief.
Wanneer iemand melding maakt van iets problematisch in mohammedaanse samenlevingen, staan "de vrienden en vriendinnen van de islam" vaak klaar om te benadrukken dat "het niets te maken heeft met de islam" omdat de misstand te maken zou hebben met "de cultuur". Alsof cultuur en "islam" elkaar niet zouden beïnvloeden.
De laatste vragensteller kende dat praatje ook. Hij vertelde dat zowel mannelijke als vrouwelijke volgelingen van Mohammed nare dingen roepen naar zijn vriendin wanneer ze alleen gaat joggen, maar niet als hij met haar meedoet. Ik hoop dat ze contact maken met hun onderbuikMoest dat gescheld nu worden opgevat als uiting van de cultuur of van de godsdienst? Jansen antwoordde niet met een beschouwing maar formuleerde enkele tegenvragen: "Waarom wil uw vriendin alleen gaan joggen? Wie wil ze ontmoeten?" Dat is het soort vragen dat je in zulke kwesties kunt verwachten van bepaalde beroepsmoslims. Kalm en vriendelijk geformuleerd. Wanneer de vragensteller over een minimale dosis ridderlijkheid beschikte, zal hij zich gerealiseerd hebben dat zulke zuigende vragen meer woede oproepen dan het schelden zelf. Ik hoop dat hij en de andere mannelijke aanwezigen tot zich door laten dringen dat deze woede de ultieme uitdrukking is van de 'clash of civilizations'; dat ze contact maken met hun onderbuik.
De Führer
De griezel Struijk behoort voor wat die botsing der beschavingen betreft beslist niet tot het westerse, democratische kamp. Dat werd pijnlijk duidelijk uit de antwoorden die hij gaf op de vragen aan hem.
Zijn verhaal was één grote lofzang op sjeik Mohammed bin Rashid Al Maktoum en het land waarover die de absolute macht heeft, het stadstaatje Dubai. Struijk begon met beweringen over Syrische vluchtelingen in Dubai. Die worden daar niet behandeld als zielige slachtoffers. Die wordt niets in de weg gelegd om er gewoon aan het werk te gaan. Bij het uitspreken van deze bewering toonde hij twee foto's: Het aantal Syrische vluchtelingen in Dubai zou dus best wel eens boven de 50 kunnen liggeneen van een gebouw in het Westen waarin (economische) vluchtelingen gehuisvest worden die er gedoemd zijn tot afhankelijkheid, en een van de skyline van Dubai. Aantallen vluchtelingen noemde hij echter niet. Volgens de vluchtelingenorganisatie van de VN, de UNHCR, tellen de emiraten samen in totaal circa 600 vluchtelingen uit alle landen van de wereld. Het aantal Syrische vluchtelingen in Dubai alleen zou dus best wel eens boven de 50 kunnen liggen. Dubai geeft overigens zeer aanzienlijke financiële hulp voor de Syrische vluchtelingen in met name Jordanië. Wanneer je dat gegeven erbij betrekt komt Dubai er wat positiever af en Struijks propaganda in mijn ogen wat minder. Niet zo integer eigenlijk. Als ik de sjeik was zou ik Struijk niet betalen voor zijn activiteiten op dit gebied.
Struijk kreeg soms de lachers op zijn hand. Toen hij vertelde dat wanneer men in Dubai zeurt, er niemand is die luistert, lachte ik zelfs een beetje mee. Het staat ook voor een soort absolute tegenpool van de zieligheidsindustrie in bijvoorbeeld GB, waar Dalrymple even later nog onthutsende anekdotes over vertelde.
Ik lachte niet mee toen Struijk vertelde over de manier waarop de sjeik de wind eronder houdt. Af en toe bezoekt hij 's morgens vroeg onaangekondigd een staatsbedrijf of overheidsinstelling en wanneer de directeur dan niet aanwezig is, wordt die op staande voet ontslagen. Ik vroeg aan Struijk of dit een soort grap was. Indien het geen grap was, gaf het volgens mij aan dat er iets zeer ernstig mis is met de verhoudingen in dat land. Opmerkelijk wel: ik duidde de sjeik aan als De Führer en Struijk had daar geen moeite mee. Aan dat op staande voet ontslaan was in zijn ogen ook niets mis: het ging hier immers om ambtenaren en om werknemers van staatsbedrijven.
Valselijk beschuldigd van verkrachting
Thuis zocht ik nog wat informatie over Dubai en de sjeik, en stuitte op verhalen over de facto slavernij en nog wat andere minpuntjes. Ik realiseerde me dat Struijk mogelijk heel wat anders verstaat onder 'gezeur' dan ik. "Ze was eerst zelf met die man meegegaan". "Een Somaliër"
Struijk had al verteld dat er veel vrijheid is in Dubai, maar dat er wel een paar zaken verboden zijn zoals stakingen, kritiek op de islam, kritiek op het regime, buitenechtelijke seks en nog zo het een en ander. Er is vanzelfsprekend geen minimumloon en de haat tegen vrouwen is zo intens in dit land dat volgens deze georganiseerde moslimvrouwen meer dan de helft van de vrouwen geen aangifte doet bij de autoriteiten, wanneer ze verkracht zijn.
Iemand anders stelde over dit onderwerp een zeer open vraag: "Was Dubai niet dat land waar laatst een Noorse vrouw veroordeeld was tot gevangenisstraf voor buitenechtelijke seks omdat ze verkracht was?" Hij vroeg niet eens de mening van Struijk hierover, maar die was maar al te zeer bereid om zich hierover uit te spreken.
Er gebeurde iets vreemds. Tot dan toe had Struijk de teksten van zijn presentatiedia's slechts voorzien van enkele extra woorden of bijzinnetjes. Er zat helemaal geen schwung in. Nu ging hij echter steeds vlotter spreken. "De vrouw in kwestie heeft haar verklaring op een gegeven moment veranderd". "Ze was eerst zelf met die man meegegaan". "Een Somaliër". En trouwens: "De sjeik heeft haar uiteindelijk gratie verleend". (Klik op de afbeelding aan het begin voor het verhaal van een Australische vrouw die slachtoffer werd van groepsverkrachting maar geen gratie kreeg en in de gevangenis terecht kwam). "In Dubai is het niet zoals in Nederland waar vrouwen op hun woord geloofd worden wanneer ze mannen zomaar beschuldigen van verkrachting".
"Maar wanneer de beschuldiging nu terecht is?" vroeg iemand achter mij nog. Struijk gaf daarop geen rechtstreeks antwoord, maar benadrukte dat de onvrijheden in Dubai slechts betrekking hebben op persoonlijke zaken, terwijl er op economisch gebied veel vrijheid heerst. Hij zei er niet bij dat hij die vrijheden belangrijker vond, maar hij maakte wel die indruk. Hij noemde verkrachte vrouwen die bestraft worden ook geen hoeren. Hij had wel de uitstraling van iemand die succesvol kan opereren in een totalitaire omgeving: likken naar boven en schoppen naar beneden. Wanneer zo'n omgeving mysogien is impliceert dat: likken naar mannen en schoppen naar vrouwen.
Het collectivisme van een libertariër
Geloof het of niet: Frank Karsten, die van de oneliners en stromanredenaties, riep bij mij nog meer weerzin op. Ik maak niet te veel woorden aan hem vuil. Hij leek weinig op Struijk. Bij hem gaf de eerste aanblik helemaal geen reden om te veronderstellen dat we hier te maken hadden met een lafaard. Hoe collectivistisch wil je het hebben?Dat bleek pas later. Hij sprak aanvankelijk juist met veel bravoure. Hoewel Karsten slank en baardloos is, deed zijn optreden me denken aan dat van Mohammed Cheppih. Hij probeerde een soort interactie op gang te brengen met het publiek en de reacties van het publiek dan als argument op te voeren. Dat lukte niet zo goed. Karsten toonde wel de integriteit van een gemiddelde demagoog, maar was vergeten dat de demagogische benadering in dit gezelschap niet zo goed werkte. "Hoeveel mensen willen dat we meer geld sturen naar Griekenland?". Slechts één man stak zijn hand op. "En toch gebeurt het. Dat is nu democratie". Democratie, rechtstaat, socialisme, belasting: het is voor Karsten allemaal een grote brei.
Hij benadrukte dat hij niets had tegen individuele politici. "Blame the game, not the players", sprak hij. Die "game" stond daarbij voor democratie, de "players" voor politici. Hij wijst dus de verantwoordelijkheid van de individuele politici en van politieke partijen af. Hoe collectivistisch wil je het hebben? Over alternatieven voor democratie sprak hij op een manier die netjes in het verlengde lag van dit afwijzen van verantwoordelijkheid. Hij stelde tegenover democratie "niet een systeem maar een model". Wanneer hij een systeem zou voorstellen zou hij immers kunnen worden aangesproken op nadelen daarvan.
Eigenlijk was volgens hem er een duidelijk antwoord op alle narigheid van democratie, rechtstaat en socialisme: belastingstaking. Hij benadrukte dat hij daar beslist niet toe opriep. Als hij dat deed kon hij immers in de gevangenis terecht komen en dat wilde hij niet. wie verwacht er moed van een individu?Nu zou je kunnen stellen dat het alleen maar een verstandige pragmatische keuze van de man was om niet in het openbaar tot belastingstaking op te roepen: wie verwacht er moed van een individu? Maar dat was het niet alleen. Hij benadrukte dat hij geen revolutie wilde: "Ik heb het hier goed".
Wat zeur je dan?
Lijkt Nederland dan toch nog een beetje op Dubai? Naar het gezeur van dit type libertariërs luistert bijna niemand.
Ik neem me dan ook voor geen aandacht meer aan ze te besteden.
Geen misverstand dit voornemen geldt niet voor (zinnige) kritieken vanuit de Oostenrijkse School of het reëel bestaande alternatief voor de natiestaat: het tribalisme.
Reacties
# 1 hm...
D. G. Neree:
hm...
dank voor dit verslag.
09-sep 2013 , 09:26
Reageren is niet mogelijk op dit bericht.