Hoort AJBoekestijn tot de allerdomsten onder politici of wetenschappers?
"Grootschalige migratie is onvermijdelijk"
Die vraag kwam bij mij op toen ik een tweet van hem las over massamigratie: zie de afbeelding.
Die vraag drong zich ook bij me op omdat ik enige tijd geleden in zekere zin het antwoord erop al had geformuleerd: in mijn eigen brief aan mijn dochters en kleindochter Van dode leeuwen en levende jakhalzen in de bundel Bezorgde vaders. Brieven aan onze kinderen.
Ik leg de paragraaf waarin dat antwoord gegeven wordt, getiteld De ergste angst, gewoon integraal aan u voor. Dan kunt u bekijken of u het me me eens bent.
Weet u wat? Ik voeg er ook nog een stukje aan toe dat ik in mijn boek Islamofobie? Een nuchter antwoord schreef en dat geïnspireerd was door een voetnoot (!) in het imposante De malaise van de multiculturaliteit van mijn vriend Wim van Rooy. (“Islamofobie?” is hier verkrijgbaar: ).
Die paragraaf is getiteld Vergrijzen mohammedanen niet?
» 
UIT: BEZORGDE VADERS. Brieven aan onze kinderen
De ergste angst
In de koude winter van ‘62/’63 kwam de zanger/dichter -”I’m a poet and I know it”- Bob Dylan met het lied Masters of War. Ik weet nog dat die winter koud was, want juist in die winter verhuisden we naar die mooie flatwoning. De meeverhuisde kolenkachel die toch al te klein was voor dit huis, redde het gewoon niet. In die tijd waren net opgeleverde huizen bovendien nog eens extra moeilijk te verwarmen vanwege al het vocht in de muren. De tekst van het lied blijft je gemakkelijk bij. Het gaat over de bedenkers van wapensystemen. Bob mocht ze niet. Volgens hem zou zelfs Jezus ze hun daden niet vergeven. Hij sluit het lied af met de hoop dat ze snel dood zullen gaan en spreekt het voornemen uit dat hij dan bij hun graf zal blijven staan tot hij zeker weet dat ze dood zijn. Toen ik de woorden een beetje begon te begrijpen -ik kende natuurlijk nog geen woord Engels toen het lied uitkwam- vielen die laatste regels, eigenlijk toch wat minder pacifistisch van aard, me niet gelijk op. Het eerste wat ik begreep en wat bleef hangen was “Fear to bring children into this world”. Ik was het helemaal met Bob eens dat dit met afstand de allerergste angst is die in mensen opgewekt kan worden.
Laatst heb jij, Vita, me verteld over baanbrekend neurologisch onderzoek naar trauma’s. Mensen zijn opmerkelijk goed in staat om traumatische ervaringen te verdringen. Dat mechanisme van verdringen van de herinneringen aan traumatiserende gebeurtenissen, kan echter overactief worden. Dan kan angst zelfs tot een soort dodelijke verlamming leiden. Letterlijk dodelijk. Zo kan het pathologisch verdringen en verdraaiien van de feiten over bevolkingsgroei en milieuvervuiling ook tot de dood leiden, tot zelfmoord van onze beschaving: angst om kinderen op de wereld te zetten. Dylans regeltje sloot heel goed aan bij de destijds levende èn reële angst dat een nucleaire oorlog alle menselijk leven op aarde kon wegvagen. Ik kan me nog de sfeer van enkele van mijn eigen nachtmerries over dit onderwerp herinneren. Met dat regeltje ben ik het nog steeds hartgrondig eens. Het oproepen van zo’n angst is het allerlaagste wat er is.
De Masters of War, en zelfs de politici die de lugubere maar effectieve strategie van afschrikking via Mutually Assured Destruction bepleitten, hadden echter niet de intentie die angst op te roepen. Sinds de jaren 60 zijn er mensen die niet alleen die angst opwekken, maar die dat ook expres doen. De angst is zo aangewakkerd dat bij heel wat mensen een volkomen verwrongen beeld bestaat van de groei van de wereldbevolking. Dat heeft geleid tot suïcidaal te noemen schuldgevoel. Suïcidaal dan niet voor individuen, maar voor beschavingen.
Dat schuldgevoel is ook nog eens vermengd geraakt met een aantal andere nare ingrediënten waardoor een voor het overleven uiterst giftig mengsel ontstaan is. Er zijn allerlei redenen, vaak heel treurige, waarom mensen kinderloos blijven: onvruchtbaarheid of andere medische redenen, niet de juiste partner vinden, mishandeld zijn als kind, overdreven angst voor de pijn bij het bevallen, depressiviteit. Maar ook zijn er mensen, met name in het Westen, die welbewust afzien van kinderen gebaseerd op de wens zèlf eeuwig kind te blijven. Dat is dus één van die nare ingrediënten. Een ander wordt gevormd door de irrationele angst dat er eigenlijk iets mis is aan het beheersen van de natuur in het voordeel van de mensen. Dat aan materiële vooruitgang op een of andere manier altijd iets slechts kleeft, misschien wel iets fataals. Dat de natuur bij wijze van spreken op langere termijn wraak neemt vanwege onze hoogmoed: alle grondstoffen zullen opraken, mensen veroorzaken opwarming van de aarde, de aarde was beter af zonder mensen.
Maar het hoofdbestanddeel van dat giftige mengsel wordt, zoals gezegd, gevormd door misvattingen over de groei van de bevolking.
Dankzij de economische en wetenschappelijke vooruitgang en meer specifiek door de vooruitgang in de gezondheidszorg, is de wereldbevolking in de twintigste eeuw enorm gegroeid. In alle landen. Wanneer die groei, en ook de groei van die groei, zou aanhouden, zouden onze achterachterkleinkinderen bij wijze van spreken van de aardbol afvallen.
In het Westen, maar daar niet alleen, heeft diezelfde economische groei in combinatie met een aantal culturele factoren ervoor gezorgd dat het aantal kinderen dat mensen krijgen, dramatisch gedaald is. Kinderen worden niet langer beschouwd als oudedagsvoorziening omdat mensen vertrouwen op het voortduren van de maatschappelijke stabiliteit, onze rijkdom en ons vermogen de wereld zelf vorm te geven. De mogelijkheden van geboorteplanning zijn explosief verbeterd. En nog belangrijker: onze individuele vrijheid is zodanig gegroeid en vanzelfsprekend geworden dat bemoeienis van -bijvoorbeeld religieuze- ‘autoriteiten’ met het aantal kinderen dat we krijgen, onopvallend genegeerd of luidkeels weggehoond wordt. Gelijk op met de vaststelling dat we niet willoos slachtoffer hoeven te zijn van de grillen van de natuur, zijn we ons bovendien gaan realiseren dat nog een verviervoudiging van de wereldbevolking in de 21e eeuw, zoals in de 20e eeuw al heeft plaatsgevonden, volstrekt onverantwoordelijk zou zijn.
In het Westen is er als gevolg hiervan werkelijk absoluut geen spráke meer van bevolkingsgroei. Integendeel. En niet alleen in het Westen. In het grootste deel van de wereld is de bevolkingsgroei sterk aan het verminderen, is de groei al tot stilstand gekomen of daalt de omvang van de bevolking al. Grofweg zijn er twee uitzonderingen: Afrika en de mohammedaanse wereld. In alle landen met mohammedaanse minderheden, denk aan India of Rusland maar zeker ook aan Groot-Brittannië, groeit de omvang van die minderheid: niet alleen door vrijwillige en gedwongen bekeringen en het weerzinwekkende regeltje dat mannelijke aanhangers wel met niet-aanhangers van Mohammed mogen trouwen maar andersom niet, maar ook door het hogere geboortecijfer.
Er is geen sprake van dat ‘de’ wereldbevolking op onverantwoord snelle wijze groeit: alleen in die delen van de wereld en in die subculturen waar een deel van de verworvenheden van het Westen wel, maar een ander deel niet is overgenomen, of zelfs fanatiek verworpen wordt, blijft de groei van de bevolking maar doorgaan. In andere delen van de wereld vormt juist de krimp van de bevolking nu, of de met zekerheid te voorspellen krimp van de bevolking in de nabije toekomst, de grootste maatschappelijke uitdaging. De allerdomsten onder politici en ‘wetenschappers’ denken dat die krimp en explosie elkaar op kunnen lossen: door ‘gewoon’ honderden miljoenen mensen te laten ‘migreren’. De achtergrond van die tegenovergestelde trends wordt finaal genegeerd. Wie ook maar enkele seconden bij dat verschil stil staat, begrijpt dat cultuur en mentaliteit voor die beide trends allesbepalend zijn. En het beoordelen van culturen wordt door dezelfde dwazen tegelijkertijd als een absoluut taboe gezien of nog erger: andere culturen dan de onze, worden ons impliciet of zelfs expliciet, als superieur voorgehouden. De meest luguber-perverse uitdrukking van waar de visie van die allerdomsten toe leidt, zag ik enkele jaren geleden al eens verwoord op de naargeestige webstek wijblijvenhier. Daar werden autochtone Nederlanders gemaand meer ‘respect’ te tonen voor de mohammedaanse ideologie. Dat ging gepaard met een nauwelijks bedekt dreigement: de ouder wordende autochtonen konden in de toekomst anders wel eens verstoken blijven van de noodzakelijke zorg waar de jongere immigranten met mohammedaanse achtergrond dan in zouden moeten voorzien. Hier commentaar op te leveren zonder de meest grove schuttingtaal te gebruiken, is geen kleine opgave. Ik houd het dus maar bij de kanttekening dat er onder de (nakomelingen van) immigranten één groep sterk ondervertegenwoordigd is voor wat betreft het leveren van arbeidskrachten in de zorg: dezelfde mohammedanen.
Maar die domsten zouden op lange termijn toch nog wel eens op een bepaalde manier ‘gelijk’ kunnen krijgen. Door het aantrekken van mensen uit culturen die zover mogelijk afstaan van de westerse, zal de de volksgezondheid achteruit gaan. Door de praktijk van huwelijken tussen verwanten, door andere specifieke voormiddeleeuwse gebruiken en door het gedogen van slechtere hygiënische en arbeidsomstandigheden in ‘autochtone bedrijvigheid’. Door de afhankelijkheid van uitkeringen en door criminaliteit wordt de economie ondermijnd en het vertrouwen op het voortduren van de maatschappelijke stabiliteit nog meer. Onze rijkdom en ons vermogen de wereld zelf vorm te geven worden bedreigd zodat -uiteindelijk ook onder de oorspronkelijke bevolking- kinderen weer meer beschouwd zullen gaan worden als oudedagsvoorziening. Of dat in ieder geval krachtig gestreefd zal worden naar een scherpe tweedeling in de medische zorg.
Als donor van inmiddels toch al weer een kleine 30 liter bloed, ga ik me steeds meer ergeren aan het feit dat ik nooit een mohammedaanse mededonor tegenkom. Ik vind het niet prettig om bij mezelf die ergernis vast te stellen. Er is toch ook een ondervertegenwoordiging van jonge mannen en misschien herken ik hem of haar juist niet omdat hij of zij zo goed geïntegreerd is? Wanneer ik maar eventjes wat zoek naar gegevens hierover vind ik echter onmiddellijk deze tekst van ene Ikram El Hamdaoui:
Als moslima zijnde trok het mijn aandacht dat ik weinig tot geen islamitische bloeddonors zag. Ik vond het opmerkelijk, maar deed er verder weinig mee. Zelf was ik immers ook nog geen bloeddonor. In de loop der jaren heb ik op verschillende andere afdelingen gewerkt: op het laboratorium, de afdeling componentenbereiding en de afdeling uitgifte. Op de afdeling uitgifte kreeg ik te maken met talloze aanvragen van patiënten met een islamitische achtergrond. Toen besefte ik dat wij moslims wel vaak bloed ontvangen, maar helaas weinig bijdrage leveren op dit gebied.
Maar dat was op zich niet akelig: voor mevrouw El Hamdaoui was deze vaststelling juist reden om haar geloofsgenoten op te roepen ook bloeddonor te worden. Op pijnlijke wijze werd ik echter via deze zoekopdracht ook weer herinnerd aan het nazi-karakter van het orthodoxe mohammedanisme: door het expliciete overwegen van de verschillende vragen of de moslim a) bloed mag ontvangen, b) bloed mag geven aan moslims en -een aparte vraag!- c) bloed mag geven aan niet-moslims. Het deed me denken aan een fatwa, die ik enkele jaren geleden tegenkwam, over het gebruik van stoffelijke resten van mensen voor medisch onderzoek. De ‘islamgeleerde’, ik geloof dat het Khamenei was, maar ik weet het niet zeker meer, misschien was het Al-Sistani, wond er in het geheel geen doekjes om: het was niet toegestaan om hiervoor de stoffelijke resten van moslims te gebruiken maar die van niet-moslims kon men gewoon gebruiken.
UIT: ISLAMOFOBIE? Een nuchter antwoord
Vergrijzen mohammedanen niet?
De Iraanse president Ahmadinejad, de Libische dictator Khadaffi en zelfs de Turkse premier Erdogan 1) verkondigen meer of minder openlijk, dat ze de mohammedanen die in Europese landen wonen, beschouwen als leden van een vijfde colonne. Dat wil uiteraard niet zeggen dat die mensen dat zelf ook zo zien. Individuele Turken en Marokkanen die naar hier komen zullen hoogstzelden persoonlijk het idee hebben dat ze bijdragen aan de islamisering van ons continent. Precies zoals de individuele Russen, die onder Stalin emigreerden naar andere Sovjetrepublieken, niet uit waren op russificatie van die landen, maar daar als groep wel aan bijdroegen. Tot op de dag van vandaag zijn de spanningen die dat opwekte -onder andere in de Baltische staten- nog niet overwonnen.
Niet alleen de sterke groei van het aantal mohammedanen zelf komt op veel mensen bedreigend over. Het gaat ook om de manier waarop daar door veel politici, ambtenaren en flutwetenschappers mee wordt omgegaan. Zo is er een VN-rapport geproduceerd dat meldt dat migratie van een miljard mensen nodig zou zijn om de gevolgen van de vergrijzing in het Westen te niet te doen. In zijn boek De malaise van de multicultiraliteit tekent Wim van Rooy in een voetnoot hier gortdroog bij aan dat “ook die immigranten ouder worden” maar vermoedelijke gaat zijn opmerking niet alleen de meeste Vlaamse en Nederlandse politici maar ook de meeste burgers boven de pet. Vergrijzing kan een serieus probleem worden wanneer een geboorte-explosie gevolgd wordt door een sterke terugloop van het aantal geboorten. Er ontstaat als het ware een bobbel in de piramide die opschuift naar boven, naar het oudere deel van de bevolking.
Volgens een aantal economen van hoog niveau 2) is de demografische ontwikkeling altijd in zeer hoge mate bepalend voor de economische ontwikkeling van een land: hoe groter het deel van de bevolking tussen de 20 en 60 jaar, hoe groter de kans op economische groei. De Westerse landen hebben geprofiteerd van hun babyboom en Nederland in het bijzonder heeft de gerealiseerde economische groei voor een aanzienlijk deel ‘waardevast’ kunnen maken via de pensioenfondsen 3). De economische dreiging die uitgaat van de vergrijzing an sich is in Nederland ook helemaal niet zo groot en goeddeels op te vangen via een lichte verschuiving van de pensioenleeftijd 4).
In een studie van het CPB uit 2003, expliciet gewijd aan de gesuggereerde samenhang tussen vergrijzing en immigratie, zijn hierover heldere uitspraken te vinden.
- Arbeidsmigratie op grote schaal is geen effectief middel om de financiële gevolgen van de vergrijzing te verlichten.
- Ook voor de arbeidsmarkt vallen geen positieve effecten te verwachten van arbeidsmigratie op grote schaal.
- Wel kan beperkte arbeidsmigratie gunstig zijn voor de arbeidsmarkt. Dit is vooral het geval indien immigranten hoger zijn opgeleid, goede vooruitzichten hebben op werk en in moeilijk vervulbare vacatures terecht komen 5).
De economie dreigt niet in te storten door de vergrijzing maar door ondermijning van het onderwijsniveau, te weinig investeringen in ‘research en development’ en een tekort aan integriteit in de hoogste regionen van overheid en bedrijfsleven. Immigratie van halfanalfabete mensen uit landen met totaal andere cultuur draagt niet bij aan het weerstaan van die bedreiging. Die immigratie zorgt integendeel voor extra problemen onder andere in de vorm van het bijdragen aan de ondermijning van het onderwijs.
En daarmee is dan nog geen aandacht besteed aan de ondermijning van de economische kansen die de geboortegolven de landen van herkomst zouden kunnen bieden 6). Ook niet aan het feit dat op de langere termijn zich hier opnieuw een vergrijzingsprobleem zou gaan voordoen wanneer nog grotere aantallen mensen uit andere landen hierheen zouden komen.
Er is dan ook nog voorbijgegaan aan het verschijnsel dat het voorkomen van een relatief groot aantal ongetrouwde jonge mannen, zeker in een cultuur van strikte scheiding van mannen en vrouwen, de kans op oorlog aanzienlijk doet toenemen 7).
Noten:
1 Zie het hoofdstuk over Turkije.
2 Een goede start om meer over dit onderwerp te weten te komen is te vinden bij de briljante, in Catalonië woonachtige, Brit Edward Hugh.
3 In EU verband wordt die waardevastheid in gevaar gebracht. Eerder verzette toenmalig minister van financiën Gerrit Zalm zich terecht en met enig succes daar tegen.
4 In een politiek en economische gezonde samenleving geeft het ook geen pas om te spreken van de ziekte van Baumol: samenlevingen die politiek en economisch in staat zijn een steeds groter deel van hun bnp te besteden aan nuttige diensten zoals zorg voor ouderen, zijn gezegende samenlevingen.
5 H. Roodenburg, R. Euwals, H. ter Rele. Centraal Planbureau, Den Haag, juni 2003. ISBN: 90-5833-129-6. In het kader van het debat in te Tweede Kamer over de kosten van de immigratie werd en passant door de meerderheid van de Kamer nog expliciet uitgesproken dat er geen actualisering van dit onderzoek zo mogen komen.
6 In dat verband is het hoogst opmerkelijk dat het feit dat een deel van de hoger opgeleide mensen met Turks en Nederlands paspoort ‘remigreren’ naar Turkije niet door iedereen als positieve ontwikkeling wordt aangemerkt.
7 Het verschijnsel is recent weer eens onder de aandacht gebracht door publicaties van Gunnar Heinsohn. Uit het feit dat dankzij de financiële steun van de Europese Unie de bewoners zich in hoge mate kunnen wijden aan de voortplanting, verbindt hij de suggestie dat een oplossing van de oorlogsdreiging gezocht zou moeten worden in de emigratie van Gazanen naar Europa…
Reacties
# 1 Wanneer Boekestijn van mening is dat een gezonde maatschappij een pyramidevormige bevolkingsopbouw behoeft, dan is hij ook van mening dat de wereldbevolking over 50 jaar 15 miljard zielen hoort te tellen.
Jaap:
Wanneer Boekestijn van mening is dat een gezonde maatschappij een pyramidevormige bevolkingsopbouw behoeft, dan is hij ook van mening dat de wereldbevolking over 50 jaar 15 miljard zielen hoort te tellen.
Dan is hij ook van mening dat overbevolking geen enkele rol speelt bij de huidige migratie- , energie- en voedselproblematiek. En dat is ronduit dom te noemen.
17-apr 2011 , 08:58
Reageren is niet mogelijk op dit bericht.