Het British Museum
Afgelopen week was ik enkele dagen in Londen. Het hoogtepunt van die dagen was, net als vorig jaar, het bezoek aan het British Museum. Met twee hoofdletters. Het BM is een instituut. Het staat ergens voor. Ook de gratis toegang drukt in mijn ogen de verbondenheid uit met de grootsheid van het voormalige Britse rijk. Belangrijkste van het museum is de permanente tentoonstelling over de Verlichting: niet toevallig in zaal 1.
Die tentoonstelling is weinig ‘sexy’ maar voor wie dat niet nodig heeft om kennis en inzicht op te doen, uitzonderlijk leerzaam. Onontkoombaar komen nieuwsgierigheid en een gezond ontbreken van respect voor -met name religieuze- autoriteiten naar voren als cruciale succesfactoren. Zelfs de goden en religies werden systematisch verzameld, bekeken en vergeleken. Het imperialisme van de Britten was verbijsterend succesvol. Bij mijn vorige bezoek kwam in zaal 1 bij mij het idee op, de hypothese zeg maar, dat de analytische, totaal respectloze houding van de Britten tegenover de locale (af)goden en hun grondpersoneel zeer behulpzaam moet zijn geweest voor het afdwingen van ontzag bij de plaatselijke bevolking. De Britten waren neerbuigend, niet zelden racistisch, maar hun bewind stond evengoed in veel gevallen nog voor een grote stap voorwaarts in vergelijking met de principiële corruptie en beestachtige willekeur van de oude machthebbers. Hoe zou men anders met een handjevol ambtenaren en militairen over halve continenten de scepter hebben kunnen zwaaien?

»

Een zeer inspirerende omgeving, dat museum. De zaal over het mohammedanisme was toevallig gesloten vanwege onderhoud. Ik vertelde mijn reisgenoot dat daar ook niet zo heel veel te zien was en hij beaamde: de mohammedanen hielden zich altijd al wat meer met vernietiging bezig.

In de rij bij de London-eye staat tamelijk dicht bij ons een vrouw in zwarte niqaab. Wat een waanzin. Wat doet zo iemand bij dit summum van niet-spirituele grootsheid? Alleen haar aanwezigheid dáár is al in strschijd met de ideeën waar het dragen van deze weerzinwekkende lichaamsbedekking voor staat. Even later loopt voor ons een vrouw in een bruine niqaab. Ook hiermee is iets vreemds aan de hand: ze loopt namelijk hand-in-hand met haar grote dikke echtgenoot. En dat niet alleen: de man maakt een grapje tegen haar! Bij dit stel kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat de keuze om die schandalige lappen te dragen daadwerkelijk niet van de man maar van de vrouw uitgaat: dat die vrouwen dus echt bestaan. Ik prijs me gelukkig met het feit dat ik nog steeds in staat ben om ook dat te kunnen waarnemen.

Geen bestseller
De tegenvallende verkoopaantallen van mijn boek maar vooral de recente poging tot karaktermoord door Rondom 10, hadden zodanig effect op me dat ik gedwongen werd om toch maar eens naar de signalen van mijn lichaam te luisteren; iets dat ik niet erg gewend ben. Halfrationeel schreef ik op Facebook, in reactie op een welgemeend advies om toch iets te doen aan de bijna permanent verhoogde aanmaak van adrenaline die er door op gang gebracht was, dat voor een gezond verder werken van mijn hart het tellen van mijn zegeningen waarschijnlijk de beste medicijn zou vormen. Het bleek te werken.
Eindelijk herinnerde ik me weer dat ik mijn boek helemaal niet was gaan schrijven om er grote aantallen van te verkopen. Het financiële verlies dat ik er mee geleden heb, is binnen de grenzen van het dragelijke gebleven en wat ik er in ieder geval mee wilde bereiken is grotendeels gelukt. Ik heb aan het schrijven zelf en aan de verspreiding van het boek contacten overgehouden die in vele opzichten waardevol zijn. Bij mensen die er wat mij betreft toe doen, heb ik wat losgemaakt. Ik kreeg heel wat lof. Van sommige mensen zelfs in een vorm die me wat zenuwachtig maakt. Het grootste compliment was dat verschillende lezers mij lieten weten er hoop aan te ontlenen. Het herinnert me er aan dat mijn schrijfarbeid niet vrijblijvend was; het voelt ook als een grote eer om zoiets te vernemen.

Op de veelbelovende webstek Artikel7.nu probeerde ik met het oog op de komende verkiezingen een aantal lakmoesproeven te verwoorden: politieke keuzes waarover compromissen moeilijk te bedenken, laat staan te realiseren zijn. Mijn poging viel in het water omdat mijn eraan gekoppelde nuchtere en uiterst pragmatische overwegingen met betrekking tot mijn feitelijke stemgedrag, werden opgevat als belangrijkste onderdeel. Evengoed kwam ik hiermee ook voor zeer overtuigde Wildersstemmers niet in het zelfde hoekje als, bijvoorbeeld, Tim Engelbart van de merkwaardige webstek ‘De Dagelijkse Standaard’ (waar men zich regelmatig schuldig maakt aan Wilders-bashing).

Die verschrikkelijke tv-uitzending kan ik inmiddels ook anders plaatsen. In eerste instantie was ik vreemd geraakt door de reactie van een kijker die me liet weten dat ik overkwam als een getergd roofdier, maar in tweede instantie leerde ik juist door dit soort waarnemingen nog heel wat bij over mezelf. Op deze wijze zelf met de neus op de feiten gedrukt worden, werkt ook duizend maal effectiever dan het aanhoren van advies van anderen. Dat geldt in het bijzonder voor het weer verder afstand nemen van oude linkse huisjes en het onderkennen van de de facto bestaande, vrijwel volledige gelijkschakeling van de oude media.
Nee, ik verlies echt niet uit het oog dat er mensen bestaan die werkelijk over heel weinig talenten beschikken en/of ontzaglijk veel tegenslagen te verwerken krijgen, maar nu realiseer ik me dat de meest opdringerige bedelaars in Londen tamelijk jonge (blanke) mannen waren die me zelfs een klein beetje deden denken aan deze scene uit de film ‘Falling Down’ (Voor mij als anglofiel, of in ieder geval als bewonderaar van de stiff upperlip, vind ik de scene met het onvergetelijke ”take some shooting lessons asshole” de sterkste).

In een zeer omzichtige vorm, maar toch, hoorde ik van een medewerker bij de publieke omroep dat hij zich verbaasd had over het gebeuren bij Rondom 10. De adviezen die ik, vooral naar aanleiding van datzelfde televisieoptreden, van verschillende mensen ontving, hebben me intussen ook het een en ander geleerd over het schrijven van boeken en het opzetten van een uitgeverij voor politiekincorrect werk.

Heel wat zaken die nota bene al uitgebreid voorkomen in mijn boek zijn pas na het voltooien ervan in hun volle omvang tot me doorgedrongen. Ik noem hier slechts de ongelooflijke eendimensionaliteit van het mohammedaanse gedachtegoed (ook in vergelijking met het christendom), de grenzeloze minachting voor vrouwen, de vanzelfsprekende verwevenheid met de wereldlijke macht van elke soort en de panische angst bij mohammedanen en bij de politiekcorrect georiënteerden voor het boven tafel komen van deze aspecten.

Her en der hoor en beluister ik nu toch het geluid dat organisatie noodzakelijk is. Ook begint steeds duidelijker te worden wat voor initiatieven nu het beste genomen kunnen worden. Bekijk ik de online reactiekolommen van Elsevier, Telegraaf, Volkskrant en Trouw dan valt me op dat de mensen die genoeg hebben van het multiculturele project vaak veel kalmer en inhoudelijker reageren dan de verdedigers ervan. De verandering in de toon van die reacties is trouwens best een uitgebreide studie waard. De kwaliteit van artikelen op verschillende websteks (HVV, JoostNiemoller, Artikel7, Contradicere om er een paar te noemen) neemt toe. De bijdragen van Martien Pennings worden steeds beter en de zonder uitzondering sterke bijdragen van Caroline volgen elkaar in hoog tempo op.

Waarom we onontkoombaar zullen winnen
En de belangrijkste zegeningen heb ik dan nog niet genoemd.
Dat zijn alle keren dat ik bevestigd wordt in mijn overtuiging dat er één factor is die reusachtig in ons voordeel werkt: wanneer bij mensen de ogen voldoende open gaan om te zien wat er gaande is door de samenwerking van mohammedaanse fundamentalisten en politiekcorrecten, doen ze die niet meer dicht. Nooit meer.
Dat zie ik geïllustreerd in de woorden van een kennis van mijn broer bij wie hij aandrong om mijn boek te kopen: heel openhartig vertelde hij dat hij, gezien hetgeen hem erover verteld was, vreesde dat hij een aantal van zijn lang volgehouden meningen moest gaan herzien.
Een 75-jarige buurvrouw hoorde van een dertien jaar oudere buurvrouw dat ik een boek geschreven had. Ze leende het en las het in enkele dagen uit. In reactie schreef ze tijdens mijn bezoekje aan Londen een uitgebreide, handgeschreven brief aan mij, waarin ze zonder omhaal vertelde dat ze het decennialang verkeerd heeft gezien.
Mijn jongere zus heeft zich, geïnspireerd door haar ervaringen met de NCRV, met een enorme inzet geworpen op het schrijven van een boek over haar ervaringen als begeleidster van inburgeringcursussen. En dat niet alleen: ze polst haar collega’s waarvan enkele nu, iets minder uitgesproken dan zijzelf maar wel openhartig, de onontkoombare vragen beginnen te stellen.  
De afbeelding toont de beroemde Rosetta Stone met behulp waarvan de hiërogliefen door de Westerlingen ontcijferd konden worden. Gevonden door de Fransen na de veldtocht van Napoleon, zeer kort na de overdracht aan de Britten overgebracht naar het museum.
De bezoekers mochten de steen destijds van dichterbij zien. De echte steen staat nu echter plastic maar een kopie er van is te vinden in zaal 1 met het alleraardigste bijschrift "please touch".