Op 10 november 2010 kwam Pownews met een opmerkelijk item. Door middel van enkele goed doordachte leugens en verdraaiingen werden in éen beweging klappen onder de gordel uitgedeeld aan zowel de PVV als aan de webstek Artikel7.nu (verder: A7). Met name Martien Pennings, de erudiete historicus met straatvechterstrekjes, die op A7 tot voor kort zijn altijd prikkelende, meestal doorwrochte en soms erg lange stukken publiceerde, moest er aan geloven.
Het meest lachwekkende aan het verhaal was de opmerking dat Pennings een ban voor het leven zou hebben op GeenStijl: alsof dat ook maar iets zou zeggen over iemands integriteit! Het meest leugenachtige was de bewering dat A7 onder leiding zou staan van Pennings. Het meest kwalijke was dat ze hem, en daarmee A7, wegzetten als extreem-rechts en racistisch.
In zijn geheel eigen stijl reageerde Pennings zelf al op de uitzending. A7-redacteur Zande ging in zijn reactie vooral (en terecht) in op de beschamend zwakke knieën van een aantal PVV-kamerleden die zich hadden gehaast om afstand te nemen van een organisatie omdat deze door een TV-komiek voor rechts-extremistisch was uitgemaakt. Zande's stuk leidde tot een pittige maar nuttige discussie tussen enkele tientallen reageerders van A7.
Ik zou dan ook niet op de Pownews-uitzending zijn teruggekomen wanneer ik niet een mailtje had gekregen van een man die ooit bij mij op bezoek was tegelijkertijd met dezelfde Martien Pennings. Dat mailtje ging ook over 'afstand nemen'.

»

Hij schreef:

Ik lees met enige regelmaat A7 omdat iemand op de Ayaansite mij ooit heeft getipt dat dat een interessante site zou zijn.
Maar mijn aandacht wordt er sindsdien vooral naartoe getrokken omdat ik me verbaas over het gedachtengoed van het handjevol reaguurders en scribenten daar, onder wie niet in de laatste plaats Martien Pennings.
Beetje zielig voor hem dat Powned hem ten onrechte als extreemrechts en eigenaar van A7 heeft weggezet. Maar aan de andere kant is zijn stijl van debatteren ook wel echt pathologisch te noemen en kun je verwachten dat zich dat tegen hem keert. En hij is bovendien wel degelijk een haatprediker, wiens boodschap er bij de armeren van geest als zoete koek ingaat.
Hoewel ik PVV heb gestemd, begin ik me daarover inmiddels wel achter de oren te krabben als ik zie in welk opgewonden en soms bijna fascistoïde gezelschap ik me bevind.
Met name die A7-naars zijn vooral intolerante anti-democraten die veel verwijzen naar doodstraffen en landverraad, terwijl ze in de politiek op dit moment meer speelruimte hebben dan ooit.
Die speelruimte wordt naar mijn mening vooral vergald doordat Wilders zich door soortgelijke tokkies als die op A7 heeft laten vergezellen in zijn fractie.
Of ben je dat allemaal helemaal niet met mijn eens?

Zijn tekst deed me een beetje denken aan deze meesterlijke cartoon *) van de briljante natuurkundige Randall Munroe. Ik ben het met andere woorden dus volstrekt niet met schrijver Tedje eens. Vandaar dit tamelijk uitgebreide stuk.

Tegen het demoniseren
Ik weet dat gezworen vijanden niet 'eigenlijk' vrienden zijn met wie je alleen nog onvoldoende hebt kunnen praten over wat hen dwarszit. Ik weet -al ben ik daar overigens minder dan 10 jaar voldoende van doordrongen- dat het Kwaad bestaat en ook in mensen schuilt.
Ik ben er echter nog steeds van overtuigd dat het aantal mensen dat dit betreft niet zo héel erg groot is. Je zou dat een (naïef) geloof kunnen noemen maar er ligt ook een reaal-politieke, zeg maar machiavellistische, overweging aan ten grondslag: het is van groot belang potentiële medestanders, zelfs wanneer te verwachten valt dat ze zich nog jaren vooral als tegenstanders zullen uiten, niet onnodig van je te vervreemden.
Ik weet, -uit eigen ervaring!- dat er zoiets als voortschrijdend inzicht bestaat.
Hoewel ik het mohammedanisme verafschuw, ga ik ervan uit dat van de ruim een miljard mensen die zichzelf moslim (moeten) noemen er hoogstens 90 miljoen echt tot onze gezworen vijanden gerekend hoeven te worden, misschien nog wel minder. Ik ga ervan uit dat in het Westen, meer in het bijzonder in Nederland, maar een heel klein deel van die 90 miljoen woont, ook relatief gezien. En met dat "ervan uitgaan" bedoel ik dan niet dat dit mijn hypothese is over dat precieze aantal en al helemáal niet dat ik het belangrijk zou vinden om vast te stellen of dat aandeel in Nederland nu dichter bij een procent of bij een promille zit: nee, dit is voor mij een uitgangspunt bij strategische overwegingen.

Ik weet dat er mensen bestaan zonder geweten zoals Marc Dutroux, Anja Meulenbelt, Mohammed Bouyeri, Alexander Pechtold, Volkert van der Graaf of de Iraanse Leider (met hoofdletter) Khamenei. Maar zelfs voor deze groep acht ik demonisering niet de verstandigste aanpak. Degene onder hen die (gewelds)misdrijven plegen of plannen moeten natuurlijk langdurig de gevangenis in maar voor de hele groep geldt bovenal het motto: voorkom dat je eraan bijdraagt dat ze (nog) meer ruimte krijgen in de media.
Het is een andere kwestie wanneer gewetenloze mensen een rol vervullen als
intellectueel leidsman: denk aan iemand als Tariq Ramadan. Dan is niet negeren het devies maar genadeloos intellectueel ontmaskeren (en ook voor hen dus niet: demoniseren).

Lakmoesproef 1: wie zijn mijn vijanden?
Hoewel ik de hierboven genoemde mensen vanwege tactische overwegingen niet wil demoniseren beschouw ik hen wel als vijanden. Eigenlijk zou het wel handig zijn om een hulpmiddel te hebben waarmee je eenduidig zou kunnen vaststellen of je te maken hebt met een vijand.
Tussen de regels van dit belangrijke, maar wat paniekerige *) stuk over De Raad van Europa, 'Islamofobie' en de rol van Turkije, vond ik de perfecte lakmoesproef daarvoor. Dat stuk gaat over de hypothetische dreiging voor bewoners van Europa om te worden uitgeleverd aan Turkije op beschuldiging van islamofobie!
Wanneer ik reden heb om aan te nemen dat iemand meer dan een fractie van een seconde nodig zou hebben voor het beantwoorden van de vraag of hij ooit aan zoiets zou mee werken, weet ik dat ik met een vijand van doen heb. Mensen dus over wie het gerechtvaardigd is om te spreken in termen van hoogverraad en grapjes te maken over guillotines.
Werden beide groepen onderworpen aan deze lakmoesproef dan verwachtte ik dat onder D66- en PvdA-prominenten een hoger percentage aan het licht zou komen dan onder in Nederland wonende mensen die zichzelf moslim noemen.

Tegen het afstand nemen
Voor de hierboven aangeduide groep mensen geldt dus dat ik zeer, zeer sterk afstand van ze neem maar geen behoefte voel hen te demoniseren: ik hoop dat Dutroux, Bouyeri en van der Graaf snel doodgaan maar hun sterven hoeft van mij niet per se een langdurig proces met ondraaglijke pijn te zijn. Meneer Pechtold en mevrouw Meulenbelt wens ik zelfs een lang en gezond leven toe maar wel op grote afstand van landelijke of plaatselijke politiek en van enige leidinggevende positie in wat voor organisatie dan ook.
Alle mensen die slagen voor de lakmoesproef beschouw ik niet als mijn vijanden.
Voor een groot deel van hen geldt dat ik niet of nauwelijks afstand van ze wil nemen ook al verschil ik enigszins of sterk met ze van mening: ik wil met ze on speaking terms blijven. Sterker nog: ik houd het voor mogelijk dat ze op deelterreinen wel eens een betere kijk kunnen hebben op hoe zaken in elkaar steken dan ik. Een paar heel uiteenlopende voorbeelden.

Hoewel Joost Niemoller op De Dagelijkse Standaard de bundel De Islam. Kritische essays over een politieke religie op een armzalige manier besprak en in mijn ogen een overdreven angst toont voor de assertiviteit van de EDL (English Defense Leaugue ***) ) beschouw ik hem evengoed als een gewaardeerd medestander.

Van de leden van de EDL zelf of van de onverbetelijke fundamentalist Ben Kok
denk ik op geen enkel vlak iets te kunnen leren, maar ik bewonder hun moed en doorzettingsvermogen en zie hun succes als ondersteuning van de juistheid van mijn eigen analyses.

Tofik Dibi van GroenLinks heeft nog steeds zijn belofte niet waargemaakt dat hij inhoudelijk zou reageren op de inhoud van mijn boek *) en ik vind ook dat hij heel erg foute vrienden heeft maar ik ga er vanuit dat hij de waarheid spreekt wanneer hij in een open brief verkondigt dat hij de 'radicale islam' als bedreigend ervaart. In dat opzicht is ook hij dus een potentiële medestander.

Ik word soms een tikkeltje misselijk van het dedain dat mensen zoals Joshua Livestro, Bart Jan Spruyt of Paul Cliteur tentoonspreiden tegenover mensen die minder tijd doorbrengen in de veiligheid van hun studeerkamer maar met iedereen die er geen overwegend bezwaar tegen heeft om als conservatief te worden aangeduid, moeten punten van overeenstemming te vinden zijn.

Van iemand als de macro-econoom Edward Hugh kan ik juist heel veel leren ook al paart hij zijn geweldige inzicht in economische vraagstukken in relatie tot demografische ontwikkelingen aan vreemde politiek-correcte denkbeelden met betrekking tot islam en immigratie.

In mijn ogen slaat CDA-kamerlid Mirjam Sterk de plank af en toe finaal mis. Bekijk bijvoorbeeld haar commentaar op de uitlatingen van Jessica Villerius over 'eer'gerelateerd geweld tegen vrouwen en meisjes bij Pauw en Witteman: minstens 10 moorden per jaar. Villerius zelf kwam met het bekende kletsverhaal dat 'eer'gerelateerd geweld "niets met islam te maken heeft, alleen met cultuur". Ondanks het feit dat Villerius ook had verteld dat niet alleen de slachtoffers zelf, maar soms ook hun ouders in Nederland geboren waren, bleek Sterk te hopen dat het fenomeen 'eerwraak' in volgende generaties vanzelf zou verdwijnen. Ze is echter intelligent, integer en daadwerkelijk betrokken bij de vrouwelijke slachtoffers dus zullen onvermijdelijk haar ogen op een gegeven moment verder opengaan.

Kort voor de inval in Irak heb ik Arend-Jan Boekestijn nog aangevallen vanwege de manier waarop hij de inval verdedigde. Hij heeft zijn belofte om De islam. Kritische essays over een politieke religie te recenseren nog niet vervuld en verbaasde me nog maar kort geleden met de hiaten in zijn kennis van het mohammedanisme. Hij is echter niet bang, ook niet voor 'politiek-incorrecte' boodschappen, hij is een zelfstandig denker en de bundel van Wim en Sam van Rooy is ook omvangrijk en bevat zware kost. Ik vertrouw er dan ook op dat hij die belofte nog gestand doet.

Een lakmoesproef voor afstand nemen
Een derde groep bestaat uit mensen die mij niet als vijand beschouwen en van wie ik alleen te duchten heb dat ik door anderen met hen geassocieerd wordt. Kortweg aan te duiden als jodenhaters en racisten.
In politiek-incorrecte kringen en zelfs daarbuiten wordt de laatste jaren wel gepleit voor een zeker eerherstel voor Janmaat. Ik vind dat alleen terecht voor zover het erom gaat aandacht te vestigen op het klimaat van demonisering tegen hem en de lieden achter de moordaanslag op hem waarbij zijn vrouw invalide gemaakt werd. Janmaat was wel degelijk een naar racistisch mannetje: tegen gemengde huwelijken en voor een blank voetbalelftal.
Er zijn verschillende redenen waarom ik terughoudend ben om mensen vanwege vermeend racisme niet altijd rechttoe-rechtaan tot mijn vijanden te verklaren.
De belangrijkste daarvan is dat ik op geen enkele manier wil bijdragen aan de inspanningen van de verkwanselaars van de westerse beschaving die te pas maar vooral te onpas de racisme-kaart trekken om monden te snoeren.
Gevoelige maar daarom evengoed nog wel zeer belangrijke vraagstukken worden taboe verklaard.
Zaken worden niet onderzocht of komen niet in de publiciteit omdat de verwachting bestaat dat de uitkomst 'in de kaart van racisten zou kunnen spelen'.
Ook 'ongemakkelijke' waarheden moeten we onder ogen zien. De grote verspreiding van Aids in Afrika is slechts voor een zeer klein deel te wijten aan pauselijke weerstand tegen condoomgebruik of ontkenning van het bestaan ervan door de vorige president van Zuid-Afrika. Specifieke seksuele gewoonten **) dragen daar veel sterker aan bij en daarbij gaat het dan beslist niet (alleen) om promiscuïteit maar ook letterlijk om de manier van neuken en de wijde verspreiding van genitale verminking van vrouwen. En dan nu de oneindige immoraliteit van het roken van aidsremmers als roesmiddel! Zonder het benoemen van de achterlijkheid die hieraan ten grondslag ligt komen de Afrikanen nooit uit de ellende. Met racisme heeft dat niets te maken, integendeel, maar de racisme-kaart ligt voor het grijpen om uitgespeeld te worden tegen iedereen die zich in deze richting uitspreekt. De suggestie dat het kwade in Afrika alleen voort kan komen uit het doen en laten van blanken is niet minder racistisch dan de suggestie dat al het goede slechts van blanken kan komen.
In de meest absurde vorm kwam deze soort van taboeïsering recent in de publiciteit in het kader van de demonisering van Thilo Sarrazin. Hoogst verontwaardigd was men over zijn terloopse opmerking dat joden gemiddeld bovenmatig intelligent zijn. Dat zou 'racistisch' zijn. Nog afgezien van het feit dat joods zijn geen ras is maar een cultuur is zijn constatering net zo juist en niet-racistisch als de vaststelling dat zwarten uitblinken in bepaalde sporten.

Dat gezegd zijnde blijft het belangrijk om afstand te nemen van jodenhaters en racisten. Een lakmoesproef voor racisten is echter nog niet zo makkelijk te vinden. Ik zie het als een bruikbaar alternatief dit soort lieden regelmatig onder de neus te wrijven dat ik aan dezelfde kant sta als Simon Deng **), Allen West, Ibn Warraq, Afshin Ellian, Bassam Madany, V.S.Naipaul, Moorthy Muthuswamy.
En al helemaal me verbonden voel met Ayaan Hirsi Ali, Nonie Darwish, Lubna Ahmed al-Hussein , Lucy Semiyan Mashua , Necla Kelek, Maryam Namazie van onelawforall *), Wafa Sultan, Mina Ahadi etc.
En niet alleen dat ik me vele malen meer verbonden voel met hen dan met de zielige bloed-en-bodem-dwazen maar dat ik ons zonder hen kansloos acht in de strijd voor universele rechten van de mens en tegen het monsterlijke verbond van het mohammedanisme met de ijveraars voor zelfmoord van het Westen. Wie A7 of mijzelf toch wenst te vereenzelvigen met de Kapotte Ritsen (een racistische reaguurder bij A7) van deze wereld toont daarmee een ernstig gebrek aan integriteit.

Nuffig
In mijn wereld zijn er dus vijanden, potentiële medestanders en mensen waar ik beslist afstand van wil nemen. Er is echter een vierde groep en het bepalen van een standpunt ten opzichte van deze mensen is het lastigst.

Via mijn broer kom ik soms een oude alcoholist tegen die er aan hecht om een racistisch imago in stand te houden. Ooit keek ik met mijn broer en een aantal van zijn voetbalvrienden naar de TV-weergave van een voetbalwedstrijd. De alcoholist kwam ook opdagen, ging met zijn rug naar het beeldscherm zitten en liet herhaaldelijk weten dat hij het niet kon aanzien dat er zoveel zwarten in het Nederlands elftal speelden. Ik ben er echter vrij zeker van dat hij tegenover individuele mensen met een andere huidskleur zich niet extra onfatsoenlijk gedraagt. Vanwege dat laatste til ik niet zo heel zwaar aan zijn 'racisme' maar ik ben er helemaal niet blij mee dat zo iemand mij als 'held' beschouwt vanwege mijn boek over islamofobie. Zijn gedrag staat voor mij op een lijn met middelbare scholieren die hun omgeving provoceren door het tekenen van een hakenkruis of door het dragen van een niqaab-achtig gewaad: het kan nuttig zijn om daar af en toe wat van te zeggen maar belangrijker is het om daar niet hysterisch op te reageren.
Iets moeilijker is het om een houding te bepalen tegenover de EDL en haar zusterorganisaties. Ik verdom het om op nuffige wijze afstand van hen te nemen vanwege grof taalgebruik, liefde voor bier en enig geduw en getrek bij straatprotesten en verwijs nogmaals naar de link hierboven met drie sterretjes.
Dit filmpje van de Franse zusterorganisatie van de EDL is onmiskenbaar dreigend van toon; het effect wordt nog versterkt door het begeleidende muziekje. Wie zich nog op geen enkele manier in de dreiging van het mohammedanisme verdiept heeft en dat ook weigert te doen, zal op basis van alleen dat filmpje de LDF makkelijk kunnen bestempelen als 'rechts-extremistisch' en op zoek naar confrontatie. Wie echter deze reportage **) bekijkt zal de toon van het LDF-filmpje al anders beoordelen. De bewering dat de Fransman, die de illegale straatbezettingen door het georganiseerde mohammedanisme filmde, met de dood bedreigd is, komt bij mij helaas niet onwaarschijnlijk over. Dat komt omdat ik heel wat beelden gezien heb van ernstig anti-Frans geweld in Frankrijk, gepleegd door Noord-Afrikaanse 'jongeren'. Dit filmpje bijvoorbeeld dat politierechercheurs toont die de plaats delict gaan onderzoeken van een verkrachtingszaak en zich vervolgens weg laten jagen door een groep 'jongeren' die heel goed bekenden van de daders zouden kunnen zijn.

Nog lastiger blijkt het om de houding te bepalen tegenover iemand als Ewald Stadler.
Toen ik de tirade van deze Oostenrijkse parlementariër tegen de Turkse ambassadeur voor het eerst zag werd ik daar tamelijk opgewekt van; alleen al de introductie van het woord 'tolerantie-romantici': -in het Nederlands klinkt het eigenlijk nog beter dan in het Duits of Engels- maakte het de moeite waard om te kijken! Opgelucht was misschien een betere aanduiding dan opgewekt: opgelucht dat er mensen zijn die gemakkelijk uit hun woorden komen wanneer ze de hypocriete leugenachtigheid aan de orde stellen van Turkse politici en diplomaten en tekeer gaan tegen parlementariers die er bezwaar tegen maken wanneer in het parlement verwezen wordt naar de gruwelijke moord op een bisschop in Turkije onder 'Allah-akbar'-gekrijs.
Helaas bleek later dat meneer Stadler zelf ook heel bedenkelijke trekjes heeft.
Dat hij de voormalige tweede man van de FPÖ van Jorg Haider was, hoeft niet per se problematisch te zijn: hangt er van af wat de reden van dat 'voormalige' is. Stadler blijkt echter een groot probleem gemaakt te hebben van het vermeende vrijmetselaarslidmaatschap van Haider. Dan moet een eerste alarm afgaan.
Toen ik te weten kwam dat hij radicaal-katholiek is en regelmatig over de perversiteit van homoseksualiteit spreekt, bleef van mijn opgewektheid nog maar weinig over.
Omdat ik weet dat er veel werk wordt gemaakt van het besmeuren van mensen die tegen het 'politiek-correcte' wensdenken ingaan ging ik nog wat verder zoeken maar het werd alleen maar erger. Stadler heeft zich op onaanvaardbare wijze achter Horst Mahler gesteld.
De Duitser Horst Mahler die bekend werd als vooraanstaand lid van de terreurorganisatie RAF, Rote Armee Fraktion. Nadat hij zijn ingekorte gevangenisstraf had uitgezeten bekende hij zich tot de NPD; de partij van neonazi’s. Hij kiest tegenwoordig consequent partij voor mohammedanen. Mahler werd in februari 2009 door een rechtbank in München tot 6 jaar cel veroordeeld wegens ontkenning van de Holocaust en het aanzetten tot haat (tegen joden).
De relatie van Stadler met het neo-nazisme is ongeveer even sterk is als de relatie tussen GroenLinks kamerlid El-Fassed en het islamo-nazisme.

Ja, je moet altijd beducht blijven voor het fenomeen 'guilt by association' maar omgekeerd is het uitkijken geblazen met wie je je verbonden verklaart.
Tussen de regels door heeft zich inmiddels als vanzelf toch een soort lakmoesproef aangediend: de houding tegenover joden en holocaust.

Slot
Ik begon aan dit stuk naar aanleiding van een e-mail van Tedje over Martien Pennings en Pownews en sluit dus af met beschrijven hoe mijn lakmoesproeven voor hen uitvallen. Ze zijn totaal verschillend, ze spelen totaal verschillende rollen en ik waardeer ze ook heel verschillend maar alledrie vallen ze wat mij betreft toch echt in dezelfde categorie: ik beschouw ze niet als mijn vijanden,
ik wil niet of nauwelijks afstand van ze nemen ook al verschil ik enigszins of sterk met ze van mening en houd het voor mogelijk dat ze op deelterreinen wel eens een betere kijk kunnen hebben op hoe zaken in elkaar steken dan ik.

Powned/GeenStijl en Martien Pennings hebben allebei als insteek: keihard er tegenaan; wij stellen misstanden aan de kaak en anderen, ic 'de politiek', moeten daar hun voordeel mee doen. Door hun aktie tegen Pennings en A7 heeft Powned de verdenking op zich geladen dat ze helemaal zijn ingeburgerd in de Publieke Omroep. Het zou ze sieren wanneer ze hun verontschuldigingen maakten, maar liever nog heb ik dat ze bewijzen helemaal nog niet ingekapseld te zijn. Ze kunnen wat mij betreft in de herkansing door te laten zien dat zij, in tegenstelling tot de Deense TV het wel aandurven om deze serie uit te zenden.

Hoewel ik het in zo ongeveer niets eens ben met wat Tedje in zijn e-mail schreef, neem ik toch niet volledig afstand van hem. Ik weet van hem dat hij geen wereldvreemde wensdenker is. Hij woont in een 'moeilijke buurt' en treedt daar daadwerkelijk op tegen 'jongeren' die zich misdragen op een manier waarvoor vrijwel alle politieagenten terugschrikken uit angst daarvoor op het matje geroepen te worden.

En ten slotte Martien Pennings: al mijn bedenkingen bij zijn manier van opereren verdwenen als sneeuw voor de zon wanneer hij de trekjes zou weten te overwinnen die perfect tot uitdrukking komen in zijn oude nickname "Kassander". Kassander verwees namelijk naar de figuur Cassandra naar wie niemand luisterde. Ik heb begrip voor zijn pessimisme -hij is al drie of vier keer zo lang bezig met waarschuwen als ik bijvoorbeeld-maar je moet oog hebben voor de mogelijkheden van dit moment. Er wordt in bepaalde kring wel degelijk naar hem geluisterd. Tedje formuleert het op een heel vreemde en onprettige wijze maar hij heeft wel een beetje gelijk: de politieke situatie van het moment is zodanig dat er mogelijkheden zijn uit de zwartgallig-pessimistische hoek te komen.
(Ik heb Tedje trouwens toestemming gevraagd om zijn tekst hier weer te geven/bespreken)

***) Dit stuk telt veel externe links. Elke link is een aanbeveling. De links met * zijn speciaal aanbevolen. Hoe meer sterretjes, hoe sterker de aanbeveling. Lees bij het stuk over de EDL vooral de commentaren!  
Ter publicatie ook aangeboden aan A7 zelf. Ik verwacht dat daar op het stuk wel gereageerd zal worden.