Volgens Joris Luyendijk, die vijf jaar correspondent in het Midden Oosten is geweest,  was het verschil tussen het Irak van Saddam Hoessein en de andere Arabische  staten hoofdzakelijk dat Saddam de buitenlandse correspondenten net zo behandelde  als zijn eigen landgenoten [1]. 
Zoals we intussen hebben kunnen waarnemen, is het er door het verdwijnen van  Saddam ook niet beter op geworden. Minder corruptie en meer geweld is geen  verbetering. De Arabische samenleving deugt niet, niet in Irak, maar ook niet  in de Libanon, in Gaza of op de plaatsen in Arabië waar dit jaar de revolutie  is uitgebroken. Dat dit een gevolg zou zijn van de zittende verkeerde regimes  die door westerse mogendheden in het zadel geholpen en gehouden worden is niet  erg waarschijnlijk. In dat geval zou je tussen de twintig er toch wel één hebben waar het anders is en die is er niet.

»
Waar we menen dat er verschil  is, zoals bijvoorbeeld in Jordanië, heeft dat meer te maken met een  vriendelijker publiciteit over dat land, dan met werkelijke verschillen tussen  Jordanië en de rest van Arabië.
In de oorlog tussen Irak en Iran zijn er weken geweest dat er meer  slachtoffers vielen dan die honderdduizend

Het Israëlisch-Arabische conflict heeft van 1947 tot 2007 ongeveer honderdduizend  slachtoffers geëist, een fractie van de binnenlandse slachtoffers van bijvoorbeeld  het regime van Assad in Syrië, dat alleen al tijdens het eerdere conflict met  de Moslim Broederschap in Hama, in een paar dagen tijd veertig duizend burgers  vermoordde.
In de oorlog tussen Irak en Iran zijn er weken geweest dat er meer  slachtoffers vielen dan die honderdduizend en in een normaal jaar is het totaal  aantal Arabische slachtoffers van niet-Israëlisch geweld daarom al een veelvoud  van de genoemde honderdduizend in zestig jaar.
Maar Arabieren zijn fantasievolle  mensen en een willekeurige steekproef in  een willekeurig Arabisch land zal Israël aanwijzen als de oorzaak van de armoede  en het geweld op iedere plek in de Dar al Islam. In de Verenigde Naties is dat  intussen heersende leer. Het beheerst de wens om de Palestijnse Autoriteit de status van erkende staat te geven, terwijl gemeten aan de normen van de universele verklaring inzake de mensenrechten geen enkele Arabische staat erkend zou horen te worden.

De gedachte dat daar iets aan gedaan kan worden door in Arabië de democratie te  introduceren is na het fiasco in Irak nu wel definitief weerlegd.
een werkzame en totale boycot van de Dar al Islam zou goed passen, zowel in de  Islamitische opvattingen als in de onze

Ik ben geen  voorstander van een oorlog tegen een van de Arabische landen of tegen alle.  Gebruik van geweld is net zo goed strijdig met de mensenrechten als het gedrag  van de Arabieren tegen de joden en daarom uitsluitend aan te wenden als een ultimum  remedium. Laten we daarmee wachten tot Israel of wijzelf worden aangevallen.  Maar een werkzame en totale boycot van de Dar al Islam zou goed passen, zowel in de  Islamitische opvattingen als in de onze. Geef de volgelingen van Mohammed de  kans om te laten zien dat zij ook zonder ons van hun olie kunnen leven. Het zal  tijdelijk hier wat meer milieuvervuiling kosten en een flinke deuk in de  welvaart, maar het zou aan de andere kant ook de komst van duurzame schone energie  krachtig bevorderen. Als Mekka en de satellietzenders niet langer bereikbaar  zijn zal hier de Islam zich aanpassen of verdwijnen. Het resultaat is hetzelfde  en zou door ieder weldenkend mens moeten worden toegejuicht.
Gisteren al op het eigen weblog van Toon

Toon Kasdorp, 26-09-2011

Reacties

# 1

Alf Jans:

Een man, laten we hem Jan noemen, kwam een kennis tegen. Deze kennis laten we hem Kees noemen, klaagde steen en been dat zijn huis langzaam naar de verdoemeis gaat. Nieuwsgierig geworden naar de oorzaak van het ongeluk van Kees, besloot Jan met hem mee te gaan. En inderdaad, in de huiskamer aangekomen zag Jan dat het een chaos van jewelste was. Enorme hopen mest bedekken de vloer. Meteen zag Jan wie de veroorzaker was van al deze ellende: een kolossale olifantenstier troonde pontificaal midden in de huiskamer. Het eigenaardige is dat zowel Kees als zijn vrouw een andere oorzaak aangaven voor hun ellende. Het kon van alles zijn, de criminele overbuurman, de onbetrouwbare postbode, iedereen kan de oorzaak van de chaos in het huis zijn, maar niet de olifant. Toen Jan opmerkte dat het wel eens aan die olifant kan liggen, betoogde het echtpaar in allerlei toonaarden dat alles de oorzaak kan zijn van de rotzooi behalve de olifant. Jan probeerde nog om het echtpaar op andere gedachten te brengen, maar tevergeefs. Het echtpaar begonnen zelfs tekenen van agressiviteit jegens hem te vertonen. Wat bleek; het echtpaar beschouwde de olifant als goddelijk. Zijn bestaan en voortleven was wezenlijk voor het welzijn van dit echtpaar. Jan die zag dat hij het echtpaar niet op ander gedachten kon brengen besloot te vertrekken, in de hoop dat het echtpaar geen kinderen hadden die de aanbidding van de olifant konden voortzetten. Stel je voor dat ze in zijn nette wijk zouden komen wonen, met medeneming van hun rare cultus.
Zomaar een verhaaltje van een talentloos mens. Ik ben helaas Hans Christian Andersen niet.

28-sep 2011 , 04:23

# 2

Frans Groenendijk:

28-sep 2011 , 04:34

# 3

Alf Jans:

28-sep 2011 , 06:08

Reageren is niet mogelijk op dit bericht.