OIC en sharia
Ik heb goede hoop dat voor mijn dood, of in ieder geval toch binnen 30 jaar, de leer van Mohammed wereldwijd onschadelijk gemaakt zal zijn. Mensen die zo kritisch staan tegenover deze leer, krijgen de meest uiteenlopende verwijten naar hun hoofd. Meestal ten onrechte, soms pure laster maar een enkele keer ook wel eens terecht. Een zo'n verwijt is dat de (vele) onacceptabele kanten van deze leer en de toename van de invloed ervan, worden overdreven.
» Ik beschouw het als mijn verantwoordelijkheid om af en toe te wijzen op zaken die inderdaad overdreven worden. zweepslagen voor overspeligen…Die overdrijvingen werken namelijk contraproductief omdat de verdedigers van het mohammedaanse gedachtegoed met velen zijn en constant op zoek zijn naar nieuwe manieren en aanleidingen om de critici in diskrediet te brengen. Wanneer ik zelf zo'n soort fout maak corrigeer ik hem ook.
De mohammedaanse landen?
De landen die lid zijn van de Organisation of Islamic Cooperation, de OIC dus -tot voor kort stond de C voor 'Conference'- vormen in de VN vaak een gesloten blok, vooral wanneer het om het veroordelen van Israël gaat. Mijn boek Islamofobie? Een nuchter antwoord bevat een hoofdstuk over deze organisatie. Ik citeer daaruit:
… De OIC wordt veel te veel benaderd als een ‘neutrale’ groep van landen: alsof de tegenstellingen tussen haar lidstaten en de geringe macht van het apparaat van de organisatie zou garanderen dat er geen doelgerichte, effectieve kracht van uit kan gaan. Daarmee wordt voorbij gegaan aan de reaalpolitieke insteek van de bepalende actoren. Van daaruit worden immers, ondanks de onderlinge tegenstellingen en machtsstrijd, met veel succes de gelederen naar buiten toe gesloten. Met elk van haar drie speerpunten -strijd tegen het voortbestaan van Israël, verzet tegen universele rechten voor individuen en het islamofobie-thema - staat ze diametraal tegenover de Westerse waarden.
Het toegenomen belang van deze organisatie, met name sinds de Turk Ishanoglu secretaris-generaal is, wordt nog veel te weinig onderkend. Om dat onder de aandacht te brengen moet echter niet gedaan worden alsof het hier gaat om een organisatie van 57 landen die allemaal volledig in de greep zijn van de leer van Mohammed en de hele bevolking aan allerlei meedogenloze shariawetten onderwerpen. Alsof het puur mohammedaanse landen zouden zijn.
Om te beginnen is het belangrijk om sowieso nooit over mohammedaanse landen te spreken: een land kan niet een bepaalde leer aanhangen. Het lijkt misschien flauw maar dat Mohammedaanse en linkse extremisten vinden dat dat wel kan, is een goede reden om daar alert op te zijn. Ik werd van de week aan deze kwestie van de 'mohammedaanse landen' herinnerd toen ik de fundamentalistische webstek wijblijvenhier bezocht in verband met de kwestie in De Balie. Daar vond ik, in een rubriek met allerlei zaken waar ze vermoedelijk toch blij mee zijn, een stukje over de eilandengroep de Malediven. De koppen luidden: "Malediven: Geen debat over anti-islam zaken" en "De overheid staat het niet toe om debatten te laten voeren over zaken die tegen de fundamenten van de Islam zijn. Aldus Minister van Buitenlandse zaken Ahmed Naseem." Het ging over zweepslagen voor overspeligen… Ja, dit zou je een mohammedaans land kunnen noem: 100% van de bevolking is er volgeling van Mohammed. Bewoners die er anders over denken zullen dit niet snel tegenspreken.
Zelfs geen mohammedaanse meerderheid
In andere landen die lid zijn van de OIC ligt het percentage een beetje tot heel veel lager. In lidstaat Gabon is zelfs minder dan 1% van de bevolking volgeling van Mohammed. Ook in Oeganda, Kameroen, Benin, Mozambique, Suriname, Togo en Guyana is minder dan 25% van de bevolking mohammedaan. Ook in Nigeria is men nog niet zo ver dat meer dan de helft van de bevolking zichzelf, uit overtuiging of omdat dat veiliger of voordeliger lijkt, moslim noemt. In Ivoorkust ligt het percentage vooral dankzij (illegale) immigratie inmiddels boven de 40%. Door het ferme optreden van met name Frankrijk is er wel een mohammedaan president en is zijn tegenstrever als crimineel afgevoerd naar Den Haag.
Om een beetje te kunnen aanvoelen wat voor club de OIC eigenlijk is, is het ook interessant om te kijken naar landen die geen lid zijn of dat enige tijd niet waren.
Het initiatief voor de organisatie kwam van Iran (nog onder de Sjah!), Pakistan, Saoedi-Arabië en Marokko. In het oprichtingsjaar kwamen er nog twintig landen bij. In 1978 telde de OIC al 41 leden. In 1979 werd Egypte echter geschorst omdat het land vrede gesloten had met Israël. In 1984, president Sadat was intussen vermoord, mochten ze weer lid worden.
Een ander land dat tijdelijk geschorst werd, was Afghanistan. Níet toen de Taliban de macht grepen, maar veel eerder, toen de communisten dat deden met steun van de Sowjet-unie.Mohammedaans gezinde separatisten worden gesteund. Niet-mohammedaanse separatisten in landen waar de mohammedanen aan de macht zijn worden niet gesteund.
Volgens het wikipedia lemma over de OIC werd Turkije al in 1969 lid. Er staat niet bij dat in 1970 de Turkse regering het handvest van die organisatie nog niet wilde ondertekenen omdát erin verwezen werd naar mohammedaanse principes en de eenheid van en solidariteit onder de mohammedanen.
De Filipijnen hebben in 2008 het lidmaatschap aangevraagd. Ongeveer 5% van de bevolking van dat land volgt de leer van Mohammed. Onder die mohammedanen is een fanatieke afscheidingsbeweging actief. Ondanks het feit dat dit een uiterst gewelddadige organisatie is, die ontvoert, onthoofdt en afperst, wil de OIC de Filipijnen niet als lid toelaten omdat de terroristen dat niet willen. De terroristen hebben een officiële 'waarnemers-status'.
Thailand, waar circa 5% van de bevolking moslim genoemd wordt, is geen lid, maar heeft wel die zelfde waarnemers-status. Ook in het verre zuiden van dát land is een afscheidingsbeweging die bekend staat vanwege het onthoofden en verbranden van niet-moslims. De OIC leest Thailand de les over de 'onderdrukking' van hun geestverwanten.
Andere landen met die status zijn Rusland, de Centraal Afrikaanse Republiek, Bosnië en het door de Turken bezette deel van Cyprus.
Meer mohammedaanse landen
Het beeld lijkt inmiddels wel duidelijk: het onuitgesproken doel van de OIC is het uitbreiden van het aantal 'mohammedaanse landen'. Mohammedaans gezinde afscheidingsbewegingen worden gesteund. Niet-mohammedaanse afscheidingsbewegingen in landen waar de mohammedanen aan de macht zijn worden niet gesteund. India, het land met het op twee na grootste aantal mohammedanen binnen de landsgrenzen, heeft aangegeven geïnteresseerd te zijn in een waarnemers-status. Pakistan blokkeert dat. Vanuit de OIC wordt Kashmir aangeduid als (door India) 'bezet gebied'. Mohammedaanse bewegingen die voor een deel van een 'mohammedaans land' autonomie of zelfstandigheid nastreven kunnen ook niet op steun rekenen van de OIC.
De rol van Turkije
Het voorbehoud -in 'lijkt' en 'onuitgesproken'- is gemeend. Hajrudin Somun, voormalig ambassadeur van Bosnië- Herzegovina, in Turkije schreef in de Turkse krant Zaman over de merkwaardige omgang met Kosovo. Turkije liep in 1992 voorop om de mohammedaanse wereld over te halen om de Bosniërs te steunen tegen de Serven. Ishanoglu, al wel werkzaam bij de OIC maar nog geen secretaris-generaal,speelde daarbij een belangrijke rol. Toen de Kosovaren de onafhankelijkheid uitriepen liepen de Turken weer voorop: Kosovo werd de volgende dag al erkend. Ishanoglu, -Somun wijst ook op de 'toevalligheid' - verklaarde een dag later:
The Islamic (nation) wishes them success in the new battle awaiting them, which is the building of a strong and prosperous state capable of satisfying its people. There is no doubt that the independence of Kosovo will be an asset to the Muslim world and will further enhance joint Islamic action.
Wat Somun betreft was en is Turkije wel bezig op de manier die ik aan de OIC toeschrijf, maar in de rest van zijn verhaal benadrukt hij dat andere lidstaten ervan toen nog (?) niet zo duidelijk volgens die lijn opereerden.
Zie over de veranderde rol van Turkije ook mijn stuk over Arabische 'lente' met subtitel De blunder van Samuel Huntington.
Sharia
Spreken van meedogenloze sharia-toepassing in de 57 landen zou een nog grotere overdrijving zijn dan de suggestie dat alle 57 een mohammedaanse meerderheid kennen.
De WRR, wetenschappelijk raad voor het regeringsbeleid, kwam in 2006 met een beslist niet wetenschappelijke studie onder de kop "Dynamiek in islamitisch activisme". In de inleiding schreven de opstellers over het karakter van hun studie heel openhartig:
De vraagstelling van dit rapport is uitdrukkelijk gericht op aanknopingspunten in het islamitisch activisme voor democratisering en verbetering van mensenrechten. Het gaat dus niet om het geven van een representatief beeld van alle facetten van dit activisme, inclusief al zijn aberraties. Deze selectieve benadering is bewust gekozen. De hoofdveronderstelling van dit rapport is namelijk dat juist vanwege de onderlinge verwevenheid van buitenlandse en binnenlandse politiek er voor het Westen op de langere termijn een welbegrepen eigenbelang schuilt in het helpen doorbreken van de politieke en economische stagnatie in delen van de moslimwereld.
Deze niet-wetenschappelijke invalshoek betekent natuurlijk niet dat er helemaal geen serieus werk verricht was en alle onderdelen ervan helemaal uit de duim gezogen waren.
Bijlage 3 van het rapport was gewijd aan de "status van islam en sharia in de grondwet van moslimlanden". Slechts tien landen worden aangemerkt als 'islamitische staat'. Dat is veel minder dan de circa 45 landen waar de mohammedanen in de meerderheid zijn. Tien is wel een absurde overdrijving naar de andere kant: zelfs Pakistan valt volgens de WRR erbuiten. (Pakistan het enige land dat echt opgericht is als islamitische staat).
In 'slechts' 21 landen is volgens het overzicht 'islam staatsgodsdienst'. Wederom in tien landen -niet precies dezelfde als die 'islamitische staat' zijn- is (de) sharia "de bron of de belangrijkste bron" voor de wetgeving. De Malediven horen daar niet toe volgens deze telling. Hilarisch gezien wat aan het begin van dit stuk werd vermeld over dat land. Ook de Gazastrook, Somalië, Pakistan en Turkije behoren niet tot die tien.
In een volgend stuk zal ik verder ingaan op de betekenis van sharia-wetgeving. Ingang is dan de fout om te spreken over DE sharia. DE sharia bestaat niet, en dat is een zwaar onderschat onderdeel van het problematische karakter van de leer van Mohammed.
In het stukje 'De rol van Turkije' is de regel onder het citaat later toegevoegd.
Reacties
# 1 Even een kleine correctie:
Flap Friesland:
Even een kleine correctie:
De mohammedaanse landen?
De landen die lid zijn van de Organisation of Islamic Conference, de OIC dus -tot voor kort stond de C voor 'Conference'-
Een van beide "Conference" moet zijn "Cooperation".
Gelukkig hier in Nederland nog geen zweepslagen voor foutjes ;-) Laten we dat zo houden.
12-dec 2011 , 09:06
# 2
Frans Groenendijk:
@1 Bedankt. Aangepast.
12-dec 2011 , 10:12
Reageren is niet mogelijk op dit bericht.