Hiernaast staat een foto van Mumtaz Qadri, bodyguard van de Pakistaanse gouverneur Salman Taseer, kort na zijn arrestatie. Twee dingen vallen op aan zijn tronie: een grote rare plek op zijn voorhoofd en een gelukzalige gezichtsuitdrukking.
Net als Mustafa Abdel-Jalil, de man die Sarkozy, met steun van andere westerse landen, nu in Libië aan de macht helpt, vertoont Qadri het lichamelijke kenmerk van de mohammedaanse fundamentalist: het bid-eelt of de zebibah.

»

Je verwerft het door niet alleen vijf keer per dag te bidden maar daarbij ook je hoofd flink op de vloer te bonzen of schuren. Het is ook een soort wedstrijd: hoe groter en lelijker de plek… vult u zelf maar aan. Qadri kijkt zo blij omdat hij kort ervoor de man vermoord heeft die hij moest bewaken. De moord is van januari dit jaar. Zijn collega's hielden hem overigens niet tegen, volgens Qadri zelf had hij ze van te voren op de hoogte gesteld van zijn plan. Om twee reden staat de moordenaar nu hier afgebeeld.
De eerste reden is dat afgelopen week een nieuwe zwarte bladzijde is toegevoegd aan de geschiedenis van de hel die Pakistan heet, de tweede is de opdracht aan mezelf (maar ik heb hem geloof ik ook al eens openbaar gemaakt) dat ik iets moest schrijven over overeenkomsten en verschillen tussen (het vervolg op de moorden op) Ali Razmara en Salman Taseer.

Deja vu
Toen de eerste berichten doorkwamen over de moord op Taseer kreeg ik een sterk deja-vu-gevoel. De gebeurtenissen deden me denken aan iets dat al eens eerder was voorgekomen,

Razmara, net als Taseer zelf moslim, werd vermoord voor de deur van een moskee waar een dienst was in verband met een begrafenis van een imam

maar ik wist niet onmiddellijk aan welke eerdere terreurdaad uit de wereld van het mohammedanisme de aanslag me deed denken. Pas toen ik hoorde dat de begrafenis vertraging had opgelopen omdat het moeilijk was om een imam te vinden voor de plechtigheid, wist ik het weer: de moord op de Iraanse premier Ali Razmara in 1951 natuurlijk! In mijn boek Islamofobie? Een nuchter antwoord heb ik nog vrij uitgebreid over hem geschreven. Razmara, net als Taseer zelf moslim, werd vermoord voor de deur van een moskee waar een dienst was in verband met een begrafenis van een imam…

In 1950 was Razmara door de sjah tot premier benoemd. Net als Taseer had hij een geweldige staat van dienst. Hij was zijn hele volwassen leven militair geweest en verwierf snel gezag in de politiek. In zijn boek Modern Iran since 1921 schrijft Iran-kenner Ali M. Ansari echter over hem:

Razmara, die zeer snel carriére had gemaakt binnen het leger, had een instinctieve hekel aan wat hij beschouwde als emotionele en irrationele dimensies van de nationalistische retoriek.

Dat zou hem fataal worden.
Enkele weken voor zijn dood had het parlement nog breed het vertrouwen in hem uitgesproken. Razmara was van mening dat overhaaste natio­na­li­satie van de olie-indus­trie desastreus zou uitpakken: hij streefde naar afdracht van 'slechts' de helft van de opbrengst aan de staat.
De linkse en moham­medaanse krachten in het land wilden niets weten van zijn voorzichtige koers. Met name de linkse nationalist Mossadegh was zeer uitgesproken in zijn kritiek [1]. Op 6 maart verscheen van zijn hand een felle aanklacht aan het adres van Razmara. De dag erop werd hij doodgeschoten door timmerman Kahlil Tahmassebi, volgens de Time van 19 maart 1951 “lid van de xenofobe (sic) sekte Fadayan-e Islam” [2]. Die organisatie wordt op dat moment geleid door ayatollah Kashani die ook fractieleider is van het Nationale Front in het parlement.

een demonstratie waarin met de dood van de sjah gedreigd wordt, indien de moordenaar niet wordt vrijgelaten

Na diens dood in 1962 wordt hij, in zijn hoedanig­heid als politiek leider van de moham­medaanse extremisten, opgevolgd door Khomeiny. De dag na de moord op de premier volgt een demonstratie waarin met de dood van de sjah gedreigd wordt, indien de moordenaar niet wordt vrijgelaten. Twee maanden later krijgen de demonstranten van 8 maart hun zin: het parlement (!) verleent gratie aan de moordenaar. De sjah kan moeilijk een opvolger vinden voor de vermoorde premier. Twee maanden vervult ene Ala nog die functie maar die ziet er onder druk van de straat en het parlement -intussen is onder andere nog een minister uit de regering van Razmara vermoord omdat hij bleef protesteren- weer vanaf. Met tegenzin benoemt de sjah dan Mossadegh tot premier.

Rozenblaadjes
Zestig jaar later wordt in buurland Pakistan Taseers moordenaar Mumtaz Qadri door velen geëerd als held. In een uitzending van New Delhi TeleVision van enkele dagen later,

Een groep van maar liefst vijfhonderd 'islam-geleerden' roemt de moed van de moordenaar

waarin de dochter van de vermoorde geïnterviewd wordt is er zelfs sprake van dat hij werd bestrooid met rozen­blaadjes. Een groep van maar liefst vijfhonderd 'islam-geleerden' roemt de moed van de moordenaar. En niet alleen is er moeilijk een imam te vinden voor de uitvaartdienst: de vijfhonderd verbieden de bevolking zelfs om te treuren om het slachtoffer.

Het was in de ogen van de 'geleerden' ook wel verschrikkelijk wat Taseer gedaan had: hij had het opgenomen voor de christenvrouw Bibi die er door haar buurvrouw van beschuldigd was De Profeet beledigd te hebben: blasfemie! Taseer verzette zich tegen de doodstraf voor deze ongelovige. En dat niet alleen. Eerder had hij al stappen gezet om de lynchers voor het gerecht te brengen van twee jongemannen die beschuldigd waren van diefstal. En, misschien nog wel erger: hij had het zelfs opgenomen voor Ahmedyya: mensen die zichzelf moslim noemen maar door alle hoofd­stromen binnen het moham­medanisme toch echt beschouwd worden als ketters. Op verschillende plaatsen in de wereld worden ze vervolgd en worden hun moskees vernield maar in Pakistan is er ook wetgeving tegen hen. Zonder enige twijfel echter werd als zijn grootste misdaad gezien dat hij pleitte voor aanpassing van de blasfemie-wetten [3]. Om die reden noemde ze Taseer 'wajib-ul-qatl': waard om vermoord te worden (bron). Kortom: Taseer zag Pakistan als een soort rechtstaat naar westers model, met alle desastreuze gevolgen van dien voor de Pakistaanse 'beschaving'.
Pakistan kent echter nog enige overblijfselen van de Britse invloed. Zodoende is moordenaar Qadri nog steeds niet vrijgelaten.

zoals Israël een expliciet Joodse staat werd, werd Pakistan een expliciet mohammedaanse staat

Sterker nog: rechter Pervez Ali Shah van de anti-terrorisme rechtbank sprak de dood­straf uit over de moordenaar. In Pakistan laat men het daar niet bij zitten. Een organisatie van juristen had een vijfdaagse nationale staking aangekondigd wanneer Pervez Ali Shan niet vervangen zou worden en vorige week gaf het hoog­gerechtshof gehoor aan dit dringende advies. Shah is vervangen door Moqurab Khan.

De mohammedaanse hel op aarde: een stad op de heuvel
Pakistan is een jaar eerder ontstaan dan Israël. Het ontstaan van beide landen kent nog meer overeenkomsten: ze komen voort uit een situatie van Brits gezag en het ontstaan ging gepaard met enorme vluchtelingenstromen.
Honderdduizenden Arabieren vluchtten uit Israël, honderd­duizenden Joden vluchtten naar Israël vanuit de Arabische landen, miljoenen moham­medanen vluchtten naar Pakistan en miljoenen niet-moham­medanen (hindoes, sikhs en christenen) vluchtten naar India.

Belangrijkste overeenkomst is daarmee nog niet genoemd: zoals Israël een expliciet Joodse staat werd, werd Pakistan een expliciet moham­medaanse staat.
Maar er zijn ook verschillen…
Nergens in de wereld is de mening over joden onder mohammedanen zo positief als in het Joodse land. Omgekeerd zijn er weinig landen waar niet-mohammedanen zo zwaar onderdrukt worden als in Pakistan.
Niet alleen vanuit buurland Afghanistan maar ook uit landen op duizenden kilometers afstand van Pakistan -van Groot-Brittannië tot Noord-West-China- komen mohammedanen naar dat land om een opleiding in fundamentalisme en terreur te krijgen.

Meneer Muqtedar Khan die in de VS woont en daar wel wordt opgevoerd als islam-hervormer schrijft over de oprichting van dit land onder andere:

Het idee achter Pakistan was niet alleen om voor de moslims een vaderland te vormen vrij van de culturele en politiek overheersing van hindoes, maar ook om een ideologische entiteit te creëren die de wereldwijde belangen van de islam zou promoten en de levens en het geloof van de moslims in de regio zou veiligstellen (…) En door de idealisten achter deze nobele gedachte werd Pakistan gezien als die stad op de heuvel die een baken zou zijn, niet alleen voor de hele oemma maar ook voor de gehele mensheid; de boodschap van islam verspreidend en door het voorbeeld aan moslims en andere naties het rechte pad aangevend.

Hoe uitzichtloos de situatie is in dit afschuwelijke "land van de reinen", eigenlijk in alle landen waar de leer van Mohammed welig tiert, wordt pas echt duidelijk wanneer je kijkt naar deze fatwa tegen de oproep van die 500.

According to Islamic Shariah, Malik Mumtaz Qadri, any one supporting or praising his act must be executed by law or crucified or their hands and feet cut off from opposite side. Exile is not needed in the present case as the State can exercise Shariah authority on its citizens and subjects.
Those who are praising a killer and a mufsid want to go to Hell of their own accord.
For others, we can only pray for their path of righteousness.
In the light of religious commands, in the light of religious rules known to us, I think that these people should renew their faith and renew their marriages. But no one can remove anyone’s obstinacy. I pray to Allah to enable all Muslims, through His Prophet, pbuh, to be steadfast to His religion, Islam. Ameen!

Ja. Amen.

Noten
1) De foto van Razmara is afkomstig van de deze linkse leugensite. Ze praten de moord op Razmara goed en beweren glashard dat Mossadegh in opdracht van de Sjah en/of de Britten en Amerikanen vermoord werd. Mossadegh overleed pas in 1967. Hij had wel in huisarrest gezeten.

2) Het bericht vermeldt ook dat de moordenaar en drie medeplichtigen nog proberen zelfmoord te plegen wanneer ze overmeesterd zijn.

3) De Pakistaanse blasfemiewet in kwestie, hoewel een uitvoering van de sharia, is formeel slechts een amendement bij een Britse wet uit ca. 1895 die alle interreligieuze beledigingen verbood, precies het soort wet waar onze islamofobiebestrijders op aansturen. Die wet was uitgevaardigd na de moord op islamcriticus Pandit Lekhram en kwam neer op een postume strafbaarstelling van het slachtoffer, te vergelijken dus met lieden die vonden dat Theo van Gogh er met zijn laakbaar islamofoob gedrag zelf om gevraagd had. In India bestaat die wet nog in ongewijzigde, religieus neutrale (niet specifiek pro-islam) vorm, en leidt daar regelmatig tot censuurprocessen en vooral censuureisen die door de overheid prompt ingewilligd worden. Zo is in India De Da Vince Code op verzoek van de christenen verboden.