Professioneel en zwaar gesubsidieerd bezig voor het goede doel
Bezoek aan een IKV/Pax Christi bijeenkomst: een surrealistische ervaring
Een medewerker van de vredesorganisatie IKV/Pax Christi schreef in dagblad Trouw een oproep tot militair ingrijpen in Syrië. Hij redeneerde daarin vanuit de absurde opvatting alsof er zoiets zou bestaan als een "internationale gemeenschap" die verplicht is om "vuile handen te maken". Alsof niet juist allerlei internationale verhoudingen en bemoeienissen een zeer groot deel van de ellende daar veroorzaken en aanjagen.
Natuurlijk, IKV/Pax Christi is al heel lang geïnfecteerd door foute politieke stromingen, maar een oproep om je als christelijke vredesorganisatie te scharen in het kamp van Saoedi-Arabië, Qatar, Al Qaeda achtige groepen en de VS, zonder enige verwijzing naar de ellende die christenen daar nu al meemaken of nog dreigen te zullen gaan beleven?
Aanleiding genoeg om maar eens de 'ambassadeursdag' van IKV/Pax Christi te bezoeken die georganiseerd was als voorbereiding op de zogenaamde vredesweek in september waarin men gaat 'collecteren voor Syrië'. Ik had me van te voren ingeprent dat het wel eens heel erg kon zijn wat ik daar zou aantreffen, maar het was nog erger dan ik gevreesd had. Veel erger.
» De aankondigster wordt aangekondigd
Het was goed dat ik me geestelijk al een beetje had voorbereid op wat ik zou kunnen aantreffen.
Het zou anders werkelijk te schokkend voor me zijn geweest.
Temeer omdat ik me herinner hoe het er een jaar of 35 geleden aan toe ging in dit wereldje. Ik heb destijds wel eens meegedaan met het organiseren van wat van die 'vredesweek'-aktiviteiten. In veel steden waren er toen afdelingen van dat InterKerkelijk Vredesberaad en van Pax Christi die lokaal samen met kerken, politieke partijen en dergelijke hutje bij mutje legden en wat bezinningsaktiviteiten organiseerden in goedkope zaaltjes. Er bestond ook een vorm van landelijke coördinatie en 'vanuit Amsterdam' kwam er ook wat drukwerk.
De handjesvol mensen die vroeger 'afdelingen' heetten, worden nu 'ambassades' genoemd.
Voor deze landelijke bijeenkomst was een flink zalencomplex afgehuurd. De bijeenkomst begon met een plenair gedeelte waarna er 'workshops' volgden. De grootste zaal liep flink vol: er waren zo'n 120 tot 150 mensen. Ouderen van boven de 60 waren flink oververtegenwoordigd, veel grijze dames, maar er waren ook jongeren. Jonge meiden ook, maar bij nadere beschouwing waren dat in hoofdzaak ingehuurde krachten.
De organisatie IKV/PC kent vandaag de dag weliswaar een kleine honderd betaalde krachten, maar die zijn blijkbaar niet in staat om een zo belangrijke bijeenkomst helemaal zelf te organiseren en in goede banen te leiden. Zodoende had men het commerciële organisatiebureau Grand Canyon ingehuurd. Een stuk of zeven mensen van deze club waren aanwezig; vooral jonge meiden dus in uniforme paarse truitjes. Grappig detail: de webstek van Grand Canyon is gemaakt door reclamebureau 'Beeldenstorm'.
De bijeenkomst werd gestart door een IKV-medewerkster die aankondigde dat IKV-medewerkster Caecilia van Peski de sprekers zou aankondigen. Mevrouw Van Peski heeft zichzelf op internet de volgende omschrijving aangemeten: Independent Diplomat, senior expert Democratization & Elections at Independently Contracted Senior Expert Democratization & Elections.
Goodie bags en prijzen winnen
Deze belangrijke vrouw bleek echt internationaal te denken: de mensen van de ambassades die aan het woord zouden komen duidt ze aan als 'spokespersons'. op de foto met een echte televisie-sterDe tasjes die de vrijwilligers bij binnenkomst ontvingen, heten in haar wereld 'goodie-bags'. Als concept bleken die goodie-bags overigens perfect bij de aard van deze bijeenkomst en bij allerlei andere aspecten van de hedendaagse IKV/Pax Christi te passen: de vrijwilligers werden behandeld met minzame minachting.
Na het plenaire deel "is er natuurlijk lekker eten en na afloop een borrel". Bij de balie kunnen jullie een formulier halen om een subsidie van 5000 euro aan te vragen. En jullie mogen op de foto met een echte televisie-ster: Jörgen Raymann.
Als Bekende Nederlander hield deze natuurlijk een toespraakje. Meneer Raymann is gebombardeerd tot 'minister van vrede' maar hij blijft er heel nuchter en eerlijk onder. In zijn toespraakje grap-klaagt hij over de vele instructies die hij gekregen heeft van de organisatie: hij heeft gewoon niet genoeg tijd gekregen om alle zaken de revue te laten passeren waarvoor hij opdracht gekregen heeft om er wat over te zeggen. Raymann had nog een juweeltje in zijn toespraak ingebouwd of aangereikt gekregen.Schitterend: "Vrede kan alleen bestaan door onvrede weg te nemen" Beter of korter kan het gedachtegoed van de heersende politiek en van de publieke omroep niet worden samengevat: "Vrede kan alleen bestaan door onvrede weg te nemen".
Oftewel: iedereen is van goede wil: alleen omstandigheden buiten henzelf brengen mensen tot misdaden of geweld.
Schitterend.
De beroemdheid, "ik ben ook ambassadeur van Unicef", heeft ook een 'staatssecretaris': Merlijn van Twaalfhoven, cultureel ondernemer. Na een jaar neemt die afscheid van zijn functie. De permanent grijnzende Merlijn krijgt een cadeautje uit handen van de voorzitter van de afdeling Rotterdam. Die voorzitter is in het dagelijks leven directeur van een 'werkplaats participatief drama'. Formaat heet die club en die is volgens de eigen webstek dan weer gewoon de 'vredesambassade' in die plaats. Formaat krijgt geld van allerlei gesubsidieerde organisaties, de gemeente Rotterdam en de Hogeschool Rotterdam. andere maatschappelijke problemen zoals weerzin tegen de islamDe directeur noemt in zijn praatje ook allerlei andere maatschappelijke problemen waar aandacht aan besteed moet worden, zoals weerzin tegen de islam.
Er wordt een opvolger gezocht voor de 'staatssecretaris'. Hiervan is een wedstrijd gemaakt: als je het wilt worden moet je op Facebook 'actie voeren' voor jezelf. Je kunt daarmee dan een mooie prijs winnen: je mag met een of twee betaalde krachten van IKV/Pax Christi mee naar Colombia. Zie de afbeelding.
De afdelingen/ambassades kunnen ook een prijs winnen: 250 euro voor de activiteit die door de centrale organisatie het meest succesvol gevonden wordt. Een stokoude vrouw hoor ik later trots vertellen dat haar afdeling ook een keer zo'n prijs gewonnen heeft, ze weet alleen niet meer in welk jaar. Die prijs heet, best opmerkelijk voor een christelijke organisatie, de Luciferprijs. Mevrouw Peski noemt het giechelend/smalend een prijs met een diabolische naam.
Integer, wat bedoelt u daarmee?
Na het eten bezocht ik eerst een workshop die ging over 'aktie voeren in de vredesweek'. Dat werd pas echt een zinsbegoochelende ervaring. Na het voorstelrondje dat veel duidelijk maakte, ging er gesproken worden over het doel van de collecte: onderwijs in Syrië. De folder ervoor was al klaar:
In de gebieden waar gevochten wordt, ligt het onderwijs stil. Kinderen zitten thuis en verliezen zo kostbare tijd. Een aantal inwoners van de Aleppo vindt dit onacceptabel. Zij organiseren daarom zelf onderwijs voor buurtkinderen. Hun school heeft plaats voor ongeveer 350 kleuters en kinderen tot twaalf jaar, ongeacht hun afkomst of religie. Ook hun voortbestaan is afhankelijk van financiële middelen… (Ja de puntjes komen uit het origineel.)
Hm, in Aleppo.
Die stad waarvan de inwoners enige tijd geleden de 'opstandelingen' -tevergeefs- smeekten om hun stad met rust te laten.
De meeste van mijn vragen formuleerde ik vriendelijk en zakelijk. Ik vroeg dus bijvoorbeeld niet of de docenten misschien oorlog aan het voeren waren maar of ze gedood of gevlucht waren. Of waren de schoolgebouwen kapot? een verbijsterend openhartig antwoord
Een uit het buitenland afkomstige vrijwilligster concretiseerde die laatste vraag nog wat: "Vormen de schoolgebouwen ook een doelwit?"
De leiding van de workshop, twee jonge vrouwelijke medewerksters van het IKV/PC, verstonden of begrepen de vraag niet goed. De vrijwilligster moest haar vraag twee keer herhalen. Toen kwam er een ontwijkend antwoord: men moest daar wel rekening mee houden.
De school mocht bijvoorbeeld niet naast een bakkerij staan of zo…
Een vrijwilliger wilde graag lespakketten voor Nederlandse (lagere) scholen.
Ik vroeg hem of het wel een goed idee was om juist kinderen met de neus op de Syrische feiten te drukken: waarom je niet richten tot volwassenen? Ik kreeg een verbijsterend openhartig antwoord. Zijn ervaring was dat je heel weinig bereikte wanneer je je richtte op volwassenen. Via dingen als een sponsorloop of rommelmarkt die door schoolkinderen wordt uitgevoerd, kun je wel geld binnen krijgen: ouders, grootouders, ooms en tantes kunnen het niet over hun hart verkrijgen om geen geld te geven voor zo'n activiteit.
Nu pas werd ik een beetje streng: ik verklaarde dat ik deze praktijk niet integer vond. Het bijvoeglijk naamwoord 'achterbaks' liet ik zelfs nog achterwege. De bejaarde christenmeneer keek me aan alsof hij zelfs het wóórd 'integer' niet kende. Hij zei het niet letterlijk zo, maar zijn reactie kwam neer op: "Wanneer je aan de goede kant staat hoef je dáár toch niet meer over in te zitten?"
Europees Arabische Diaoloog
Twee medewerkers die zich aan het begin voorstelden verdienen nog speciale vermelding. Een stagiaire vertelde dat ze studie deed naar de vraag waarom 'we' wel vrij snel hadden ingegrepen in Libië en het zo lang duurt voordat 'we' ingrijpen in Syrië...
De ander was een veteraanmedewerker van het IKV/PC: Wim Bartels. Vanaf 1980 was hij heel internationaal bezig geweest, aanvankelijk voor de Euro-Arabische Dialoog. Voila, de link met vrede, of toch in ieder geval met oorlog
Wacht even, waar moesten we die dialoog ook al weer van kennen en heeft die eigenlijk wel iets te maken met vrede of oorlog?
Voor wie dat wil, valt best vol te houden dat er zo'n link bestaat.
Die 'dialoog', waar je niet naar kunt verwijzen zonder de term 'complottheorie' naar je hoofd te krijgen, was immers de organisatorische uitdrukking van de naadloos bij de olieboycot aansluitende druk op Europese landen. En die olieboycot hield verband met de mohammedaans-Israëlische oorlog.
Voila, de link met vrede, of toch in ieder geval met oorlog.
Na die door de Arabieren verloren oorlog van 1973 moest Europa partij kiezen tegen Israël en voor Arafat als enige vertegenwoordiger van de Palestijnen. Opvallend veel aanwezigen lieten trouwens weten dat ze eerder met 'Israël en de Palestijnen bezig' zijn geweest en nu actief willen optreden 'voor Syrië'.
Een ander soort muur
Aan het einde van de tweede workshop, die ging over dat militaire ingrijpen waar ik dit stuk mee begon, stuitte ik nog op een klinkend resultaat van die langdurige 'dialoog' tussen Europeanen en Arabieren. Een bejaarde man stelde klip en klaar dat Israël geen vrede wil met de Palestijnen. Er vielen in het conflict ook geen Joodse slachtoffers volgens hem. Ik wees hem erop dat er wel Joodse slachtoffers vallen maar dat daarnaast de Israëlische regering erg haar best doet om haar burgers te beschermen en daar ook succes mee heeft: de Iron Dome, De Beschermingsmuur. Mijn opmerkingen kaatsten af op een ander soort muur.
Was het ouderwetse jodenhaat of het moderne eerlijkheidsdenken dat voorschrijft dat in een gewapend conflict aan beide zijden ongeveer evenveel doden horen te vallen?
Verhoudingsgewijs viel die tweede workshop zelf nog mee.
Jan Jaap Oosterzee, die van dat artikel in Trouw, leidde deze workshop. Hij begon zijn presentatie met een kaart van de huidige verhoudingen in Syrië. Het land was met maar liefst vijf kleuren ingedeeld: woestijn, in handen van de rebellen, in handen van het regime, omstreden gebied en Koerdisch gebied.
Ik vroeg aandacht voor die laatste kleur.
Net als de opstandelingen zijn de Koerden bijna allemaal van de soennitische richting binnen het mohammedanisme. Ook zij hebben in het verleden veel te verduren gehad van de Alawitische, min of meer sjiietische, vader en zoon Assad. Toch hebben de Koerden zich niet aangesloten bij de opstandelingen. Een jongeman uit Syrië reageerde in eerste instantie met de opmerking dat een deel van de Koerden zich wel heeft aangesloten.
"Maar hoe waren ze dan relatief gemakkelijk de baas geworden over hun deel van het land", vroeg ik.
Het was vooral de Syrische zusterbeweging van de Turkse PKK die gemene zaak maakt met Assad werd het toen.
Appeltjes schillen
Op het plenaire deel was inderdaad een Syrische Koerd aan het woord geweest die zich had aangesloten bij het verzetsfront.
Een aparte man. Hij vertelde dat hij, toen hij nog in Syrië woonde, vijf dingen wist van Nederland. Een daarvan was iets met Friese koeien. Hij moest als het over Friese vrouwen ging altijd aan die koeien denken.
Hij beheerste de Nederlandse taal heel goed maar net onvoldoende om dit niet heel raar te laten klinken.
Hij was verder behoorlijk nuchter.
Hij meldde terloops dat seculieren nu dan wel met de mohammedaanse extremisten samenwerken tegen Assad, maar dat ze later daar nog een appeltje mee te schillen hebben.
Zou de man zich wel realiseren dat die fundamentalisten er ook zo over denken? En dat die misschien meer reden tot optimisme hebben over de afloop van dat schillen? In 1979 kwam in Iran Khomeiny aan de macht met steun van de seculieren, waarna ze, zonder dank voor de bewezen diensten, als ze geluk hadden alleen het land uit werden gejaagd en geen kopje kleiner werden gemaakt. In Egypte hebben de seculieren inmiddels ook bijna het nakijken.
De Syriër in de tweede workshop vertelde ook wat over die fundamentalisten/jihadisten. Meer dan 10 miljoen kwam van de landelijke overheid
Een deel van hen was helemaal niet uit overtuiging aangesloten bij Al Nusra, maar ze kregen gewoon flink veel geld uit de golfstaten en Saoedi-Arabië.
Ik vroeg of het niet belangrijker was om die enorme geldstroom af te knijpen dan te proberen van hieruit een klein beetje geld naar Syrië te sluizen en te hopen dat dat goed terecht zou komen. Ik werd nog net niet uitgelachen. We moesten wel reëel blijven: zóiets was natuurlijk niet haalbaar.
Het geld voor de vrede
Maar uiteindelijk was dit dus een voorbereidingsdag voor de vredesweek waarin geld verzameld zou worden.
Het is nogal pijnlijk om stil te staan bij de vraag om welke bedragen het daarbij gaat.
In de eerste werkgroep werden de professionele krachten op een gegeven moment gedwongen om heel concreet te worden over de eigenlijke uitgaven die men wilde doen in Syrië. Het ging bijvoorbeeld om 1500 euro voor truien voor de kinderen. 100 euro per vrijwilliger. Brandstof. geld van de Europese Commissie bijvoorbeeld
Een veelvoud van deze bedragen werd ten behoeve van deze voorbereidingsavond zelf al uitgegeven.
De ingehuurde krachten,
het zalencomplex,
de goodie-bags,
het gratis eten,
de gratis koffie,
de reiskosten: het zal de organisatie eerder 15000 dan 5000 euro gekost hebben.
We weten natuurlijk niet wat de collecte gaat opleveren.
Hoeveel het IKV/PC eerder binnenhaalde met collectes en dergelijke valt wel terug te vinden in de jaarrekening. In deze van 2011 valt te lezen op blz 10 dat "In 2011 er in totaal € 660.000 aan particuliere fondsen is geworven". De totale baten bedroegen in datzelfde jaar meer dan 12 miljoen (blz 22). Meer dan 10 miljoen daarvan kwam van de landelijke overheid. Meer dan een miljoen was te danken aan 'institutionele fondsenwerving': daarbij gaat het om geld van de Europese Commissie bijvoorbeeld. Onder de lasten vinden we dan weer een post van bijna twee ton 'Kosten institutionele fondsenwerving'.
Dat geld wordt besteed aan projecten.
Welk deel daarvan weer aan de eigen organisatie en de reisjes opgaat is niet gemakkelijk te doorgronden. Als dat zo was zou je kunnen stellen dat er nogal veel aan de strijkstok blijft hangen
Wel meldt het verslag trots dat de directeuren nauwelijks 6000 euro bruto per maand verdienen: witte raven in goede doelen-land dus eigenlijk. Van de in totaal bijna vier miljoen aan salariskosten worden bijna 65 fte's betaald: gemiddeld minder dan 40000 euro bruto per jaar per persoon dus. IKV/PC is geen organisatie voor ontwikkelingshulp. Als dat zo was zou je kunnen stellen dat er nogal veel aan de strijkstok blijft hangen. Daar is hier geen sprake van. Het gaat deze organisatie niet om het geven van hulp maar om het bespelen van de ideeën die bij burgers leven. Gedeeltelijk zelfs doelbewust via hun kinderen. Om mensen te bespelen is een strijkstok heel handig. Het is in die zin logisch dat het geld vooral naar de strijkstok gaat.
Of dat ook wenselijk is, is een andere vraag.
Die zouden politici eigenlijk moeten beantwoorden: zij bepalen dat aan de politieke hobbies van een aantal mensen en ter geruststelling van het geweten van een wat grotere groep, vele miljoenen aan belastinggeld besteed wordt.
Martelhoax
Terloops viel op de bijeenkomst te vernemen dat projecten ook in samenwerking met de VNG, de gemeenten dus, worden uitgevoerd.
Dankbaar werd ook verwezen naar het zogenaamde Vfonds. Dat fonds staat onder leiding van Ton Heerts.
In sommige kringen staat deze PvdA-meneer vooral bekend als vakbondsman.
In andere kringen wordt hij vooral herinnerd als de man van de zogenaamde martel-hoax: enkele dagen voor de landelijke verkiezingen kwam hij met beschuldigingen aan het adres van Nederlandse defensiemensen. Pas na de verkiezingen werden deze beschuldigingen ontzenuwd. Eigenlijk wel wrang dat juist deze man nu aan het hoofd staat van een organisatie die oorspronkelijk door veteranen was opgezet ten behoeve van steun aan veteranen. Nu gaat het geld ook naar 'vrijheid' en 'vrede': ook met een v dus…
Ik houd maar op met mijn verslag. Het wordt anders te lang en er is ook nog het gevaar dat ik te sarcastisch wordt.
Reacties
# 1 Interessant en ook pijnlijk, al die ideologisch verblinde mensen. Die met een hoop belastinggeld aan de rol gaan. Vreselijk!
Roelf - Jan Wentholt:
Interessant en ook pijnlijk, al die ideologisch verblinde mensen. Die met een hoop belastinggeld aan de rol gaan. Vreselijk!
Een storende tikfout zit in deze zin: "In 1979 werd in Iran Khomeiny verjaagd met steun van de seculieren". Ik denk dat daar in plaats van "Khomeiny", "de Shah" moet staan. Toch?
25-mei 2013 , 02:29
# 2
Frans Groenendijk:
Dank voor correctie Roelf-Jan. Ik verbeter het gelijk.
25-mei 2013 , 02:33
# 3
Jaap:
Een eerste stap op weg naar een betere wereld lijkt me deze: stop met het subsidieeren van dit soort ontspoorde, opgeblazen clubjes.
25-mei 2013 , 04:07
# 4 Vreselijk.
Marielle Bos:
Vreselijk.
De avond voor dit linkse sinterklaasfeest was ik op een ander sinterklaasfeest van IKV/paxchristi, een debatavond in Dudok Den Haag.
Helaas waren "wij" maar met vier mensen, je kon middels een groen of rood blaadje stemmen op gegeven stellingen die allemaal in het voordeel van de oppositie (anti-Assad) waren.
Dat waren dus telkens 4 rode briefjes in een zee van groen;)
Men stelde het zo voor dat Assad al zo goed als dood of weg was, dat hij nog steeds steun heeft van China en Rusland, daar ging men totaal aan voorbij.
er werd gepleit voor een no-fly zone zodat bijvoorbeeld ingenieurs die nu gevlucht waren daar veilig zouden
kunnen werken, dat Al-Nusra daar ook in no-time "veilig komt werken" kwam blijkbaar niet bij ze op.
Zoals we gewend zijn bij links was ook dit feestje geheel "gratis", gratis koffie, gratis drankjes & hapjes achteraf. Ben benieuwd wat zo'n bittergarnituur bij Dudok moet kosten.
Laten we dit soort bijeenkomsten maar eens in de gaten gaan houden, we moeten daar massaal naartoe, zo massaal dat ze grotere zalen af moeten huren en een kapitaal kwijt zijn aan de "gratis" koffie/goody-bags/drankjes &hapjes;/zaalhuur.
Op die avond heb ik overigens het boek "wij zijn arabieren" van Maarten Zeegers aangeschaft en tot nog toe valt dat niet tegen. Ik vreesde het ergste omdat Joris Luyendijk het boek aanbeveelt en het NRC is ook al fan maar tot nog toe is het goed door te komen zonder misselijk te worden.
Als ik de geest heb schrijf ik een recensie als ik het uit heb. Maarten heeft het voor me gesigneerd en er een opdracht in geschreven in het Arabisch, ik moet er nog achter komen wat er precies staat, als het iets aardig is komt die recensie + een bindend koopadvies, als er iets naars staat hoor je mij er nooit meer over.
Nog een afsluiter om te lachen, op die avond hoorde ik de inleider (ik weet niet wie het was en heb geen zin het uit te zoeken) zeggen: "in mijn hele vredescarrière bladibla wauweldewauwel" Vredescarrière, haha, ik wist niet eens dat dat een woord was.
25-mei 2013 , 10:28
# 5 @Marielle Ik houd niet zo van het gebruik van de term 'gutmensch', maar soms kom je mensen tegen bij wie het moeilijk is om die term uit je hoofd te bannen.
Frans Groenendijk:
@Marielle Ik houd niet zo van het gebruik van de term 'gutmensch', maar soms kom je mensen tegen bij wie het moeilijk is om die term uit je hoofd te bannen.
Ik kijk uit naar je recensie.
Als Zeegers iets onaardigs geschreven heeft, hoor ik dat graag langs andere weg!
26-mei 2013 , 12:24
Reageren is niet mogelijk op dit bericht.