Er is een aantal factoren waaronder kinderloosheid, de wens om een erfgenaam te hebben en medeleven waardoor adoptie zich ontwikkeld heeft tot maatschappelijk gegeven. Vroeger werd adoptie vaak gezien als iets dat in het belang was van de adopterende ouders maar in een aantal landen ligt dit intussen anders.

De praktijk om zoons te adopteren was een belangrijke gewoonte die diepgeworteld was in de pre-islamitische Arabische maatschappij. (…) Mannen (sic) adopteerden elke jongen die hen beviel als hun zoon waarop deze de verantwoordelijkheden en rechten van de adopterende familie deelde, waaronder de familienaam. Adoptie was ook toegestaan als de vader van de zoon bekend was en uit een bekend geslacht stamde (sic).
Voor de komst van de islam vormden volbloed (sic) stamleden de kern van de familie-eenheden in Arabische stammen. De groep telde in het algemeen daarnaast een aantal slaven en afhankelijken. De volbloed stamleden omvatten het stamhoofd, zijn familie en de groep families die hem als leider erkenden. De afhankelijken omvatten drie subgroepen: (a) ex-slaven, (b) vluchtelingen die uit andere stammen gezet waren en (c) groepen, zoals de Joden in Medina, die niet sterk genoeg waren om alleen stand te houden.

Aangezien de praktijk van het adopteren van zoons zeer diep geworteld was in de pre-islamitische Arabische maatschappij was het niet gemakkelijk voor mensen om deze gewoonte op te geven.

Maar Allah wilde deze praktijk en de effecten ervan uitroeien, niet alleen met woorden maar ook met daden. Om ervoor te zorgen dat alle twijfels over dit onderwerp zouden weggenomen worden, dat de gelovigen zich op hun gemak zouden voelen met betrekking tot het trouwen met de ex-vrouwen van hun geadopteerde zonen, [het valt echt op deze manier uit de lucht, fg] en, belangrijker nog, dat ze er zeker van zouden zijn dat halal hetgene is wat door Allah is toegestaan en haram hetgeen door Hem alleen verboden is, koos Allah de profeet Mohammed zelf voor deze belangrijke taak.

De Koran vervolgt met het steunen van de profeet in deze actie …

Het kind is een uitbreiding van zijn vader [twee keer nadruk, fg] en de drager van zijn karakteristieken. Tijdens zijn leven is hij de vreugde van zijn vaders ogen. Na de dood van zijn vader vormt het kind een voortzetting van zijn bestaan en een belichaming van zijn immoraliteit [een hilarische typefout, er moest natuurlijk staan immortality, ‘onsterfelijkheid’ fg]. (…) Door het kind van iemand anders te adopteren als zijn eigen worden de rechthebbende erfgenamen van het eigendom van de man beroofd van hun aandeel. Islam heeft het dus haram (verboden) gemaakt voor een vader om zijn biologische kinderen hun erfenis te onthouden. (…) Wanneer het geadopteerde kind een recht krijgt op de erfenis van degene die adopteert, kunnen de echte verwanten boos worden op de geadopteerde die de verwanten zien als aan hen opgedrongen en als iemand die hen het volle pond van de erfenis onthoudt. Vaak leidt zo’n boosheid tot strijd en gevechten.

Het Egyptische weekblad Rosa El Yossef beschrijft het treurige lot van kinderen, die jaren in een pleeggezin opgroeien, vaak zonder dat ze zelfs weten dat ze uit een andere moeder zijn geboren. En dan op een dag zetten de pleegouders hen zomaar op straat. Dat doen ze niet vanuit een boosaardige inborst maar omdat een imam hen ervan heeft overtuigd dat ze, door een adoptiekind te nemen, het eeuwige vuur riskeren.
Lang niet alle Egyptische geestelijken denken zo. Maar de invloed van hun collega’s, die het adoptieouderschap afschilderen als een zware zonde, is wel zo groot dat tien procent van de aangenomen kinderen op straat belandt of in een weeshuis. (…) Een jongen van vijftien vertelt hoe hij uit zijn pleeggezin werd gegooid: “Onze buurvrouw heeft mijn leven op z’n kop gezet.” Ze zei eerst tegen de jongen zelf: “Jij bent hun kind niet!” Dat wist hij niet. Hij was tien. Toen hij van die schok was bekomen kwam de buurvrouw thuis stoken: “Het is een zware zonde, dat die jongen bij jullie is.”
Ook op straat kreeg hij last. De buurvrouw zette de pleegmoeder onder druk: “Hij is nu een man, je mag hem niet knuffelen, dat is een zonde, je mag hem je haar niet laten zien, hij mag niet alleen in één kamer met je dochters.”
De pleegmoeder schopt de buurvrouw niet het huis uit maar begint te twijfelen of ze misschien echt in de hel zal komen vanwege die jongen. Als hij lastig is begint ze hem te dreigen met het weeshuis, wat hij geen moment serieus neemt.
Uiteindelijk gaat ze naar een imam, die de buurvrouw gelijk geeft. De jongen eindigt tot zijn verbijstering echt in een weeshuis. Van ellende blijft hij een keer zitten maar daarna zoekt hij juist zijn troost in het halen van tienen op school.

Over de strenge imams, die pleegouderschap principieel afwijzen en over de stokende buurvrouw schrijft Rosa El Yossef kernachtig: “Die hebben als levensmotto de scheiding van godsdienst en barmhartigheid.”
Een van die imams zegt tegen het weekblad dat alle ouderloze kinderen meteen naar een weeshuis moeten. “Maar dan moeten wij van onze kant ze natuurlijk geen hoerenjongen noemen”, voegt hij eraan toe.

…first in terms of the historical and economic/political function of adoption, and second in terms of linguistic and theologic use/misuse of the term.

...children become just another resource to plunder and export