Tegengas voor een trotzkist *)
Hoed u voor politicologen
Gisteren bezocht ik, dankzij een tip van KeesjeMaduraatje, een seminar, georganiseerd door de Atlantische Commissie. Kost een paar centen (60 euro) maar dan krijg je ook wat. Op basis van de sprekerslijst en het gebruik van de term 'Arabische Lente' **) in de aankondiging, had ik van te voren bedacht dat het wel eens een uphill battle zou kunnen worden, wanneer ik mijn inbreng zou leveren aan het onderdeel 'discussie en vragen'. Maar het viel mee.
Behalve de politici/politicologen Paul Aarts en Peyman Jafari waren er gelukkig nog drie andere sprekers. Twee historici met een grote staat van dienst, toevallig allebei vrouw, en een letterkundige/arabist/islamoloog van Marokkaanse afkomst. Blijkens zijn twitterberichten is hij een bewonderaar van Ahmed Marcouch, maar wel iemand met realiteitszin. Hij waarschuwde voor de groeiende invloed van de Gülenbeweging in Marokko.
Bovendien had ik ook een voordeel: universitaire docenten zoals Aarts wanen zich op een bijeenkomst als deze, met een publiek van bijna uitsluitend docenten van middelbare scholen, onbespied en ze kennen me niet (op het bijzondere karakter van het publiek kom ik aan het einde van dit verslagje terug).
» Foute en goede geleerden
De presentaties van alle vijf de sprekers, nou ja, de slides ervan, komen op de webstek van de Commissie te staan, zo beloofde Hans Luyendijk, voorzitter van de Atlantische Onderwijscommissie, in het dagelijks leven rector van een Dalton school.
Die slides vormden een goede ondersteuning van elk betoog, maar zijn natuurlijk minder geschikt om te achterhalen wat precies de boodschap was van de sprekers. De presentatie van Aarts zal wat dat betreft nog het meest informatief zijn.
Deze oude blanke man toonde ons dat hij boeken van veel beroemde geleerden gelezen heeft: zowel van 'foute', zoals Bernhard Lewis, als van 'goede', zoals de Palestijn Edward Saïd. Er ging een rilling door de zaalHij had ook plaatjes van de meeste van die beroemde geleerden. Tegen het einde van zijn praatje kwam hij met twee wat grotere foto's, naast elkaar: van de boemannen Afshin Ellian en Hans Jansen. Hij gebruikte niet het woord boemannen, hoor, maar zijn boodschap was hier heel duidelijk. Hij projecteerde ook nog een uitspraak van de laatste, die ik net even miste, maar ik hoorde wel wat hij erover zei: het was schandalig. Om elk misverstand te voorkomen over zijn boodschap, was de man die Aarts op de erop volgende foto liet zien nog wat groter weergegeven: Geert Wilders. In een minder gunstige pose. Er ging een rilling door de zaal.
Sapperdeflapflap!
Je wordt uitgenodigd om een verhaal te houden over het Midden-Oosten in het licht van de 'Arabische Lente' -een historisch verhaal zei Aarts er zelf nog eerlijk bij- en dan is het hoogtepunt van je betoog zo'n foto van meneer Wilders.
Over Ayaan Hirsi Ali zei Aarts niets negatiefs.
Hoewel.
De man die we het meest moeten haten van Aarts, als ik de woorden en lichaamstaal Logisch, want in tegenstelling tot 'de islam' bestaan 'wij' wel. Net als 'het Westen'van Aarts tenmiinste goed interpreteerde, is Michael Ledeen. Wij van het publiek wisten vast niet wie Ledeen was, maar we kenden misschien wel het instituut waar hij een sleutelrol vervulde: het American Enterprise Institute. Dat kenden wij misschien wel omdat ook Ayaan daar werkt.
Aarts vertelde dat hij bedankt had voor de uitnodiging om een historisch verhaal te vertellen omdat hij het wilde hebben over 'manieren van denken'. Hij ging het hebben over hoe 'wij' met het Midden Oosten zijn omgegaan in de afgelopen eeuw. Hij ging het hebben over het discours.
Grappig toeval. Deze door-en-door wetenschappelijke term kwam hier een week geleden ook al langs: toen uit de mond van de wetenschapper/PvdA-campagneleider Roopram.
Dat 'wij' kwam trouwens heel wat keren terug in Aarts' verhaal. Logisch, want in tegenstelling tot 'de islam' bestaan 'wij' wel. Net als 'het Westen'. Ja, deze alinea was sarcastisch.
Onaardig
Na de eerste drie sprekers kreeg ik als eerste het woord. Voor mevrouw Sprangers had ik twee kritische vragen en voor meneer El Madkouri één. Ik was niet aardig voor meneer Aarts. Ik wilde geen vragen stellen aan deze man met zijn politieke verhaal onder het mom van wetenschap. Dit wierp Aarts mij voor de voeten: ik was niet-links
En dat zei ik ook.
De rector was wel aardig en bood Aarts vanzelfsprekend de gelegenheid om te reageren op mijn kwalificatie. Aarts was niet blij met mijn opmerking, maar hij had de tegenwoordigheid van geest gehad om goed te luisteren toen ik me richtte tot El Madkouri. Ik wist op dat moment nog niet dat deze medewerker van FORUM ook PvdA-er was. Toch meende ik begrepen te hebben dat hij zichzelf bij links indeelde en ik vroeg hem hoe hij juist vanuit die invalshoek aankeek tegen de manier waarop Khomeiny destijds in Iran had afgerekend met links, nadat deze hem eerst geholpen hadden om aan de macht te komen ***). Toen Madkouri in gebaar verloochende links te zijn (kukeluku?), zei ik dat ik blij was dat ik me vergist had.
Dit wierp Aarts mij voor de voeten: ik was niet-links. Dus politiek.
Ik ben er vrij zeker van dat docenten zo ongeveer het zelfde stemgedrag hebben als journalisten, maar ze zijn wel wat slimmer en praktischer ingesteld dan de gemiddelde vertegenwoordiger van die beroepsgroep. Zelfs als ze half ingedut zouden zijn geweest tijdens Aarts' betoog (of discours?) waren ze echt die foto van Wilders nog niet vergeten!
His finest hour
De rest van de middag reeg Aarts nog een keer of zes door zijn antwoorden heen dat hij wetenschapper was.
"You are only making it worse for yourself", kent u die uitdrukking?
Wat niet af zal stralen van de slides bij de Atlantische Commissie, is de trots waarmee Aarts sprak over een debatje dat hij ooit had met Leon de Winter. Hij had de discussie gewonnen omdat hij De Winter erop betrapt had dat die alleen maar Bernard Lewis napraatte. Om te zien hoe trots hij was op die 'overwinning', kun je een kijkje nemen op de webstek van de Universiteit van Amsterdam. Daar vermeldt hij dit zelfde gebeuren als wapenfeit in zijn profiel.
Oh, dear.
We lezen daar ook dat dat debatje plaatsvond enkele dagen na 9-11. Op het seminar vertelde Aarts er nog bij dat dit debatje onderdeel was van een bijeenkomst van alle (sic) deskundigen op dit gebied.
Irandeskundige
Het verhaal van Madkouri ging over Egypte. Hij toonde zich zeer ongerust over de ontwikkelingen daar. Hij waarschuwde zelfs voor de rol van Qaradawi. Mijn vraag aan hem was eigenlijk dezelfde die ik een tijdje geleden stelde aan een PvdA-kamerlid. Zij begreep mijn vraag niet of deed alsof ze hem niet begreep. Politicoloog Peyman Jafari: "Met behulp van gas kun je geen elektriciteit opwekken" Madkouri gaf ook geen antwoord. Hij verwees voor een antwoord naar Jafari, de 'Irandeskundige', die na de pauze het woord zou krijgen.
Raar.
Meneer Madkouri is islamoloog en verdient zijn salaris (indirect) aan het mohammedanisme. Hij werkt bij FORUM en de organisatoren schreven verder over hem:
Sinds 2004 geeft El Madkouri leiding aan het omvangrijke programma "Democratische Rechtsstaat, Weerbare Samenleving", gericht op de preventie van polarisatie en radicalisering. In deze hoedanigheid heeft hij vele projecten geïnitieerd en uitgevoerd voor verschillende (overheids)opdrachtgevers.
Hij dook dus.
Jafari pikte de voorzet niet op. Hij hield een uitgebreid anti-Amerika betoog. Zonder anti-semitisme overigens. Hij spitste zich toe op "de atoomwapens, nee sorry, het atoomprogramma van Iran".
Ik maak hier geen grapje: ik rapporteer een verspreking van Jafari zelf. Het publiek lachte er wel om. Lang niet iedereen was ingedut.
Eerst was er Russische steun voor het atoomprogramma van Iran, maar omdat Bill Clinton daar zo tegen tekeer ging, gingen de Iraniërs in het geheim er mee verder. Hij zei het echt. Als Iran atoomenergie zou hebben, zou dat het machtsevenwicht verschuiven volgens deze op een mozaïekbeurs promoverende immigrant. 180000 euro, volgens de wikipedia over hem. Uitgebreid ging hij in op de pijpleidingen die zijn of worden aangelegd vanuit Iran in de richting van Europa, Pakistan en India. En eigenlijk was de afstand naar China van daaruit ook wel te overbruggen.
Ook aan Jafari mocht ik een vraag stellen.
Voor hem had ik een open vraag.
Iran wil volgens Jafari dus atoomenergie en beschikt over zoveel gas dat ze zo ongeveer de hele wereld daarvan kunnen voorzien: hoe verhoudt zich dat nu tot elkaar?
Op deze vraag gaf de politicoloog een duidelijk antwoord: "Met behulp van gas kun je geen elektriciteit opwekken".
"In Nederland gebruiken we daarvoor gasturbines", merkte even later een andere bezoeker op. De promovendus reageerde er maar niet op. Hij kende misschien die uitspraak uit "The Life of Brian" van de vorige paragraaf, wel.
Geen getallenwetenschapper
Mevrouw Spranger leek me een goede en nuchtere historica. Ze gaf in antwoord op mijn vraag over Enver Pasha, zelfs ontspannen grappend toe dat ze zich conformeerde aan de Turkse praktijk van persoonsverheerlijking van Kemal Mustafa Efendi ("de Ataturk").
Ze bleek echter evenmin of nog minder een getallenwetenschapper dan de gevierde tekstwetenschapper mevrouw Van der Valk.
Ze toonde één tabel met cijfers. Over de groei van de Turkse handel tussen 2008 en 2011. De import uit plus export naar Libië was in die tijd afgenomen. Die met de gehele Arabische wereld was gegroeid met 10% en met enkele landen Arabische landen nog beduidend meer. Dat was echter volstrekt onbeduidend in vergelijking met de groei in de handel tussen Turkije en de EU. Die bedroeg namelijk 790% in dezelfde periode.
De 790% was vet weergegeven in de laatste kolom en, veel pijnlijker, in haar woorden benadrukte ze ook het grote verschil.
Alleen was het een rekenfout.
Op basis van de gegevens in de andere kolommen kon je uitrekenen dat die groei ongeveer 11% was geweest.
Oeps.
In zijn dankwoordje complimenteerde de voorzitter Spranger nog met deze 'aardige vondst om te testen of het publiek wel oplette'.
"Only making it worse for her".
Balfour en de NSB-zoon
Het optreden van Van Leeuwen was uitstekend. Daar ik had van te voren niet op gerekend. Mijn pessimisme kwam voort uit bepaalde passages uit haar oratie, met name een die ging over de beroemde Balfour-verklaring uit 1917. Die heel korte verklaring vormt de basis van de Britse belofte voor de realisatie van een Joods 'home land'. Van deze heel korte verklaring had ze echter de cruciale laatste zin weggelaten. Precies zoals Chris van der Heijden dat deed in zijn walgelijke boekje Israël, een onherstelbare vergissing!
De weglating door Van Leeuwen had gelukkig een heel ander karakter dan in het essay van de jodenhatende zoon van NSB-ers (geen misverstand: ik beweer niet dat die twee dingen automatisch samen gaan).
Op het evaluatieformulier van de bijeenkomt heb ik Van Leeuwen dan ook aangeraden om nog eens uit te nodigen als spreekster. Op de open vraag aan het einde heb ik geantwoord met de subtitel van dit stuk.
Bijzonder publiek
Het publiek zelf was niet zo heel bijzonder: dat was de status van het seminar. De bijeenkomst was door het daartoe bevoegde gezag aangewezen als mogelijkheid om punten te verzamelen voor de verplichte nascholing voor docenten aardrijkskunde, geschiedenis en maatschappijleer.Docenten zijn gewend dat er op hen neergekeken wordt, vrees ik.
Meneer Luyendijk besloot de bijeenkomst met enkele huishoudelijke mededelingen. Een daarvan had betrekking op de manier waarop de opgedraafde docenten hun stempeltje konden krijgen van de organisatie, ten bewijze van het voldoen aan de nascholingsplicht. "Want daar kwam u natuurlijk eigenlijk voor", sprak hij. Woorden van die strekking in ieder geval.
Ik vond dat niet aardig van hem. Minachtend eigenlijk. Geen van de docenten hoorde ik daar tegen protesteren. Docenten zijn gewend dat er op hen neergekeken wordt, vrees ik.
Nog een lezing
Er zijn nog steeds plaatsen bij mijn eigen lezing op 12 mei. Kost geen 60 euro maar slechts 7,50. Ik ben dan echter de enige spreker en bovendien ontvangt Tolereer geen intolerantie, in tegenstelling tot de Atlantische Commissie, géén subsidie van uw belastinggeld.
O wacht, er zit iets raars in die laatste zin.
Noten
*) Voor de jongere lezers: Trotzki was een bijnaam, net als Lenin en Stalin dat waren. Trotzki is tegenwoordig de minst bekende van het drietal. Hij leidde enige tijd het Rode Leger, maar moest de Sowjet Unie ontvluchten omdat hij kritiek had op Stalin. In tegenstelling tot Stalin was hij tegen de politiek van 'socialisme in een land': hij was voor wereldrevolutie. Zijn volgelingen noemen hun club dan ook Internationale Socialisten. In Nederland is Jafari daarvan het bekendste lid. Trotzki's vlucht was overigens tevergeefs: in Mexico werd hij toch nog vermoord door handlangers van Jozef Djoegaswili.
**) Zelfs de AIV legt in een noot in het rapport, dat hier eergisteren langskwam, uit dat ze tegenwoordig die term toch maar niet meer gebruiken.
***) Na afloop van het seminar had ik nog een korte uitwisseling met meneer Jafari over de moord op Ali Razmara. Het vergt te veel ruimte om die hier helemaal weer te geven. Het eindigde met de snauw dat premier Ali Razmara een pion was van de shah en de VS.
Reacties
Er is nog niet gereageerd op dit stuk
Reageren is niet mogelijk op dit bericht.