Wil de wereld even wachten op mijn boek?
Aflevering 2 feuilleton op basis van het boek Islamofobie?
Wanneer een snufje feminisme vermengd wordt met een grote dosis mohammedaans fundamentalisme, ontstaat een vreemd mengsel. Dat wordt pijnlijk duidelijk geïllustreerd door de Amerikaanse organisatie Karamah en haar initiatiefneemster professor Azizah Al-Hibri. Sinds ik over de organisatie en haar boegbeeld schreef in de eerste editie van mijn boek, zijn beiden 'professioneler' geworden. Hieronder ga ik eerst in op wat oudere teksten, daarna sta ik stil bij de veranderingen sindsdien. Vanwege die veranderingen is het stuk over Al-Hibri nu uitgebreid.
» Zo beschreef de organisatie haar visie:
Karamah-vrouwen dromen van een wereld waarin alle mensen ongeacht hun geslacht of andere verschillen, beschikken over hun van god gegeven recht op waardigheid, hetgeen niet bereikt kan worden zonder vrijheid en rechtvaardigheid. Onze naam komt voort uit het Koranvers: “We hebben waardigheid (Karamah) gegeven aan de kinderen van Adam” (17:70). We streven er naar om het verouderde begrip van de status van vrouwen in de islamitische gemeenschappen meer in overeenstemming te brengen met de egalitaire visie van de Koran op menselijkheid en gelijkheid van de seksen.
Karamah hanteert dus een geheel eigen manier vanvoor wie zicht wil krijgen op de denkwijze van mohammedaanse fundamentalisten lezen van de Koran, om het zwak uit te drukken. Het is wat vreemd om woorden als ‘dromen van’ te gebruiken om de visie van je organisatie te beschrijven, maar verder lijkt er nog niet zo veel mis met de visie. Een gevoel dat er iets wringt komt op bij het lezen van de missie:
We geloven met name in het inspireren [empowerment in het Engels] van moslimvrouwen in hun eigen spirituele en culturele context. Alleen op deze wijze [mijn nadruk, fg] zullen ze, in onze visie, in staat worden gesteld om de sociale problemen in hun gemeenschappen aan te pakken en uit te roeien.
Het stuk Muslim Marriage Contract in American Courts dat Al-Hibri schreef in 2000, moet je werkelijk een aantal malen lezen voordat de enormiteit van hetgeen er in betoogd wordt volledig doordringt. Het stuk behoort echt in de top van meest aanbevolen teksten voor wie zicht wil krijgen op de denkwijze van mohammedaanse fundamentalisten.
Ten volle praktiseren
De aanleiding voor Al-Hibris’ eigen onderzoek was een uitspraak in 1999 van een rechtbank in Virginia. Haar analyse van die uitspraak is voor een belangrijk deel een reactie op de verklaring als getuige-deskundige van een (andere!) mohammedaanse islamprofessor. Ze komt tot uitspraken als:
...er zijn heel weinig islamitische echtparen die op het punt van scheiden staan en dan welwillend uit elkaar gaan. Dat is akelig en gaat in tegen wat de Koran voorschrijft. (…) Veel moslimmannen, voorgangers in moskeeën of godsdienst professoren, weten te weinig van het islamitische familierecht (…) [ .. en over de inhoud van huwelijksformulieren uit een islamitisch land:] … kun je onmiddellijk zien dat onze huwelijkscontracten inadequaat zijn.
Met 'onze' bedoelt ze de reëel bestaande mohammedaanse.
De voorbeelden die ze gebruikt komen zowel uit het Westen als uit landen of culturen die door het mohammedanisme beheerst worden.
Ze laat zien dat in de praktijk overal mohammedaanse vrouwen aan het kortste eind trekken. Ze constateert dat de uitspraken van Amerikaanse en Indiase seculiere gerechtshoven veel rechtvaardiger resultaten opleveren voor de (mohammedaanse) vrouwen.
Vrij uitgebreid gaat ze in op de zaak van de Indiase vrouw Shah Bano. Zij daagde haar rijke 70-jarige man voor het gerechtshof omdat hij van haar scheidde en haar bij wijze van ‘alimentatie’ eenmalig een bedrag van circa 100 dollar wilde geven. De seculiere rechtbank wilde ingrijpen waarbij deze in zekere zin een interpretatie gaf van het mohammedaanse recht. En dan komt het:
Dat een niet-moslimrechtbank probeerde een interpretatie te geven van het islamitisch recht was onvergeeflijk. Er volgden rellen. Onder druk van de moslimgemeenschap die niet wilde dat de Indiase overheid via deze weg de kans kreeg om in te grijpen, trok Shah Bano uiteindelijk haar aanklacht in. [1].
De ‘feministische’ organisatie Karamah heeft daar geen moeite mee want uiteindelijk draait het hier om:
Het beleid om de eisen van het islamitische huwelijkscontract niet na te leven levert problemen op voor de meerderheid van moslimvrouwen in Amerika, van wie velen de sadâq [2] gebruiken als een soort verzekering. Er kunnen ook problemen uit voortkomen die samenhangen met het grondwettelijke recht op vrijheid van godsdienst, omdat moslims dan weerhouden zouden worden om hun godsdienst ten volle te praktiseren.
Mohammedanen kunnen dus hun eigen godsdienst alleen ten volle praktiseren wanneer ze “in alle -grondwettelijke- vrijheid” parallelle samenlevingen kunnen vormen, waarbinnen ze het geldende, seculiere rechtssysteem mogen negeren. Alle anderen dan zijzelf zijn niet deskundig
Vervolgens meldt ze nog, in haar stuk uit het jaar 2000, dat ze zelf een boek aan het schrijven is waar in de toekomst huwelijken volgens mohammedaans recht naar moeten verwijzen in plaats van naar de 1400 jaar oude mohammedaanse jurisprudentie en praktijk… De wereld moet blijkbaar even op haar wachten. U denkt misschien dat ik door hem zo samen te vatten de tekst geschifter voorstel dan ze is. Het tegenovergestelde is het geval. Dit schrijft ze zelf:
Het niet handhaven van de termen van het islamitisch huwelijkscontract veroorzaakt problemen voor de meerderheid van de islamitische vrouwen in Amerika, (...) Maar wat moet de rechter dan doen? Een ding dat we kunnen doen voor de rechters is bij het opstellen van een moslim huwelijkscontract de voorwaarden te definiëren, alle regels te definiëren, duidelijk maken welke madhhdab we volgen en welk standpunt dit echtpaar inneemt. Dit zou betekenen dat een huwelijkscontract veel omvangrijker zou zijn dan deze presentatie, zoiets als een boek.
Dat is precies waaraan ik volgend jaar hoop te werken bij het National Humanities Center. Ik hoop dat mijn boek onder andere het volgende zal omvatten: wat zijn de definities van de verschillende begrippen in het islamitische huwelijkscontract? Wat zijn de regels van de diverse madhhabs? En hoe werken die uit in het geval van een echtscheiding?
Het huwelijkscontract kan dan een pagina of twee groot zijn met een bijlage, die het hele boek omvat en uitleg geeft aan de rechter, zodat deze niet niet op zoek hoeft te gaan naar een getuige'deskundige' die de regels niet kent.
Op die manier kunnen we islamitische mensen vanaf dat moment beschermen indien zij gebruik maken van het islamitische huwelijkscontract. Ik weet echter niet wat te doen voor de vrouwen die al getrouwd zijn in andere rechtsgebieden en hun rechten niet veilig hebben gesteld.
Zelfs met dit boek, blijft de vraag (...) Het is tijd voor ons in Amerika om deze jurisprudentie te ontwikkelen en te hopen dat andere rechtsgebieden over de hele wereld ze interessant genoeg zullen vinden om over te nemen.
Tegenover de onrechtvaardigheden waar mohammedaanse vrouwen in werkelijkheid mee geconfronteerd worden, ook in haar ogen, stelt ze haar droomwereld. Die kan realiteit worden wanneer haar boek 1400 jaar ontwikkeling van mohammedaanse jurispredentie vervangt. Dat boek heeft ze nog niet geschreven maar in 2000 heeft ze aangekondigd dat ze het jaar erop daar aan zal werken. De 'logica' van deze vrouw heeft geen enkele relatie met de werkelijkheid: haar betoog is idiosyncratisch op het autistische af. Alle anderen dan zijzelf zijn niet deskundig: het deel expert in de samenstelling expert witness zet ze in haar tekst tussen aanhalingstekens. Let ook op het kenmerkende, verhullende gebruik van de arabische term madhhab. Waarom zou een Amerikaanse juriste daar ineens een Arabisch woord gebruiken? Het begrip staat gewoon voor 'rechtsschool'. In de wereld van het mohammedanisme zijn er daar meerdere van die elkaars bestaan erkennen. Om het af te maken vermeldt ook vandaag de dag de wikipedia-pagina, die de lof van haar zingt, nog steeds: "She is currently completing a book on the Islamic marriage contract in American courts".
Botsing van beschavingen
Okay. Het verhaal van deze vrouw is 'raar', om niet te zeggen volslagen geschift. Maar moeten we ons daar zorgen om maken? Om twee redenen is het antwoord ja.
Op de eerste plaats staat ze model voor een hele groep mensen die het mohammedaanse gedachtegoed in bescherming neemt door de eigen fantasiewereld te plaatsen tussen de critici en het eigenlijke gedachtegoed van Mohammed; als een soort omgekeerde stroman-redenatie. Op de tweede plaats -en veel verontrustender- blijken de rare praatjes van deze vrouw niet schadelijk voor haar reputatie en positie, integendeel. Ze prijst het principe van bloedgeldObama heeft haar recent lid gemaakt van de United States Commission on International Religious Freedom. Nu is de hierboven besproken tekst van Al-Hibri alweer van een tijd geleden en bovendien vrijwel niet meer te achterhalen [4]. Het zou kunnen dat ze inmiddels anders over zaken denkt en/of de Amerikaanse regering niet op de hoogte is van haar manier van redeneren. Helaas is dat niet erg waarschijnlijk. Nog in 2010 schreef ze bijvoorbeeld een stuk over de toepassing van de doodstraf in de VS en Saoedi-Arabië. Ze acht de Saoedische praktijk superieur. Uit haar betoog blijkt 'nostalgie' naar de Arabische stammencultuur uit de 7e eeuw. Ze prijst het principe van bloedgeld. En verder geeft ze aan dat in geval van moord niet de vermoorde het eigenlijke slachtoffer is, maar de nabestaanden: alleen zij mogen wel of niet om berechting vragen, niet de staat. Goed beschouwd mag iemand die geen nabestaanden heeft dus straffeloos vermoord worden. Geen universele mensenrechten voor individuen. Een botsing van beschavingen. Het ontkennen van die botsing vormt de grootste bedreiging.
Noten
1) In India bestaan er officieel verschillende wettelijke praktijken voor mohammedanen en niet-mohammedanen.
2) Een soort bruidsschat die niet zo mag heten. Het is een ruim verspreid gebruik dat een deel ervan aan de vrouw wordt gegeven op het moment van scheiding of overlijden van de echtgenoot.
3) De teksten op hun webstek, waar ik naar verwees zijn daar niet meer te vinden. Google vindt met een geschikte zoekopdracht wel de locatie www.islamfortoday.com/usmarriage.htm, maar deze webstek is 'suspended'. Ik had de teksten echter opgeslagen en ze kunnen nu gedownload worden: zie 'downloadables' rechts boven.
Op internet poets je dingen uit het verleden niet gemakkelijk helemaal weg: Het onvolprezen google-cache heeft de tekst ook bewaard. De visie en missie staat daar niet bij, wel in de downloadable pdf.
Dit zondagse feuilleton is gebaseerd op het boek Islamofobie? Een nuchter antwoord. De tekst is gedeeltelijk identiek met die van een twintigtal hoofdstukken daaruit, met name de hoofdstukken die beginnen met "Angst:…". De inhoud is geactualiseerd. Verder is de tekst wat ingekort. Dat was mogelijk omdat ik nu vanuit een wat andere bedoeling schrijf. Toen ik het boek aan het samenstellen was hoopte ik dat het behulpzaam kon zijn in het debat met mensen bij wie de houding tegenover de leer van Mohammed wordt ingegeven door hun angst voor de PVV en Geert Wilders. Die hoop heb ik opgegeven. Tenslotte is het feuilleton iets beter leesbaar. Ook wat dat betreft heb ik wat bijgeleerd.
Dit is aflevering 2.
Dat is precies waaraan ik volgend jaar hoop te werken bij het National Humanities Center. Ik hoop dat mijn boek onder andere het volgende zal omvatten: wat zijn de definities van de verschillende begrippen in het islamitische huwelijkscontract? Wat zijn de regels van de diverse madhhabs? En hoe werken die uit in het geval van een echtscheiding?
Het huwelijkscontract kan dan een pagina of twee groot zijn met een bijlage, die het hele boek omvat en uitleg geeft aan de rechter, zodat deze niet niet op zoek hoeft te gaan naar een getuige'deskundige' die de regels niet kent.
Op die manier kunnen we islamitische mensen vanaf dat moment beschermen indien zij gebruik maken van het islamitische huwelijkscontract. Ik weet echter niet wat te doen voor de vrouwen die al getrouwd zijn in andere rechtsgebieden en hun rechten niet veilig hebben gesteld.
Zelfs met dit boek, blijft de vraag (...) Het is tijd voor ons in Amerika om deze jurisprudentie te ontwikkelen en te hopen dat andere rechtsgebieden over de hele wereld ze interessant genoeg zullen vinden om over te nemen.
Reacties
# 1 Hans Jansen belichtte nog een ander probleem, namelijk als ouders hun eigen kind vermoorden (bijv. eerwraak), dan zijn namelijk de daders de nabestaanden, die zichzelf niet snel zullen aanklagen.
kees goudswaard:
Hans Jansen belichtte nog een ander probleem, namelijk als ouders hun eigen kind vermoorden (bijv. eerwraak), dan zijn namelijk de daders de nabestaanden, die zichzelf niet snel zullen aanklagen.
zie: http://hoeiboei.blogspot.com/2012/01/sharia-les-voor-nederlandse-rechters.html#more
16-jan 2012 , 07:23
# 2
Frans Groenendijk:
Ja, of situaties waarbij iemand de huwelijkspartner vermoord en dat de kinderen wanneer ze volwassen worden dan gevraagd wordt of die ene ouder die ze nog hebben eigenlijk nog de doodstraf moet krijgen vanwege die moord. Van die dingen.
16-jan 2012 , 09:58
# 3 Deze mevrouw verkondigt dezelfde dwaalleer als Tariq Ramadan. Namelijk dat niet de shariah de ongelijkheid van de vrouw bewerkt, maar de praktijk van de shariah. Deze praktijk zou afwijken van de echte shariah door klassejustitie, corruptie, invloed van andere rechtsbronnen, enz.
Ester Losita:
Deze mevrouw verkondigt dezelfde dwaalleer als Tariq Ramadan. Namelijk dat niet de shariah de ongelijkheid van de vrouw bewerkt, maar de praktijk van de shariah. Deze praktijk zou afwijken van de echte shariah door klassejustitie, corruptie, invloed van andere rechtsbronnen, enz.
Wsch is deze mevrouw inmiddels tot het inzicht gekomen dat als je de corruptie wegneemt, de shariah zelf nog voldoende achterstelling van de vrouw veroorzaakt. En zal het aangekondigde boek er nooit komen, omdat het de doelstelling van de schrijfster niet kan waarmaken.
16-jan 2012 , 02:16
# 4 Ik dacht dat Fatima Mernissi al erg was, met haar beating around the bush (om de hete brei heen draaien), maar dit mens is nog knettergekker. .
Alf Jans:
Ik dacht dat Fatima Mernissi al erg was, met haar beating around the bush (om de hete brei heen draaien), maar dit mens is nog knettergekker. .
Het mohammedanisme is het maakwerk van een machtswellustige man. In die religie hebben de mannen het voor het zeggen. De vrouw is vruchtbare aarde (tilth in de Engelse vertaling) waarop de man naar hartelust zijn ploeg kan voeren. En toch poogt deze dame net te doen alsof die religie is zoals andere religies.
Deze dame verricht haar werkzaamheden in de VS (dar al harb)en niet in de ummah. In het land van haar profeet mag ze zelfs geen auto besturen.
16-jan 2012 , 07:12
Reageren is niet mogelijk op dit bericht.