Zorgen over de zorg in Nederland anno 2011
De zorgsector in Nederland is een belangrijke bedrijfstak. Niet alleen gaan er vele tientallen miljarden in om, de gezondheid, het welzijn en de verzorging van mensen op leeftijd wordt als een belangrijke verworvenheid van een ontwikkelde beschaving gezien. En terecht.
In dat kader is het buitengewoon merkwaardig, dat de beleving van die zorg door betrokkenen veel te wensen over laat. Misstanden in verpleeg- en verzorgingstehuizen zijn aan de orde van de dag. Het stelsel van het Persoons Gebonden Budget, hierna PGB, wordt tot op de draad uitgekleed door dit kabinet onder het mom van te rechtvaardigen besparingen.
Maar is dat wel zo? Wordt er wel geld bespaard? Of wordt de burger voor de zoveelste keer knollen voor citroenen verkocht? In dit stuk wil ik een lans breken voor het handhaven van het PGB, aangezien dat systeem op lange termijn verreweg het goedkoopste is en recht doet aan de beginselen van goede zorg: levering op maat en betaling per gewenste hulp.
» Maar voordat ik op het PGB inga eerst een paar algemene waarnemingen. Allereerst dit: in zowel de intramurale- als extramurale (thuis) zorg valt het schrijnend tekort aan plaatsen binnen een instelling op. Er is onvoldoende aandacht voor zorg voor ouderen die het écht nodig hebben en volledig van zorg afhankelijk zijn, die niet meer alleen kunnen blijven in hun eigen woonomgeving. Sommige hebben nog familie, die echter ook niet 24 uur per dag voor hen kunnen zorgen en vaak zijn de kinderen van deze ouderen al boven de 70 jaar.
Degenen die geen familie meer hebben zijn er het slechtst aan toe, vaak incontinent omdat men niet op tijd het toilet kan bereiken, het huis is vervuild, enzovoorts enzoverder. Deze groep krijgt de meest (noodzakelijke) zorg, zoals de zorg voor medicatie en wassen– aankleden (als men dat wil), en soms is er door de thuiszorg of huisarts huishoudelijke hulp geregeld. Er wordt slecht gegeten en er zijn geen sociale contacten: de mensen kwijnen weg, krijgen straatvrees en sluiten zich volledig af van de buitenwereld. Dementerend en angstig voor wat er komen gaat. En we hebben het hier dan nog niet eens over het gebrek aan geestelijke ondersteuning.
De veelal dementerenden die nog thuis zijn, maar daardoor extra aandacht nodig hebben, zijn de dupe. Zij hebben niet de juiste zorg momenten en zeker geen zorg op maat. Deze groep ouderen zal in de toekomst alleen maar groter worden. De thuiszorg is binnen 10 of 30 minuten, afhankelijk van welke zorg nodig is, weer vertrokken. De oudere blijft achter met veel vragen en onzekerheden waar geen tijd voor is om deze te beantwoorden. Heeft men klachten of pijn op lichamelijk gebied kunnen deze niet worden beantwoord. De oudere gaat zich terug trekken, wordt eenzaam durft niet meer naar buiten, men kwijnt weg.
Dit is de thuiszorg in Nederland anno 2011 !
Niet alleen in de Thuiszorg, ook de hulp die in de zogeheten Intramurale Zorg (verpleeg- en verzorgingstehuizen) wordt geboden, laat te wensen over. Er zijn te weinig formatieplaatsen, ouderen zijn bang voor de hulp, lange wachtlijsten voor plaatsing, enzovoorts.
Efficiency is vaak ver te zoeken en het tekort aan gekwalificeerd personeel is schrijnend en zal de komende vijf jaar tot ontoelaatbare toestanden leiden. Als oudere mens zal je je moeten aanpassen in een verzorgingshuis, als je je niet aanpast word je al snel als lastig ervaren. Deze groep is een kwetsbare; ze zullen niet snel zeggen als ze zich niet lekker voelen of verschoond moeten worden ze zijn bang voor afwijzing en reprimandes van het personeel.
De gemiddelde leeftijd van de verzorgende in een verzorgingshuis of verpleeghuis is rond de 45 jaar of ouder. Er zijn weinig jonge mensen te vinden die dit werk doen. Laatst had een goede bekende van mij een stagiaire, ze deed reuze haar best, en zij vroeg haar of zij al een keuze had gemaakt welke kant van de zorg zij op wilde. Haar antwoord was: “Ik denk niet dat dit iets voor mij is, hard werken voor weinig geld”. Er dreigt met andere woorden een groot personeelstekort.
Hier is voorlichting, stimulatie vanuit de overheid, en, bovenal, een betere salariëring nodig. Géén bezuinigingen. Hier ligt een schone taak voor de politiek en wacht daar niet te lang mee, want het gaat gigantisch vastlopen. Je kunt zeggen er komen X banen bij in de zorg maar dan zal er eerst een campagne moeten starten om voldoende mensen op te leiden. Als dit niet gebeurt blijft goede zorg in de toekomst alleen weggelegd voor de welgestelden. Willen we dat? Mijn antwoord is: dat moeten we niet eens overwegen.
PGB
Dan het PGB. Het PGB budget geeft de cliënt het gevoel dat hij/zij zelf de regie houdt over het inkopen van zorg. Door het wegvallen en schrapen van het PGB budget, zijn nu mensen genoodzaakt hun kind of dierbaar familielid op te laten nemen in een instelling. Zij kunnen de zorg niet meer aan, het geld is op of niet toereikend. Op het moment dat er iemand opgenomen moet worden lopen de kosten op: het is namelijk duurder om iemand te laten opnemen. Dan is de vraag naar plaatsen binnen een intramurale instelling niet leverbaar met als gevolg dat mensen op de wachtlijst komen. En er zijn nog 200 wachtenden voor hen...
De zorg is niet meer te dragen, de cliënt wordt de dupe en de zorg is niet toereikend. Gevolg: de cliënt wordt zieker en gaat geestelijk achteruit. Ook de mantelzorg krijgt klappen, ondersteuning is niet meer op te brengen. Denk hierbij aan gehandicapten – alzheimer – ouders met een gehandicapt kind. Dus het PGB voorkomt deze wantoestanden, de zorg die bij hen past wordt niet aangetast, dit betekent een blije cliënt die langer gezond blijft. Een heuse win-win situatie: minder geld en een betere zorg.
Dat het PGB zich leent voor fraude, zoals het recente geval met die twee Turkse psychiaters die op grove schaal misbruik maakten van de regeling, alsmede het feit dat de kosten van het uitvoerend apparaat (lees: het management) de pan uitrijzen, betekent niet dat het systeem an sich verkeerd is. Sterker nog, wil men, mede gelet op het dreigende personeelstekort, de kosten in de hand houden bij een vergrijzende bevolking, dan zal men het besluit om de PGB regeling tot op het bot uit te kleden dienen te heroverwegen.
Door de kwaliteit te verbeteren en meer tijd te investeren in het tijdig signaleren van deze bovengenoemde problemen voorkomt men hogere kosten door extra complexe medische zorg, die nodig is als er niet of geen voldoende aandacht is voor de order wordende mens. De kwaliteit blijft ook behouden als er tijdig een plek voor opname in een intramurale instelling gevonden kan worden, de thuiszorg heeft niet voldoende kennis en personeel om deze complexe zorgen te kunnen ondersteunen.
Thuiszorg functioneert goed bij fysieke ondersteuning van ouderen die voldoende mensen om zich heen hebben die mantelzorg aan hen verlenen. Zij zijn niet eenzaam, zijn zelf nog in staat om activiteiten te ondernemen hebben een dagbesteding.
Wil Nederland een zichzelf respecterend land blijven, waar de zorg voor haar ouder wordende bevolking ook in de toekomst gegarandeerd kan worden, dan dient er door de politiek een heldere visie te worden neergelegd. Een visie die de waardigheid van de oudere erkent. Deze mensen hebben mede de welvaartstaat opgebouwd en verdienen onze zorg. Een welvaartsstaat die in hard tempo wordt afgebroken door de massale import van cultuurvreemde volkeren met vaak ook nog eens een geloof dat haaks staat op onze normen en waarden.
Reacties
# 1 Alleen één regel te hebben gelezen, daar waar Trias een 'lans breekt' voor het PGB, kan ik al met het gehele artikel instemmen.
Piet Klont:
Alleen één regel te hebben gelezen, daar waar Trias een 'lans breekt' voor het PGB, kan ik al met het gehele artikel instemmen.
Maar het verplicht mij (op een later moment) het gehele artikel te lezen!
Want ook ik maak mij grote zorgen om de 'zorg' in dit ooit zo mooie land.
14-okt 2011 , 01:35
Reageren is niet mogelijk op dit bericht.