In deze nieuwsbrief

Slechts een vijftal nieuwe berichten afgelopen twee weken. Vier van de vijf hebben wel wat meer spitwerk gekost. Het stuk over Nigeria vergde in meerdere opzichten veel inspanning. Het stemt depressief om tot je door te laten dringen hoe in de berichtgeving over Biafra (en de onafhankelijkheidsoorlog van Bangla-Desh bijvoorbeeld) de factor mohammedanisme buiten beeld bleef.
Een relatief snel geschreven stuk als “Een goede communist en ‘land voor vrede’ “, wordt wel door iets minder mensen gelezen maar het verschil is toch niet erg groot.
Die andere vier zijn geschreven met de bedoeling nuttige informatie aan te leveren voor politici en opiniemakers.
De vraag is of dat gebeurt.
Via twitter maakte ik drie politici, die in het verleden wel eens op een berichtje van mij reageerden, attent op het stuk over Syrië. Ik stelde daarbij de vraag: “Is dit stuk te lang?”. Geen van drieën reageerde nu.
Misschien toeval?
Het verzoek om de Nieuwsbrief door te sturen aan mensen in uw kennissenkring die mogelijk ook geïnteresseerd zijn, geldt dus nog steeds.
Ze kunnen eenvoudigweg hieronder hun e-mail adres ingeven. Opt-in natuurlijk. 

De politieke actualiteit

In het nieuws valt op hoe weinig er bericht wordt over de EU en over Griekenland en Spanje meer in het bijzonder.

Ook als Pechtold niet meedoet moet ik me er echt toe zetten om naar iets over de naderende verkiezingen te kijken op de televisie, veel meer dan 5, 10 of 25 jaar geleden. Ik denk dat de politici zich gemiddeld niet zo heel anders gedragen tegenwoordig. Er zijn twee andere oorzaken denk ik: ik kijk er zelf anders naar en de kwaliteit van de journalisten is minder geworden.
Afgelopen dagen viel me een bericht op over het bedrijf ASM. Na de grote Amerikaanse chipfabrikant Intel heeft nu ook het Koreaanse Samsung aangekondigd honderden miljoenen te gaan investeren. ASM is het Nederlandse bedrijf dat machines maakt om chips mee te maken. De technologische top.
Onwezenlijk dat dat bedrijf in hetzelfde land staat waar in de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid zelfs een econoom als verdacht beta-achtig wordt beschouwd. (hoofdstuk over professor Harry van Dalen in het boek van Joost Niemoller).

Wanneer we Breivik een monster noemen zullen meer monsters hem nadoen

Als er één land is waar de 'bloedige grenzen' van het moham­meda­nisme tegen­woordig duide­lijk zicht­baar zijn, is dat Nigeria.
Het onvolprezen, wereld­beroemde boek The Clash of Civili­zations, schreef Samuel Huntington als nadere uitwer­king van een essay dat hij een paar jaar daar­voor al publi­ceerde in het tijd­schrift Foreign Affairs. Dat essay bevatte al de uitspraak 'Islam has bloody borders'. In een voetnoot in het boek vermeldt hij dat er geen enkel statement was waar hij meer op werd aangevallen. Dat was voor hem een extra aansporing om hiernaar meer onderzoek te doen. Dit leidde in het boek tot een paragraaf waar moeilijk een speld tussen te krijgen was: uitgebreide opsommingen, beschrijvingen, tabellen.
Over de botsing in Nigeria was het boek echter opvallend en eigenlijk pijnlijk beknopt.
Een deel van de verklaring daarvoor is simpel: de Nigeriaanse variant van Al Qaeda, Boko Haram, stamt van (vrijwel onmiddellijk) na het inspirerende succes van '9-11'. Het andere deel is dat zelfs de überrealpolitisch redenerende Huntington ervoor terug schrok om zich uit te laten over de kern van het mohammedaanse gedachtegoed.
De manier waarop met Boko Haram, de bijnaam van Jama’atul Ahlus Sunna Lid Da’awatis Jihad of in het Engels: People Committed to the Propagation of the Prophet's Teachings and Jihad, wordt omgegaan, vormt de ultieme illustratie van de wereldwijd reëel bestaande en verlammende islamofobie.

(4 reactie(s)) | Frans Groenendijk | 27-08-2012     Lees verder op K&K

Naar een Groot of naar een Klein Syrië?

David Fromkin kwam op de titel voor zijn veel­ge­prezen maar te weinig gelezen boek A Peace to End All Peace, door een uit­spraak van een Britse militair kort na de afslui­ting van de verdragen aan het einde van De Grote Oorlog *). Toen die uitspraak nog een voors­pellend karakter had dus.
Fromkins boek gaat in hoofdzaak over het einde van het Otto­maanse Rijk, maar ook het verdrag van Versailles, over Duitsland, zou je kunnen opvatten als een 'vrede(sverdrag) om aan alle vrede een einde te maken'. De tijd tussen de beide wereld­oorlogen wordt soms ook wel opgevat als wapenstilstand. Dat Nederland buiten de Grote Oorlog bleef zal er wel aan bijdragen dat men hier niet zo veel in die termen spreekt. De meeste Nederlanders zullen op de vraag hoeveel tijd er zat tussen beide oorlogen vermoedelijk ook reageren met "40-18=22 jaar", terwijl 13 jaar toch het betere antwoord zou zijn: de tijdspanne tussen het verdrag van Lausanne [1] van 1923 en de nazi-inval in Rijnland in 1936 [2]. In 1918 was de oorlog tegen de Centralen -Duitsland, Oostenrijk-Hongarije, het Ottomaanse rijk en Bulgarije- nog niet echt voorbij.
De Tweede Wereldoorlog, tegen de As-mogendheden, waar Turkije géén deel van uitmaakte, werd op een totaal andere wijze beëindigd en dit leidde wel tot duurzame vrede (dat was ruim voor de invoering van de euro trouwens) [3]. Iets vergelijkbaars heeft in het Midden-Oosten niet plaatsgevonden. Voor een beoordeling van de huidige ontwikkelingen in en rond Syrië is het erg belangrijk om dat in de gaten te houden.

(2 reactie(s)) | Frans Groenendijk | 24-08-2012     Lees verder op K&K

Demografische ontwikkelingen? Het is de cultuur, suffie (2 *)

Huwelijken tussen part­ners die niet in zelfde land geboren zijn: ze komen wereld­wijd steeds vaker voor en ze hebben zeer, zeer verschil­lende achter­gronden, bete­kenissen en effec­ten voor de direct betrok­kenen en voor de samen­leving. In Neder­land daalde het aantal overigens licht in de periode van 2006-2009.
Vorig jaar schreef een niet met naam genoemde journa­list van The Economist een artikel over verschil­lende aspecten van het verschijnsel. Het stuk verwijst naar onderzoek van professor Doo-Sub Kim van de Hanyang Universiteit in Seoul, naar medewerkers van de Nationale Universiteit van Singapore, de Autonome Universiteit van Barcelona, de Vrije Universiteit van Brussel, de Ajou Universiteit in Korea, de Universiteit van Western Ontario en de Universiteit van Maastricht.
Het artikel noemt ook bereke­ningen van EU-statistiscus Giampaolo Lanzieri die recent zelf een stukje getiteld Merging populations (pdf) publiceerde in de uitgave Eurostat, statistics in Focus.
Het verschil tussen beide teksten is schokkend: het ene is product van goede onderzoeks­journalis­tiek, het andere een absurde multiculti-reclame­folder van verbijsterende opper­vlakkig­heid en daarbij passende verdraaiingen. Maar wel met een grafiek en twee tabellen, dat wel. Je krijgt de indruk dat Lanzieri er actief aan wil bijdragen dat de uitdrukking 'je hebt leugens, verdomde leugens en statistiek' nog wat meer bekendheid krijgt.

(1 reactie(s)) | Frans Groenendijk | 20-08-2012     Lees verder op K&K

Een goede communist en ‘land voor vrede’

Gisteren las ik een stukje over de hier­naast afge­beelde meneer Kalina. Ruim twintig jaar na zijn dood werd aan hem alsnog de ere­titel Righteous Among the Nations verleend door de organisatie Yad Vashem.
Even daarna stuitte ik op een video­film over de ont­ruiming van de Joodse neder­zettingen uit de Gazastrook, deze week precies zeven jaar geleden (verderop sluit ik de documentaire in).
Misschien komt het erg gekunsteld over, maar ik voelde gelijk een verband tussen die twee; in tweede instantie kwam de ondertitel bij me op om dat verband te beschrijven. Antonin Kalina behoort tot de mensen die ervoor gezorgd hebben dat het communisme ondanks de ermee verbonden gruwelen, toch voor velen een zekere positieve bijklank heeft. Daarvoor heeft hij gezorgd op een manier die je hem niet kwalijk kunt nemen, niet mag nemen en niet moet nemen. Toen hijzelf al vijf jaar in Buchenwald zat, vanaf de nazi-inval in Tsjecho-Slowakije in 1939, bracht hij het nog op om voor honderden Joodse jongens het verblijf draaglijker te maken. Mede dankzij zijn inspanningen overleefden 900 van hen de Holocaust.

(nog geen reacties) | Frans Groenendijk | 16-08-2012     Lees verder op K&K

Met de kennis van toen…

"Met de kennis van nu …". Wanneer een politi­cus een zin daar­mee begint dan weet je al waar het heen gaat: duiken voor verant­woorde­lijk­heid, Een Cohennetje doen. 'Niemand wist dat toen', 'niemand kan dat, dus waarom mij erop aankijken', 'iedereen (even) schuldig', 'over­schrijding van het budget voor een metrolijn loopt altijd in de miljarden'.
Het is dankbaar werk om eraan te herinneren dat 'kennis van nu' ook 'toen' al bestond. Voor wat betreft de naderende climax voor het ESM-schandaal -de uitspraak van het const­itutionele hof van Duitsland- hoef je daarvoor maar heel opper­vlakkig terug te kijken naar de discussie die werd gevoerd in de aanloop tot de invoering van de euro.
6 februari 1998 schreef redacteur Ruyter van Steveninck (pdf link) van 'het economenblad' ESB (Economisch Statistische Berichten) in dit verband een interessant stukje onder de kop Zalm's Italofobie [*]. Hij 'ontmaskerde' Zalms bezwaar, geinig aangeduid als 'italofobie', als verkiezingsretoriek. Vooral de argumenten die hij gebruikte zijn in het licht van de actuele situatie heel bijzonder. Hilarisch wanneer het niet om zo gruwelijk belangrijke zaken ging. Hij sloeg als het ware tegelijkertijd de plank helemaal mis en de spijker op de kop. Best knap.

(1 reactie(s)) | Frans Groenendijk | 16-08-2012     Lees verder op K&K

"Veel kinderen krijgen is volgens Mohammed onderdeel van een strijd"

Geboortebeperking met een specifiek aantal kinderen is tegenstrijdig met datgene wat de Wetgever (Allah) behaagt. De profeet beval namelijk om te trouwen met de vruchtbare vrouw, dat wil zeggen de vrouw die veel kinderen baart. Hij gaf als reden aan dat hij over ons gaat wedijveren met de volkeren of (sic) met de profeten.
De mensen van fiqh(2) hebben gezegd:
“Men dient de vrouw te trouwen die bekend staat om haar vruchtbaarheid: of door zichzelf als zij al eerder getrouwd was geweest en zij bekend staat om het baren van veel kinderen, of door haar verwanten zoals haar moeder en haar zus, als zij nog niet eerder getrouwd was.”

Meer over dit citaat

Oude blogpost: 13-05-2010

Wanneer de joden zich verzamelen in Israël wordt hun uitroeiing vergemakkelijkt

Om in tranen uit te barsten? *)

Via Facebook werd ik gewezen op dit youtube-filmpje dat onder andere te vinden is via CAMERA, Committee for Accuracy in Middle East Reporting in America.
David Horrowitz, een van de grote voormannen van de anti-islamisering in de VS, hij is in nog sterkere mate ex-links dan ik, spreekt op een universiteit in Californië. Een vrouw met vuurrode hoofddoek en Palestijnen-shawl om de hals heeft een vraag, die eigenlijk geen vraag is maar een bewering. Ze beweert dat Horrowitz in een pamflet onduidelijk was over de financiële betrekkingen tussen haar organisatie MSA (Muslim Students Association) en jihadistische terreurnetwerken want “de MSA moet zelf voor haar geld zorgen”.


Horrowitz is briljant, goedgeïnformeerd en heeft geen last van naïviteit -je ziet dat wel vaker bij joden- en begrijpt meteen wat voor vlees hij in de kuip heeft. Hij vraagt haar of ze Hamas en Hezbollah ziet als terroristische organisaties. Ze weigert die vraag te beantwoorden omdat ze bang is dat als ze haar mening daarover geeft, ze dan gearresteerd zal worden in verband met ‘homeland security’!
Horrowitz spitst de vraag nog wat meer toe: “Ik ben joods. De leider van Hezbollah heeft gezegd dat hij hoopt dat wij joden ons verzamelen in Israël zodat hij ons niet over de hele wereld hoeft te vervolgen.”
Een verbijsterend openhartige uitspraak van Hassan Nasrallah die ik ook heb opgenomen in het Israël-hoofdstuk van mijn boek. Ik vind dit dan ook geen reden meer om in tranen uit te barsten. Ook niet voor mensen die van respect spreken en angsten bekritiseren.

(nog geen reacties) | Frans Groenendijk     Lees verder op K&K

Het ligt al aardig vast wat in ieder geval moet verschijnen komende twee weken.
Een bespreking van het verkiezingsprogramma van de VVD en misschien de CU.
Een stukje over immigratiecijfers, vooral naar aanleiding van een debat in De Balie over het boek Het Immigratietaboe van Joost Niemöller.
De bespreking van twee boeken, beiden te zien in de afbeelding. Het e-book gaat over de PKK, de partij van Ocalan. De man heeft geen beste reputatie, volgens het boek volkomen terecht.
Het papieren boek is ook in aantal woorden heel wat omvangrijker: Cases in the muhammedan law in India, Pakistan and Bangla-Desh. Ik ben vooral benieuwd naar de stukken over India: daar bestaat sharia naast het gewone recht. Meer in het bijzonder in de zaak Shah Bano, die ook in mijn boek genoemd werd.
De titel van dit boek is trouwens ook zeer interessant!

Als ik goed in mijn slappe was zou zitten zou ik hier wel geld aan willen doneren.
Monument bij Babi Jar. 1941 Oekraïne.
In twee dagen tijd werden bij Kiev meer dan 30000 Joden vermoord door de nazi’s. Eerder en in zekere zin gruwelijker dan de industriële vernietiging in de concentratiekampen.