Hans Wansink is journalist en redacteur van de Volkskrant. Een erudiete man en hij schrijft prettig leesbaar, daar niet van. Zijn bespreking van de ‘autobiografie’ van de historicus Geyl is ook inhoudelijk wel juist maar zij doet deze grootste geschiedschrijver van Nederland na Huizinga toch te kort, naar mijn mening.
Geyl en zijn beide kinderen wilden kennelijk niet dat het manuscript zou worden gepubliceerd. Wansink vermeldt dat wel in het voorbijgaan, maar laat het verder voor wat het is. Dat zijn journalistieke mores die een beetje doen denken aan de manier waarop hij Pim Fortuyn ooit in de mond legde dat die het discriminatieartikel in de grondwet wilde afschaffen.

»

Het besproken boek is geen echte maar een quasi autobiografie, want Geyl heeft zijn aantekeningen nooit uitgewerkt, nooit de vindplaatsen opgezocht voor het werk of het op een andere manier voor publicatie klaar gemaakt. Het kan dus niet voor iets anders worden gehouden dan voor wat het is: persoonlijke aantekeningen en eventueel uitgangspunt voor een biografie. Dat Geyl oprecht is in wat hij noteerde en voor hem belangrijke gebeurtenissen in zijn leven niet overslaat siert hem, al kan een zedenpreker aan de hand ervan aanmerkingen hebben op zijn seksuele moraal. Wie deze illegaal gepubliceerde aantekeningen bespreekt, zou er geen aanleiding in horen te zien hem daarover lastig te vallen: van ijdelheid is geen sprake nu hij zelf die publicatie niet heeft gewild. Wansink zal wel niet verantwoordelijk zijn voor de kop die de Volkskrant boven het artikel plaatste, maar dat is hij wel voor de tekst die aanleiding was tot de kop.

Veel interessanter dan met wie Geyl het bed gedeeld heeft, is wie er in zijn tijd in het academische milieu in Utrecht door de mand gevallen zijn en interessant zijn ook zijn bemoeienissen om de Vlaamse nationalisten van hun toenadering tot de nazi’s af te houden. Daar horen we van Wansink weer te weinig over: een roddeljournalist dus en geen echte boekbespreker.  
Stond gisteren al op het weblog van Toon zelf